(En we hebben een oud-lid terug! Voor maar even, heb het verschrikkelijk druk met school..)
(Deenzj is lang weggeweest en daarom zou ik het liever hebben als bekenden hier reageren. Anderen mogen natuurlijk ook, maar ik heb het liever als een bekende reageert. Dan heb ik meer inspiratie . Als je het verhaal niet snapt, wat ik me goed kan voorstellen, dan moet je gewoon een PB naar me sturen.)

Het veld was altijd groen. In zijn geheugen, tenminste, was het altijd groen. Vroeger sprongen de Hoppips en Skiplooms hier altijd vrolijk rond. Nu was dit stukje van het o zo mooie grasveld, veranderd in een gebied van dood en verderf. Het gebied was helemaal afgebrand, misschien na een gevecht, misschien na een bosbrand, hij zou het nooit weten. Hij zag zichzelf in dit asveldje terug. Het was net als een spiegel.

Na die harde klap was het hele sociale leven van Danger op zijn kop gezet. Vanaf de eerste seconde wist hij dat hij nooit die lieve Houndoom was geweest die iedereen voor ogen had. Nee, hij was de stille moordenaar van PokéRPG, vooral door die vloek die zijn leven beheerste. Hij kon in één seconde in die vloek komen, natuurlijk in zijn onderbewustzijn. Hij kon zich evenveel van die trances herinneren, als wat voor de klap was gebeurd. Hij wist wel dat hij een Houndoom was en Danger heette. Het enige wat hij kwijt was, was zijn sociale kring. Hij kon wel uren naar bijvoorbeeld Shadow staren, toch zou hij nooit te weten komen wie die Pokémon zou kunnen zijn. En als hij bijvoorbeeld Dustfire zou opmerken zou hij gewoon aan een ‘doodnormale’ Ho-oh denken, zonder te weten dat hij die Ho-oh ooit gekend heeft en andersom. Hij wist ook niet meer dat hij ooit bij de Suerte heeft gehoord. Nota bene het bètaschap kon hij niet meer thuisbrengen. Sterker nog, hij dacht dat hij een valse Houndoom was die iedereen maar heeft leren accepteren. Vandaar dat die groep, die hij eens tegenkwam in de bergen of in de kloof - hij wist het niet meer - hem vriendelijk begroette. Hij had geluk dat de Riolu ook gewoon Riolu heette. Of hij had niks gezegd van het feit, maar dat is een ander verhaal.

In die tijd dat Danger weg was had hij zich dusver getraind dat hij een stille moordenaar geworden was. Alleen in trance was hij niet stil. Dan blafte hij hard en liet hij zijn tanden zien. Hij werd getraind door – verrassing – Helos, de shiny Haunter die hem vervloekt had. Hij misbruikte de situatie door Danger te zeggen dat hij een vriend van hem was. Hij vertelde verhalen over dat niemand hem mocht, al waren ze nog zo vriendelijk. Dit geloofde Danger, hij werd immers geïndoctrineerd met die verhalen. Helos had nooit verteld waarom hij dit deed. Maar iedereen, behalve Danger, begreep dat hij iemand zocht om macht op uit te oefenen. Danger werd het ongelukkige slaafje van de shiny Haunter. En dat hij vervloekt was, versterkte nog eens de macht van Helos.
Danger kon zijn geheugen wel terugkrijgen. Dit zou echter lang kunnen duren. Wat ook kon werken, was om zijn geheugen wéér te laten verdwijnen. Dit was gevaarlijk: stel dat hij zich dan helemaal niks meer kon herinneren? Hij mocht van geluk spreken dat hij zich nog íéts kon herinneren.

