|| Ruffian ||

Onderwerp: || Ruffian || do dec 22, 2011 11:05 pm

|| GENERAL ||

Naam: Ruffian
Betekenis: Koppelaar
Bijnamen: Ian
Leeftijd: 12 Jaar
Geslacht: Mannelijk
Pokémon || Soort: Growlithe || Vuur
Ability: Flash Fire
Extra: De Growlithe zou ervoor zorgen om nooit gewond te raken,
En dat in de vorm van ernstig letsel.

|| APPEARANCE ||

Het zou iedereen vrijwel gelijk opvallen dat de Growlithe aan de kleine kant is met zijn 50 cm aan lengte. De meesten schatten hem nog als een jong, maar hij is alles behalve. Hij is al over de tien jaar en heeft al wat levenservaring, dus vandaar dat hij er sommigen mee verbaasd. Ondanks dat hij zijn uiterlijk overal voor kan gebruiken om te krijgen wat hij wilt: klein, donzig en grote blauwe puppy ogen, doet hij dit niet. Hij heeft het zelf niet door, wat voor beeld ze van hem hebben. Althans, andere Pokémon niet. Bij trainers gebruikt hij zijn charmes zonder enige aarzeling.
Hij is wel wat afgevallen, zijn dieet veranderde in een klap nogal erg. En zijn lichaam moest zich eraan aanpassen. Vandaar dat hij, ondanks dat dit niet te zien is door zijn pluizige vacht, 16 kg weegt. Hierdoor is hij erg lichtvoetig. Maar hij heeft zich nog nergens in gespecialiseerd. Vechten of wegrennen? Hij kiest meestal altijd hetgene wat hem het beste uitkomt. Maar door zijn kleine angst rent hij toch liever weg.

|| HISTORY ||

Nog voordat de Growlithe geboren werd, werd hij alleen gelaten door zijn ouders. Eerder gezegd moeder. Zij werd gevangen door een trainer, terwijl haar ei ergens veilig verborgen lag. Ze waren al te ver van de plek verwijderd toen ze weer eens uit de Pokéball kwam. Dus vandaar dat ze haar ei niet meer terug kon krijgen en het maar opgaf. Maar de hoop was nog niet verloren. Het ei werd weldegelijk gevonden. Door een ander persoon. Een bekwame fokker, alleen dan qua Eevee’s. Hij besloot het ei maar mee te nemen, kon het daar niet achterlaten.
Na verloop van tijd kwam het ei uit en zo werd de kleine Growlithe onthuld aan de wereld. Hij kreeg de naam Chrisopher. De man besloot de Pokémon te houden, en raakte al gauw geïnteresseerd in zijn soort. De vuur Pokémon. Hij nam een besluit, liet de Eevee’s die niet weg konden komen als een gewone Eevee, evolueren in Flareons. Dit sloeg aan op sommigen, en degene waarvan men dacht dat ze nooit weg zouden komen: kregen toch een thuis. Zo groeide Chrisopher op tussen allerlei Eevee’s en Flareon’s. En natuurlijk de oude man. Dit was zijn familie, en zo beschouwde hij ze ook.
De man wist niet echt waar Growlithe’s aan moesten voldoen qua de standaard. Dus liet hij het maar voor wat het was, en gaf hem maar een fijn leven. Maar het gebeurde al snel of een Vuur Pokémon verzamelaar wandelde de fokkerij in. Deze spotte de puppy Pokémon, en was al vrij snel verkocht. Hij bood zowat alles wat hij had voor de kleine. Maar de oude man weigerde. De verzamelaar zei dat hij later terug zou komen, de man wat tijd gaf zijn offer te overzien. In het begin deed hij dit niet, maar later begon het toch tot hem door te dringen: hij was al op leeftijd. En het zou niet lang meer duren voordat het allemaal voorbij zou zijn. Wat zou hij dan moeten met Chrisopher? Misschien was het toch beter om hem maar mee te geven. En zo ging het dus, de Growlithe werd meegegeven. En was zijn naam kwijt. Vanaf die dag was het gewoon: Growlithe.

