Satoko richtte zijn kop naar de lucht. Een halve maan plus wat sterren bedekten de duisternis van de hemel, en hij glimlachte. Niet alleen omdat hij langzamerhand zichzelf van binnen aan het opeten was van gekte, maar tegelijkertijd omdat hij gewoon lol erin had dat hij zo eenzaam was de laatste tijd. Sinds dat hij die avond met Mayumi had gehad met die klote natuurrampen, dat ze de volgende ochtend verdwenen was en dat hij toen één of andere gekke Rowan had ontmoet die hem naar een vage grot had gebracht, besefte hij nog steeds niet. Nou ja hij besefte het wel, maar het idee dat hij zich er maar de helft van kon herinneren was raar. Het enige wat hij nog voor zich kon halen nadat hij de grot was ingesleept, was een groot, fel paars licht wat de hele grot voor kort had verlicht en daarna was hij opnieuw weggezakt. Daarna had hij zich reuze sterk gevoeld, alsof hij de hele wereld aankon en verder was hij niet meer vergezeld geweest. Nee, sterker nog; hij was geen enkele pokémon meer tegengekomen en dat treurde hem. In elk gebied had hij dan niet bepaald gezocht, maar had geen spoor van leven gezien en dat was hetgeen wat hem nu zo juist van binnen opat. Het feit dat hij zich alleen voelde, maakte deze nacht er niet plezieriger op.
Alsof het niet erger kon worden, kwamen er binnen no time vele wolken voor de maan en lieten die regen met bakken uit de hemel neerstorten op PokéRPG. Gelijk zocht hij naar een veilige plek om te schuilen vanuit het bos. Hij sprintte maar als een gek alle kanten op en zag toen op een gegeven moment een grot, waar hij in kon schuilen. Hij hijgde, maar was nu wel droog. Meteen begon hij zichzelf op verschillende plekken te likken om zijn vacht zo snel mogelijk te drogen, en zag daardoor niet dat er een andere aanwezigheid steeds dichter bij hem in de buurt kwam.

[&Mayumi]

De vrouwelijke Absol rende door de nacht. Haar blik verplaatste zich steeds naar links en rechts, wakend op wat er ook maar kon komen. Ze moest eigenlijk snel een schuilplaats vinden, want in de nacht was het zelfs voor een sterke Pokemon als haar niet veilig, en daarbij was de luchtvochtigheid ook nog eens heel hoog, en de wolken pakten zich boven haar samen. Het zou gaan regenen, en Mayumi haatte regen. Ze had een erg dichte vacht met lange haren, die als ze nat waren niet snel meer droog wouden worden. In de zomer kon het nog wel, maar nu het winter was moest ze een tijd met van die vieze natte plukken rondlopen. Daar had ze absoluut geen zin in! Snel stampte ze verder, want ze wist zat ze zich vlak bij de grotten bevond. Dat was haar redding! Dit bos maakte haar gek, voor haar zagen alle bomen er hetzelfde uit. Maar de redding kwam nabij. Er groeiden steeds iets minder bomen, en uiteindelijk kon ze tussen de boomstammen door eindelijk de stenen wanden zien, de gesteenten waar zich ook de grotten in hadden gevormd. Maar ze had niet al het geluk van de wereld, want het begon te regenen. En niet zo'n beetje ook. Met bakken kwam het uit de lucht vallen, en Mayumi begon haast te maken. Hoe hard ze ook rende, wanneer ze bij de dichtstbijzijnde ingang kwam en er in stormde, was ze al kleddernat. Chagrijnig snoof ze, waarna ze doorliep. Maar wanneer ze keek zag ze daar een Pokemon. Foekers... Daar had ze helemaal niet om gedacht. Ze was heus niet de enige die een plaatsje wou bemachtigen. Met haar kop laag sloop ze verder, maar al gauw zag ze dat ze helemaal niet hoefde te vechten voor een plaatsje. Wat een toeval en wat een geluk, het was haar liefste Satoko! Ze herkende hem meteen aan zijn gezicht en zijn heerlijke geur. Meteen verdween haar chagrijnige frons en werd die vervangen door een glimlach. ''Satoko! Ik heb je zo gemist!'' riep ze enthousiaster dan ze wou klinken. Haar opgewonden stem echode door de grot heen. Ze verplaatste zich zo dicht mogelijk naar hem toe en gaf hem een teder likje over zijn wang. ''Satoko...'' fluisterde ze hem nog eens toe, alsof ze niet geloofde dat hij hier echt naast haar stond. Haar felrode grote ogen richtten zich op die van Satoko. ''Hoe..gaat het met je?'' vroeg ze, en ze klonk ietwat verlegen. Het deed haar spijt dat ze haar eigen partner al zolang niet meer had gezien maar ze was oh zo blij dat ze hem hier gevonden had.