Nu was Danger aangekomen in PokéRPG. Hij leek niet meer op de lieve Danger van vroeger. Als hij zijn ogen sloot wel. Maar zijn ogen hadden iets anders dan vroeger. Iets duivels. Dit omdat Helos hem altijd had verteld dat hij zijn enige vriend was: “Luister, Danger. Mocht je terug willen naar PokéRPG, weet dan wel dat hoe lief ze ook kijken, iedere Pokémon wil jou verscheuren of martelen. Niemand mag jou daar, al zeggen ze nog zo van wel. Val niet voor hun trucjes. Voor je het weet ben je dood.” Nu waren de ogen van Danger bijna als een kameleon. Helaas kon hij dat niet precies als de kameleon doen. Een kameleon kon namelijk zijn ogen afzonderlijk bewegen. Danger keek echter wel alle richtingen op die hij maar kon vinden. Zat er echt niks achter dat struikje? Zit er niemand in die boom naar mij te loeren? Zag ik daar iemand rennen? Zijn hoofd raakte overwoekerd met al die gedachten. Toch groeiden ze niet naar buiten; als hij liet zien dat hij bang was, was hij verkocht.

Voor hem sprong een kleine Aipom. De Pokémon keek met een blij gezicht naar de grote boze Houndoom. Even kon Danger dit niet verdragen. Hij blafte zo hard hij kon naar de Aipom. Deze ging niet uit de weg. Het was dan ook nog een zeer jonge Aipom van nog geen jaar oud, hij wist niet dat er groot gevaar dreigde. Danger staarde het beestje verontwaardigd aan. Waarom ging hij niet weg? Hij ontblootte zijn scherpe tanden die een beetje rood waren, de resten van zijn laatste maal. De Aipom gaf geen krimp. Je vraagt erom, dacht Danger, die als een paard op zijn achterpoten ging staan en luidkeels begon te blaffen. Het aapje deed vrolijk mee.
Dit is een list. Hij wil mij laten opgeven en dan aan iedereen doorvertellen dat Danger een zwakkeling is. Dat gaat hem mooi niet lukken! Hij weet niet met wie hij te maken heeft!
Hij liep het aapje voorbij, maar sloeg hem neer met een Iron Tail. Vervolgens liep hij terug en doorboorde hij de Aipom met zijn staart. Het lichaam schudde hij van zijn staart af met nóg een Iron Tail. Voor een Aipom drie Iron Tails. Te veel. Zo’n zwakke Pokémon moet met één Iron Tail al dood zijn, dacht hij. Zonder een geluid te maken verliet hij het lichaam van de Pokémon. Zijn stappen deden de overgebleven grassprietjes knisperen; deze grassprietjes waren ook verbrand, het was een wonder dat ze nog overeind stonden. Opeens bekroop Danger een gevoel dat dit heel PokéRPG was, dat een bezeten legend dit gebied heeft vernield. Of dat hier een gevecht was geweest tussen goed en slecht. Geen twijfel waar hij zou staan, als hij moest kiezen. Het liefste zou hij zich buiten goed en slecht houden, al was hij ook niet neutraal. Nee, het was onlogisch om te denken dat heel PokéRPG vernield was. Zo lang was hij toch niet weggeweest? Een jaar maar. Zo lang was dat niet. PokéRPG, zijn thuis, kon niet vernield zijn? Nu was hij niet in PokéRPG geboren. Als jonge en naïeve Houndour was hij verstoten doordat iedereen hem verdacht van moord. Nu deed iedereen hier hetzelfde. Ook al deed iedereen heel lief tegen hem, hij bleef de gruwelhond met de rode ogen.
Nu was echter volledig bij bewustzijn en waren zijn ogen gewoon ijzig blauw. Hij viel hierdoor wel op, maar hij kon moeilijk zijn ogen dichthouden en doen alsof hij blind was. Iemand zou hem vast wel aan iets anders herkennen, zoals zijn stem.

