Grote poelen water met daarin bruine, halfvergane grashalmen, onderbroken door dunne modderbanken bedekt met kort, jong gras. Die modderbanken waren de veiligste weg door het uitgestrekte moeras, wanneer je je in de poelen waagde, greep de zuigende modder je genadeloos bij de enkels. Hoe hard je het ook probeerde, zonder hulp was het haast onmogelijk om eruit te komen. Sterker nog, hoe meer je bewoog, hoe verder je wegzakte. Al deze feiten maakte het een uitdaging om het gebied te doorkruisen. Wanneer je daar ook nog eens de onaangename geur van rottend hout en vergane bladeren bij optelde, plus nog de gevaarlijk, giftige pokémon die in dit gebied leefden, was het zelfs een prestatie op maat wanneer je ongeschonden het moeras weer uitkwam.

Met een lang, chagrijnig gezicht sjokte er een jonge Charmeleon door dit moeras. Na dagen lopen was hij eindelijk de ijsvlakte overgestoken, zat hij nu in een moeras. Great. Hij wist nog maar vaag hoe het gebied eruit zag. Hij moest vertrouwen op een oude, vervaagde herinnering van lang geleden, waarin hij op de rug van zijn vader over het gebied was gevlogen. Zijn vader had hem het hele land laten zien, alleen was het te voet toch wel wat anders. Conleth zuchtte. Hij kon niet wachten tot hij zelf vleugels had. Geritsel trok zijn aandacht en hij keek op. Zijn harde, grijze ogen vonden een Ekans die door de bomen gleed. Zijn gesleten tong flitste in en uit zijn bek. Conleth trok zijn bovenlip op en gromde. De Ekans keek hem neerbuigend aan en glibberde toen verder. De Charmeleon zuchtte, er waren zoveel vijandige pokémon in PokeRPG dat hijzelf ook automatisch in de verdediging schoot. Eigenlijk was het gewoon triest dat hij nu al zo reageerde. Zijn zenuwen gingen het nog eens begeven. Conleth wreef even over zijn voorhoofd en sopte verder door het moeras. De modder zoog aan zijn voeten en een doordringende, rottende lucht drong door in zijn neusgaten. Bah, kon iemand hem hier niet uit halen?!

OOC: Open voor iedereen!

Hij was stom bezig geweest. De grond was losser, natter en modderiger geworden en toch was hij dieper in het moeras gelopen. De onaangename geur van rottende plantaardige onderdelen liepen zijn neusgaten in. De modderige grond was moeilijk over te steken, de Jolteon had kleine, smalle pootjes die snel de grond in konden zakken. Hij had zijn blik de hele tijd naar de grond gericht, zoekend naar de wat drogere en stevigere delen grond. Tot nu toe was het hem nog redelijk gelukt. Een enkele keer was hij ver doorgezakt met zijn voorpoten, maar hij had zichzelf er nog uit kunnen trekken, doordat hij met zijn achterpoten steun had op de droge grond. Het was echter wel te zien dat hij roekeloos was geweest, want tot zijn ellebogen aan toe waren zijn poten zwart in plaats van geel. Ongeduldig zette hij een voorzichtig sprintje in, steeds om zich heen kijkend, hopend dat hij een uitgang kon zien. Of in ieder geval een puntje in de verte die er lichter uit zag. Maar in plaats daarvan zag hij een ander schepsel die misschien net als hem verdwaald was in dit vreselijk onaangename gebied. Langzaam liep hij dichterbij de rode draak, die er nogal gefrustreerd uitzag. Tarquin kon niet goed inschatten of deze Pokemon wel of niet vriendelijk zou reageren op hem, en daarom bleef hij op een klein afstandje van een paar meter staan. Hij bewoog zijn oren wat op en neer en keek twijfelachtig naar de Charmeleon. ''..Ook verdwaald?'' probeerde hij maar, terwijl hij een ietwat twijfelachtige grijns op zijn snuit liet zien.

[Kort, maar iig een post XD]

Conleth zuchtte en krabde even aan zijn kin. Kwam er nooit een eind aan dit moeras? Hij klom over een mossige boomstam en liep verder over het pad van kleine plantjes. Toen bereikte een geluid zijn ingebedde, onzichtbare oren. Conleth keek op en zag een Jolteon zijn kant op komen. Verbaasd keek hij naar de gele pokémon die zijn kant op kwam. Jolteon waren elektrische pokémon, niet echt het type dat je in een moeras tegen zou komen. Niet dat Charmeleon standaard in dit gebied leefden. De Jolteon bleef op een paar meter afstand staan, afwachtend met zijn oren bewegend. ''..Ook verdwaald?'' vroeg de pokémon aftastend. Conleth grijnsde en kwam wat naderbij. "Nou ja, een beetje. Ik weet ongeveer welke kant ik op moet, maar in zo'n moeras lijkt alles op elkaar." Zijn grijze ogen vielen op de met modder besmeurde poten van de Jolteon. "Je moet de kleine plantjes volgen," merkte hij op, wijzend naar de modder, "Dan houdt je vaste grond on der je voeten. Ik ben trouwens Conleth," stelde hij zich vriendelijk voor. De Jolteon leek hem geen kwaaie. Bovendien zou wat gezelschap wel fijn zijn.

