De machtige lugia sloeg langzaam met zijn vleugels terwijl hij bij elke vleugelslag dichter bij de grond kwam. Enkele meters boven de aarde strekte hij zijn poten en landde zachtjes neer. Alhoewel, voor zover een Pokemon zo groot als Lugia zacht kon landen, want de grond trilde bij zijn landing en veel Pokemon vluchtten van de schrik weg. Ergens vond hij het nog steeds jammer dat Pokemon voor hem weg vluchtten. Aan de andere kant was het goed dat ze bang voor hem waren, want zo zou hij niet gauw aangevallen worden. Zoveel deed het hem niet meer, hij was het natuurlijk allang gewend. Toch verlangde hij hierdoor altijd naar een gesprek met een Pokemon die wel zou blijven zitten waar hij zat. Als tijdelijke beschermer van PokeRPG zou hij eigenlijk veel meer met de Pokemon moeten praten en samenwerken, toch? Hij keek nog even rond, maar dat bevestigde voor hem alleen maar het feit dat hij alleen was. Hij klapte zijn vleugels zachtjes in en strompelde richting de waterkant, waarna hij zijn lange nek boog en zijn kop richting het water bewoog, om er een paar grote gulzige slokken uit te drinken. Hij hief zijn hoofd weer op. Tevreden glimlachend keek hij naar het water. Het was altijd al fris en verrukkelijk geweest, en deze keer was geen uitzondering. Het kristalmeer was van zichzelf al puur en helder, maar daarbij was Suicune ook een bewoner van dit gebied, en hij tolereerde geen vervuiling. Zodra het water troebel zou zien, zou hij over het water komen dansen, meegevoerd door de noorderwind, het water zuiverend bij elke voetstap die hij maakte. Hij had het slechts 1 keer gezien, maar dat moment bleef altijd in zijn hoofd geprent. Het was een prachtig schouwspel, en hoewel hij Suicune niet vaak zag wist hij dat hij er was, zolang het water er goed uitzag, zou hij ergens rondzwerven. Silverbreeze zuchtte en keek hoe het wolkje die hij met zijn adem had gemaakt wegdreef in de lucht. Hmm.. Het werd kouder, binnenkort zou het alweer winter zijn. Het ging heel snel. Silverbreeze hield niet bepaald van de winter. Hij had geen vacht of verendek om zijn lichaam te beschermen tegen de kou. Wel had hij een vetlaag, maar die was dun en kon hem niet voldoende warm houden. De meeste Lugia doken onder, bleven de winter onder het wateroppervlakte, net als een vis. Maar Silverbreeze leefde niet hetzelfde als de meeste Lugia's, en was meestal boven water te vinden. Hij kon zich dus volvreten om zichzelf te beschermen, maar daar zag hij niet zoveel in. Kon je het al voor je zien? Een vetgemeste Lugia die door de lucht vloog? Of eerder gezegd, probeerde te vliegen? Silverbreeze grijnsde bij het idee. Nee, hij moest maar kou lijden, hij overleefde het wel. Hij werd uit zijn gedachten gehaald door geluiden in de bosjes verderop. Hij draaide zijn kop die kant op. Zou hij dan toch niet alleen zijn?

Een sierlijke vos draafde door het gebied. Haar staarten dansten achter haar aan en haar amberkleurige ogen keken waakzaam de wereld in. Teresiá hield haar pas in toen de geur van fris, helder water haar neusgaten binnen drong. Ze was er bijna. De Ninetales was onderweg naar de rivier om te drinken en om zich te wassen. Hoewel ze een vuurtype was en werkelijk een gruwelijke hekel had aan water, had ze een nog veel grotere hekel aan een vuile vacht. Ze was gewend geraakt aan het feit dat ze hoofden deed draaien, dus wilde ze ook goed voor de dag komen. Teresiá stopte en fronste. Wat, was ze nou ijdel? Ze dacht er even over na en schudde toen haar hoofd. Nee, ze was niet echt ijdel. Haar soort was gewoon mooi van zichzelf en ze mocht toch best een beetje genieten van de aandacht die dat met zich meebracht?

Plotseling schudde de grond onder haar poten. Geschrokken keek Teresiá naar de grond. Was het een aardbeving?! Maar ze had het nog niet eens gedacht of het hield al weer of. De Ninetales fronste diep. Waar kwam die dreun vandaan? De koude wind bracht een nieuwe geur met zich mee, die ze nieuwsgierig opsnoof. Ze kende de geur niet, ze had nog nooit zoiets geroken. Haar nieuwsgierigheid won al snel en behoedzaam liep de vos naar de rivier. Aan de overkant was niks te zien, aan haar linkerhand ook niks, maar aan haar rechterhand.. Teresiá bevroor in haar houding, haar bek hing een stukje open, maar ze was niet in staat hem open te doen. Daar, vijftig meter van haar verwijderd, zat een enorme witte vogel. De beschrijving van de pokémon voldeed aan de verhalen die haar moeder haar vroeger had verteld voor het slapengaan. Dit was een Lugia.

