'Skweee!' Een paar Murkrows vlogen krijsend de lucht in, weg van het lekkere stuk vlees dat ze op het spoor waren. Terwijl het groepje omhoog vloog keken ze vernietigend achter zich naar de Infernape die hen liet schikken en hen wegjoeg van hun eten. 'Rotvogels.' gromde Blitzy. Blijkbaar dachten ze dat hij stervende was en een lekker hapje in hem zagen als hij op de grond zou neervallen. Blitzy schudde zijn hoofd. Die Murkrows waaren nu wel zijn laatste zorgen; eindelijk had hij een stad bereikt. Een middeleeuws dorpje, en toch zo'n beetje de grootste stad in dit land.... Volgens de meesten dan toch. Blitzy opende een houten hekje, dat meer lawaai maakte dan hij had gehoopt; Een luid knarsend geluid galmde als een echo over de eerste huizen van de stad. De meesten die nu al op waren keken hem beledigend aan vanuit hun huizen of vanuit hun kleine boerderijtjes, waar een paar aantrekkelijke bessen groeiden. Het was duidelijk nog maar heel vroeg in de ochtend; Een dunne ochtendnevel hing als een schemerend gordijn over de huisjes, maar toch kon je in de verte net een hogere constructie onderscheiden. De kerktoren, die dus het centrum van de stad zou moeten aanduiden! Een grijns verscheen op Blitzy's gelaat, wie weet zou hij eindelijk een bron van inkomst vinden. Hopelijk had hij nog net genoeg goudstukken bij om tijdelijk een kamer in een herberg te huren totdat hij iets vond. Hoe verder hij ging, hoe dichter de huisjes bij elkaar gebouwd waren. De ruime boerderijen met planten en Mareeps werden vervangen door kleine voortuintjes, de ene al wat creatiever dan de andere. Uiteindelijk bereikte hij het marktplein, dat aan de voet van dezelfde kerk stond die hij zag aan de rand van het dorp. Net toen hij het plein overstak luidde de klok in de top van de toren voor de 8ste keer, en op dat zelfde moment kwamen verschillende handelaars naar buiten en begaven zich naar hun marktkraam of hun filialen. Hoe meer Blitzy om zich heen keek, hoe meer leven er in de stad kwam. Een Noctowl schudde gretig met verschillende amuletten naar de voorbijgaande Pokémon, terwijl andere verkopers, die namelijk nuttigere dingen verkochten, die zachtjes onder elkaar fluisterden, terwijl ze wezen en giechelen naar de Noctowl die tevergeefs zijn keel schor kakelde. Niet alleen was het leuk om naar die dingetjes te kijken die de ze verkochten, hij hoorde er ook de wildste geruchten van verschillende stadsmensen, al betwijfelde Blitzy of daar ook maar de helft van waar was; Een ene Wulfgar die beweerde dat hij een aanval had uitgevonden dat hij zelfs een Wailord kon laten zweven? 'Kletskoek,' dacht Blitzy terwijl hij besloot om een kijkje te gaan nemen in de kerk. Zodra hij de zware houten deuren openduwde, stierf al het lawaai van het marktplein weg. Het enige wat nu te horen was, was het geknetter van vuur en een priester die iets zei tegen een beeldje van een Rayquaza in een taal dat hij niet kon verstaan. 'Rayquaza, hùng mạnh thần của bầu trời, giọng nói huyền thoại của bạn có thể bảo vệ chúng ta khỏi điều ác ...' 'Pardon?' fluisterde hij terwijl hij behoedzaam op de priester afstapte. 'Huh..?' mompelde de priester, die volgens hem een Alakazam was, die nu pas doorhad dat er iemand achter hem stond. Toen hij hem zag begon hij opgewonden te brabbelen en te wijzen tegen hem en reikte hem wat verschillende boeken aan, die gelukkig wel in zijn taal geschreven waren. Pas na een half uur wist hij de dolle priester van zich af te schudden en stond hij weer buiten, versuft door de geur van die kaarsen en het gebrabbel van de Alakazam. Waarom was hij er ook ingelopen? Welja, er was ook iets positiefs aan; nu wist hij tenminste iemand een half uur lang bezig te houden in het Zweeds..