OOC: Eindelijk iemand die post =D Yay voor korte posts xD

[Ugh. Ja echt wel. Yay voor kwantiteit boven kwaliteit xD]

De Charmeleon kreeg een grijns op zijn draakachtige bek en kwam nader. Tarquin ging niet achteruit en bleef rustig staan. Hij was altijd heel voorzichtig met vreemdelingen. Maar deze grijns was niet geniepig of vals. Het was een goede grijns. Daarna begon de Pokemon te spreken tegen de Jolteon. Een antwoord op zijn vraag of hij verdwaald was. "Nou ja, een beetje. Ik weet ongeveer welke kant ik op moet, maar in zo'n moeras lijkt alles op elkaar." Er kwam een kleine glimlach op het gezicht van Tarquin. Net als hem dus. Het was waar, veel plekken leken hier op elkaar, alles was even nat, zompig en verrot. Welke kant je ook op keek. Niet de beste plek om de weg kwijt te raken. Tarquin schudde zijn kop en keek naar Conleth, die zijn blik op zijn voorpoten had gericht. "Je moet de kleine plantjes volgen," merkte de Charmeleon op, wijzend naar de modder. "Dan houdt je vaste grond on der je voeten. Ik ben trouwens Conleth," Tarquin grijnsde en tilde een van zijn poten op, kijkend naar de modder die nog lang niet leek op te drogen. Daarna keek hij vriendelijk op. ''Aangenaam, Conleth. Mijn naam is Tarquin.'' vertelde hij de Pokemon voor hem en gaf een kort knikje. Daarna kon hij het niet laten zijn blik weer over de omgeving te laten glijden. ''Tja, in mijn thuisland kwamen moerassen niet veel voor, ik ben er eigenlijk nog nooit middenin geweest..'' sprak hij, kijkend naar hoe de hoogste takken en bladeren mee wiegden met de wind, de bovenkanten van de bomen die boven het moeras uit torenden. Ze hadden het gevecht met andere planten om die stralen licht van boven gewonnen. De rest van de planten hier beneden stonden op de plekken waar, door gapen in de boomtoppen, nog licht naar de bodem reek. De rest van de plekken waren mede hierom doods. Omdat er geen licht kwam en het moeras lag laaggelegen, zodat het water hier vaak al snel hoog stond. Hij vestigde zijn aandacht weer op Conleth. ''Toch moet ik toegeven dat het dom van me was. Ik heb genoeg geleerd over mezelf verplaatsen over de meest onmogelijke terreinen.'' voegde hij er nog aan toe. Hij was gewoon nieuwsgierig geweest, en heeft daarom niet goed opgelet. ''En hoe ben jij hier gekomen, als ik dat mag vragen?'' vroeg hij geïnteresseerd aan hem. Het leek hem niet dat dit het natuurlijke leefgebied was van een vuursoort, die hielden toch vaak meer van droge gebieden.

De Jolteon grijnsde en keek even naar zijn besmeurde poten. Daarna keek hij weer op, zijn gezicht had een vriendelijke uitdrukking. ''Aangenaam, Conleth. Mijn naam is Tarquin.'' stelde de Jolteon zich voor. Conleth knikte vriendelijk ter begroeting en liet zijn blik over de Jolteon glijden. De pokémon was wat ouder dan hijzelf en zag er ook veel meer ervaren uit. ''Tja, in mijn thuisland kwamen moerassen niet veel voor, ik ben er eigenlijk nog nooit middenin geweest..'' sprak Tarquin toen, zijn blik op de bemoste bomen gericht. Hmm, de Jolteon was hier dus niet geboren. Conleth voelde even een steekje van jaloezie, het was duidelijk dat Tarquin al veel meer had gezien en meegemaakt dan hij. Maar zijn tijd kwam nog wel. Sterker nog, die was net aangebroken. ''Toch moet ik toegeven dat het dom van me was. Ik heb genoeg geleerd over mezelf verplaatsen over de meest onmogelijke terreinen.'' voegde Tarquin er aan toe. Conleth wist niet echt hoe hij dit op moest vatten, dus reageerde hij er maar niet op. Zijn grijze ogen dwaalden over de omgeving, zoekend naar het pad dat hij moest volgen.