Toen draaide de Lugia zijn kop haar kant op. Teresiá kreeg het gevoel terug in haar ledematen en sloot snel haar bek. Ze slikte, overwoog om te vluchten, maar iets hield haar tegen. Met haar kop een tikje schuin bestudeerde ze de vogelpokémon. Misschien waren het zijn ogen. Ze stonden niet vijandig of moordlustig. Eerder.. vriendelijk en verlangend. Maar niet op de verkeerde manier. Eigenlijk leek de Lugia wel een beetje eenzaam. Teresiá vermande zich en liep op een rustig tempo op de pokémon af. Ze probeerde niet al te argwanend over te komen, terwijl haar ogen onderzoekend over de Lugia gleden. Op zo'n zes meter afstand bleef de Ninetales staan en hief ze haar kop om de Lugia aan te kunnen kijken. "Hallo," glimlachte ze. "Mijn naam is Teresiá. Wat een eer om een legendarische pokémon te ontmoeten!" zei ze vriendelijk en ze merkte dat haar stem zelfs een beetje opgewonden klonk. Ze stond hier tegenover de machtige Lugia!

Zijn blauwe ogen richtten zich op de Ninetales die een eind van hem af stond. Ze had hem ook in het vizier, en ze leek wat te twijfelen over of ze weg moest springen zoals al die andere Pokemon, of dat ze hier moest blijven en misschien wel een praatje kon maken met de grote Lugia. De Lugia bewoog niet, en bleef naar haar kijken, met een neutrale blik. Eens kijken wat de Ninetales deed. Tot zijn verbazing schrok ze niet weg, maar kwam ze langzaam dichterbij gelopen. Ietwat aarzelend, misschien, maar toch. Er kwam langzaam een kleine glimlach op het verraste gezicht van Silverbreeze, wanneer de Ninetales enkele meters van hem vandaan stilstond, en hem aankeek. Nu hij er over nadacht, hij had hier in het gebied nog nooit een Ninetales gezien. Het was een vrij grote vosachtige Pokemon, en ook nog zeer indrukwekkend wanneer ze hun negen lange staarten oprichten als ze zich dominant of agressief gedroegen. Maar dat deed deze niet.

De Ninetales begroette hem vriendelijk, en stelde zich voor als Teresiá. ''Wat een eer om een legendarische pokémon te ontmoeten!" volgde er al snel na. Verrast keek de Lugia weer, en tilde zijn poten nu op om zich richting de Pokemon te draaien. ''Een eer?..'' mompelde hij zachtjes. Eer, dat woord had lang niet in zijn oren geklonken. Een hele tijd geleden waren veel Pokemon nog bevreesd voor legendarische Pokemon. Maar Dustfire en hij maakte veel contact met de inwoners, zodat ze ietwat 'normaler' gevonden werden. Helaas hoorden daar ook altijd de consequenties bij. Meer en meer Pokemon kwamen te weten dat ze gewoon vriendelijk waren, en sommige Pokemon gebruikten dat weetje in hun voordeel. Zo was hij wel eens aangevallen door een paar Pokemon die dachten dat ze hem even konden verslaan, omdat hij toch 'een watje was'

Silverbreeze snoof. Hij had die schooiers mooi hun lesje geleerd. Een hydro pomp had ze allemaal de lucht in geblazen. Silverbreeze schudde zijn hoofd. Hij vond het prima om normaal gevonden te worden. De andere Pokemon waren net zo belangrijk voor het gebied als hem. Vrienden maken deed hij graag, maar hij haatte het als Pokemon hierdoor hun respect voor hem verloren. Maar goed. Deze Pokemon gaf hem bijna nostalgische gevoelens. Een aarzelende glimlach kwam op zijn gezicht. ''Aangenaam kennis te maken, Teresiá'' Hij maakte met zijn nek een lichte buiging, en knikte. ''Mijn naam is Silverbreeze. Huidige beschermer van dit gebied,'' sprak hij met een voorzichtige en vriendelijke toon. Hij zweeg even, nadenkend over wat hij nu kon gaan zeggen.

Tsja, hoe opende je eigenlijk een gesprek met iemand die je niet kende? 'Mooi weertje, he?' of zo iets klonk ook weer zo dom. Uiteindelijk schraapte hij zijn keel en begon hij te spreken. ''Hoe lang verblijf je hier al?'' besloot hij maar te vragen. Hij vroeg expres niet hoe lang ze hier al 'woonde' want ook veel pokemon trokken hier enkel doorheen en vervolgden hun reis dan weer. Silverbreeze zweeg, zijn glimlach vervaagde ietwat. Achja, wat moest hij anders vragen?