'Skweee!' Een paar Murkrows vlogen krijsend de lucht in, weg van het lekkere stuk vlees dat ze op het spoor waren. Terwijl het groepje omhoog vloog keken ze vernietigend achter zich naar de Infernape die hen liet schikken en hen wegjoeg van hun eten. 'Rotvogels.' gromde de infernape. Neltharion hield hem in het oog, hij zag er niet goed uit, als de Murkrow al naar hem vloegen als vliegen op een hoopje uitwerpselen.
Een Noctowl schudde gretig met verschillende amuletten naar de voorbijgaande Pokémon, terwijl andere verkopers, die namelijk nuttigere dingen verkochten, die zachtjes onder elkaar fluisterden, terwijl ze wezen en giechelen naar de Noctowl die tevergeefs zijn keel schor kakelde. Neltharion greep de Noctowl vast en gaf hem tips om hem beter te doen laten verkopen. Noctowl gehoorzaamde hem en begon aan de speech die Neltharion hem had ingefluisterd. Het werkte en Noctowl dankte hem. Hij vervolgde zijn gevolg van de Infernape. Hij stapte de kerk in en hij hoorde vreemde geluiden... 'Rayquaza, hùng mạnh thần của bầu trời, giọng nói huyền thoại của bạn có thể bảo vệ chúng ta khỏi điều ác ...'
'Pardon?' zei de Infernape die er ook niets van verstond. Neltharion ging voorzichtig naast de Infernape staan zonder een woord te zeggen. Hij ging dan al snel weer buiten na een halfuur en zag hoe succesvol Noctowl was geworden.

Hij had al vele gebieden hier verkend, maar tot zijn eigen verbazing was hij nog nooit in het centrum geweest van dit alles. Het kleine naamloze dorpje dat midden in het gebied lag, en er knus maar levendig uitzag vandaag. Stom dat hij hier nooit geweest was. Hier kon hij juist Pokemon om informatie vragen. Welke gebieden er nog te onderzoeken waren, waar hij het beste kon overnachten en bovenal hoe het er hier in het gebied aan toeging. Hij had nog geen conflicten gezien, maar dat hoefde niet te betekenen dat hier vrede heerste. Voorzichtig bewoog de Jolteon zich door de menigte heen, wanneer hij vlakbij de kraampjes kwam. Hier begonnen de Pokemon langzaam te lopen, of stopten ze soms even om de waren te bekijken van de verkopers. Het was verbazingwekkend hoeveel Pokemon hier waren, en je zag ook nog eens zoveel soorten! Zelfs soorten die Tarquin nog nooit in zijn leven had gezien. Zoals die grote zwarte prehistorisch uitziende Pokemon met zwaarden aan weerszijden van zijn gezicht. Tarquin schrok hier wel even van, en stapte snel door. Totdat hij de kerktoren zag, die midden in de stad stond. Het gebouw zag er oud uit, en had zichtbaar last van de weersomstandigheden van al die jaren, maar de Pokemon van de stad onderhielden hem goed, waardoor hij nog zo hoog en machtig stond als op het moment waarop hij gebouwd werd. Maar al snel werd zijn aandacht opgeëist door iets anders. De deur van de kerk ging open, en er stapte een Pokemon vanuit de kerk vandaan. Hij leek wat overrompeld, en misschien zelfs een beetje in de war. Tarquin gniffelde. Maar wacht, kende hij die Infernape niet, van dat moment uit de bergen, wanneer hij net opnieuw aangekomen was in dit gebied? Tarquin schudde zijn hoofd en keek nog eens, maar hij herkende gezichten bijna altijd, zelfs al had hij ze maar een enkele keer gezien. Hij versnelde zijn pas nu, en werkte zijn weg door de langzaam lopende Pokemon heen. Eenmaal dichterbij gekomen kwam er een kleine glimlach op zijn gezicht uit herkenning. Hij stopte vlak voor hem. ''hey! Ben jij diezelfde Infernape als die in de Marble Mountains?'' vroeg hij, toch nog voor de zekerheid.