''En hoe ben jij hier gekomen, als ik dat mag vragen?'' vroeg de Jolteon toen. Conleth keek hem weer aan en grijnsde scheef. "Ik ben onderweg," zei hij simpelweg. "Ik ben net een paar dagen van huis weg en wil meer van de wereld zien. Ik was onderweg naar het oosten van PokeRPG. Ik zou graag de zee willen zien," voegde de Charmeleon er toen aan toe. Tarquin mocht best weten wat hij aan het doen was. Hij zag de Jolteon niet echt als een bedreiging. "En jij?"vroeg hij nieuwsgierig."Dit is ook niet echt de standaard omgeving voor een Jolteon." Hij keek op en gebaarde toen naar het pad dat hij aan het volgen was. "Zullen we gaan lopen? Ik wil zo snel mogelijk dit moeras uit." Na dit gezegd te hebben begon hij de desbetreffende richting op te lopen.

"Ik ben onderweg," zei de Charmeleon. Simpel, kort en duidelijk. "Ik ben net een paar dagen van huis weg en wil meer van de wereld zien. Ik was onderweg naar het oosten van PokeRPG. Ik zou graag de zee willen zien," Tarquin knikte terwijl hij luisterde naar de reden waarom hij zich hier bevond. Aha. een reiziger dus, op weg naar de zee. Maar dan was hij wel ver uit de richting. "En jij?" klonk de nieuwsgierige stem van Conleth, die Tarquin er meteen van weerhield te verdwijnen in zijn eigen gedachten."Dit is ook niet echt de standaard omgeving voor een Jolteon." Tarquin lachte kort. ''Haha, klopt.'' bevestigde hij hem. De Charmeleon gebaarde iets en sprak daarna weer. "Zullen we gaan lopen? Ik wil zo snel mogelijk dit moeras uit." Tarquin knikte, en volgde hem met voorzichtige passen, terwijl hij begon te vertellen waarom hij nou in dit moeras rondzwierf. ''Eigenlijk heb ik geen goede reden. Ik ben gewoon een beetje rond aan het zwerven in PokeRPG, een beetje het gebied verkennen. Het kan heel handig zijn om het gebied een beetje uit je hoofd te kennen. Maar tijdens het verkennen had ik te laat door dat ik me vlakbij het begin van een moeras bevond, en zo ben ik hier terecht gekomen..'' hij grijnsde lichtjes, terwijl hij zijn pas versnelde. Hij keek rond. Het bleek al snel dat ze vrij dicht bij de uitgang van dit moeras waren. Het werd een stuk lichter en minder begroeid. Ah, snel zouden ze uit dit rotlandschap ontsnapt zijn. De Jolteon hief zijn hoofd op, terwijl zijn glimlach alleen nog maar groter werd.

[Nieuw topic of blijven we hier rondtrollen? :U]

Tarquin lachte even om zijn opmerking. ''Haha, klopt.'' bevestigde hij. Conleth begon te lopen en de Jolteon volgde hem. Onder het lopen lette Conleth goed op waar hij zijn voeten neerzette, het pad was maar net breed genoeg voor twee pokémon. ''Eigenlijk heb ik geen goede reden." begon Tarquin te vertellen. "Ik ben gewoon een beetje rond aan het zwerven in PokeRPG, een beetje het gebied verkennen. Het kan heel handig zijn om het gebied een beetje uit je hoofd te kennen. Maar tijdens het verkennen had ik te laat door dat ik me vlakbij het begin van een moeras bevond, en zo ben ik hier terecht gekomen..'' De Charmeleon knikte. Het gebied verkennen, eigenlijk was dat precies wat hij aan het doen was. Hoewel hij nog niet echt wis wat hij er uiteindelijk mee wilde bereiken. Conleth keek op en zag dat het verderop lichter werd. Was hij eindelijk uit dit vreselijke, stinkende moeras? Hij begon sneller te lopen en merkte dat Tarquin ook zijn pas versnelde. Toen stapte ze door de varens en zagen..

Meer moeras. Het licht bereikte hier de grond veel gemakkelijker, omdat het een open plek was. Alleen was er iets vreemds aan de hand. De groene grond leek wel te bewegen.. Conleth keek wat beter en merkte toen tot zijn grote schrik dat hij de grond helemaal niet zag. Het waren honderden Gulpins, allemaal druk in de weer. Sommigen hadden voedsel in hun bek en glibberden in de richting van een grote boom, anderen glibberden met een lege bek weer terug. Voor de grote boom lag al een aardige verzameling voedsel. Toen klonk er opeens een vreselijk geluid over de open plek, iets wat te midden hield tussen een boer en een scheet. Een grote, paarse Swalot glibberde uit de boom. De Gulpin stopten met hun werkzaamheden en begroetten hun leider met meer boer en scheet geluiden. Op Conleths gezicht stond één en al walging te lezen. Gelukkig bevonden ze zich nog in de schaduwen van de bomen. "Tarquin," fluisterde hij. "Wat doen we nu?"

OOC: We blijven lekker hier rond trollen (: