Een kleine Pikachu rende met een kleine voorsprong van zijn neef vandaan. Sho was zo gefascineerd door dit bos en was er gebrand op om een klein avontuur te beleven. Het kon hem eigenlijk niet schelen of er gevaar dreigde.. hij was dan wel klein maar kon flinke klappen uitdelen als het moest. Ookal wist hij dat hij niet de sterkste was. Sho grijnsde breed.. zal hij een grap uithalen en zijn neef laten schrikken? Nee! Maar hij wilde wel wat uitproberen. Sho keek om zich heen. Gelukkig was er niks te zien en ging hij op vier poten staan, richtte zijn staart omhoog en begon ermee te zwaaien… Hij had dit gezien bij hem thuis. Enkele Pikachu noemde dat een bal van Elektriciteit, maar Sho kortte het af als Electro Ball. Het was ook een Aanval dié hij moest beheersen als Pichu en wat hem niet lukte. Zou Daichi dat weten dat zijn vader hem had afgebeuld als Pichu? Dat zou ongetwijfeld ook wel gebeuren met Soka. Maar daar was hij nu gelukkig aan ontsnapt. Sho begon een wilde beweging te maken met zijn staart tussen de vervallen bosjes maar er gebeurde niets. Misschien was de energie niet sterk genoeg. Weer een poging en nog een poging maar er gebeurde niets! Helemaal niets! Uit frustratie begonnen zijn wangen te vonken, “Waarom lukt het NIET!, brulde Sho nijdig en een enkele lichtstraal verliet zijn wangzakken. Verloren zakte hij door zijn poten en keek verdrietig naar de grond met zijn oren naar beneden gezakt. Hij hoorde geritsel. Meteen sprong Sho op en spitste zijn oren, “wie is daar!,” riep hij trillerig. Was dat Daichi? De Pikachu begon dreigend te vonken terwijl zijn knapzakje die op borst hoogte hing keek hij met samengeknepen ogen naar de bosjes…

Sho en Daichi en eventueel....nog iemand

[Can I post? o3o]

De Jolteon liep door het Skull Forest. Onwetend, niet beseffend dat hij door een gebied liep die geclaimed was door een aantal Pokemon, die waarschijnlijk niet zo blij zouden zijn als ze hem hier zouden aantreffen. Maar goed, hoe kon de Jolteon dit weten? Jaren geleden, de laatste keer dat hij in het gebied was, bestond dit land nog niet, of hij had het in ieder geval nooit kunnen zien. De donkere sfeer was het enige wat hem wat schuw kon maken, dus met een grote oplettendheid maar toch vrij ontspannen beende Tarquin zich voort door het donkere bos, totdat hij tot stilstand kwam bij het horen van een stem die kwam van een gefrustreerde Pokemon.“Waarom lukt het NIET!, bulderde een Pikachu door de bomen, proberend een aanval te beheersen, wat hem niet goed af ging. Tarquin keek door de planten heen maar zag de felgeel gekleurde Pikachu al staan. Voor een electrische Pokemon hoefde hij absoluut geen vrees te hebben, dus begon Tarquin gewoon verder te lopen, terwijl hij de Pikachu stilletjes naderde. Alhoewel, stilletjes? De kartelige stekels van zijn nek kwamen langs de takken heen, en zorgde voor een ritselend geluid, genoeg om zijn aanwezigheid te verraden. De Pikachu was zeer alert, en hoorde ook dit miniscule geluid. Meteen begon hij weer te roepen, met in zijn stem een duidelijke trilling. Het was gevaarlijk om je zo te laten horen in een gebied als deze, maar waarschijnlijk wist de Pikachu het ook niet. “wie is daar!,” klonk het, maar Tarquin liep gewoon door. Sneller zelfs, zodat hij snel voorbij de bosjes kwam, in het vizier van de Pikachu. Deze stond in een aanvallende houding, zijn wangen vonkten van de electriciteit. De uitdrukking op Tarquin zijn gezicht bleef echter strikt hetzelfde. Rustig, ietwat vermaakt. De Pikachu zou waarschijnlijk al snel ophouden met dat gevonk, Jolteon's waren immuun voor electrische aanvallen, en herstelden zelfs gedeeltelijk als ze een aanval op zich kregen. Erg handig als je vrienden bij je had van het type, als je gewond raakte konden ze je altijd helpen. Maar goed, hij had geen vrienden, en deze Pikachu was geen uitzondering en een wildvreemde. Het was nu lang genoeg stil geweest, al wist de Jolteon totaal niks te zeggen. Toch besloot hij maar zijn mond open te trekken, om deze stilte te verbreken. Hij besloot daarbij echter geen opmerking te maken over die aanval die de Pikachu probeerde af te vuren, hij was er nog duidelijk gefrustreerd door. Dan maar een simpel openingszinnetje? Ach, het moest maar. ''Gegroet, Pikachu.'' zei hij beleefd, maar niet onderdanig, en wierp hem een klein knikje toe. ''Met wie heb ik het genoegen?'' sprak hij daarna, en zweeg.

(Tuurlijk als Daichi het ook goed vindxD)

''Gegroet, Pikachu.'' Klonk het van achter de bosjes en de kleine Pikachu fronste.. waarom werd hij met Pikachu aangesproken? Hij had een naam. Sho wierp een nijdige blik op de bosjes terwijl hij voorzichtig een stap naar voren deed en een geel wezen zag met stekelige haren en een spitste snuit. Als hij zich niet vergiste was dit een Jolteon, een geëvolueerde Eevee. Sho zette een grijns op maar die verdween toen de Pokémon weer met een kalme stem begon te praten richtte Sho zijn bruine ogen op het wezen, ''Met wie heb ik het genoegen?'' Sho trok een gezicht. Hij had geleerd dat hij nooit en te nimmer zijn naam mocht vertellen aan een wild vreemde maar om de een of andere rede boeide het hem totaal niet wat zijn vader hem had aangeleerd en al was deze Pokémon slecht in iedereen zat toch wel iets goeds? En deze Pokémon klonk ook helemaal niet slecht. Sho zuchtte zwaar en keek de Jolteon aan, “ik ben Sho, mompelde de Pikachu onverstaanbaar, “en wie ben jij?, voegde de Sho eraan toe. Misschien klonk dit wel een beetje brutaal maar zo bedoelde hij het niet. De jonge Pikachu keek om zich heen. Het was donker zodat het een griezelige atmosfeer gaf. Oh nee waar was Daichi? Waar was hij? Sho keek even goed om zich heen maar geen andere Pikachu te zien misschien had deze Jolteon zijn neef gezien, “heb jij me neef misschien ergens gezien? Hij is een kop groter dan mij, vroeg Sho een beetje paniekerig terwijl hij nog steeds om zich heen keek.. Waarom moest hij nou weer zo ver van Daichi afdwalen. Had hij dan niet geleerd om te luisteren. Alsof hij dat thuis had gedaan.. nou ja dan maar hopen dat deze Pokémon hem kon helpen zijn neef veilig terug te vinden…

Daichi neuriëde een deuntje, terwijl hij kalm over een onbekend pad liep. Zijn ogen waren gesloten, waardoor hij afhankelijk was van zijn oren. Ergens niet zo slim, maar hij vertrouwde erop dat zijn neefje bij hem in de buurt was om te waarschuwen, mocht er iets niet in de haak zijn. Hij was nog nooit in dit gebied geweest en het zag er nogal duister uit. Ergens was hij verbasd dat dit gebied bestond. Hij had het nog nooit gezien, laat staan ervan af weten. Dat liet hem echter niet tegenhouden om het te bezoeken. Hij moest en zou alles in PokéRPG hebben gezien. Dan pas mocht hij vertrekken uit dit gebied. Nogl vage regels die eigenlijk nieteens bestonden, behalve in Daichi's hoofd. Voor anderen zou het misschien droog overkomen, zelfs idioot, maar zo leefde hij. Het was als een missie, in zijn ogen. Een missie om alles te verkennen. En die missie verliep tot nu toe nog goed.