Net toen Blitzy het bordes voor de kerk wou oplopen hoorde hij de deur achter zich weer opengaan. 'Hij weer?' dacht Blitzy. Als hij het niet mis had, volgde die Pokémon hem al sinds hij het gammele houten hekje opendeed. Hij liep over het bordes, en stond binnen een paar seconden achter zich keek. Nog steeds? Naast hem stond een houten paal, met bovenaan een kaarslicht dat 's avonds aangestoken zou worden. Het leek hem perfect om die geheimzinnige stalker vast te grijpen, tegen die paal zou duwen en hem zou ondervragen waarom hij hem al die tijd achtervolgde? Net naast die paal stond hij stil, en deed hij alsof hij in zijn buideltje rommelde... De stalker kwam dichter, en toen hij nog geen meter van hem stond draaide hij zich om en wou zijn arm uitstrekken om hem bij zijn keel te grijpen maar... Opeens stond zijn neus vlak voor twee vlijmscherpe messen. Een houw leek genoeg om zijn nek te doorboren, niet echt het prettigste gevoel. Met tegenzin trok hij zijn hand terug naar zijn zij. 'Waarom volg je me al nu al.... twee uur?' vroeg hij half beleefd, half snauwend. 'Kijk, als je me iets wilt zeggen, of aanvallen, doe dat.' zei hij geïrriteerd. Hij haatte stalkers zoals deze. De Haxorus deed niets. Hoewel zijn gigantische tanden er heel imiterend leken, deed het hem niets. 'Fijn, loop dan niet meer toevallig de zelfde richting uit als ik.' zuchtte hij. Na die woorden keerde hij hem de rug toe en stak het marktplein over. Zo te zien was er een kleine commotie bij de Noctowl die net was uitgelachen? Misschien een gevecht tussen de verkopers vanwege zijn rommel? Hij kon niet echt verstaan of het woede of bewondering was. Nog voor hij kon beslissen of hij eens zou kijken of doorlopen naar dat gebouw waar een lekkere etensgeur uit kwam werd zijn weg weer versperd. 'Hey, ben jij diezelfde Infernape als die in de Marble Mountains?' vroeg hij. 'Misschien.' zei hij kortaf. Net toen hij langs hem heen wou lopen keek hij afwezig naar de bergtoppen die uitstaken. En toen vielen een paar oude herinneringen van een paar maanden terug op zijn plaats, alsof er iemand een helder licht in zijn hoofd had aangestoken. 'He, ja!' zei hij terwijl hij nu de Jolteon bekeek, sterk gebouwd, vriendelijke ogen... '..Tarquin, toch?' vroeg hij. Hoe meer hij erover nadacht hoe logischer alles leek. 'Kom je mee?' zei hij grijnzend toen hij naar één van de straten liep van het marktplein naar het stratennetwerk gingen. 'Hier loopt er nogal... eng volk rond.' Toen hij de laatste Pokémon zachtjes opzij duwde die de grote stormhoop op de markt vormde,haalde hij opgelucht adem. Eindelijk frisse lucht, zonder op elkaar gepropt te zitten of naar de wierook van die Alkazam te hoeven staren. In de hoofdstraat was er aardig wat volk, maar niet zo veel als het marktplein. 'Hierheen,' wenkte Blitzy, terwijl hij de geplaveide straat overstak, met Tarquin in zijn kielzog.

'Misschien.' antwoordde de aap kortaf, en liep langs hem heen. Tarquin fronste. Hmm.. leek die Infernape niet een stuk aardiger, daar terug in de bergen? Of was hij in een chagrijnige bui? Tarquin besloot geen vooroordelen te plaatsen en draaide zich om. Op datzelfde moment keerde ook de Infernape zich weer naar Tarquin en stonden ze weer oog in oog. 'He, ja!' klonk zijn stem wanneer hij de Jolteon bleek te herkennen. Een kleine glimlach ontstond op Tarquin zijn kop. Ja, zo 'kende' hij hem weer. De Infernape had hem herkend en had waarschijnlijk goede herinneringen aan hem onthouden, want meteen leek hij een stuk vriendelijker te worden. '..Tarquin, toch?' Tarquin knikte met zijn hoofd. ''Juist!'' zei hij, zijn glimlach ontwikkelde zich verder. Hij wou zijn naam ook vragen, want om eerlijk te zijn had hij die eerder nog niet gevraagd, en had de Infernape zijn naam ook niet uit zichzelf gegeven. Maar daar was geen tijd voor. Grijnzend vroeg de Pokemon of hij mee kwam. Tarquin hief een wenkbrauw op. Meekomen? 'Hier loopt er nogal... eng volk rond.' Tarquin zette zichzelf in een huppelpasje en ging achter de Infernape aan. ''Mee eens.'' sprak hij hem toe terwijl hij om zich heen keek. Ja, de meeste Pokemon waren wel normaal maar met zulke menigten kon het niet anders of er zaten vreemde of enge types tussen. Uiteindelijk waren ze voorbij de dichtste menigte, en net als Blitzy keek Tarquin om zich heen alsof hij eindelijk weer normaal kon ademhalen. Hij hield niet bepaald van grote menigten, hij haatte het dringen. Hijzelf liep altijd stevig door, en als hij dat niet kon raakte hij snel geïrriteerd. 'Hierheen,' wenkte de aap weer, Tarquin liep door. ''Zeg, waar leid je me helemaal heen?'' sprak Tarquin met een grijns, terwijl hij zijn pas versloomde en daarna tot stilstand kwam. Het feit dat hij de naam van deze Pokemon niet wist bleef bij hem steken, dus besloot hij daar maar eerst over te beginnen. ''Mag ik tenminste je naam weten, voor we verdergaan?'' zei Tarquin, brutaal maar vriendelijk en met weer een glimlach.

