Met gesloten ogen luisterde Houndoom naar de stilte die haar had omringd. Terwijl ze alleen was, iets waar ze de laatste tijd een steeds ergere hekel aan had gekregen, was dit een van de weinige keren dat ze er daadwerkelijk van genoot. Geen gejank of gezeur van anderen, enkel het inmiddels afgekoelde zand van de woestijn, en de met sterren bedekte hemel die het landschap samen met de maan verlichtten. In plaats van weer verzeild te raken in een van haar gedachten stromen, concentreerde ze zich op haar ademhaling, die langzaam trager werd. Uit ervaring wist ze dat ze enkel hoofdpijn zou krijgen als ze na zou denken.
Langzaam opende ze haar ogen weer. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Op de een of andere manier kalmeerde de woestijn haar. Misschien was het omdat het koud begon te worden. Of simpelweg omdat het donker was. Het was lang geleden dat ze ’s avonds bewust wakker was gebleven, aangezien ze er de gewoonte van had gemaakt om overdag wakker te blijven in plaats van ’s nachts. Alles wat er kon gebeuren gebeurde tegenwoordig overdag. En het was natuurlijk niet bepaald handig om daar doorheen te slapen. Wel, ze zou morgen haar slaap wel inhalen. Voor zolang het duurde zou ze vandaag nog profiteren van de nacht. Iedereen die het daar niet mee eens was, zou simpelweg pech hebben.
Een vaagjes bekende geur drong langzaam tot haar door. Ze keek kort om zich heen op zoek naar de eigenaar van de geur, zag niemand, en legde haar kop vervolgens weer neer op haar poten. Zolang er geen reden was om overeind te komen zou ze blijven liggen. Punt. Haar blik dwaalde omhoog, waar ze een tijdje naar de maan bleef staren. Vroeger had ze de neiging gehad om er naar te huilen. Een korte grinnik ontsnapte uit haar keel. Ze was de laatste jaren erg veranderd, of niet soms? Vaagjes besefte ze dat de geur sterker was geworden. Kwam er iemand naar haar toe?

Langzaam sjokte Chiara over het nog warme zand, beseffend dat het eigenlijk best dom was geweest om hier naartoe te komen, zeker nu ze gewond was. Ze was hier overigens laatst nog geweest, samen met Shadow. Gek was dat, het voelde of ze een hele lange tijd met de Raichu had gereist en overal met haar was geweest, alleen omdat ze drie plekken van PokéRPG samen bezocht hadden. Fronsend keek ze even naar de lucht. Het was al aardig donker geworden, gelukkig. Overdag was het hier niet vol te houden in verband met de hitte. 's Nachts koelde het tenminste af, maar of dat iets gunstigs was, was een ander verhaal. Ze zuchtte, terwijl ze sterrenbeelden opzocht. Dat mislukte echter, maar ze kon in ieder geval de helderste ster opmerken. De poolster. Als je die volgde, kwam je altijd in het noorden uit, toch? Of was het iets anders? Ach, wat maakte het ook uit. Je kwam ergens uit.

Chiara keek verbaasd op toen ze een geur rook die ze al eerder was tegengekomen. Een paar keer zelfs, maar lang niet vaak genoeg om de geur echt te herkennen. Zou ze erop af gaan? Misschien was het wel een verkeerde pokémon, zoals die Luxio.. Nee, dat kon niet. Ze kende genoeg pokémon met een goed hart, dus deze zou geen slechte pokémon kunnen zijn. Misschien was het wel iemand uit de Chiave. Daar kende ze de pokémon ook nog niet echt goed, op een paar na. Ze haalde diep adem en begon toen wat sneller richting de geur te lopen, voor zover dat kon. Af en toe een steek door haar lijf voelde niet echt prettig, maar de nieuwsgierigheid was groter dan haar pijn. De geur werd steeds sterker, totdat ze uiteindelijk de pokémon in kwestie zag. Tenminste, ze nam aan dat dat de pokémon was, aangezien er niet echt andere waren. Langzaam kwam ze dichterbij, om op te merken dat het een Houndoom was. Dezelfde Houndoom als die ze een paar keer tegenkwam bij de meetings van de Chiave? Dat moest haast wel, anders kwam de geur haar niet zo bekend voor. Ze zette een vriendelijke glimlach op en liep nu weer wat sneller richting de Houndoom. ''Hallo,'' sprak ze vriendelijk toen ze dichtbij genoeg was. Ze kwam tot stilstand, wachtte een paar tellen en liet zich toen in het zand zakken. De pijn was teveel voor haar geworden. Misschien moest ze haar poot dan ook niet teveel belasten, ook al was het ook haar nek die haar mateloos irriteerde. Voorzichtig richtte de Eevee haar bruine ogen op de Houndoom, om nu écht herkenning te zien. Ze kende deze pokémon niet alleen door de Chiave, maar ze was haar ook eens tegengekomen toen ze met Dustfire aan het spelen was. Chiara probeerde nu de blik van Houndoom te vangen en deed haar mond open. ''Het is toch niet erg als ik erbij kom zitten, hoop ik?''