De enorme pokémon leek nogal verbaasd dat ze hem zomaar aansprak en draaide zich om, zodat hij haar aan kon kijken. ''Een eer?..'' mompelde de Lugia met een stem die Teresiá eeuwenoud en nogal indrukwekkend vond klinken. Even leek de Lugia te verzinken in zijn gedachten, dus plante Teresiá haar achterwerk op de grond en wachtte geduldig. Hoewel ze zich haast eerbiedig voelde, voelde ze zich niet bedreigde door deze legendarische pokémon. Okee, wel erg onder de indruk door zijn grootte en kracht, maar niet angstig. Hij leek niks kwaads in het zin te hebben. ''Aangenaam kennis te maken, Teresiá,'' zei de Lugia uiteindelijk, een aarzelende glimlach doorbrak zijn gezicht. Teresiá glimlachte breed terug en begon helemaal te glunderen toen de Lugia een soort buiging maakte met zijn nek. Wat was hij hoffelijk! Zelden was ze zo onder de indruk geweest van een pokémon. ''Mijn naam is Silverbreeze. Huidige beschermer van dit gebied,'' sprak hij vriendelijk. Teresiá hield haar kop een beetje schuin, verbaasd over deze uitspraak. Huidige beschermer? Waren er nog meer dan? En was hij niet altijd al beschermer van PokeRPG geweest? Ze had veel vragen, maar durfde ze niet te stellen.

Silverbeeze zweeg en leek even na te denken. De Ninetales liet haar blik over de rivier gaan en bedacht zich plotseling waarom ze in eerste instantie naar het water toe was gegaan. Haar vacht was vuil! Ze zat hier met een legendarische pokémon te praten terwijl HAAR VACHT VUIL WAS! Nee! Meteen voelde Teresiá zich niet meer op haar gemak. Moest ze nu met een smoesje wegsneaken zodat ze zich kon wassen? Maar hoe groot was de kans dat ze Silverbreeze weer tegen het lijf zou lopen? Erg klein dus. De gewichtige stem van de Lugia haalde haar uit haar gedachten. ''Hoe lang verblijf je hier al?'' Daar moest ze even over nadenken. "Ik ben naar dit gebied toe verhuisd toen ik één jaar oud was. Samen met mijn moeder, zus en broer woonde ik vlakbij Peacefull plains. Sindsdien ben ik af en toe even weg geweest, maar tot voor kort nooit langer dan een jaar. Ook al ben ik hier niet geboren, ik beschouw dit land wel als mijn thuis. Daarom ben ik weer terug gekomen," besloot ze haar verhaal. Ze glimlachte even naar de Lugia. "En hoe lang ben jij hier al? Je zei dat je de huidige beschermer was van dit gebied, dus ben je dat niet altijd geweest?" ze liet de laatste zin meer als een vraag dan als een conclusie klinken. Misschien was zijn woordkeus wel helemaal niet zo doordacht geweest.

OOC: Teresiá drama, haar vacht is vies xD

[Oh NEE! =O]

De Ninetales staarde eerst even over de rivier. Ineens leek haar iets binnen te schieten, want haar blik veranderde abrupt. Toch antwoordde ze gewoon op zijn vraag, dus besloot Silverbreeze niets aan haar te vragen over wat er aan de hand was. "Ik ben naar dit gebied toe verhuisd toen ik één jaar oud was. Samen met mijn moeder, zus en broer woonde ik vlakbij Peacefull plains. Sindsdien ben ik af en toe even weg geweest, maar tot voor kort nooit langer dan een jaar. Ook al ben ik hier niet geboren, ik beschouw dit land wel als mijn thuis. Daarom ben ik weer terug gekomen," vertelde ze de Lugia. Silverbreeze knikte met een kleine glimlach. Deze Ninetales woonde hier dus al bijna haar hele leven. En zo te horen had ze hier een goede jeugd gehad. De Peacefull plains en omstreken waren vaak de veiligste gebieden van heel PokeRPG. Silverbreeze was verrast dat een Pokemon hem vertelde dat ze hier al zo lang leefde, meestal kwamen Pokemon pas op latere leeftijd aan, of waren ze slechts reizigers.