Hoe verder Satoko ook liep, het getik tegen de grotten werd er niet minder op en waarschijnlijk was het alleen maar harder gaan regenen. Het was donker in de groot, dat was voor hem een goed teken dat er zich hier verder niemand zou bevinden of tevens een plekje zou bemachtigen voor in de grot. Al had hij over die laatste zin pure ongelijk gehad. Wanneer hij voetstappen hoorde, stond hij gelijk stil en draaide hij enkel zijn kop om. Een verschijnsel kwam steeds dichterbij en de Absol liet een luide grom horen, als teken dat degene onmiddellijk op moest rotten, of er stond hem of haar wat te wachten. Maar zodra hij een bekende, vertrouwde en vrouwelijke stem opving, veranderde zijn gezichtsuitdrukking gelijk in een onschuldige en minder kwade en zette hij zichzelf op zijn kont neer. ''Mayumi..'' Wist hij, ondanks zijn sprakeloosheid, uit te brengen en keek haar met waterige oogjes aan. Het likje over zijn wang heen deed het hem en hij zette zijn lichaam nog dichter tegen de hare aan. Haar vacht was nat, voelde hij, en door de kou schoot er een kleine rilling over zijn lichaam heen en spoorde hem alleen maar aan om haar zo snel mogelijk warmte te geven. ''Mayumi.. ik.. ik heb jou ook zo gemist! Het spijt me van laatst, ik was mezelf niet helemaal.'' Hij zou haar nu niet uit gaan leggen wat er met hem die volgende ochtend was gebeurd, dat was gewoon een te lang en ingewikkeld verhaal en omdat hij de helft zich er niet eens meer van kon herinneren, was het ook de moeite niet waard om er überhaupt aan te gaan beginnen.
Bovendien wou hij een gezellige avond met zijn vrouw hebben, niet met depressiviteit of een andere sfeer die hij daardoor zou opwekken. Al was hij wel benieuwd naar haar status op dit moment. ''Beter dan eerder.'' Zei hij met een glimlach en kon zijn blik niet meer van de hare afscheuren, zo gehecht waren ze. En ook gewoon omdat haar rode ogen zo mooi waren om in te kijken, hij wou ze niet missen, nooit meer.
Hij zette zijn bek opnieuw open, zonder zijn ogen te verplaatsen. ''En met jou?'' Fluisterde hij zachtjes, terwijl hij daarna voorzichtig zijn voorhoofd tegen de hare aanzette, zonder dat ieder zwaard elkaar zou raken.

Hij noemde zacht haar naam, en zijn waterige oogjes gaven Mayumi rillingen. Wat kon hij er ontzettend lief uitzien. Als dit geen doodserieus moment was zou Mayumi beginnen te gniffelen. Satoko sprak verder, probeerde zich tegen haar te verontschuldigen voor iets waar ze helemaal niet boos of iets dergelijks om was. 'Mayumi.. ik.. ik heb jou ook zo gemist! Het spijt me van laatst, ik was mezelf niet helemaal.' Mayumi liet een kleine glimlach zien. ''Ach, we hadden allebei onze dag niet bepaald.'' besloot ze maar te grappen. Tsja, ze hadden daar allebei half jankend in de regen gelegen. Nu ze er aan terugdacht moest ze bijna lachen. Want om eerlijk te zijn was ze al vergeten waarom ze daar zou emo hadden lagen te doen. Ze schudde haar kop en zichzelf uit haar eigen gedachten toen Satoko weer begon te spreken, en daarmee haar vraag van eerder beantwoordde.

