Met een brede grijns, liep Nozz rond door alle straten. Hij was best wel moe van het heen en weer lopen, maar had nog niet echt iets gezien wat hij wel graag wou hebben. Het viel hem wel op dat het best stil was hier, maar dat kon ook komen omdat hij in een donker straatje liep. Veel van zijn aanvallen had hij nog niet onder controle. Hij kon al wel een paar bubbels lossen, maar dat was het dan ook. Hij moest veel beter trainen en veel meer zijn best doen, misschien moest hij iemand zoeken die het hem eventueel kon leren, maar waar vond hij zo iemand? Bovendien was hij eigenlijk ook zeer koppig en wou hij gewoon geen hulp zoeken, aangezien hij dacht dat hij het zelf wel allemaal alleen kon afhandelen. Daarbij had hij het toch nergens voor nodig? Oké, misschien kon hij ooit eens een conflict krijgen met een andere Pokémon, maar wie zei dat hij dan zijn krachten nodig had? Aan de andere kant wou hij niet alleen blijven zitten met zijn zwakke bubbels die alleen een klein vlammetje zouden kunnen doden. Hij was zeven manen oud en was daarbij nog redelijk jong. Hij zag er dan ook zeer klein, maar ze zouden hem eens moeten zien bewegen. Op het gebied van aanval was hij redelijk zwak, maar op het gebied van verdediging was hij echt sterk. Hij kon gevaarlijk overkomen als hij wou, maar meestal kwam hij dit niet over, aangezien hij vaak een softie was. Hij kon zichzelf heel goed verdedigen en was ook zeer lenig, maar als zijn aanval zou beteren, zou hij alle tactieken beheersen die hij nodig had om uit het gevaar te blijven, alhoewel hij zich afvroeg wie hem in godsnaam pijn zou willen doen zonder geldige reden.

Glimlachend keek Nozz opzij toen hij zag hoe een Pokémon zich bij zijn moeder voegde en haar probeerde te overtuigen van het goede spul dat ze in een van de handels verkochten. De moeder bleef echter haar hoofd schudden, maar daar leek de kleine Pokémon niet mee in te zitten. Nozz grijnsde even en liep toen kalm verder. Het was fijn om te zien hoe verschillende Pokémon zo goed met elkaar konden opschieten, ook al leken ze te verschillen van soort, energie en karakter. Hijzelf was niet zo ingewikkeld. Gewoon een lieve Pokémon die van het leven hield. Nozz rekte zich uit en kon het niet laten om even op een bankje te gaan zitten. Kalm sprong hij erop en liet zich zakken, waarna hij slaperig zijn kop op zijn voorpoten legde. De puntige dingen aan de zijkant van zijn kop rustten op zijn poten, wat een beetje een prikkelend gevoel gaf. Nozz’ ogen leken langzaam wat te dommelen, maar hij probeerde zichzelf wel gewoon wakker te houden. Het zou hem niet bepaald helpen als hij hier in slaap zou vallen. Bovendien zou hij straks wel iets moeten zoeken om te overnachten, aangezien het niet lang zou duren voordat hij in slaap zou vallen. Maar dat duurde nog wel even. Oh ja, hij moest ook eten hebben! Veel eten. Nozz likte zijn lippen al af bij het idee dat hem een gigantische vis of zo werd voorgeschoteld, of een lekker stukje voer. Ja, dat zou hij wel lekker vinden. Maar nu bleef hij even liggen, maar kwam er wel iemand naar hem toe die raad wist met onderdak, zodat hij zelf niet te veel hoefde te doen. Jep, hij was soms echt een beetje een luilakje, maar hij hield van het leven, dus was het ook noodzakelijk om lui te zijn, vond hij dan toch!