De Houndoom liep, terwijl hij dacht over dat iemand hem achtervolgde, met rustige tred door dit afgebrande gebied. Hier voelde hij zich, vreemd genoeg, thuis. Zijn blauwe ogen schoten heen en weer. Uiteindelijk kwam hij niet met zijn ogen erachter dat hij bekeken werd, maar met zijn gehoor. Hij stond direct stil en probeerde met zijn neus de geur van de spion op te pikken. Hij rook inderdaad iets. Danger keek in de richting van de Pokémon die hem al die tijd had achtervolgd. Als deze de Aipom had gezien, kon hem dat niks schelen. Niks Peaceful Plains. Voor hem was dit Plains of Death.
Misschien was de Pokémon bang, deze verschool zich of deed wat anders zodat Danger hem of haar niet kon zien. De Houndoom bleef nog redelijk. Hij kon ook het geurspoor volgen en dan.. Iets doen wat iedereen wel van hem in deze staat zou verwachten.

(Deenzj weet dus niet dat de naam is veranderd. Het afgebrande gebied is niet heel groot, trouwens.)

Het was inmiddels een bekend gezicht geworden. De eenzaamheid die de Peaceful Plains haar bood was vertouwd, zelfs geruststellend. Hoe vaak ze het ook ontkende, de waarheid was dat ze er aan gewend was geraakt om alleen te zijn. Ze was altijd alleen, zelfs als ze in het gezelschap van iemand verkeerde. Niet dat het haar uitmaakte. Ze hield er van om alleen te zijn. Het was zelfs zo dat ze de laatste tijd meer en meer moeite gekregen met simpele dingen als praten. De taal was niet het probleem. Ze beheerde elk woord dat ze ooit gekend had. Het probleem was het gesprek. Ze praatte steeds minder, waardoor ze het houden van een gesprek niet meer gewend was. 'Hoe is het met je?' en 'wat vind je van het weer?'. Veel nuttigere zinnen als deze wilden er simpelweg niet meer uit haar komen. Het interesseerde haar niet meer. Niets interesseerde haar tegenwoordig nog. Zelfs de glimlach die tot voor kort nog op haar gezicht had gestaan was inmiddels aan het verdwijnen. Het enige wat er over bleef was de frons op haar voorhoofd, die er met de dag moeilijker vanaf te krijgen was.

Een aantal Pidgey streken vlak voor haar neer, hopend om nog wat zaadjes te vinden tussen het hoge gras. Kort hief Houndoom haar kop om de Pidgey wat beter te kunnen bestuderen, voordat ze haar interesse verloor, en ze haar hoofd weer op haar poten liet rusten. Ze had vrolijk kwispelend op de Pidgey af kunnen springen, ze op kunnen jagen, luid lachend omdat ze bang voor haar waren. Nee, dat deel van haar was inmiddels afgestorven. Voor het grootste gedeelte, in ieder geval. Soms kwam ze er nog een klein restant van tegen, maar was ze zo verbaasd dat ze het überhaupt tegen was gekomen, dat ze het vervolgens weer kwijt was geraakt. Houndoom snoof, wat genoeg was om de Pidgey af te schrikken. Zonder het door te hebben, verscheen er een flauwe grijns op haar gezicht. Zelfs dat was al genoeg om de Pidgey bang te maken. Niet dat het hun schuld was. Ze was ook niet de meest schattige pokémon die er bestond. Alleen al het feit dat ze een Houndoom was, was al een reden om pokémon weg te laten vluchten. Ze had de naam van haar soort geen eer aan gedaan door bij de Chiave te gaan. Haar soort was niet het enige aan haar dat pokémon liet wegvluchten. Onbewust liet ze haar blik over haar met littekens bedekte lichaam glijden. Terwijl de zich het grootste deel van de littekens nog wist te herinneren, was het raar om te bedenken dat de meeste krassen niet eens waren veroorzaakt door een aanval. Nee, ze waren te danken aan onhandigheid, zoals het springen van eenklif, en het belanden in een tornado. Het verbaasde haar nog steeds dat ze dat ooit voor elkaar had gekregen.