Opnieuw was de geur van de pokémon sterker geworden, en er was een tweede geur bij gekomen, die vele malen bekender was. Bloed? Houndoom fronste lichtjes. Het was nooit een goed teken als je bloed rook, wat de situatie ook was. “Hallo,” klonk een stem. Houndoom draaide haar kop, om daar een vriendelijk glimlachende Eevee te zien. Automatisch schoten haar mondhoeken omhoog tot een vriendelijke glimlach. Ze had deze Eevee vaker gezien, of niet? Ze had haar zelfs nog gezien met Dustfire. En op de laatste groepsbijeenkomst van de Chiave. “Ah, jij bent het!” riep ze uit op een manier die suggereerde dat ze een oude vriend begroette. Ze hield haar kop een tikje scheef, terwijl ze een poging deed om de naam van de Eevee te herinneren. Deze keer moest het goed gaan. Ze zou voor schut staan als ze de naam van de Eevee alweer was vergeten.
Ze haalde diep adem, en nam de geur van de Eevee in zich op. “Jij bent… S… Chiara, niet waar?” vroeg ze, nog steeds niet helemaal zeker of ze de naam juist had onthouden. Een onnozele grijns verscheen op haar gezicht. Ze zou zichzelf echt haten als ze de verkeerde naam had gezegd. 'Het is toch niet erg als ik erbij kom zitten, hoop ik?'' Houndoom schudde met haar kop. “Nee, natuurlijk mag dat. Kom er bij,” antwoordde ze. Een vreemd gevoel van vrolijkheid had haar overmeesterd. Een gevoel dat haar bekend voor kwam, maar dat ze niet wist te plaatsen. Een gevoel alsof ze gewenst was. Ja, zo kon je het beschrijven. Het was een fijn gevoel.
Realiseren dat de geur van bloed niet bepaald een fantastisch onderwerp was om over te praten, deed ze een poging om een gesprek te beginnen. Het was altijd beter dan de eindeloze stilte die er nu was. “Ah, ik hou van dit soort nachten. Ik zou uren naar de sterren kunnen blijven kijken.” Zachtjes glimlachend keek ze naar de heldere sterren hemel. “Het zou altijd zulk weer moeten zijn,” mompelde ze. Dit waren het soort nachten waarop je niet alleen hoorde te zijn. Met moeite weerhield ze zichzelf er van om haar gedachten af te laten dwalen naar Rowan. Hij had iemand anders om dit soort nachten mee te delen, niet waar? “Voel je je tot nu toe thuis bij de Chiave?” vroeg Houndoom. Ze hield haar hoofd opnieuw een tikje scheef, terwijl ze Chiara vragend aankeek.

“Ah, jij bent het!” Chiara glimlachte weer licht, blij dat ze herkend werd. Ze had dus toch gelijk gehad, het wás dezelfde Houndoom. “Jij bent… S… Chiara, niet waar?” De Eevee knikte. De Houndoom had zelfs haar naam onthouden, zelfs al had ze die niet vaak gezegd. Die van haar was makkelijk, gewoon Houndom, toch? “Nee, natuurlijk mag dat. Kom er bij,” sprak de pokémon opnieuw. Chiara's glimlach werd breder. “Ah, ik hou van dit soort nachten. Ik zou uren naar de sterren kunnen blijven kijken. Het zou altijd zulk weer moeten zijn.” De Eevee keek, net als Houndoom, naar de sterren die in de heldere hemel stonden te stralen. “Voel je je tot nu toe thuis bij de Chiave?” Ze keek vragend naar Houndoom, die haar blik alweer op haar had gericht. Plots realiseerde ze zich dat ze de hele tijd stil was geweest, terwijl Houndoom een gesprek probeerde aan te knopen. ''Wel, ik heb nog niet zoveel activiteiten met de groep gedaan, of alle leden individueel ontmoet om beter te leren kennen, maar ik voel me wel thuis in de groep. En als je bevriend raakt met de leidster en haar kinderen van de groep, is dat alleen maar meegenomen,'' grinnikte ze. Houndoom had daar vast ook al ervaring mee, aangezien Angel en Purity haar hadden beklommen bij de vorige bijeenkomst van de Chiave. Ergens mocht ze van geluk spreken dat ze niet zo groot was.

