Met langzame stappen liep er een jonge Charmeleon door het bevroren gebied. Zijn vlam brandde fel in een poging zichzelf warm te houden. Zijn klauwen zakten een duimlengte weg in de laag sneeuw dat het hele landschap bedekte. Conleth’s grijze ogen gleden over de vreemde ijsschotsen die het witte landschap domineerde. Zijn vader had hem lang geleden verteld dat hier vroeger vele ijsgrotten waren geweest, maar dat ze om onbekende oorzaken waren ingestort. Het gebied lag aan de rand van de Marble Mountains, dus was er wel beschutting. Conleth bleef dicht bij de rotswand, wind huilde langs hem heen en zijn staartvlam flakkerde, zodat het groteske schaduwen wierp het grijze steen. De Charmeleon hield halt, zijn grijze ogen speurden de horizon af. Donkere wolken pakten zich samen, de wind begon te huilen als een geselt dier. Een rilling liep langs zijn ruggengraat. Hij moest schuilen, en snel.

Conleth hervatte zijn tocht, nu met snelle, vastberaden passen. Al gauw zag hij een grot in de rotswand, niet meer dan een spitse, driehoekige scheur. Spiedend keek hij door de scheur, maar het duister onttrok alles aan zijn zicht. Dus pakte de Charmeleon zijn staart en trok hem naar voren. Het vuur verlichtte een smalle, hoge grot die ruimte bood aan één of twee pokémon, afhankelijk van hun grootte. Conleth wurmde zich door de spleet en liep een klein inspectie rondje. Er was geen materiaal om een vuur mee te maken, dus zou hij het moeten doen met zijn staart vlam. De pokémon ging zitten, zijn gezicht naar de ingang. Het begon steeds harder te waaien, de wind sloeg sneeuwhopen uit elkaar en voerde alles mee in een ijzeren greep. Het begon nu ook te sneeuwen, totdat Conleth niet meer zag dan een witte waas aan de andere kant van de scheur. Hij zuchtte van opluchting. Net op tijd.

OOC: Ik moet even wennen aan dit nieuwe karakter, dus wees vrij om zijn grotje binnen te vallen! Of laat Conleth je redden, verzin wat leuks xD

Een jonge Pikachu liep ineengedoken door de sneeuw heen terwijl de ijskoude wind door het kleine lichaampje heen sneed van de jonge Pikachu. Sho, zo heette hij. Was niet echt slim geweest om dit gebied te betreden aangezien Pikachu niet echt bestand waren tegen de kou en al helemaal niet als het sneeuwde. Daar had Sho dus een bloedhekel aan alleen al de kou die het met zich mee bracht. Sho keek door zijn spleetoogjes heen… als hij nou gewoon beschutting kon vinden of iemand die hem dat kon bieden maar het was waarschijnlijk verlaten.. Wat moest hij doen? Het enige middel die hij misschien kon gebruiken was zijn stem maar door de kou leek hij verdwenen te zijn dus begon hij langzaam voort te bewegen… voor nu leek het erop dat hij verloren was en zo dood als een pier als hij niet snel iets zou vinden…


Door de witte waas doemde iets zwarts op maar de Pikachu had bijna geen kracht meer over en zakte ineen tegen de witte vlakte… ging hij nu dood? Nee toch? De Pikachu raakte lichtelijk in paniek en begon angstig om hulp te roepen, “Iemand? Help me… alsjeblieft?,” Sho probeerde nog met zijn laatste hoopje kracht op te staan maar dat lukte niet helemaal en zijn hoofd zakte langzaam in de witte poedersneeuw met zijn oogjes gesloten… hij zat nu wel erg diep in de nesten terwijl de witte poedersneeuw zijn lichaam bedekte…


(hoop dat je er wat mee kan=D)

De wind huilde langs zijn schuilplaats, boos dat het Conleth niet in zijn greep kon krijgen. De Charmeleon grijnsde even, hij was maar wat blij dat hij op dit moment niet buiten was. Zijn gedachten gingen even naar zijn ouders die hoog in de Marble Mountains leefden. Hij was nog maar kortgeleden vertrokken om meer van de wereld te zien. Toen hij nog een jonge Charmander was geweest had zijn vader met hem rondgevlogen en hem alle gebieden laten zien. Conleth kon niet wachten om al die plaatsen met zijn eigen voeten te betreden! Hij had al veel over de wereld geleerd, maar theorie was niet alles. Hij wilde dingen ervaren, meemaken! En het vastzitten in een sneeuwstorm was al een hele ervaring op zich.