'Zeg, waar leid je me helemaal heen?' zei Tarquin's stem, met wat bedachtzaamheid. 'Ik heb geen idee. Ik loop gewoon wat rond, en zie wel waar ik ooit zal uitkomen.' zei hij vaagjes. Maar dat stelde Tarquin niet gerust; hij kwam zelfs tot stilstand. Blitzy draaide zich om met een opgetrokken wenkbrauw. 'Ja?' zei hij. 'Mag ik tenminste je naam weten, voor we verdergaan?' Dat klonk niet echt als een vraag in zijn oren, maar als een bevel. Toch kon Blitzy het niet laten om een lach te onderdrukken. 'Oh, heb ik je die dan niet gezegd in de bergketen? Ik moet het blijkbaar vergeten zijn. Mijn naam is Blitzy.' bracht hij er vriendelijk uit. 'Nu je m'n naam weet, en je zeker bent dat ik geen dolk in m'n vacht heb verborgen, zullen we verder lopen?' Hij keek naar de gammele toren waar ze net vandaan kwamen en richtte zijn aandacht op een grote stenen plaat waarop verschillende symbolen en twee grote staven erop waren gemonteerd. De kleinste staaf stond nu al bijna op het 'IX' symbool. 'Laten we deze kant opgaan.' zei Blitzy. Hij wees in een willekeurige richting. Één van deze straten zou toch wel tot iets interessants leiden? En zelfs als er niets te doen viel, konden ze nog altijd gaan rondzwerven over de boerderijen rond de stadsmuren. Terwijl ze over de geplaveide weg liepen merkte Blitzy duidelijk dat de sfeer in de stad veranderde met de minuut. Twee uur geleden was alles doods en mistig, waardoor hij nog eerst zou denken dat er een burgeroorlog aan de hand was. Nu bruiste de stad van leven. Tot Blitzy's genoegen hoorde hij een Lopunny klagen over een Zweedse priester in de kerk die niets anders deed dan bidden. 'Laten we naar de stadsrand gaan. Ik weet zeker dat het hier straks net zo druk wordt als dat marktplein, goed?' Even later hadden ze alle drukte achter zich gelaten en liepen ze nu over een kleine, modderige weide waar er zo te zien een tijdje niets meer op geplant was. Al was het blijkbaar het seizoen niet om dingen te planten. Blitzy liep langs een hek en met een behendige sprong, sprong hij erop en ging op het uiteinde zitten. Zijn tenen schraapten nog maar nét over de grond. Grijnzend Nam hij de wijde toendra in zich op, in de verte liep er een Mammoswine en haar kroost, en verschillende Mightyena's slopen behoedzaam en haast onzichtbaar tussen het hoge gras naar hun nietsvermoedende prooi. 'Zo, Tarquin. Aan je lichaamsbouw te zien heb je ook niet echt een van de rustige levens gehad.' zei hij een tijdje later. 'Vertel eens waar je vandaan komt.' Blitzy keek nieuwsgierig naar de Jolteon, al moest hij zijn hoofd buigen wat krampen gaf zijn nekspieren.