Gerain liep op de rand langs een meer. Niet zomaar een meer, maar een elektrisch meer waar hij meer of meer niet zou overleven als hij erin zou gaan. Na een lange tijd verdwenen te zijn en zich in zijn eigen verwardheid waan te laten, was hij nu weer teruggekeerd naar PokeRPG om achter de feiten aan te zitten. Decennia geleden had hij Sunset ontmoet, bij toeval had hij zich van binnen overgegeven en had zijn hart meerdere malen achter elkaar gebonkt met een speciaal gevoel. Daar had hij dagen, weken, maanden over zitten piekeren en was er toen uiteindelijk achter gekomen dat het meer was dan alleen pure haat, maar het tegenovergestelde was van die nijd emoties, genaamd liefde. Helemaal in gedachten stortte hij zichzelf uiteindelijk neer tegen een boom aan, in de schaduw zodat hij niet zo snel opviel en keek uit naar het meer.

Meestal hielden elektrische Pokemon niet zo van water, maar ze moesten toch drinken. En het meer die zich het dichtste bij Sunset had bevonden was dit meer in het oorlogsgebied, het Thunder Lake. Hoewel er werd gezegd dat de groepen Pokemon liever niet hadden dat je hier rond zwerfde, voelde Sunset geen enkele drang om hier weg te gaan. Het was hier ietwat griezelig, grauw, maar er was hier al lang niet meer gevochten. Het meer hier was elektrisch geladen, en dus konden de meeste Pokemon hier niet uit drinken. Ze zouden geëlektrocuteerd worden, misschien wel sterven als ze het aan raakten, laat staan als ze er in vielen. Maar Sunset was zelf een elektro type, en dus had ze er geen last van. Ze strompelde langs het meer, bracht haar kop naar het water en lepelde er een paar slokjes uit. Hmm.. schokjes gingen over haar tong heen, maar het deed haar niks. Ze glimlachte, liep verder en keek op wanneer ze een paars gedaante zag staan. Paars? Was dat niet.. Ja, het was die Nidoran die ze al eerder eens was tegengekomen. Samen met een Wingull, die ze had genegeerd. Wat had ze graag zijn staart afgebeten wanneer ze de kans had.. Maar iets had haar tegengehouden. Iets sneller stapte ze door, totdat ze bij hem aankwam. Shit, wat was zijn naam ook alweer? Een zenuwachtig gevoel kroop door haar borst. ''Eh.. Hoi.'' was het enige wat ze zei, vriendelijk en totaal niet haar stijl, maar meer wist ze ook niet.

Gerain hief zijn wenkbrauw op toen hij merkte dat er een andere gedaante naar het meer kwam, daar enkele slokken uit nam en toen verbazingwekkend zijn kant op kwam gelopen. Toen hij wat beter keek zag hij dat het niet zomaar een, misschien gevaarlijke, pokemon was die naar hem toe kwam, maar dat het een bekende schaap was. Sunset, o die sluwe, maar toch ergens lieve Sunset die zijn hart steeds sneller liet slaan. Gerain kwam overeind, niet alleen omdat hij er als een hopeloze zak aardappelen bij wou zitten, maar ook omdat hij niet zo klein wou zijn tegenover haar. ''Hee, Sunset.'' Begroette hij haar met een lichte glimlach en draaide even zijn kop weg van haar, als teken van verlegenheid en hij merkte op dat er twee lichte blosjes op zijn wangen verschenen. ' Eh.. Hoi.' Was haar reactie daarop en hij hief zijn kop verbaasd op, wist ze zijn naam niet meer of herkende ze hem helemaal niet meer? Als dat zou was, dan zou hij best teleurgesteld zijn. Hij zuchtte onhoorbaar en liep wat naar haar toe, waar hij deze keer netjes op zijn kont ging zitten en met dezelfde -ietwat bredere- glimlach naar haar toe keek. ''Ik ben het, Gerain, remember?'' Vroeg hij meteen straight to the point.