''Hoe lang zit jij al in de Chiave?'' floepte ze er plots uit. Ze nam aan dat Houndoom er al wat langer in zat dan zij, maar ze kon het ook mis hebben. Misschien waren ze wel tegelijk in de groep terechtgekomen. Later in ieder geval niet, aangezien Houndoom er bij de eerste bijeenkomst waar zij bij was al aanwezig was. Dat was dus uitgesloten.

''Wel, ik heb nog niet zoveel activiteiten met de groep gedaan, of alle leden individueel ontmoet om beter te leren kennen, maar ik voel me wel thuis in de groep. En als je bevriend raakt met de leidster en haar kinderen van de groep, is dat alleen maar meegenomen.'' Was het antwoord van Chiara. Houndoom knikte begrijpend. Terwijl ze ergens had gehoopt dat ze weer tijd zou kunnen besteden met Shadow, was daar tot nu toe niet tot nauwelijks iets van gekomen. Iets wat ergens jammer was, aangezien het een van de redenen was waarom ze terug was gekomen. Zelfs het weerzien van oude bekenden leek daar niets bij. Ze had het zoals altijd weer eens verpest voor zichzelf, of niet?
''Hoe lang zit jij al in de Chiave?'' klonk de stem van Chiara. Houndoom opende haar mond alsof ze iets wilde zeggen, fronste, en sloot hem vervolgens weer. “Wel… Na de laatste oorlog ben ik bij de Chiave gegaan, om het zo maar te zeggen,” antwoordde ze. Zou Chiara weten dat ze bij de Guerra had gezeten? Het leek er in ieder geval niet op. Anders zou ze er toch wel iets over gezegd hebben? Bovendien zou de Eevee anders waarschijnlijk uit haar buurt zijn gebleven. Misschien had ze dan net zo naar haar gekeken als Force had gedaan. Met een blik die was gevuld met haat.
“..Voordat ik bij de Chiave ging, zat ik bij de Guerra,” sprak Houndoom, zonder Chiara hier bij aan te kijken. Zelfs al zou ze spijt moeten hebben van haar tijd bij de Guerra… Ze had het niet. In haar ogen was het ergens zelfs meer dan logisch geweest dat ze er bij was gegaan. Integendeel. Bij de Guerra had ze ergens zelfs de tijd van haar leven gehad. Terwijl ze nu misschien alweer vergeven was, alweer, was het niet hetzelfde als vroeger. Voordat er ook maar iets zoals een Guerra, Lustro of Dark Side had bestaan. Alsof er een onzichtbare muur was tussen haar en de Chiave leden. Een muur die met de dag dikker scheen te worden.

Het was een wolkeloze hemel met de kleur van donkerblauw fluweel. Duizenden sterren, witte puntjes op het doek, flonkerden aan de hemel. Het schouwspel werd weerkaatst in haar grote, bruine ogen. Teresiá zat achter een zandduin, haar kop geheven om naar de lucht te kijken. Tot dusver had ze twee vallende sterren en en drie satellieten gezien. Haar moeder had haar ooit verteld wat dat waren. Grote, ijzeren constructies gebouwd door de mens. Ze hadden ze afgeschoten naar de ruimte, waar ze nu in een baan rond de aarde vlogen. Ze waren zichtbaar als een ster die zich snel langs de hemel bewoog. Satellieten waren niet zo snel als vallende sterren, dus ze waren makkelijk te herkennen. Teresiá zuchtte even tevreden. Ze vond dat het leven een aangename wending had genomen. Sinds ze terug was in PokeRPG had ze al veel nieuwe pokémon ontmoet, waaronder een groep die zich de Chiave noemde. Ze had meegedaan aan hun training en eigenlijk beviel het haar wel. Dan zou ze iets terug kunnen doen voor haar land. Er liepen zoveel verdorven zielen rond op de wereld..

Het geluid van stemmen haalde haar uit haar overpeinzingen. De Ninetales keek om. het geluid klonk achter haar. Teresiá stond op, schudde het zand uit haar witte vacht en liep de zandduin op. Beneden in het dal zag ze een zwarte pokémon zitten, een Houndoom. Zat er ook niet een Houndoom in de Chiave? Haar bruine oog viel op een tweede gestalte, die een stuk kleine was dan de Houndoom. Teresiá's nieuwsgierigheid won en ze begon langzaam de zandduin af te lopen, in de richting van de twee pokémon. De wind stond haar kant op en droeg hun stemmen mee. "… Chiara, niet waar?” De wind draaide even en de stemmen vervlogen. Teresiá naderde in een kalm tempo, haar poten zakten weg in het losse zand. Plotseling kon ze de stemmen weer horen. "...zit jij al in de Chiave?'' Teresiá herkende dit als Chiara's stem.“Wel… Na de laatste oorlog ben ik bij de Chiave gegaan, om het zo maar te zeggen. ..Voordat ik bij de Chiave ging, zat ik bij de Guerra,” antwoordde Houndoom. Teresiá verstijfde. Die Houndoom had in de slechte groep gezeten? En toch had Shadow haar toegelaten tot de Chiave? Was dat wel verstandig?

Roerloos stond Teresiá achter het tweetal, misschien nog tien meter verwijderd. Moest ze zich wel in dit gesprek mengen? Een vreemde gevoel bekroop haar, het duurde even tot ze door had dat het angst was. Was ze bang voor deze Houndoom? Okee, ze had bij de Guerra gezeten, maar Shadow zou haar toch niet zomaar toegelaten hebben? Ze moest op haar oordeel vertrouwden. In een wat vlugger tempo overbrugde de Ninetales de laatste meters. "Goedenavond," zei ze vriendelijk. Ze liet uit niks blijken dat ze een deel van het gesprek had gehoord. "Mag ik er bij komen zitten?" Haar blik was vragend en vriendelijk, terwijl ze glimlachte. Zouden ze haar überhaupt wel herkennen?

“Wel… Na de laatste oorlog ben ik bij de Chiave gegaan, om het zo maar te zeggen,” was Houndooms antwoord. Chiara dacht na, maar zou niet weten wanneer die was geweest. Die oorlog was dus voor haar tijd in de Chiave. Dat betekende dat Houndoom inderdaad langer in de Chiave zat dan haar, en dat ze dus niet tegelijk werden aangenomen. “..Voordat ik bij de Chiave ging, zat ik bij de Guerra.” De Eevee keek verbaasd op. Dat moest dan wel een heftige keus zijn geweest voor de Houndoom, van de slechte kant naar de goede kant overstappen. Maarja, je kon niet zomaar in iemands gedachte kijken. Houndoom had er vast haar eigen redenen voor. Chiara deed haar mond open om iets te willen zeggen, maar zag toen vanuit haar ooghoeken een Ninetales op hen afkomen. Eentje die ze ook herkende van de Chiave bijeenkomst. "Goedenavond," sprak deze. "Mag ik er bij komen zitten?" Ze glimlachte vriendelijk. De Eevee knikte. ''Ik heb er geen problemen mee,'' antwoordde ze met dezelfde glimlach, voordat ze zich op Houndoom richtte en wachtte.

Uiteindelijk besloot ze nog even terug te komen op wat Houndoom haar net had verteld. ''Pokémon kunnen veranderen, net als mensen..'' sprak ze zacht. Natuurlijk wist ze de geschiedenis van deze pokémon niet. Wat ze nou eigenlijk allemaal had meegemaakt in haar leven. Zij was een stuk jonger dan de Houndoom, en had een stuk minder meegemaakt. Misschien zat Houndoom wel van binnen te lachen, omwille wat zij net gezegd had. Maar daar zag ze de pokémon niet voor aan. Of wel? Ach, het zou ook wel. Ze dacht weer eens teveel na over iemands mening.

- Ugh, kortheid T__T -

"Goedenavond," klonk een onbekende stem. Verbaasd over het feit dat iemand dichtbij had kunnen komen zonder dat ze het had gemerkt, draaide Houndoom haar hoofd naar de spreken toe. "Mag ik er bij komen zitten?" Houndoom opende haar mond al om iets te zeggen, maar Chiara was haar voor. ''Ik heb er geen problemen mee.'' Houndoom sloot haar mond toe, en toverde een beleefde glimlach, voordat ze besloot om Chiara’s antwoord bij te staan met een knikje. “Maar natuurlijk.” Haar kop een tikje schuin houdend liet ze haar blik over de Ninetales. Had ze deze eerder gezien? Als ze eerlijk was, dan had ze geen flauw idee. Zelfs al beloofde ze zichzelf om minder fouten te maken met het onthouden van zowel gezichten als namen, was de situatie nog steeds hetzelfde. De helft van de pokémon die ze ontmoette herinnerde ze zich de volgende dag al niet meer.
''Pokémon kunnen veranderen, net als mensen..'' Het duurde even voordat Houndoom volledig besefte waar Chiara het over had. Juist, ze had daarnet opgebiecht over haar zondige verleden. Ze begon te fronsen. Was ze daadwerkelijk veranderd? Oké, ze had misschien geen zin meer om andere pokémon aan stukken te scheuren, maar… Betekende dat echt dat ze veranderd was? Als ze naar zichzelf probeerde te kijken van een afstandje, bleef ze hetzelfde zien. Die ene Houndoom die op elk moment haar zogenaamde vrienden zou kunnen aanvallen, enkel omdat ze het kon, of misschien zelfs omdat ze het wilde. Het enige wat was veranderd, was dat ze ditmaal geen vrienden had om aan te vallen. Terwijl ze een tweede kans had gekregen, was ze zich er volledig van bewust dat ze zou moeten bewijzen dat ze deze kans ook waardig was. Maar als ze zichzelf hier al niet van kon overtuigen, hoe zou ze anderen hier dan van moeten overtuigen?
Houndoom grinnikte kort, voordat haar mondhoeken omhoog trokken tot een glimlach. Als ze nog bij de Guerra had gezeten, en nog steeds hetzelfde persoon was geweest, zou ze Chiara uit hebben gelachen, of niet soms? Misschien was er inderdaad wat verandering geweest, hoe weinig het ook was. “Misschien heb je wel gelijk,” sprak ze. Geen definitief antwoord, dat was de beste oplossing. Voor de tweede keer keek ze naar de Ninetales. “Zeg… heb ik jou al eens eerder gezien?” vroeg ze terwijl ze een poging deed om een zo vriendelijk mogelijke glimlach op te zetten. Het kon nooit kwaad om het te vragen. Op deze manier leek het tenminste alsóf ze zich iets herinnerde. Wat natuurlijk niet het geval was.

Chiara knikte vriendelijk. ''Ik heb er geen problemen mee,'' sprak ze met een glimlach. Teresiá richtte haar bruine ogen op Houndoom. Ook zij toverde een glimlach tevoorschijn, hoewel Teresiá niet het gevoel had dat dit net zo moeiteloos ging als bij Chiara. “Maar natuurlijk,” zei de Houndoom, terwijl ze haar met een scheef hoofd aankeek. De Ninetales liet zich naast Chiara in het zandzakken en ze hief opnieuw haar kop naar de hemel. Er viel een stilte. Het leek heel vredig, hoewel het altijd schijn kon zijn. De woestijn koelde hard af, maar haar innerlijke vuur hield haar warm. ''Pokémon kunnen veranderen, net als mensen..'' zei Chiara zacht. Teresiá hield haar blik op de lucht gericht. Ze wilde zich niet in dit gesprek mengen, het was iets persoonlijks. Had ze de verkeerde keuze gemaakt? Had ze dit tweetal niet mogen storen? De Ninetales onderdrukte een zucht. Ze was nu 18 jaar oud, maar ze had nog maar de ervaring van een pup. Pas de laatste jaren had ze gezien hoe de wereld echt was, maar ze moest nog altijd veel leren. Het was duidelijk dat Houndoom heel wat meer had meegemaakt. Er klonk een grinnikend geluid uit Houndooms richting. “Misschien heb je wel gelijk.”

Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Houndoom opnieuw haar blik op Teresiá had gericht. De Ninetales liet haar kop wat zakken, in een sierlijke beweging en richtte toen haar bruine ogen op Houndooms rode. “Zeg… heb ik jou al eens eerder gezien?” De zwarte pokémon deed har best om vriendelijk en geïnteresseerd over te komen. Teresiá snapte niet echt waarom het haar zoveel moeite koste. Zelf glimlachte ze ook. "Ja, ik ben een beetje binnen gevallen bij jullie training in het bos," legde ze geduldig uit. "Ik ben ook geboren in PokeRPG, maar ik geloof niet dat ik jullie al eerder heb ontmoet." Dit laatste zei ze ook richting Chiara. "Mijn naam is Teresiá," vervolgde ze. Ze kon er natuurlijk niet vanuit gaan dat ze haar naam onthouden hadden. Bovendien was het niet echt een simpele. Teresiá schikte haar staarten. Misschien was dit haar kans om wat nieuwe vrienden te maken.

Chiara keek even naar de lucht, proberend haar blik niet te richten op Houndoom, simpelweg omdat ze bang was voor haar reactie. Waarom? Waarom was ze zo bang? Ze had zich de laatste tijd zo goed gevoeld, en dat liet ze zich nu weer ontnemen door haar onzekerheid. Als haar lichaamsbouw het toestond, had ze zich al lang een klap op haar voorhoofd gegeven. Er klonk gegrinnik, waardoor Chiara haar ogen meteen schoten naar Houndoom. “Misschien heb je wel gelijk.” De Eevee keek voor een tel verbaasd, maar liet toen haar blik veranderen in een glimlach. Ze had zich weer eens om niks druk gemaakt, maar dat was ze nu wel gewend. Dat deed ze wel vaker.

“Zeg… heb ik jou al eens eerder gezien?” Dit was gericht op de Ninetales die erbij was komen zitten. Ditmaal was het Chiara haar beurt om te grinniken. Zij herkende de Ninetales ook, maar ze wist ook waarvan. Houndoom scheen het zich niet meer te herinneren. Niet dat het zo erg was, buiten het feit dat deze pokémon in de Chiave zat, wist ze ook niks over de Ninetales. "Ja, ik ben een beetje binnen gevallen bij jullie training in het bos. Ik ben ook geboren in PokeRPG, maar ik geloof niet dat ik jullie al eerder heb ontmoet," legde ze uit. De Eevee knikte onbewust. "Mijn naam is Teresiá," sprak ze weer. ''Aangenaam, Teresiá. Ik heet Chiara,'' reageerde de Eevee. Ze wist niet zeker of de Ninetales het gesprek van eerder had opgevangen of niet, dus herhaalde ze haar naam nog maar eventjes.

"Ja, ik ben een beetje binnen gevallen bij jullie training in het bos," antwoordde de Ninetales. Houndoom toverde een grijns tevoorschijn, die suggereerde dat ze het zich herinnerde. Niet dat hier ook maar iets van waar was. Vaagjes, misschien. Maar of ze zich daadwerkelijk details van de training kon herinneren? Niet echt. Ze kon zich herinneren dat ze werd gebruikt als klimtoestel totdat de daadwerkelijke training begon. Maar of ze zich kon herinneren wie er in de tussentijd allemaal aan waren komen lopen? Nee, dat zeker niet. "Ik ben ook geboren in PokeRPG, maar ik geloof niet dat ik jullie al eerder heb ontmoet. Mijn naam is Teresiá." Teresia? Houndoom fronste, en een moeilijke uitdrukking verscheen op haar gezicht. Teresia. Deze keer zou ze een naam herinneren, welke het ook was. ''Aangenaam, Teresiá. Ik heet Chiara,'' klonk de stem van Chiara. Beseffend dat het nu haar buurt was om te spreken, opende Houndoom haar mond. “Houndoom,” zei ze. Een twijfelende glimlach verscheen op haar gezicht. Haar naam was een lachertje vergeleken met de namen van andere pokémon. Dat hij makkelijk te onthouden was, was in dit geval geen argument. Ze draaide haar kop weer van de Ninetales weg, en keek weer naar de met lichtgevende stipjes bezaaide hemel. Ze hield nooit van dit soort stiltes. Ze voelde zich op dat soort momenten altijd gedwongen om iets te zeggen, en wat het ook was waar ze mee kwam, het klonk altijd dom en onbelangrijk. Uiteindelijk besluiten dat het nog steeds beter was om iets te zeggen, wat het ook was, haalde ze diep adem, zich voorbereiden op wat ze zou gaan zeggen. “Waarom zijn jullie bij de Chiave gegaan?” vroeg ze, vriendelijk glimlachend. Langzaam verscheen er een frons op haar gezicht. Waarom was ze zelf eigenlijk bij de Chiave gegaan..? Terwijl ze een tijdje geleden nog had geprobeerd om te stoppen met fronsen, had ze dit allang opgegeven. Het zou haar nooit lukken om haar gezicht fronsloos te krijgen.

