Gooses
Casa; Leider van de Northerns, maar hij is van binnen aardiger dan je van buiten kan zien.

Dire; Jongere broer van Casa, was altijd al uit op de macht, maar is er nu te oud voor om het in handen te krijgen.

Nya; Partner Casa, moeder van Sayan en heeft vele avonturen achter de rug en wilt daar nog niet meer stoppen.

Surge; Zoon van Dire, heeft eigenlijk een beetje het karakter over genomen van zijn vader en probeert er alles aan te doen om zijn plan te laten werken.

Sayan; Zoon van Casa, probeert zijn vader trots op hem te maken, maar hij blijft een buitenbeentje.

Wire; Beste vriend van Sayan, maar hij probeert toch bij het ‘groepje’ van Surge te horen.

Foxes;

Slashes


Lidu; Roedelleider, hij kiest echter voor de slechte kant en zal er alles aan doen om meer territorium te krijgen.

Silv; Partner van Lidu en moeder van Mylo en Cattle, maar haar hart was allang verkocht aan een andere vos.

Mylo; Jongere zoon van Lidu, maar totaal anders. Hij lijkt meer op zijn moeder, maar probeert zich toch in de roedel te mengen. Als oudste, zal hij de aanstaande roedelleider worden.


Cattle; Zoon van Lidu, hij wilt in de pootstappen van zijn vader treden. Maar omdat hij niet de oudste is, zal hij daar wel iets aan doen.

Haar witte pootjes zaten onder de sneeuw en in de verte doemde er een massieve vos voor haar op, zijn ogen waren niet eens gesloten tegen de vlokken die neervielen vanuit de hemel. Haar knieën knikten, maar ze bleef staan. De andere vos, diens vacht lang en slordig was, kwam dichterbij, zo, dat zij zijn adem al kon ruiken.
“Waar is hij?” Gromde hij met zijn diepe stem, die zelfs reigers kon laten opschrikken. Ze schudde haar kop en boog die naar zijn poten toe. Ze kon hem bijna horen lachen, niet om een grap, maar om de ellende die haar nu overkwam. Ze durfde niet op te kijken en hem op zijn fouten te wijzen, ze wist hoe sterk hij was en kon zijn. “Ik wist wel dat hij het niet lang zou vol houden, al meteen nadat hij zag dat ik het niet goed keurde, ging hij al weg.” Weer lachte hij met zijn zware stem, diep van binnen voelde ze nu zoveel woede, dat ze het bijna niet meer in kon houden. Ze had genoeg van hem, hij was een monster! Mat och bleef ze knikken op elk antwoord van deze gruwelijke vos. Uiteindelijk hief ze haar kop weer op en zag een gruwelijke glimlach op zijn gezicht en seinde hij haar om naar zijn grot te komen. Rillend van de kou volgde ze hem maar en probeerde haar tranen te verbergen. Als hij nou maar eens wist wat ze dacht van hem, dan zou hij haar met een poot letterlijk vernietigen.
“Ik weet gewoon niet wat ik nu moet doen..” Zei ze als afleiding van haar gedachten, wie weet zou hij haar ogen kunnen aflezen en haar wegdrijven. “Hij was opeens weg en nu zit ik met de ongeboren kleintjes.”
De zwarte vos hief zijn kop op bij het laatste woord en kwam dichterbij, nog net kon ze zichzelf tegenhouden om niet weg te springen. “Misschien kunnen we tot een overeenkomst komen?” Hij liet een rij messcherpe tanden zien die haar in een keer konden verscheuren.
Helaas had ze geen keuze meer, als ze niet deed wat hij zei hadden ze beide geen hoop meer. “Goed, wat wilt u van me?” Ze keek hem recht in zijn kille ambere ogen aan.
Hij grijnsde en keek omhoog naar het plafond, de stalagmieten lieten kleine druppels vallen op de grond. “Ik zal je weer toelaten in de roedel en je eer weer herstellen.” Hij stopte even om te genieten van het moment wat eraan zat te komen, zijn grijns werd groter. “Maar voor dat wil ik iets van jou, nu Makro weg is en je met de jongen zit, wil ik dat je ze laat geloven dat ze van mij zijn. Ze zullen ze opgroeien als roedelleden en geloven dat ze nakomelingen zijn van mij. En als je het waagt tegen ze te zeggen dat hun vader een vieze eenling is, zal ik er persoonlijk voor zorgen dat je hier niet lang hoeft te blijven.” Weer werd zijn grijns breder en keek hij haar aan.
“Maar Lidu,” Haar stem beefde van de angst die hij haar toebracht en ze moest haar best doen om niet ineen te zakken op de grond. “Je weet dat ik van he hield en nu vraag jij me om hem zomaar achter te laten? Ik kan hem niet zo verraden, maar ik kan ook niet zonder de roedel de jongen verzorgen. Je geeft me geen keuze, dus zal ik wel moeten.” Ze liet haar kop zakken om hem niet aan te kijken en mompelde; “Ik zal hem maar moeten vergeten en jou de vader maken van de jongen.” Zonder het te merken kwam Lidu naast haar staan en duwde haar tegen zich aan.
“Samen zullen wij de roedel leiden en ervoor zorgen dat onze jongen de sterkste zullen zijn.”
Onze? Nee die van mij en van Nivil. Dacht ze terwijl ze hem haar leidde naar het warmere plekje van de grot. Misschien moest ze hem maar echt vergeten, hij was tenslotte bij haar weg gegaan..

Maar niet ver van die grot waar Silv net naar binnen was gegaan, stond een prachtig oranje vos, zijn ogen keken nar de plek waar hij net nog het puntje van haar staart had gezien. Hij zuchtte en draaide zich treurig om. Het was voor haar eigen bestwil, als hij bij haar zou blijven zou ze nooit meer bij haar roedel kunnen komen. De jongen zouden solitair moeten opgroeien en zouden nooit kunnen leven met andere vossen. Nee, dan zouden ze nog slechter af zijn dan nu.
Zijn poten volgden het pad wat hij net had afgelopen, maar dit keer was zijn hart ook nog eens gebroken.
Waarom had die Lidu nou toch een hekel aan hem? Was het omdat ze beide verliefd waren op Silv? Of was het toch omdat hij zich een betere leider had getoond toen ze jong waren?
Weer ontsnapte een zucht zijn bek en ontstond er een klein wolkje dat langzaam omhoog kwam. Het was al te laat, ze was naar hem toe gegaan en nu kon ze terug komen in de roedel. Nu was ze beter af, maar wat had hij eraan over gehouden? Een gebroken hart en eenzaamheid tot in de eeuwigheid, maar als Silv daarbij beter zou zijn, was het het allemaal waard.
Het pad dat hij volgde werd steeds dichter begroeid door die hoge bomen en de sneeuw verminderde zich een klein beetje. In de verte zag hij de zon al opkomen aan de horizon, en een paar vogels die hadden besloten om te blijven, kwetterden hun ochtendlied. Hij wist nog goed hoe ze samen onder dit soort bomen hadden gelopen en hoe ze verliefd naar elkaar hadden gekeken. Dit was nu niet meer zo.
Nivil wist nog dat Silv hem het nieuws kwam brengen over de jongen en hoe hij zich toen had gevoeld. Blij, maar ook verdrietig op dezelfde tijd. Ze was niet beter af bij hem, dus moest hij haar naar zijn grootste vijand laten gaan.
Met een gerust, maar verdrietig hart liep hij verder, naar elke plek die zijn lot voor hem had uitgespikkeld..

~*~*~*~*~*~