Een irritante stijfheid begon langzaam voelbaar te worden in haar poten. Hoe graag ze ook zou willen blijven liggen, het gevoel zou er enkel erger van worden. Geïrriteerd stond Houndoom op. Ze zou wel opzoek gaan naar een nieuwe ligplaats. Dat was nuttiger dan enkel een rondje lopen. Ze zette haar stijf geworden lijf in beweging. Misschien had ze wat te lang stil gelegen. Ze kon zich in ieder geval niet herinneren dat ze een wrak was geworden dat moeite had met lopen. Houndoom negeerde haar spieren, die eisden dat ze weer zou gaan liggen, en versnelde haar tempo. Een flink stuk rennen, dat zou haar goed doen. Ze wilde nog meer vaart maken, tot ze beseften dat een vaag bekende geur tot haar door was gedrongen. Adrupt bleef ze stilstaan. Het was een geur die ze herkende, juist omdat ze vergeten was waar hij vandaan kwam. Een geur die bekend genoeg was om te zeggen dat ze hem herkende, maar niet bekend genoeg om hem te kunnen identificeren. Houndoom fronste. Er was weinig dat haar nog kon interesseren. Deze geur, echter... ze wilde hem kunnen plaatsen. Ze wilde weten waarom ze hem herkende. Het was onverstandig om zomaar achter een of andere geur aan te jagen, natuurlijk. Het was iets wat ze al lang geleden opgegeven zou moeten hebben. Een of ander dom geurtje? Wie was daar nou in geïnteresseerd. Haar verlangen om de bron van de geur te weten te komen, was echter groter dan het verstand dat haar er van weerhield om de geur te negeren. Ze had al dagen achter elkaar niets gedaan. Zou het zoveel kwaad kunnen om eens toe te geven aan haar nieuwsgierigheid? Het gebeurde niet elke dag dat iets haar nieuwsgierig maakte. Al helemaal niet iets zoals dit. Houndoom zette zichzelf weer in beweging. Nieuwsgierig volgde ze de geur, terwijl ze gedachten die bedoeld waren om te voorkomen dat ze onverstandige beslissingen nam negeerde. Ze kon heus wel een geur volgen zonder als resultaat dodelijk gewond te raken. Hopelijk.

Ze twijfelde bij het zien van het gebied dat ze betrad. Alles was verbrand. Kapot. Ze wilde niet eens raden wat er gebeurd was. Houndoom vertraagde haar pas. Had de eigenaar van de geur deze ravage veroorzaakt? Ze liet haar blik rond dwalen. Het leek er op alsof de verwoesting niet recent was. Niet van vandaag, in ieder geval. Ze haalde diep adem, overtuigde zichzelf er van dat ze de geur van iemand die het gebied had verwoest wel zou kunnen herkennen, en vervolgde haar zoektocht naar de eigenaar van de geur. Niet ver van haar vandaan kon ze hem eindelijk zien. Het silhouet van de eigenaar van de geur. Houndoom wilde roepen naar de pokémon, maar werd tegengehouden door iets zachts waar ze haar poot op zette. Een Aipom...? Walgend trok ze haar poot terug. Natuurlijk was het zo dat ze tegen dode pokémon kon. Maar om er op een te gaan staan? Dat was gewoon oneerbiedig, zelfs voor haar. Haar blik schoot naar het silhouet in te verte. Zou deze misschien...? Houndoom haalde diep adem. Zelfs als dit al het geval was... Ze had geen reden om bang te zijn. Ze was een Houndoom. Van zoiets mócht ze simpelweg niet bang worden.