- Nieuw hier, iedereen welkom -

De Absol bewoog zich stilletjes sluipend door de groepen Pokemon heen. Haar klauwen tikten tegen de straatstenen die ze niet gewend was. Ze waagde zich bijna nooit in de stad, ze behoorde beter toe aan de 'wildere' en stillere gebieden. Ze snoof wanneer er iemand tegen haar aan botste, maar bleef daarna zwijgend doorlopen, alleen dit keer met haar hoofd hoger opgericht, zodat ze beter om zich heen kon kijken. De volgende die niet uit zou kijken zou ze een klap geven met haar zwaard. Ze zou blij zijn als ze hier weer weg was. De stenen waren koud en sleten haar nagels heel snel af, en ze was juist dol op haar zwarte scherpe klauwen die haar hielpen bij gevechten. Ze stapte door, sneller nu, en wurmde zich uit een menigte. Het werd al wat donkerder, en minder druk in de straten. Als ze deze winkelstraat door was gelopen zou ze alleen nog maar een bocht om moeten gaan, de kleinere straatjes door en daarna zou ze rechtuit het bos in kunnen lopen. Ze zette een sprint in, en er vormde zich langzaam een grijns op haar gezicht. Nog even en ze kon op jacht gaan. Maar wat zag ze daar op dat bankje? Ze kneep haar ogen tot spleetjes toen het felgekleurde monstertje in haar gezichtsveld kwam. Het was een lichtblauwe Pokemon met oranje wangen. Die Pokemon herkende Mayumi. Het was een Pokemon die oorspronkelijk uit dezelfde regio kwam als Absols, de Hoenn regio. Meestal zou Mayumi niet zomaar een praatje willen maken, maar ze was in een uitzonderlijk goede bui. Ze draafde richting het bankje en zag nu dat de Mudkip aan het luieren was. Nog even en hij zou in slaap vallen. Mayumi haar grens werd breder terwijl ze haar pas vertraagde en voor het bankje stopte. Haar felrode ogen bestudeerden het beestje even en daarna klom ze het bankje op om naast de Mudkip neer te ploffen. Ze keek droog voor zichzelf uit, wachtend tot de Mudkip iets zou zeggen.

Nozz voelde hoe zijn hoofdje steeds meer en meer begon te zakken, ook de vin op zijn hoofd begon het steeds meer en meer te begeven. Hij had dit wel vaker als hij op een bankje lag en hij zich verschrikkelijk moe voelde. Dan viel hij altijd meteen in slaap, maar werd gelukkig nooit chagrijnig als iemand opeens naast hem sprong of zo. Hij wou net even zijn ogen open te doen of er toevallig al iemand in zijn buurt gekomen was, toen hij opeens iets naast zich voelde. Verdwaald rukte hij zijn hoofd omhoog en keek opzij. Hij schrok toen hij een veel grotere Pokémon dan hijzelf naast zich zag zitten. Hij kon het op het eerste gezicht niet herkennen. Hij was nu eenmaal niet diegene die makkelijk anderen herkende, maar hij deed wel vaak zijn best. Hij was ook niet iemand die veel van soorten afwist. Oh ja, wacht. Hij herkende de Pokémon. Hoe heetten die nou ook alweer? Terwijl hij het zich afvroeg, wist hij dat het onbeleefd was om te blijven kijken en gauw richtte hij zijn blik voor zich uit, voor hij een snauw zou krijgen van haar. ‘Hallo,’ zei hij kalm en hij kwam een beetje meer overeind, met zijn kopje dan toch. Lui vouwde hij zijn pootje onder zich en liet zijn achterpoten gekruld achter zich liggen, waarna hij opzij keek. De Pokémon leek veel ouder dan hem, maar hij was dan ook op een verschrikkelijke jonge leeftijd. Hij was nog maar zeven maanden, maar toch voelde hij zichzelf al trots dat hij zeven manen was. Nog een paar manen en hij zou misschien evolueren in een Marshtomp. Dat zou hij wel graag willen. Eindelijk eens een grotere Pokémon zou hij dan zijn. Maar hij zou voorlopig een kleine, hyperactieve, schattige Mudkip zijn.

Absol! Dat was de Pokémon die naast hem zat. Hij dacht eigenlijk dat vrouwtjes er iets… vrouwelijker uitzagen. Nou ja, hij moest niks zeggen. Hij vond dat hij nog het meest weg had van een vrouwtjes-Pokémon. De schattige trek die rond zijn mond hing, de lieve, fonkelende ogen en dan het kleine lijfje, die zo breekbaar leek. Nee, hij moest echt eens iemand gaan zoeken die hem een paar goede aanvallen zou kunnen leren. Zodra hij een bos zou tegenkomen, zou hij wat meer kunnen gaan trainen. ‘Ik ben Nozz, aangenaam,’ zei hij en hij stak zijn kleine pootje uit naar Absol, in een soort van trant om haar levensgrote klauw te schudden, maar hij betwijfelde of de Absol het zo zou zien zitten om zijn kleine pootje te schudden. Hij was kleiner dan haar en viel meteen dan ook een rang lager dan haar, ondanks dat hij niet in een groep van Pokémon leefde en solitair was. Hij moest nog altijd het nodige respect opbrengen voor ouderen en dat zou ook nog wel even duren, totdat hij een paar maandjes ouder zou zijn. Hij zuchtte even zachtjes. Het leven van een Pokémon was verschrikkelijk gecompliceerd en moeilijk. Het enige wat hij vroeg was een paar aanvallen die iemand hem kon leren, zodat hij zichzelf goed kon verdedigen, maar ook de nodige aanvallen kon gebruiken. ‘Het is druk hier,’ merkte hij op, om toch maar een onderwerp aan te knopen. Kalm keek hij opzij en liet toen zijn lichaampje staan. Nu viel het vast iedereen op dat hij klein was. Hé, hij was klein, maar hij kon wel vechten! Oké, misschien nog niet zo goed, maar binnenkort vast wel! Die gedachte liet hem vrolijk worden en al iets meer op zijn gemak keek hij opzij naar de Absol, waarna hij zijn lichaampje naar haar toedraaide.