De Pikachu opende zijn ogen even, omdat hij niks meer hoorde. Door dit te doen, kwam hij erachter dat Sho niet meer in zijn buurt was. ''Sho?'' vroeg hij verbaasd, maar kreeg geen antwoord. De paniek welde langzaam in hem op. ''Sho!'' riep hij nu harder, maar nog steeds kreeg hij geen antwoord. Hè, shit. Dit meende je niet. Daichi had hem zelfs nog beloofd bij hem te blijven. Dat had hij nu mooi verprutst, en de reis samen was net pas begonnen. Pissig, meer op zichzelf, begon hij zijn tempo te verhogen, terwijl hij probeerde zijn neefje op te sporen via geur. Dit kon hij het beste doen door het pad terug te lopen waar hij net was geweest. Al rennend pikte hij een paar onbekende geuren op. Sho zat er niet tussen. ''Sho..! Sho!'' riep de Pikachu af en toe tussendoor. Hij kwam plots tot stilstand toen hij zijn neefjes geur eindelijk had opgepikt. Vlug keek hij om zich heen, maar Sho was nog steeds nergens te bekennen. Opnieuw begon Daichi te rennen, dit keer afgaand op de geur. Als hij dit volhield moest hij Sho wel vinden.

Daichi's oren bewogen heen en weer toen ze de bekende stem van Sho oppikte. Hij klonk gefrustreert. Wat zou er aan de hand zijn? Toch niks ernstigs, of wel? Het duurde niet lang, of hij pikte een tweede stem op. De Pikachu versnelde zijn pas en was al snel bij de twee pokémon uitgekomen. Hij keek eerst naar Sho, voordat zijn blik gleed naar de Jolteon. Aan zijn lichaamshouding was te zien dat hij niks kwaads in de zin had.. Voor nu. ''Sho, alles oké? Waar was je? Je was opeens weg,'' sprak Daichi met een bezorgde blik in zijn ogen. Normaal gesproken had het hem niks uitgemaakt, maar het was per slot van rekening zijn neefje. En aangezien hij dat 'oudere broer gen' in zich droeg, was hij nogal beschermend over jongere pokémon. Ach, hij had Sho gevonden. Dat was het voornaamste.

- Imma sorry voor de laatheid ;w; -

“ik ben Sho,'' mompelde de Pikachu onduidelijk. Tarquin had moeite het te verstaan, maar gelukkig had hij een erg scherp gehoor, en kon hij nog net opvangen dat de naam van de Pikachu Sho was. Mooi dat de Pikachu zijn naam meteen vrij gaf, dit betekende dat het hem was gelukt om er vriendelijk uit te zien. Hij kon vaak nogal nors of ijzig uit zijn ogen kijken, hij was dat gewend. In zijn tijd buiten dit gebied moest hij niets anders doen dan angst aanjagen, maar hij had zich heel snel weer aangepast aan een normaal leven. Hoeverre je het nogmaal kon noemen. Er ontstond een kleine glimlach op het gezicht van de Jolteon. “en wie ben jij?,'' had de Pikachu er nog aan vastgeplakt. Tarquin twijfelde geen moment, en vertelde zijn naam ook. ''Mijn naam is Tarquin. Aangenaam.'' zei hij met een vriendelijke toon in zijn stem, terwijl hij zijn spieren ontspande, en zelfs even een gaap liet zien. Daarna schudde hij zijn hoofd. Het was niet dat de Pikachu hem verveelde, integendeel. Hij had gewoon te weinig geslapen vannacht. De Pikachu begon vervolgens om zich heen te kijken, en Tarquin hief langzaam een wenkbrauw op. Wat was die kwijtgeraakt? Maar het werd al snel duidelijk wanneer de Pikachu weer tegen hem begon te spreken. “heb jij me neef misschien ergens gezien? Hij is een kop groter dan mij.'' Ah, dat verklaarde alles. Tarquin zweeg even, maar antwoordde al snel. ''Het spijt me, nee.'' antwoordde hij. Hij had geen Pikachu gezien. Om eerlijk te zijn had hij nog helemaal geen Pokemon gezien in dit gebied. Enkel een paar wezens die van hem wegrenden, vogels die over de bomen wegvlogen. In ieder geval niet herkenbaar. Tarquin liet zijn oortjes iets zakken, maar bleef alert. En dat loonde. Al snel hoorde hij voetstappen vlakbij, en meteen draaide hij zich die kant op. Net wat hij hoopte, een andere Pikachu, groter dan de andere. Dit moest die neef zijn. ''Sho, alles oké? Waar was je? Je was opeens weg,'' Het was bevestigd, dit was diegene die Sho kwijt was geraakt. Mooi dat ze zo snel weer verenigd hadden. ''Kijk eens wie we daar hebben.'' sprak Tarquin met een grijnsje, met een vrolijke tint aan zijn tekst.