Met een snelle, maar voorzichtige, tred benaderde ze het silhouet, om er achter te komen dat deze een Houndoom was. Vaagjes begon haar iets te dagen. Iets dat ze zich herinnerde. Het probleem was alleen dat ze niet wist wát ze zich herinnerde. Op een paar meter afstand van de pokémon bleef ze staan, niet zeker wetend of deze haar al had opgemerkt. Daar ging ze dan. Ze zou dat kleine beetje talent voor het maken van zinnen dat ze nog bezat ten volle gebruiken. Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar sloot hem weer toen ze er achter kwam dat ze geen woorden had die haar vraag het beste konden beschrijven. Ze zou enkel als onbeschoft voor komen als ze de woorden die haar te binnen waren geschoten zou gebruiken. "Gegroet?" sprak Houndoom zo formeel mogelijk. Ze fronste, niet zeker over haar volgende woorden. Haar staart zwiepte nerveus heen en weer, en haar spieren waren aangespannen, het ergste verwachtend. "Ik... Sorry als ik stoor. Ik vroeg me enkel af... Weet jij wat er hier gebeurd is?" vroeg Houndoom. Voordat ze er over na had gedacht waren de woorden er al uit. Wat was ze toch een idioot. Ze kon niet eens een normaal gesprek aangaan met iemand.

Wachten. Lang wachten. Dat verwachtte hij. Zijn staart was een beetje rood, het was wel te zien dat hij in ieder geval iets te maken had met die Aipom. Dat schrikte Pokémon af. Maar gelukkig, Danger hoefde niet al te lang te wachten op een reactie. De spion bleek een Houndoom te zijn. Net zoals hij. Deze zag er niet al te zeker uit. Dit kon hem vrij weinig schelen. Dit kon even goed zo’n trucje zijn. Net als de Aipom had gedaan. Danger keek de Houndoom recht in haar ogen aan. Zijn houding was zeker niet onzeker, al voelde hij zich wel zo. Stel dat ze toch een bedreiging voor hem vormde? Dat geloofde hij niet, maar het was wel mogelijk.

Vreemd genoeg leek hij, ergens zeer diep van binnen in het uiterste plekje van het uiterste, haar toch ergens van te herkennen. Ach, hij had haar vast wel gezien tijdens zijn reis naar Helos. Op de reis naar PokéRPG had hij niemand gezien, behalve wat insectpokémon. Dat was een Houndoom niet. Een Houndoom was een vuur- en duisternispokémon. Daar zat geen insect in. Opeens begon hij te fantaseren over hoe een insecthoundoom eruit zou zien, maar bij het besef dat dit niet het juiste moment was staakte hij zijn fantasie. Zijn blauwe en dus zeer opvallende ogen waren op de Houndoom gericht, terwijl hij wachtte op een antwoord van haar, of iets anders waar ze mee kon laten merken dat ze wel een tong had.

“Gegroet?” klonk haar onzekere, maar toch formele groet. Waarom moest ze zo hem begroeten? Ze kon ook gewoon hoi zeggen. Dat kwam op hetzelfde neer. Ach ja, hij zou haar gewoon na-apen, want als zij gegroet zei en hij mogge, dan klonk dat nergens naar. Hij was niet zo lief als vroeger, maar hij wist wel hoe hij iemand moest begroeten. “Gegroet,” begroette hij haar om deze reden. Hij glimlachte niet. Hij keek ook niet boos. Hij keek.. Gewoon. Afwachtend. Afwachtend tot zij eindelijk weer haar tong zou gebruiken, want hij had gezien dat zij die niet verloren had.

"Ik... Sorry als ik stoor. Ik vroeg me enkel af... Weet jij wat er hier gebeurd is?"
Danger zweeg kort. Wat was dat nou weer voor een vraag? Ze zag toch wel dat dit gebied ooit in de fik had gestaan? Hij besloot te antwoorden. Wel tegen de woorden van Helos in. Nu snapte hij waarom Helos hier zo op had gehamerd. Het was moeilijk om een ‘GoodSider’ te negeren. Deze zouden praten en praten tot je er gek van werd en in pure irritatie een ja-knikker zou worden. Dan ging je met hun mee. En dat mocht niet, want dan kwam je in problemen. Zeker in het geval van Danger. Niemand mocht hem, had Helos verteld. Iedereen wou hem het liefste dood hebben. Danger drong de gedachte aan Helos weg en ging met de Houndoom voor hem praten.