De Nidoran leek blij te zijn haar weer terug te zien, en wendde na haar te hebben begroet even zijn hoofd af. Sunset grijsde. Zag ze nou een blos op zijn wangen? Ze besloot haar mond er maar over te houden, want hij leek al verlegen genoeg. De Nidoran glimlachte, en begon te spreken. ''Ik ben het, Gerain, remember?'' vroeg hij. Sunset krabde zichzelf in haar nek, en verontschuldigde zich. ''Ohja, natuurlijk..'' zei ze, en schudde haar hoofd even. ''Het spijt me, Gerain. Het is niet dat ik je vergeten was, ik ben gewoon wat warrig de laatste tijd.'' zei ze, en glimlachte zwakjes terug. Ze liet haar staart zakken, haar ogen begonnen vriendelijker te staan dan net, wanneer ze nog alert was op de omgeving. Ze grinnikte even toen ze naar zijn schattige hoofdje keek. ''En, hoe gaat het met je?'' vroeg ze, aangezien ze elkaar al lang niet meer hadden gezien. Haar zwarte ogen bleven nieuwsgierig op de zijne gericht.

Op een of andere manier leek Sunset nu vriendelijker over te komen, al zag hij nauwelijks verschil want hij was toch in haar ogen verzonken toen hij eenmaal erin keek. Hij knikte toen ze begon over dat ze de laatste tijd wat in de war was, hij maakte precies hetzelfde mee dus hij snapte haar volkomen. Hij hoopte dat de blosjes op zijn wangen hopelijk niet te zien waren, al had ze die misschien wel al duidelijk opgemerkt. Toen ze vroeg over hoe het met hem ging, twijfelde hij over wat hij haar moest vertellen. Was het verstandig om haar te zeggen over hoe hij de laatste weken had doorgemaakt of hoe hij zich echt voelde voor haar? Gerain twijfelde enorm, maar koos toch voor het voordeel van de twijfel. ''Eerlijk gezegd..'' Hij beet zachtjes op zijn onderlip met zijn twee grote voortanden. ''Gaat het slecht met me, tegenwoordig...'' In zijn stem was toch, ondanks dat hij het probeerde te onderdrukken, een twijfel te horen. ''Sunset.. Mag ik je wat vertellen?'' Zijn glimlach stierf langzaam weg, maar hij bleef haar wel aankijken. Ondertussen stond hij rustig op en schudde even met zijn kop toen hij merkte dat zijn grote oren kriebelden. Dat was meestal een teken van onrust in de omgeving, maar deze keer kon het hem geen kwaad omdat hij een enorm veilig gevoel had bij de dame.
''Hoe zal ik het zeggen, my lady,'' zei hij zwoel met een brede grijns op zijn gezicht en de blosjes op zijn wangen werden steeds zichtbaarder. Deze keer deed hij er geen moeite voor om het te verbergen, ze mocht het best zien, ook al ontstond er een schaamtegevoel bij hem van binnen. Hij liep even een kort, rustig rondje om haar heen en stopte toen haar ogen weer in zicht kwamen. ''Ik heb een sterk, onbekend gevoel wanneer ik in jou buurt ben. Hoe noemen die... goedzakken het ook alweer.. liefde, toch?'' Begon hij met meer zelfvertrouwen te spreken en zette een stap dichter naar haar toe, waarna hij haar voorpoten voorzichtig in de zijne nam. ''Ik hou van je, Sunset.'' Sprak hij serieus en niet gelogen, wat een enorme grote stap voor hem was. Haar ogen waren zo mooi van dichtbij, glinsterend in het grauwe zonlicht en deze aantal seconden voelden als uren aan.