''Mijn naam is Tarquin. Aangenaam.'' Had de Jolteon geantwoord en Sho zette een warme glimlach op... Sho bekeek Tarquin even goed. Het zag ernaar uit dat deze Pokémon heel lang eenzaam was of is geweest dus moest hij het eigenlijk wel fijn vinden om wat Pokémon omzich heen te hebben. En Sho vond het nooit leuk als zijn soortgenoten eenzaam waren. de Pikachu keek nog steeds wat paniekerig om zich heen of hij Daichi nog ergens zag maar Tarquin had hem ook niet gezien.. wat moest hij doen? Keihard Daichi roepen? Zijn oren zakte omlaag en keken droevig naar de grond. Sho voelde zich nu ontzettend schuldig dat hij van Daichi afgedwaald was. Zou hij boos zijn? Vast wel. En dat verdiende hij dat gaf hij wel eerlijk toe hij had beloofd bij hem in de buurt te blijven en dat had hij niet gedaan. Maar richtte zich toen op de bosjes. Er kwam een Pikachu uit de bosjes tevoorschijn die Sho meteen herkende, ''Kijk eens wie we daar hebben.'' Sprak Tarquin met een grijns en Sho rende snel op zijn neef af, ''Sho, alles oké? Waar was je? Je was opeens weg,'' sprak Daichi met een bezorgde blik in zijn ogen. Sho slikte even. Wat moest hij zeggen? Ja ik wilde een avontuur beleven en het was niet eens de bedoeling om hem kwijt te raken, “ik ben oke. Ik was een stukje doorgelopen en toen wist ik niet meer waar jij was maar het spijt me,” zei Sho met oprechte spijt in zijn stem maar vergat Tarquin helemaal, “en dit is me vriend Tarquin,” voegde hij er met een glimlach aan toe. Nou ja vriend… hij wist anders ook niet wat hij moest zeggen over de Jolteon dan kon hij maar beter dat zeggen dan dat het een vage kennis was… althans hij hoopte dat de Jolteon zijn vriend was anders ja…


De Pikachu zette zijn knapzakje neer… Sho wilde dolgraag nog wat oefenen op Electro Ball maar het zou hem nu toch niet meer lukken. In plaats daarvan haalde hij uit zijn knapzak zes Oranbessen die hij had verzameld voor ze weggingen. En legde die voor Daichi neer en ook twee voor Tarquin, “ik hoop dat jullie wat honger hebben, mompelde Sho verlegen en ging met een plof naast Daichi zitten terwijl hij zijn Light Ball te voorschijn haalde en nam een hap van de bes. Het balletje glom ondanks de duistere atmosfeer en stopte het weer in de knapzak. Opeens spitste Sho zijn oren en vonkte dreigend. Hij zou zweren dat hij gezoem hoorde maar dat kon toch niet? In Viridian Forest was het over het een overbevolking aan Beedrill. Die de Pikachu terroriseerde maar Sho was totaal niet bang voor die stomme wezens. Ze konden zijn rug op elke Beedrill… ja hij haatte Beedrill. Tot zijn ongenoegen kwam er een tevoorschijn vanuit de bosjes en staarde hem alleen aan en vloog weer weg, “net goed! Vlieg maar weg lafaard!, riep Sho de Pokémon na en keek tevreden naar zijn neef en Tarquin…