“Ik neem aan dat hier een brand is geweest, anders zou het gras niet verbrand zijn.”
Zijn sarcasme kwam alsnog behoorlijk serieus over. Het was net alsof hij zich dom hield, wat hij zeker niet was. Hij hield zich gewoon afzijdig. Fijn. Helos hoeft zich niet voor mij te schamen, dacht Danger. Hij keek haar aan. Nu was hij wel benieuwd. Zou ze wegrennen of antwoorden? Waarschijnlijk dat tweede. Zeker als zij hem kende. Maar dat betwijfelde hij. Ze zou op een andere manier gepraat hebben als ze hem had herkend.

“Ik neem aan dat hier een brand is geweest, anders zou het gras niet verbrand zijn,” was het antwoord van de Houndoom. Ze fronste. Toegegeven, ze was niet de slimste pokémon die er bestond, maar zo’n antwoord? Zoiets had ze zelf allang bedacht. Natuurlijk was er een brand geweest. Dat was overduidelijk. Het zou zelfs raar zijn als er geen brand was geweest. “Dat is niet wat ik bedoelde, en dat weet je zelf ook,” antwoordde ze, geïrriteerd door het antwoord dat ze had gekregen. Goed, het was niet aardig om zo te reageren. Maar sinds wanneer was aardig haar handelsmerk geworden? Op het moment dat iemand haar als vuilnis behandelde, had zij het volste recht om dat persoon ook als vuilnis te behandelen. Ze liet haar blik over de Houndoom heen glijden. Ze herkende hem ergens van. Ze wist het zeker.

Op de een of andere manier lukte het haar niet om de woorden over haar lippen te krijgen. Wie ben je. Drie simpele woorden, die met de seconde ingewikkelder leken te worden. Misschien omdat ze zich er voor schaamde dat ze de Houndoom niet wist te herkennen. De schaamte was groter dan haar verlangen naar de waarheid. In gedachten fronste ze. Sinds wanneer schaamde ze zich voor zichzelf? Ze had zich nog nooit geschaamd. Niet op deze manier, in ieder geval. Natuurlijk, haar geheugen liet haar in de steek als het ging om het onthouden van gezichten en namen. Maar daar kon ze niets aan doen, daar was ze van overtuigd. Ze moest gewoon wat beter haar best doen.

“Kom jij hier vandaan? Uit Inciala, bedoel ik?” vroeg Houndoom uiteindelijk. Een onderzoekende glimlach verscheen op haar gezicht. Ze keek de Houndoom vragend aan. Ze moest het weten. Waarom was het dat deze Houndoom haar zo bekend voor kwam? Ze was nooit ergens in geïnteresseerd. Maar dit? Ze wilde het weten. Ze wilde haar vergeten herinneringen terug halen. Een mannelijke Houndoom. Kom op, zo moeilijk moest dat toch niet zijn? Het was niet alsof Inciala vol zat met Houndoom. Al helemaal als het ging om Houndoom die zij ooit had ontmoet. Het was helaas onmogelijk dat hij een familielid was van haar; zijn geur was daar te anders voor. Een frons trok over haar voorhoofd heen. Nee, ze moest hem ooit ontmoet hebben. Waarom zou ze zijn geur anders herkennen?

Ze liet haar blik rusten op de blauwe ogen van de Houndoom. Blauwe ogen. Iets dat je niet vaak tegen kwam bij een Houndoom. Meestal was de kleur van de iris rood, net zoals bij haar. Onbewust draaide ze haar hoofd schuin, zoals ze vaker deed als ze zich iets afvroeg. Blauwe ogen… Nog iets dat ze ergens van herkende. Beseffend dat ze de Houndoom nu al een tijdje had aangestaard, wendde ze haar blik af. “Ik vraag het me nu al een tijdje af. Is het mogelijk dat ik jou ergens van ken?” vroeg Houndoom. Daar. Het was er uit. Ze had het gevraagd. Een twijfelende glimlach verscheen op haar gezicht. Ze voelde zich altijd zo dom als ze deze vraag moest stellen. Het voelde alsof ze de ander met opzet was vergeten, terwijl dat absoluut niet haar bedoeling was geweest. In tegendeel. Ze zou er alles voor over hebben als haar geheugen haar niet meer in de steek zou laten.