Plotseling hoorde hij een ander geluid dan de huilende wind. Met een ruk hief Conleth zijn kop en luisterde nog beter. “...and? Help me… alsjebli...” De Charmeleon sprong overeind. Er zat iemand in de problemen! Even twijfelde hij, de storm was gevaarlijk, zeker voor hem. Eén verkeerde beweging en zijn staartvlam zou doven. Maar hij kon die arme ziel niet aan zijn lot overlaten! Met hernieuwde kracht liet hij zijn staartvlam twee keer zo groot worden, voordat hij zijn grot uitstapte. Meteen greep de wind met en sneed het ijskoud langs hem. De sneeuw benam hem zijn zicht en adem. Dit was waanzin, hij wist helemaal niet waar hij heen moest. Besluiteloos draaide de Charmeleon om zijn as, waarna hij plotseling iets geels zag in de verder witte omgeving. Langzaam ploegde Conleth door de sneeuw, zijn rechterarm geheven om zijn ogen te beschermen.

Al gauw kwam hij aan bij het gele hoopje. Het was een Pikachu die niet bij bewustzijn leek te zijn. Sneeuw bedekte zijn lichaam in rap tempo en Conleth nam snel zijn beslissing. Hij schoof zijn armen onder de Pikachu door en tilde hem op. Gelukkig waren Charmeleon een stuk groter en was hij goed getraind, anders had hij de pokémon nooit van de grond gekregen. Nu met de wind in de rug ploegde Conleth door de knie hoge sneeuw terug naar zijn grot. Snel glipte zijn door de scheur en meteen daalde er een rust neer over zijn lichaam. Geen getrek en geduw meer van die vreselijke wind die zijn vlam uit dreigde te blazen. Conleth dimde zijn staartvlam een beetje, terwijl hij de Pikachu op de grond legde en wat sneeuw van diens rug veegde. "Hé, kan je me horen?" vroeg hij zacht, terwijl hij bij hem neerknielde.

OOC: Okee, bedenk me nu dat dat optillen godmoden is. Als je het er niet mee eens bent, PM me dan even, dan verander ik het.

[is wel goed zo =)
iedereen maakt fouten en zo erg vind ik het niet=D]



De kleine Pikachu zag een oranje gloed door zijn oogleden, "Hé, kan je me horen?" weerklonk er een zachte stem… droomde hij dit nou of was hij echt ternauwernood gered?
De Pikachu opende zijn ogen terwijl hij rilde van de kou en richtte zijn blik op de omgeving.. dit was een grot alleen hoe was hij hier gekomen? Meteen richtte hij zijn blik op de oranje Pokémon… het wezen had een vlam… nu wist Sho dat 4 soorten Pokémon een vlammende achterkant of een staart had. Het was of een Charmander, een Charmeleon of een Charizard of Chimchar maar deze Pokémon had geen vleugels of een krul op zijn kop dus die twee vielen af dan was er nog een Charmander daar was deze Pokémon te groot voor dus bleef een Charmeleon over. Sho realiseerde dat hij nog geen antwoord had gegeven en dat hij nog op zijn rug lag dus kwam hij langzaam overeind, “ik kan je horen.” en keek de Charmeleon aan… nu pas besefte Sho dat hij zich nog niet had voorgesteld maar daar wachtte hij nog even mee en keek de Charmeleon aan… hij zag er jong uit waarschijnlijk was hij dan op jonge leeftijd geëvolueerd net als hij zelf maar wat boeide het? Hij was de Charmeleon hartstikke dankbaar en wachtte tot hij iets ging zeggen…