[srry als de Post niet helemaal klopt--' ik had hoofdpijn en daardoor was ik ook inspiloos dus hij is echt slechtxD]

''Kijk eens wie we daar hebben,'' hoorde Daichi van de Jolteon afkomen. “ik ben oke. Ik was een stukje doorgelopen en toen wist ik niet meer waar jij was maar het spijt me,” antwoordde Sho op zijn vraag. Daichi kon horen dat het niet zijn bedoeling was geweest weg te lopen, en zette een kleine glimlach op. Hij klopte zachtjes op zijn neefjes hoofd. ''Het is al goed, ik ben al lang blij dat je niks hebt,'' sprak hij. “En dit is me vriend Tarquin,” legde Sho toen uit. Daichi richtte zijn zwarte oogjes weer even op de Jolteon en schonk hem een vriendelijke glimlach. ''Ik ben Daichi, Sho's neef, maar dat wist je vast al,'' stelde de Pikachu zich voor.

''Zeg, weet jij wat er mis is met deze plek? Het ziet er niet echt verwelkomend uit,'' sprak Daichi tegen Tarquin. Het was niet echt iets waar je een gesprek mee begon, maar het was tenminste een poging tot, niet? Al dat standaard gedoe was trouwens toch zo dom om nu te zeggen. Sho legde een Oran Berry voor zijn neus, die hij opraapte nadat hij zich op zijn achterwerk had laten zakken. ''Bedankt,'' zei Daichi opgewekt tegen zijn neefje, voordat hij een hap nam van de Oran Berry. Het duurde niet lang of de sappige smaak van de Berry vulde zijn mond, en hij maakte een zacht 'hmm' geluid. Net als Sho, spitste Daichi zijn oren bij het horen van gezoem. Niet veel later verscheen er een Beedrill, staarde naar het groepje van drie pokémon en vloog weer weg. Hij keek echter verbaasd op toen Sho tekeerging tegen het wezen dat net wegvloog. Daichi's gezicht betrok even, en hij richtte zijn blik op de half opgegeten berry in zijn poten. Sho moest vast veel hebben meegemaakt in de tijd dat hij geen bezoek meer had gebracht. Hij had eerder al gezien dat Sho regeltjes brak en afgeblaft werd door zijn vader, maar dat was vast erger geworden toen hij opgroeide. Heel anders vergeleken zijn jeugd. Vrij zijn en doen wat je wilde. Lekker luieren, veel ravotten met je broers en zussen, en later met de broertjes en zusjes die na je waren geboren... De Pikachu legde zijn oren een beetje plat en richtte zijn blik even op de lucht. Kon hij maar iets doen voor Sho, maar zo simpel lag dat niet. Hij kon niet teruggaan in de tijd. Hij kon niet van plek wisselen met de Pikachu. Kon dat maar.. Een zucht ontsnapte bij Daichi, voordat hij zich weer op aarde bevond. Had hij veel gemist?

''ik ben oke. Ik was een stukje doorgelopen en toen wist ik niet meer waar jij was maar het spijt me,” antwoordde de kleine Pikachu tegen zijn neef. Tarquin bleef zwijgen, niet helemaal wetend wat er allemaal aan de hand was tussen de twee, en hij schudde zijn stekelige kop. “En dit is mijn vriend Tarquin,” voegde de Pikachu aan zijn zin toe, en Tarquin zag een glimlach op zijn gezicht. Daarna was het echter wel zichtbaar dat hij zijn opmerking overdacht, maar Tarquin knikte. Hij vond het niet raar dat hij hem een vriend noemde, ook al kenden ze elkaar net. Het voelde wel prettig dat ze Pikachu hem zo in vertrouwen nam. Tarquin voelde zich nooit zo prettig bij vreemden, maar deze keer viel het erg mee. Zijn stekels lagen allemaal vrij plat, een teken dat hij relaxed was en zich op zijn gemak voelde. ''Ik ben Daichi, Sho's neef, maar dat wist je vast al,'' vertelde de grotere Pikachu, en Tarquin knikte kort. ''Aangenaam, Daichi.'' wierp hij hem vriendelijk toe. De Pikachu naast hem begon te frummelen en Tarquin zag nu pas dat hij een knapzak bij zich had. “ik hoop dat jullie wat honger hebben'' Tarquin lachte even kort, en keek verrukt naar de oran bessen die voor hem neergelegd hebben. Want om eerlijk te zijn had hij verrekt veel honger. Hij was zo met andere dingen bezig dat hij zichzelf niet vaak de tijd gunde om eens iets te eten. ''Bedankt.'' zei hij oprecht, met een grote glimlach. De eerste bes schrokte hij in slechts een paar happen op, waarna hij zich bedacht dat hij er zo wel heel gulzig uitzag. De Pikachu's zaten nu naast elkaar, hij zat zelf wat verder op. Gezoem klonk in zijn gevoelige oren, maar toen hij uiteindelijk de goede kant opkeek vloog de Beedrill al weg. Ook hij hield niet zo van deze beesten, die erg snel boos konden worden en het vaak niet erg vonden om je flink te steken. “net goed! Vlieg maar weg lafaard!,'' riep Sho. Tarquin hief een wenkbrauw op, maar trok zich er verder niet veel van aan. Snel at hij de tweede bes op, zodat hij geen aandacht meer zou trekken van die wesp-achtige Pokemon. ''Zeg, weet jij wat er mis is met deze plek? Het ziet er niet echt verwelkomend uit,'' werd er tegen hem gesproken door de grotere neef. Snel veegde Tarquin het blauwe sap van zijn mond af, slikte de laatste hap moeizaam door en antwoordde. ''Om eerlijk te zijn, heb ik geen idee.'' vertelde hij hem. Hij gaf toe dat dit gebied hem ook eerst de rillingen gaf, maar hij was een nieuweling in dit gebied, en had geen idee waardoor dit kon komen. ''Zijn jullie over het algemeen al een beetje bekend met dit gebied of niet? '' Wat hij eigenlijk probeerde te vragen was of ze hier ook nieuw waren, maar dat klonk zo stom. Als ze het gebied wat kenden, konden ze hem misschien er wat over vertellen, want hij had geen idee van wat er hier in het gebied aan de hand was, waar hij heen moest voor voedsel of water, ect. Misschien wisten de Pikachu raad.