En in al die jaren dat de Ninetales hier gewoond had, had Silverbreeze haar nog nooit ontmoet. Spijtig, maar er waren ook zoveel Pokemon.. Hij kon onmogelijk iedereen kennen. "En hoe lang ben jij hier al? Je zei dat je de huidige beschermer was van dit gebied, dus ben je dat niet altijd geweest?" De Lugia zweeg eerst even, nadenkend over wat hij haar allemaal moest antwoorden. Hij besloot gewoon alles te vertellen, want geheimen had hij niet. ''Klopt, Teresiá. Ik ben hier nog niet erg lang, maximaal 4 jaar, geloof ik..'' antwoordde hij haar. Zijn gezicht stond al snel een stuk serieuzer als net. ''Vroeger was de hoofdbeschermer een Articuno. Maar dat was zo lang geleden dat zelfs ik, een opvolger van zijn diensten, zijn naam niet weet. Daarna had PokeRPG lang geen beschermer die over het hele gebied waakte. Slechts ook enkele jaren geleden kwam er een nieuwe, Dustfire de Ho-Oh.'' hij stopte even met zijn verhaal. Zelfs nu was het nog moeilijk om over Dustfire te praten. Nog steeds.. Hij wachtte nog steeds op de dag dat ze terug zou keren.


''Op het moment is ze... niet in staat om haar taak uit te voeren, dus 'vervang' ik haar, zeg maar..'' sloot hij af, en wendde zijn blik even af naar de blauwe lucht. Dezelfde lucht die een tijd geleden beheerst werd door Dustfire, die, vooral in de goede tijden, altijd een regenboog achter zich vormde. Zag je een regenboog, dan wist je dat ze in de buurt was, en dat je in veiligheid was. Een kleine twijfelachtige glimlach kwam op zijn bek. Hij kon echt niet wachten tot die regenbogen deze lucht weer zouden sieren! Hij wendde zijn kop terug naar Teresiá. ''Het spijt me.'' zei hij terwijl hij zijn kop schudde. ''Ik dwaal vaak even weg.'' sprak hij, en zweeg daarna.

Het feit dat ze al zo lang in PokeRPG leefde leek de grote Lugia te plezieren. Hij knikte glimlachend, dus glimlachte Teresiá warm terug. Toen ze haar eigen vraag stelde verviel de eeuwenoude pokémon even in stilzwijgen. Ze vond het erg spannend om met een legendarische pokémon te praten, ook omdat ze zo anders waren. Ze leefden al honderden jaren en hun denken was heel anders dan dat van gewone pokémon. ''Klopt, Teresiá. Ik ben hier nog niet erg lang, maximaal 4 jaar, geloof ik..'' antwoordde Silverbreeze uiteindelijk. Dat verbaasde Teresiá. Ze leefde hier al langer dan hij! Maar was hij dan al die jaren hiervoor geweest? Haar oude nieuwsgierigheid stak de kop op, honderden vragen vulden haar hoofd. De Ninetales wist haar mond te houden en liet de Lugia vertellen: ''Vroeger was de hoofdbeschermer een Articuno. Maar dat was zo lang geleden dat zelfs ik, een opvolger van zijn diensten, zijn naam niet weet. Daarna had PokeRPG lang geen beschermer die over het hele gebied waakte. Slechts ook enkele jaren geleden kwam er een nieuwe, Dustfire de Ho-Oh.'' Teresiá keek de Lugia verwonderd aan. In zijn grijze ogen lag verborgen leed en dat verontrustte haar. Bovendien kon ze het zich niet voorstellen dat PokeRPG het zo lang zonder beschermer had moeten stellen. Geen wonder dat het kwaad zo lang de overhand had.

Toen Silverbreeze weer verder praatte, vond Teresiá dat hij wat triest en onzeker klonk. ''Op het moment is ze... niet in staat om haar taak uit te voeren, dus 'vervang' ik haar, zeg maar..'' De Lugia keek op naar de lucht, duidelijk in gedachten verzonken. Teresiá greep haar kans om de pokémon wat beter te bestuderen. Ze had immers nog nooit een Lugia gezien! De vogel had een prachtig, gestroomlijnd lichaam En zijn vleugels waren tegelijkertijd ook handen. Ze vond het er apart uitzien, maar het was niet lelijk. ''Het spijt me.'' sprak Silver toen hij haar weer aankeek. ''Ik dwaal vaak even weg.'' Teresiá glimlachte warm. "Geeft niet hoor," zei ze vriendelijk, terwijl ze de Lugia met een scheef hoofd aan keek. "Zou je me wat meer kunnen vertellen over je taken? De Guerra is nu weg en alles lijkt nu vredig." Ze liet haar stem wat wegsterven. Had ze zich niet net aangesloten bij de Chiave? Had ze zelf niet erkend dat het heel goed kon dat het kwaad terug zou keren? Misschien kon Silverbreeze hun wel helpen! Teresiá zette haar zorgen even van zich af en keek de Lugia nieuwsgierig aan.