''Eerlijk gezegd..'' de kleine Nidoran beet op zijn lip, en Sunset haar glimlach begon langzaam te verdwijnen. ''Gaat het slecht met me, tegenwoordig...'' Sunset keek hem ietwat bezorgd aan. Bijna wou ze hem vragen wat er aan de hand was, maar hij begon zelf al te spreken, dus hield ze haar mond. ''Sunset.. Mag ik je wat vertellen?'' Sunset keek nu verbaasd, zweeg even en trok daarna haar mond open. ''..Tuurlijk..'' zei ze zachtjes, niet wetend wat ze moest verwachten van deze Pokemon. ''Hoe zal ik het zeggen, my lady,'' zei hij, de blosjes werden nu duidelijker zichtbaar. Sunset kon het niet laten een wenkbrauw op te tillen en te grijnzen. Ze wist niet echt goed hoe ze zich moest gedragen in een situatie als deze, omdat ze nog nooit zo'n situatie had meegemaakt. Aandachtig, met glimmende ogen, luisterde ze verder naar hem. Geduldig, vol belangstelling. ''Ik heb een sterk, onbekend gevoel wanneer ik in jou buurt ben. Hoe noemen die... goedzakken het ook alweer.. liefde, toch?'' Sunset haar adem stokte in haar keel. Door Gerains vorige zinnen was het te verwachten, maar toch leek het als een klap te komen, onverwachts. Ze hadden elkaar slechts een keer eerder gezien, en Sunset had niet verwacht dat ze zo'n grote indruk kon maken op iemand zonder zich aardiger of anders voor te doen dan ze eigenlijk was. Liefde, dat was iets raars en onbekends voor haar. Ze had het woord nog nooit in haar mond genomen, want dat was ook niet nodig geweest. Niemand vond haar aardig, laat staan dat iemand verliefd op haar was. Maar deze Pokemon.. hij was stapel op haar. En zij ook op hem. Ze had zo'n gevoel als dit nog nooit gehad. Ze voelde zich zenuwachtig, kon geen woord uit haar mond krijgen, terwijl ze anders altijd een grote mond had tegen iedereen. Gerain kwam dichterbij, en pakte haar voorpoten vast. ''Ik hou van je, Sunset.'' sprak hij, terwijl zijn diepe ogen naar de hare keken. Sunset nam een grote hap adem. ''Ik... ik ook van jou.'' zei ze zachtjes. Het klonk twijfelachtig, maar slechts omdat dit een rare situatie voor haar was, want ze voelde echt iets voor deze Pokemon. Een glimlach sierde haar gezicht, een glimlach uit pure vreugde. Een glimlach zoals ze die nooit eerder op haar kop had gehad.

Voordat Sunset ook maar één stap in zijn leven had gezet, had hij nooit te nimmer ook maar één keer aan die plotselinge, sterke emotie gedacht. Toen was alles slechts nog maar haat en nijd, alle pokémon die op zijn pad kwamen uit te schakelen als die hem dwars zaten, net zoals die Wingull die er toen aan ging. Samen hadden ze hem genegeerd en toen het niet anders kon, hadden ze de vogel dan ook weggejaagd met samenwerking en daar was hij best tevreden om, hij was trots op zichzelf geweest dat hij voor het eerst met een andere pokémon -zelfs een vrouwelijke- had samengewerkt. Eerder viel dat niet van hem te verwachten, hij moest alles van zichzelf alleen doen, om de top te bereiken. Een partner kon hem daarbij alleen maar tegenwerken. Maar nu leek er wel een onbekende knop zijn omgeschakeld ergens in zijn lichaam, waarschijnlijk in zijn domme kop. De glimlach die op zijn kop stond, was op een of andere manier niet meer weg te slaan en hij voelde zich verstijfd aan de grond. Hij had niet door dat hij Sunset haar voorpoten nu al meer dan een aantal seconden vasthield. Zijn hart bonkte nog sneller toen Sunset haar bek opendeed en er een lieve stem uit kwam, die hem niet afwees maar hem vertelde dat zij hetzelfde gevoel had als dat hij van binnen had. Maar het kwam er eerder wat twijfel-achtig uit, wat hem dus ook lichtelijk deed nadenken of ze het meende of gewoon nerveus werd door hem. Daardoor liet hij voorzichtig haar pootjes los en nam een kleine stap afstand van haar. ''Gek he? Dat liefde op het eerste gezicht toch dus wél waar is?'' Merkte hij op, zonder zijn blik van haar af te wijken en nog steeds in haar lieve ogen te staren, het ging gek genoeg gewoon vanzelf.