'Beter dan eerder.' zei hij, en ook op zijn gezicht kon zich nu een glimlach vormen. Zijn ogen waren gericht op de hare, en andersom. Het is alsof ze verdronken in elkaars ogen. Het klonk wat cliché, maar het was nu echt zo. ''Mooi...'' fluisterde Mayumi kort, omdat ze er op dit moment simpelweg niet meer uit kreeg. Zonder van haar weg te hoeven kijken sprak hij verder. ''En met jou?'' fluisterde hij, terwijl hij zijn voorhoofd tegen de hare aanzette. Er ging weer een rilling door haar lichaam heen, alsof ze zenuwachtig was. Alsof dit de eerste keer was dat ze hem zag, alsof ze opnieuw verliefd op hem werd. Iets wat niet waar was. Op momenten zoals deze besefte ze dat Satoko echt de ware was. Voor eeuwig, tot de dood hen scheidde. Eerder was ze nogal een sloerie geweest. Kwam ze een andere gespierde grote mannelijke Pokemon tegen, dan had ze meteen met hen geflirt.

Ja, ook toen ze al partners was met Satoko. Ze gniffelde even. Oh, wat was ze ook slecht geweest! Arme Satoko, hij had er niets van geweten. En dat hoefde ook niet, want het was niks geweest. Misschien had ze wel geflirt, maar nooit had ze zo'n verbintenis gevoeld met een andere Pokemon. Oh ja, terug naar de vraag die haar partner haar net gesteld had. Hoe het met haar ging. Tjs, zoals gewoonlijk. Behalve dan dat ze lid was geworden van een organisatie waar ze Pokemon voor moest zien te ronselen, maar voor de rest ging het perfect. Een domme grijns sierde haar kop. Maar al snel werd ze weer serieus. ''Beter nu ik jou weer zie..'' slijmde ze gemeend, terwijl ze een van haar voorpoten optilde en die door de lange vacht van Satoko's borst bewoog. Hmm.. hij was zo zacht en warm. Een knuffeltje die ze zo'n lange tijd had moeten missen. ''Hmm.. ik ben moe.. wat zullen we gaan doen, lief?'' sprak ze zwoel terwijl de grijns terugkwam op haar mond.

Hoewel hij net nog zo boos was geweest en de neiging had gehad om de pokémon aan te vallen die zijn plek wou veroveren en in de grot ook schuil wou gaan zoeken, was hij nu het perfecte tegenovergestelde daarvan en kon hij haast wel smelten van geluk en de liefde die de twee Absols uitstraalden. Hij wist dat het absurd klonk, maar voordat hij Mayumi had leren kennen had hij geen liefde gekend, of in ieder geval niet op deze manier. Het was als liefde op het eerste gezicht. De rest van de wereld verafschuwde hij gewoon, behalve de leiders van Mystique dan, daar had hij als enige nog respect voor omdat hen zijn leven hadden gered, door middel van een onverklaarbaar iets. Maar daar zou hij op dit moment niet over gaan inzitten, nee, zijn liefde was er, recht voor zijn snoet. En dat terwijl ze elkaar al tijden niet meer gezien hadden, het voelde als eeuwen en toch was het niet zo.
''Echt?'' Was het enige woord wat hij nu kon uitbrengen, omdat hij haast in haar prachtige bloedrode ogen verzonk. Als het even kon.. dan gaf hij haar een slag op haar ass, maar aangezien hij daar niet voor in staat was en dat ook nooit zou kunnen, behalve met zijn zwaard, gaf hij maar een simpel likje op haar wang. Net lang genoeg dat her perfect was. ''Die vraag is niet moeilijk te beantwoorden...'' Zei hij, waarbij zijn stem bij ieder woord dat hij sprak steeds zachter en zachter klonk totdat hij uiteindelijk het woordje 'beantwoorden' liet verdwijnen in de stilte van de grot. Het echode zelfs niet hier, wat de sfeer er alleen maar beter op maakte. De stortende regen die buiten op de grond neerviel, deed hem goed, als teken dat ze hier nog wel een tijdje moesten zitten. En erg vond hij het totaal niet. Niet met Mayumi in ieder geval.
Voordat zijn vrouw nog meer woorden zou kunnen uitbrengen, kwam hij wat boven haar staan, niet ten dominatie maar ten teken van liefde, en gaf hij nog een likje op haar wang. Zijn normaal gesproken verstarde en eigenwijze blik veranderde in een zwoele, liefdevolle die hij uit zou brengen door middel van hetgeen wat ze nu zouden gaan doen. ''Ik hou van je.'' Waren de laatste woorden die hij voor nu nog uitbracht, wat hij niet vaak zei tegen haar. Die woorden deden hem goed, deden zelfs zijn hart een dubbele salto van binnen maken en al gauw kwam hij al schattig bij haar liggen en sloot zijn ogen...