-srry voor de kortheid heb knallende koppijn-

Zijn grijze ogen gleden onderzoekend over de pokémon voor zich. Een Pikachu was een elektrisch type, wat deed het hier in de sneeuw? Misschien zou hij hetzelfde denken over hem, maar Conleth was een vuurtype en kon zich waarschijnlijk beter warm houden dan deze elektrische muis. Hij had vaker Pikachu gezien, op Peacefull Plains bijvoorbeeld. Er waren ook wat beroemde Pikachu in PokRPG. Zo had hij gehoord over Amore, de voormalige leidster van de Chiave en Candy, haar dochter, die een heel ander pad bewandeld had. De huidige leidster van de Chiave was een Raichu, de evolutie van een Pikachu. Conleth grinnikte zachtjes, PokeRPG was blijkbaar een goede plaats voor deze pokémon soort. Hij vroeg zich af waardoor dit kon komen, maar wist zo snel geen theorie te bedenken. Misschien zou hij het eens moeten vragen. Yikou zou het misschien weten. Zijn vroegere leermeester wist veel over de wereld en zijn inwoners. De Absol had ook veel geweten over de legendarische pokémon die het land hadden gecreëerd en het vandaag de dag nog beschermden. Conleth had graag naar die verhalen geluisterd. Op een dag zou hij zelf het onderwerp van zulke helden verhalen zijn, hij wist het zeker.

Beweging in zijn ooghoek trok zijn aandacht. Er ging een rilling door de Pikachu en hij opende zijn ogen. De zwarte ogen dwaalden door de kleine, smalle grot waar ze zich in bevonden, voordat ze zich op Conleth richten. De Pikachu richtte zich langzaam op. “Ik kan je horen,” sprak hij. De Charmeleon grijnsde opgelucht. "Gelukkig, ik was al bang dat ik te laat was geweest," ze Conleth oprecht. Onderkoeling kon zo plotseling zijn intrede doen en kon al in enkele minuten fataal zijn. "Mijn naam is Conleth. En jij bent?" Hij liet de vraag in de lucht hangen, terwijl zijn ogen nieuwsgierig over de Pikachu gleden.

OOC: Het was niet echt een fout, meer luiheid. Had geen zin om je eerst te moeten PMen om te kunnen posten. Zou je op je leestekens willen letten? Nu heb je doorlopende zinnen waar een punt of komma tussen had gemoeten en dat leest nogal irritant.

Terwijl de jonge Pikachu het vertrek in zich had opgenomen had de Charmeleon opgelucht gegrijnsd,” "Gelukkig, ik was al bang dat ik te laat was geweest,” had de Charmeleon geantwoord waarbij Sho een rode kleur had gekregen op zijn wangen, “het was niet zo slim van mij een sneeuwstorm in te duiken,“ grinnikte Sho en richtte zijn blik op oranje wezen die weer begon met praten, "Mijn naam is Conleth. En jij bent?" terwijl de Charmeleon hem nieuwsgierig aankeek. Wat moest hij zeggen? Hij kon moeilijk zeggen dat hij een Prins was die ontvoert was door een Fearow en hem hierheen had gebracht, Maar Conleth had het recht om zijn naam te weten. Sho zette een brede glimlach op en stak zijn gele pootje uit, “ik ben Sho, aangenaam kennis met je te maken, Conleth,“ antwoordde Sho terwijl hij Conleth vriendelijk bleef aanstaren. Nu zou hij vast willen weten waar hij vandaan kwam? Dat wist zelfs hij niet eens. Ja uit Kanto-Viridian Forest. En hij was ook niet zomaar bij zijn familie weggegaan, de rede was dus dat hij een Explorer wou worden maar dat zijn vader het hem had verboden en dat de jonge Pikachu zich had moeten focussen op het leiderschap van de groep Pikachu in zijn bos, Waaronder ook een aanval beheersen dat hem nooit scheen te lukken te beheersen. hij voelde zich nu behoorlijk beroerd aangezien hij nooit over zijn problemen durfde te praten.. nu hij daarover nadacht besefte hij ook dat zijn broertje en zusje het gevaar liepen om zo afgebeuld te worden. Nou ja, Soka liep het meeste kans dan zijn jonge zusje.