Waarom ze hier rondliep? Als je haar die vraag zou stellen, zou ze geen antwoord klaar hebben liggen. Ze wist het eigenlijk niet. Er was hier niets te vinden voor haar. Ze liep door de struiken door, en wist dat ze zich richting het meer verplaatste. Het was echter geen gewoon meer, maar een elektrisch meer. Even langs om snel een slokje water te nemen was ook geen optie. Raakte je het aan, dan kreeg je een opdonder. En als je er zelfs in viel, dan kon je het wel vergeten. Tenzij je zelf elektrisch was. Ze schudde haar donkere kop even heen en weer. Ze hield er gewoon van om rond te zwerven in deze godvergeten oorden. Het was hier duister, leeg en stil. En daarbij wist ze dat ze nu niet meer aangevallen zou worden door leden van duistere groepen. Een kleine valse grijns kwam op haar gezicht te staan. Daarna hief ze haar kop op, en keek snel om zich heen, want ze hoorde iemand spreken. 'Ik hou van je, Sunset.' weerklonken de woorden in haar oren. Meteen kwam er een bedenkelijke frons op haar kop te staan, waarna ze zich in ietwat sluipende bewegingen dichter naar waar de stem vandaan was gekomen. Een tweede Pokemon werd gehoord, die een reactie gaf op de snoezelige uitspraak van Pokemon 1. ''Ik... ik ook van jou.'' klonk een vrouwelijke stem, Mayumi kon horen dat het dichterbij was. Heel dichtbij zelfs. Ze kneep haar grote katachtige ogen even tot spleetjes en zag tussen de bladeren door de twee Pokemon staan. Een Flaaffy en een mannelijke Nidoran. Ugh, ze was in het oorlogsgebied, en wat kwam ze tegen? Twee watjes die elkaar de liefde aan het verklaren waren. Ze trok haar neus ietwat walgend op, en versnelde haar pas. Wanneer ze langs de bosjes was en in het volle zicht stond, keken de Pokemon haar aan. Ugh. Liefde. Hoewel ze zelf een partner had en liefkoosde, walgde ze nog steeds van dat lieve gedoe. Ja, ze had een relatie, maar dat ging toch heel anders dan de hele tijd cliché in elkaars ogen verzinken en elkaar zoete woordjes toefluisteren. En haar jeugd maakte haar haar hiervoor nog groter, en maakte het zien van zulke jonge gelukkige stelletjes nog pijnlijker. Ze liet een grom horen, en richtte haar ogen op de Nidoran. Een glimlach kwam op haar snuit. Ze was weer eens in zo'n bui waarin ze alles haatte, alles wou kapot maken, het kon haar niks meer schelen. Ze rende naar voren, en gaf vlak voor de nidoran een zwiep naar voren met haar kop, waardoor de Nidoran richting het meer geworpen werd. Haar rode ogen straalden, haar witte hoektandjes waren zichtbaar in haar lach. Een val in het meer betekende vrijwel zeker je dood.

Een opgelucht gevoel was er binnen in hem ontstaan, alsof hij eindelijk na al die tijd eens verlost was van een diep schuldgevoel. Maar dat was helemaal niet het geval geweest, nee, het was het hatelijke liefde gevoel dat hij altijd maar aan de kant geschoven had. Nu had hij het eindelijk kunnen vertellen aan het roze, maar krachtige schaap dat zijn hart veroverd had. Blij toe was Gerain dat zij precies dezelfde gevoelens voor hem had, maar toch op een nog wat mysterieuze manier aan hem vertelde. Ach, hij besloot zich er niet te veel van aan te trekken en hij kwam wat dichterbij, zodat hij haar diep in haar ogen aan kon kijken. ''Is het raar als ik zeg dat ik voor eeuwig bij je wil zijn, met jou mijn leven samen wil delen en dat we samen naar jonge slaafpokémon gaan kijken hoe ze zich dood werken, hoe we verschillende beesten gaan martelen en alles wat ons maar samen gelukkig maakt?'' Een gelukkige twinkeling was in zijn ogen ontstaan, waarna hij nog wat dichterbij kwam en het hem lukte -ondanks hun grootte verschil- om haar een kort kusje op haar lippen te geven voor zover ze het kon accepteren.
Hierdoor had hij niet opgemerkt dat er vlak bij hem inmiddels een vrouwelijke Absol in de buurt was aan komen lopen en deze haar aandacht lokte door een luide grom liet horen. Daardoor keek hij om, maar was hij te laat om op zijn hoede te zijn, werd hij vrijwel gelijk geramd door een puntig zwaard en was hij -voordat hij het ook maar doorhad- richting het meer geworpen. Dit zou zijn einde betekenen, want vliegen kon hij niet om gauw zijn evenwicht terug te vinden en volop in de aanval te gaan. Nee, net voordat hij in het elektrische meer zou belanden en geëlektrocuteerd zou worden, liet hij nog een harde kreet horen en viel daarna in het elektrisch geladen water. Een hard geroosterd geluid was te horen en daarna viel het stil, waarna zijn dode, levenloze lichaampje naar de bodem van het meer zonk...