''Zeg, weet jij wat er mis is met deze plek? Het ziet er niet echt verwelkomend uit,'' had Daichi tegen Tarquin gesproken. Sho trok een bedenkelijk gezicht… Die mysterie wilde hij dolgraag oplossen maar hoe wist hij niet. De jonge Pikachu had wel een theorie maar zou onwaarschijnlijk flauwekul zijn maar het zou kunnen, Hij schonk er geen aandacht aan omdat het gewoon een idiote theorie was. Sho grinnikte in zichzelf en richtte zijn blik op Tarquin,''Om eerlijk te zijn, heb ik geen idee.'' Sprak de Jolteon wat Sho dus deed grijnzen en stond op, “Ik heb een theorie. De zon komt op in het Zuiden.” De jonge Pikachu maakte een cirkel in de dorre aarde met een tak en maakte er streepjes omheen waar hij vervolgens een Z bij zette, “Als je van hoog naar laag gaat. Wij zitten dus waarschijnlijk op een laag punt met in de buurt een hoge berg waardoor er hier geen zonlicht komt en omdat er geen zonlicht komt wonen hier dus waarschijnlijk Duistere Pokémon.” Sho had beide Pokémon aangekeken toen hij sprak en tegelijkertijd zijn tekening in de dorre aarde had gekerfd met zijn tak, “ik weet het klinkt echt gek uit me mond, “ zei Sho grinnikend en zijn oog viel op een laaghangende tak waarbij hij grijnsde en wat Tarquin daarna zei kreeg hij niet meer mee, Even keek hij rond en zag tenslotte een redelijke grote rots staan, De Pikachu grijnsde en rende de bosjes in… Als hij die tak wou grijpen met zijn tanden moest hij een redelijke hoge sprong maken en nu stond hij niet echt bekend dat hij hoog kon springen, maar so what? Zijn vader was er niet dus die kon hem niet tegenhouden en tegenspreken met zijn spelletje. Sho zette een valse grijns op en zette zich af tegen de grond, Hij was niet van plan om Quick Attack te gebruiken, Dit kon hij ook zonder Moves!. Hij bereikte al snel het gesteente waar hij op sprong en zich weer afzette op de bolle kant van de rots, Echter hij verloor zijn evenwicht en week af naar de grond richting de struiken en belandde er vervolgens in waardoor hij in lachen uitbarstte… Dat was gaaf het leek net of hij vloog! Hierdoor kreeg hij aandrang om nog een poging te wagen maar daar stak een rood straaltje bloed een stokje voor, “misschien toch niet zo een goed idee, “ zei Sho met een brede grijns en depte zijn voorpootje af met zijn andere, Terwijl hij rondkeek of er iets bruikbaars was om zijn poot mee te verbinden…

''Om eerlijk te zijn, heb ik geen idee,'' reageerde de Jolteon. “Ik heb een theorie,'' mompelde Sho, wat de aandacht trok van Daichi. "De zon komt op in het Zuiden. Als je van hoog naar laag gaat. Wij zitten dus waarschijnlijk op een laag punt met in de buurt een hoge berg waardoor er hier geen zonlicht komt en omdat er geen zonlicht komt wonen hier dus waarschijnlijk Duistere Pokémon.” Tijdens zijn uitleg had Sho met een tak in de aarde zitten tekenen, wat zijn uitleg wat duidelijker maakte. Daichi kruiste zijn poten even, sloot zijn ogen en knikte grijnzend. ''Dat zou misschien kunnen,'' mompelde hij. Hij keek even naar Tarquin, die zijn mond opende. ''Zijn jullie over het algemeen al een beetje bekend met dit gebied of niet?'' De Pikachu dacht even na over een geschikt antwoord. ''Ik ben al wat langer aanwezig hier, maar ik heb nog lang niet alles gezien. Te beginnen met dit gebied..'' begon hij zijn verhaal. ''Sho daarentegen is net hier aangekomen. Het was wel een verassing hem hier te zien, maar ik ben blij dat er hier wat bekende rondlopen,'' voegde hij eraan toe. ''En jij, Tarquin, ben jij nieuw hier?'' eindigde hij zijn klein verhaaltje, terwijl hij vragend naar de Jolteon keek.

Verbaasd keek Daichi om zich heen. Waar was zijn neefje nu weer heen? Zijn blik ving Sho echter al snel. Hij sprong net de lucht in. Het leek erop dat hij een tak wilde pakken, maar dat ging mis. Vol ongeloof keek hij naar zijn neefje. Het leek wel alsof hij door de lucht vloog! Daar kwam echter al snel een eind aan, aangezien er nog zoiets bestond als 'zwaartekracht'. De Pikachu stond zuchtend op en liep op vier poten naar zijn jongere neef. ''Alles oké? Ik weet dat dit soort spelletjes misschien leuk klinken, maar het is niet meer leuk als je jezelf verwond. Dus laat je de gekke stunts achterwege?'' mompelde Daichi bezorgd. Hij was misschien niet de strengste pokémon op aarde, maar zelfs hij had regels en kende verantwoordelijkheid. Sho had zich ernstig kunnen verwonden met die val, en dat wilde hij niet op zijn geweten hebben...