Sho schrok op uit zijn gedachten maar zonder te beseffen dat zijn oren omlaag hingen, pakte hij zijn knapzakje en haalde er een kleine felle gele bal uit die fel schitterde in de oranje gloed van de staartvlam van Conleth,beseffend dat de Charmeleon misschien wou weten wat het kleine gele balletje was, richtte hij zijn gele snoet op de Charmeleon, “als je het wil weten. Dit is een Light Ball, ze zijn nogal zeldzaam maar deze heb ik van een speciaal iemand,” zei Sho en rolde het gele balletje naar de Charmeleon zodat hij het kon bekijken. Sho was iemand die snel leerde vertrouwen maar waar soms misbruik van werd gemaakt maar Conleth… deze Charmeleon was alles behalve slecht in het tegenovergestelde van zijn soort was hij waarschijnlijk het vriendelijkst, niet Sho alle Charmeleon zo vertrouwde want andere hadden geprobeerd een Pika-sandwich van hem te maken. De Pikachu bleef naar Conleth staren hopend dat hij nog iets ging zeggen…


-XD haha, ik hoop dat dit beter isx3 en ik hoop dat je dat laatste niet als godmodden ziet D= want ik wist er niks anders van te maken zowel dan sawwy D=

De Pikachu grijnsde breed. “Ik ben Sho. Aangenaam kennis met je te maken, Conleth.“ De Charmeleon schudde het uitgestrekte pootje van Sho en beantwoordde diens glimlach. Gelukkig was dit een vriendelijke pokémon! Voor hetzelfde geld had hij iemand gered die hem er niet eens dankbaar voor zou zijn. Conleth dacht er niet graag aan, maar er waren nu eenmaal zulke egoïstische pokémon in de wereld. Sho leek even weg te dromen naar zijn eigen wereldje, dus respecteerde Conleth de stilte. Zijn grijze ogen gleden over de ruwe stenen wand die verlicht werd door zijn staartvlam. Het patroon was grillig en eigenlijk best intrigerend. Hij vroeg zich af hoe zo'n scheur kon ontstaan. De uitzetting van water kon nooit zo'n grote scheur veroorzaken. Misschien was er lang geleden een aardbeving geweest. Je wist maar nooit. Zijn blik ging weer naar Sho en verbaasd merkte hij op dat de Pikachu wel erg somber keek. Zijn oren hingen naar beneden en zijn ogen hadden een droevige uitdrukking.

Voordat Conleth kon vragen wat er aan de hand was, kwam Sho plotseling in beweging. Hij nam zijn knapzakje af en haalde er een stralende bol uit. Verwonderd boog Conleth wat dichtbij. Hij had nog nooit zo iets dergelijks gezien. Het leek wel een edelsteen, alleen straalde het een soort gele gloed uit. “Als je het wil weten, dit is een Light Ball. Ze zijn nogal zeldzaam, maar deze heb ik van een speciaal iemand,” zei Sho, waarna hij de bol naar hem toe rolde. Verwonderd pakte Conleth hem op. Het was vreemd dat Sho hem zomaar uit handen gaf, terwijl hij net had gezegd dat het een zeldzaam object was. Conleth liet de bol tussen zijn klauwen rollen, waarna hij het terug gaf aan Sho. "Het is prachtig. Doet het ook nog iets?" vroeg hij geïnteresseerd. Misschien was het één van die speciale items die bepaalde pokémon soorten konden laten evolueren! Of versterkte het een bepaalde aanval.. "Mag ik vragen van wie je hem hebt gekregen?" Conleth keek de Pikachu schattend aan. Misschien was de vraag wat te persoonlijk, maar hij wilde het toch graag weten.

OOC: Zou je ook meer op je hoofdletter gebruik willen letten? Nu vergeet je ze heel vaak.