[Waa. Le schrik. Jij post lang *3*]
(Enneh, Mayumi heeft een gedragsstoornis [manie] btw, vandaar dat ze van aardig overspringt naar chaggo af en toe xD)

De Mudkip had de trilling van het bankje duidelijk gevoeld. En natuurlijk zou hij de aanwezigheid aanvoelen van de Absol. Vanuit de ooghoeken van haar grote rode ogen keek Mayumi toe hoe het wezentje half ontwaakte en door kreeg dat er een Pokemon naast hem zat die een stuk ouder, groter en sterker dan hem was. Hij bleef echter kalm, wat de Absol toch lichtjes verbaasde. Om eerlijk te zijn had zij wel even opzij gesprongen van de schrik. Toch? Ze wist het niet, als een Pokemon naast je kwam zitten had diegene niet vaak iets slechts in de zin. Maar met Mayumi kon je het nooit zeker weten. ‘Hallo,’ sprak de Mudkip met een rustige toon tegen haar.

Met een felle beweging draaide ze haar kop naar hem toe, haar pupillen strak op hem gericht. Ergens irriteerde het haar dat hij er zo relaxt onder bleef, dat hij zelfs zijn pootjes gerust even in een ontspannen stand zette. Het was stom, onnozel. Hij was nu volledig onbeschermd, ze zou hem met een enkele klap van haar scherpe klauwen koud kunnen maken. Maar op een of andere manier deed ze dat niet. Had ze toch een manier gevonden om zichzelf te beheersen? Ze schudde haar kop, haar lange haren wuifden mee in de wind. Nee, de andere kant van de manie begon pas. Zonet was ze nog aardig vrolijk geweest, nu leek haar 'duistere' kant het weer over te nemen. Langzaam, maar onvoorspelbaar. Voor de veiligheid van de Pokemon en zichzelf zou ze zo snel mogelijk weg moeten wezen, de wildernis in, waar ze minder makkelijk iemand iets aan kon doen.

De stem van de Mudkip die opnieuw klonk haalde haar uit haar gedachten. Haar ogen versperden zich, en even hapte ze naar lucht. Ze voelde zich draaierig, maar probeerde zichzelf snel te herstellen en toch te luisteren naar de Pokemon.‘Ik ben Nozz, aangenaam,’
Tot overmaat van ramp stak hij zijn pootje ook nog eens uit. Mayumi liet een verontwaardigde snuif horen, en twijfelde geen moment of ze de Pokemon zijn hand moest schudden of niet. Niet dus. De Mudkip had geen wederzijds respect gekregen, maar hij leek het niet erg te vinden, of hij had het al zo verwacht. ‘Het is druk hier,’ klonk zijn opmerking, blijkend dat hij toch een gesprek probeerde aan te knopen met de merkwaardig gedragende Absol.

Ze zag hoe hij zich naar haar draaide. Ze had de neiging om de Pokemon te waarschuwen voor wat er kon gaan komen, maar dat deed ze niet. De Mudkip had gelijk, het was druk. En hier kon ze niet uit gaan barsten, want als ze dat deed zouden er zeker Pokemon te hulp schieten, en haar licht of zelfs ernstig verwonden. Dat had ze al eens eerder meegemaakt, en de herinneringen brandden nog op haar netvlies. Het deed pijn. Ze kon er niets aan doen als ze ineens iedereen aanviel. Maar op zo'n moment was ze in een roes, en kon ze het niet uitleggen. En de aanvallen bleven maar komen.. Ze was op dat soort momenten machteloos, en machteloos staan was haar grootste angst.

Ze rilde even, en keek toen naar de Mudkip. Ze zou het proberen vol te houden, voorlopig. ''Te druk, als je het mij vraagt.'' antwoordde ze nog laat op zijn opmerking, terwijl ze haar blik naar de drukkere straatjes liet glijden. Ze haatte menigten, ze haatte het om gesprekken aan te knopen met Pokemon. Toch besloot ze het deze keer maar te doen. Misschien leidde dit haar een beetje af van de situatie. Ze schraapte haar keel kort en richtte zich daarna tot de kleine waterPokemon. ''En wat is jouw naam als ik vragen mag, kleine?'' grapte ze, zonder kleinerend te klinken. Wat voor naam zou er verbonden zijn aan zo'n kleine raar gevormde hypere Pokemon?