De tijden bij de verzamelaar waren alles behalve leuk. Hij kreeg niet meer zoveel te eten, werd niet meer in de watten gelegd. En bovendien waren al de andere Pokémon erg gemeen. Maar degene die hij wel te vriend maakte, die verdwenen. Werden door geruild. Maar hij bleef, was ongewild. Hij zat in de val en kon nooit meer weg. Hij wilde weg, maar het kon niet. Hij wist niet hoe hij voor zichzelf moest zorgen, zou het waarschijnlijk niet overleven in het wild. Maar dit was toch geen leven zo? Bekeken worden, afgewezen worden. Keer op keer hetzelfde liedje. Geen liefdevolle blikken meer, niets. Enkel afkeuring en lichte walging.
Het ging een nogal lange tijd zo. En het werd steeds erger, soms werd hij niet eens meer aanbod gebracht. Hij was een hopeloos geval. Met zijn korte lengte. Hij schoot te kort, en niet zo’n klein beetje. Zijn grote lieve smekende oogjes werkten niet op de koude harten van de wrede handelaars. Hij zou waarschijnlijk nooit meer wegkomen bij de verzamelaar, of nou: dat dacht hij. Wist hij veel dat er nog steeds goede dingen in de wereld waren.
Op een dag werd hij gespot, toen hij was afgedwaald en ging drinken bij een meertje. Een jong meisje vond hem, wilde hem vangen. Al snel bleek dat hij al een eigenaar had, dus besloot ze hem te gaan zoeken. Zo vond ze de verzamelaar, was in die korte tijd al zo gehecht geraakt aan de Growlithe dat ze aanbood te ruilen. Een van haar pas gevangen Pokémon, voor de kleine Growlithe. Natuurlijk ging de ander hier gelijk mee akkoord, was maar wat blij dat hij eindelijk van die last verlost was. Blij dat zijn besluit toch niet roekeloos bleek te zijn.

Hij werd nog steeds Growlithe genoemd, gewoon omdat het meisje er niet in slaagde een mooie naam te verzinnen. Ze was een coördinator, en zag in dat de kleine Pokémon veel potentie had om een ster te worden. Ze trainde hem, vertroetelde hem en gaf hem de liefde die hij zo had gemist. De twee werden een goed duo, vulden elkaar aan. Maar natuurlijk gaat geen enkele trainer of coördinator door het leven zonder aartsrivaal. Dit meisje had er ook een, haten was een groot woord: maar ze mocht de ander niet. Ze durfde echter haar lieve Growlithe niet in te zetten, maakte zich zorgen. Hij was dan wel een van haar beste Pokémon, maar bleef klein en niet geëvolueerd.
Uiteindelijk besloot ze toch om hem in te zetten, ze moest het gewoon proberen. Hij moest tegen een overduidelijk sterkere tegenstander: een Machoke. Het begon goed, en het was duidelijk dat er niet te sollen viel met het kleintje. Maar al snel ging het mis, kwam hij aan de verliezende kant en wist hij niet meer terug te kruipen naar de andere kant. De klappen bleven komen, totdat het misging. De arme Pokémon werd te ruw weggegooid, belandde te hard met een van zijn voorpoten op de grond. Deze brak vrijwel gelijk.
Hij moest naar het Pokémon center. Het meisje was in shock, wist niet wat ze moest doen. Dus hielp haar rivaal haar, schuldgevoel was te groot. Het duurde twee dagen voordat ze er weer bij mocht, en in die tijd was ze niet van zijn zijde afgeweken – die van haar rivaal. De arme Growlithe leek overduidelijk getraumatiseerd te zijn. Hij zou waarschijnlijk nooit meer kunnen vechten, had er zelfs nachtmerries van. De jongen bood zijn excuses aan, en beloofde haar dat hij het goed zou maken. Maar het hoefde van haar niet. Hij had haar al iets gegeven: een naam. Ruffian, koppelaar. Ze kon niet ontkennen dat haar gevoelens totaal het tegenovergestelde waren geworden tegenover de jongen. Maar realiseerde zich daardoor nog iets. Misschien was het wel zo dat Ruffian zijn poot had gebroken omdat… Omdat zijn taak volbracht was? Zijn missie daardoor zou afronden?
Door die ietwat domme gedachte liet ze hem los in het wild, zodra hij weer beter was. Bedankte hem voor alles en wenste hem het beste toe. Tegen die tijd was hij tien jaar oud, wist niet echt wat hij moest doen. Hij ging maar weg, had toch niets anders te doen. De boodschap was duidelijk: hij was nog steeds ongewild. Maar toch kon hij geen afstand doen van zijn naam, die hij had gekregen van de persoon die hij als laatste had liefgehad.
Hij heeft nu al twee jaar in het wild rondgezworven, en kan nu wel een beetje leven in zijn eentje. Hij heeft nog steeds problemen met wat er vroeger is gebeurd. Durft nog steeds niet echt meer te vechten met anderen, is te bang en te beschadigd. Zijn poot is volledig hersteld en je ziet er niets meer aan, maar alsnog lijkt hij er altijd wat te zien.