De Houndoom reageerde geïrriteerd op zijn antwoord. Waarom? Het was toch logisch dat hier een brand was geweest? Anders zou het hier wat anders hebben uitgezien. “Dat is niet wat ik bedoelde, en dat weet je zelf ook,” zei ze. Danger kon het niet laten om een glimlachje op zijn snuit te toveren. Dit was echter geen lief glimlachje, zoals hij vroeger altijd deed. Het was eerder een spottend glimlachje. Als ze dat niet bedoelde, dan had ze dat moeten zeggen. Simpel. Als hij dom was geweest, dan had hij precies hetzelfde gereageerd. “Dan moet je dat ook zeggen. Maar goed. Ik ben hier net teruggekomen. Dat betekent dat ik geen flauw idee heb van wat in dit vredig grasveldje is gebeurd,” legde hij uit, “maar zo te zien kan het alleen maar een vuuraanval zijn geweest, wat zich heeft verspreid. Een grasbrand, een bosbrand maar dan met gras, zou een veel groter gebied in brand zetten.”

De Houndoom bekeek hem alsof ze zich afvroeg waar ze hem toch van kende. Hij vroeg zich dit ook af, maar ergens ook weer niet. Hij twijfelde of dit wel een GoodSider – zoals hij ze noemde – was, gezien de littekens die hij hier en daar kon opmerken. Aan de andere kant was ze ‘vriendelijk’, al geloofde Danger dat dit gewoon een truc was. Ze herkende hem echt wel. Als het niet aan zijn ogen lag – die waren namelijk anders dan andere Houndoom – dan kon ze hem aan andere dingen herkennen. Opeens vroeg ze hem iets. “Kom jij hier vandaan? Uit Inciala, bedoel ik?” Danger keek haar verbaasd aan. “Inciala?” vroeg hij even verrast als hij keek. Hij kende geen Inciala. Was hij wel in het goede gebied beland? Hij keek om zich heen. “Ik ken geen Inciala. Wel PokéRPG, daar kom ik namelijk vandaan. Ik had een geurspoor gevolgd, dat leidde me hierheen. Is de naam veranderd?” Als hij verdwaald was, dan was dat niet heel slim.

Aan de andere kant, stel dat dit weer een truc was. Stel dat hij wel was waar hij moest zijn, maar dat deze Houndoom hem op het verkeerde spoor probeerde te zetten. Stel dat ze dit deed om hem naar een grot te brengen en dan te doden? Deze gedachten deden hem zachtjes grommen. Zo zachtjes, het was bijna niet te horen. Hij was niet boos op haar, maar op zichzelf. Stom dat hij hiervoor viel. Hij trilde zachtjes, al was dit niet van woede. Hij hoorde een vraag vaag in de achtergrond. Hij deed geen moeite om het nog te verstaan. Hij stond stevig op de grond met zijn klauwen in de grond genageld. Hij probeerde het tegen te houden. Hij kon dit ook wel anders oplossen. Hij schudde zijn kop die overwoekerd raakte met gedachten. Zijn gedachten werden echter steeds onlogischer. Hij sloot zijn ogen, om deze vervolgens weer te openen. Ze waren niet meer blauw. Ze waren bloedrood. Zo rood als het bloed dat straks hier zou vloeien, of het nou van hem was of van haar. Hoe het zou gebeuren maakte niet uit. Er zou bloed vloeien, hoe dan ook!
Zijn staart gloeide wit en met een zwaai van zijn Iron Tail probeerde hij de Houndoom voor hem op de grond te krijgen.