De Eevee reageerde vriendelijk en stelde zich nogmaals voor. Teresiá glimlachte vriendelijk, het was onnodig om te zeggen dat ze dat al wist. Bovendien moest ze dan erkennen dat ze de twee had horen praten en dat was ze niet van plan. Haar bruine ogen richtten zich op de Houndoom. “Houndoom,” stelde die zich kort voor. Teresiá trok even verbaasd haar wenkbrauwen op, maar had haar gezicht bijna meteen weer in de plooi. Het was onbeleefd om zo op iemands naam te reageren, maar 'Houndoom' was alles behalve een originele naam. Hadden haar ouders haar soms geen naam kunnen geven? Er viel een stilte waarin haar hoofd weer helemaal leeg werd. De Ninetales glimlachte even. Dat had ze vroeger niet gekund. Toen ze jonger was geweest had ze vol vragen gezeten die altijd als een waterval uit haar mond waren gekomen. Nu had ze leren zwijgen, privacy leren respecteren. Niet iedereen liep graag te koop met diens verleden. Haar ogen richtten zich weer op de wolkeloze hemel.

Als jonge Vulpix had ze ook altijd graag naar de sterren gekeken. In gedachten had ze de flonkerende stipjes verbonden met lijnen tot er de meest fantastische vormen of pokémon tevoorschijn kwamen. Houndooms stem verbrak de stilte. “Waarom zijn jullie bij de Chiave gegaan?” Teresiá deed haar snuit naar beneden en keek even bedachtzaam naar Houndooms linker knie. Waarom eigenlijk? Het was zo uitgekomen. Ze had eerst nog nooit van de Chiave gehoord en nu was ze er opeens deel van. Maar ze had de beslissing natuurlijk zelf genomen. "Ik heb me aangesloten, omdat ik iets terug wilde doen voor het land dat me altijd heeft gevoed en bescherming heeft geboden", antwoordde Teresiá langzaam, "Bovendien lopen er veel verdorven zielen rond op deze wereld, ik heb ze zelf gezien. Pokémon die denken dat ze meer macht verdienen en niet bang zijn om dit te grijpen door middel van geweld. Zulke pokémon moeten gestopt worden." Terwijl ze sprak keek ze afwisselend van Houndoom naar Chiara en weer terug, om beide pokémon in het gesprek te betrekken.

“Waarom zijn jullie bij de Chiave gegaan?” vroeg Houndoom nadat ze zich kort had voorgesteld en er een stilte was gevallen. Chiara trok een bedenkelijk gezicht, maar de Ninetales was haar al voor. "Ik heb me aangesloten, omdat ik iets terug wilde doen voor het land dat me altijd heeft gevoed en bescherming heeft geboden. Bovendien lopen er veel verdorven zielen rond op deze wereld, ik heb ze zelf gezien. Pokémon die denken dat ze meer macht verdienen en niet bang zijn om dit te grijpen door middel van geweld. Zulke pokémon moeten gestopt worden." De Eevee keek even naar de grond. Dat was min of meer hetzelfde zoals zij dacht, maar dan in moeilijkere woorden.

''.. Eigenlijk om dezelfde rede als Teresiá,'' antwoordde Chiara uiteindelijk. Ze liet haar blik even gaan naar Houndoom en de Ninetales. Ze waren beide stukken ouder dan zij was, en hadden vast al veel meer meegemaakt. Haar oren zakten een klein stukje omlaag bij die gedachte. Vergeleken met haar problemen hadden zij vast al veel ergere gehad. Daarbij was zij een 'schattig' diertje, waar niemand iets kwaads van verwachtte. In feite speelde zij dus gewoon mee in die rolpatroon. Niet dat ze nu opeens over wilde lopen naar de slechte kant. Voor geen goud zou ze dat doen, maar.. Zij kon heus wel van zich afbijten. Ze had alleen meer tijd nodig om te trainen. Al helemaal omdat ze maar twee aanvallen kende.