Sho keek hoe Conleth het gele balletje door zijn klauwen liet rollen en hem vervolgens terug gaf, Terwijl hij vervolgens begon te spreken, "Het is prachtig. Doet het ook nog iets?" Sho grinnikte een beetje. Hij vond het altijd fantastisch om wat jongere Pokémon te leren over dit soort dingen vooral omdat hij zijn zusje altijd verhalen vertelde over de legendarische Pokémon. Dus richtte hij zijn blik op de Charmeleon, “bedankt. Een Light Ball verhoogd de Speciale Aanval van mijn soort. Volgens sommige Pikachu kunnen ze dan een speciale Aanval leren genaamd; Volt Tackle,” legde Sho met een glimlach uit. Of die geruchten waar waren wist hij ook niet het was een soort van traditie geworden bij hem thuis dat de nakomelingen als Pichu drie Moves moesten en zouden beheersen dat waren; Thunderbolt, Volt Tackle en gek genoeg Electro Ball… Het was vrijwel onmogelijk om als Pichu die aanval goed te leren en dan vooral omdat je dan als Pichu een klein staartje had, Was het gewoon onmogelijk om Pichu die aanval te leren en zeker als de wangzakken van Pichu nog in de groei waren. Sho had een kwade uitdrukking op zijn gezicht maar die verdween toen Conleth weer begon met praten.


“Mag ik vragen van wie je hem hebt gekregen?" Het was een vraag die hij erg pijnlijk vond maar als Conleth het zo graag wou weten gaf hij daar maar gewoon antwoord op, “Ik heb hem van me kleine zusje gekregen als afscheidscadeautje voor ik wegliep van huis,” antwoordde Sho gewaarheidstrouw en keek daarbij Conleth recht aan. Er was niet echt een rede om daarover te liegen, Tenslotte was het gewoon waar dat de jonge Pikachu was weggelopen van huis en vond Sho dat niet echt geheim. De Pikachu besefte nu pas dat hij helemaal niks over Conleth wist dus richtte hij zijn blik nieuwsgierig op de Charmeleon, “waar kom je eigenlijk vandaan, Conleth?” Vroeg Sho volbelangstelling.. Als hij tenminste antwoord wou geven… Zo niet? Dan begreep de Pikachu het volkomen, Hij hoefde eigenlijk niet alles te weten maar zulke dingen vond hij erg interessant om te weten. Dus wachtte de Pikachu rustig op antwoord…


-ik hoop dat dit wat beter is

De Pikachu grinnikte een beetje om zijn vraag. Conleth fronste licht. Hij kreeg het gevoel dat de Pikachu zichzelf heel wat vond, zonder dit ook echt te uiten. Bovendien was de Pikachu heel wat ouder dan hijzelf, misschien dat Sho zich daarom wat verheven voelde. Soms zei leeftijd niets over iemands kennis over de wereld. Conleth had nog niet veel levenservaring, maar wel veel kennis. Dat was juist de reden geweest dat hij uit zijn beschermde wereldje had willen stappen. Hij zuchtte stilletjes en richtte zijn aandacht weer op Sho die zijn vraag beantwoordde. “Bedankt. Een Light Ball verhoogd de Speciale Aanval van mijn soort. Volgens sommige Pikachu kunnen ze dan een speciale Aanval leren genaamd; Volt Tackle.” Conleth knikte ten teken dat hij het begrepen had. Het leek hem sterk dat Pikachu de Light Ball echt nodig waren om die aanval te leren. Toch was het een grappig geloof. Het zou net dat extra zetje kunnen geven om de aanval daadwerkelijk te kunnen leren.

Zijn volgende vraag leek Sho inderdaad niet zo leuk te vinden. Het was ook persoonlijk, maar zijn eerdere opmerking had Conleth nieuwsgierig gemaakt naar dat speciale iemand. “Ik heb hem van me kleine zusje gekregen als afscheidscadeautje voor ik wegliep van huis,” antwoordde Sho rustig. De Charmeleon keek hem wat verbaasd aan. Weggelopen? Okee, dat had hij niet achter de Pikachu gezocht. “Waar kom je eigenlijk vandaan, Conleth?” Hij keek op en zag dat Sho zijn ogen nieuwsgierig op hem had gericht. Nu was het Conleth's beurt om te grinniken. "Dat is niet zo'n bijzonder verhaal. Ik ben geboren en opgegroeid in Marble Mountains. Eigenlijk is dit mijn eerste dag weg van huis." Zijn grijze ogen dwaalden af naar de grot opening waar nog altijd gestaagd dikke, witte vlokken langs kwamen waaien. "Niet echt de ideale omstandigheden om mijn reis te beginnen," grinnikte Conleth.