Chiara trippelde voorzichtig over het pad dat ze moest volgen. Ze waren nog niet helemaal op hun bestemming, maar de Eevee was er bijna zeker van dat ze hier ook al van die lugubere types tegen konden komen. Types die vast op een gevecht uit waren... En dat wilde ze juist voorkomen. Ze was vast niet sterk genoeg om van ze te winnen. Misschien zou ze het zelfs nieteens een minuut uithouden met de andere pokémon. Van die Luxio had ze toen ook grandioos verloren en ondanks het feit dat ze de littekens toch niet zou kunnen zien, omdat ze vast in haar nek zaten en daar veel vacht overheen lag, werd ze daar voorlopig aan herinnerd...

“Laten we nu maar vertrekken. Des te sneller hebben we Sho gevonden, ik ben wel in voor een klein avontuurtje!” Chiara grijnsde zwakjes. Vorig jaar zou zij ook zo gereageerd hebben. Vorig jaar zou ze niet denken aan de consequenties. Vorig jaar.. De Eevee schudde vlug haar hoofd zachtjes heen en weer. Waar was ze mee bezig? Ze liet het klinken alsof ze een bejaarde pokémon was, die nog zoveel in haar leven had willen doen, maar er simpelweg niet aan toe was gekomen. Ze was nog veel te jong om zo te denken. Zo mocht ze gewoon niet denken. Voor het eerst sinds hun vertrek keek Chiara richting Koda. Zou de Pichu ook denken over het gebied waar ze nu instapten? Zou Koda eigenlijk wel weten dat ze het donkere gebied nu pas betreden? De Eevee stopte abrupt en keek om zich heen. ''We zijn er..'' mompelde ze zacht, zodat alleen Koda haar zou kunnen horen. Ze wilde absoluut niet de aandacht trekken hier. Ze keek even vragend naar het gele wezentje. Wat was het plan..? Ze waren er, en nu? Hoe gingen ze verder zoeken? Een geel wezen in een enorm, donker bos was moeilijk te vinden.. Om nog maar te zwijgen over het feit dat ze niet zeker wisten dat Sho hier wel was.

Chiara schrok op toen ze geluid oppikte met haar oren. Het klonk luidruchtig, maar het was te ver weg om te verstaan wat het precies was. Althans, op dat moment was het ver weg. Het kwam op den duur steeds dichterbij, maar de Eevee maakte nog geen aanstalte om weg te lopen. Ze besefte niet dat ze waarschijnlijk in gevaar waren. Dat besefte ze pas toen ze het geluid herkende als twee luidruchtige pokémon, die hun kant op kwamen. Pas nu maakte Chiara aanstalte om weg te lopen, maar werd onderschept door één van de twee stemmen die ze daarnet hoorde. ''Oh? Wat doen twee schattig uitziende pokémon in zo'n donker gebied?'' De Eevee voelde haar lijf verstijven op het moment dat die zin haar oren reikte. Ze wist dat zij en Koda hiermee werden aangesproken, gezien het feit dat een Pichu en Eevee 'schattig' waren. Ze draaide zich om, richting de stem, en merkte op dat het een Primeape en Mightyena waren. Niet goed. Ze maakten geen schijn van kans tegen twee volgroeide pokémon.. Voor ze iets kon doen of zeggen, stond de Mightyena naast haar. Haar bruine ogen volgden de twee stevig gebouwde voorpoten van de enorme hond naast haar, richting de kop van hem. Hij had zijn bloedrode ogen echter gericht op de Pichu. ''Verdwaald?'' Een enorme grijns was ontstaan op zijn gezicht.

Chiara bleef stokstijf staan. Het enige wat zij nog hoorde, was het gebonk van haar hart, die nu ongeveer in haar keel moest zitten. Haar ogen stonden nu ongelovig op de grond gericht. Wat moest ze doen? Ze kon Koda niet aan haar lot overlaten, het was wel duidelijk dat deze twee pokémon op iets uit waren, maar ze kon het niet zomaar opnemen tegen twee geëvolueerde pokémon. Haar blik schoot meteen op het zwart-grijze gedaante naast haar, die aanstalte maakte om op Koda af te lopen. Chiara wilde eindelijk in beweging komen, maar werd verrast door de Primeape. ''Ho, ho. Waar gaat dat heen?'' Haar blik schoot meteen naar de aapachtige pokémon, die ook naast haar was komen staan. De Primeape had geen brede grijns op zijn gezicht, maar in zijn blik was te zien dat hij wilde vechten. De Eevee draaide zich met een ruk om en zocht de blik van Koda. ''K-Koda! Maak dat je wegkomt!'' Het had even geduurd, maar ze had uiteindelijk haar stem weer gevonden. Ze had dit veel eerder willen roepen, maar had de moed er niet voor gevonden. Ze had haar mond al eerder geopend, maar er was geen geluid uit gekomen. Op dat moment voelde ze dat ze bij haar nek werd vastgepakt. Eén tel later voelde ze de grond niet meer onder haar voeten. Chiara keek langzaam op en merkte dat ze was opgetild door de Primeape. Niet veel later vond ze zichzelf weer op de grond, meters van de rest af. ''Heh, zo licht als een veertje,'' weerklonk het gegrinnik.

De Eevee kwam langzaam recht en richtte haar blik weer op de twee die hen lastigvielen. Ze realiseerde zich uiteindelijk dat, als ze nu niks deed, op zijn minst Koda er niet mee weg kon komen. En dat was iets dat ze niet wilde. Haar bruine ogen richtte zich nu op de Primeape, terwijl ze haar voorpoten wat verder spreidde. Ze gaf zich nu niet zomaar gewonnen. Ze had iemand bij zich.. Iemand die jonger was dan haar.. Iemand die niet hier zou zijn als zij daar niet voor gezorgd had.. Koda had hier niks mee te maken, en het was haar schuld als de Pichu iets overkwam. Natuurlijk wilde zij zelf op zoek naar Sho, maar als Chiara er niet was geweest, zou Koda nu nieteens hier zijn. Nee, als Koda iets overkwam, zou ze het zichzelf niet kunnen vergeven. De Eevee concentreerde zich op de energie die vlak voor haar open mond was verschenen. Een zwart-paarse energiebol verscheen ervoor, die met de seconde groeide tot een grotere. Toen hij groot genoeg leek te zijn, liet ze hem los en vloog de bol op de Primeape af. Die ontweek het echter met gemak en Chiara beet weer op haar onderlip. Ze moest toch iets kunnen verzinnen om de aandacht van beide te kunnen trekken? Maar.. Wat..?

- Only Koda/Sho en Chiara/Daichi -

Koda trippelde langzaam achter de Eevee aan…ze was nog steeds vastbesloten en dus ook niet nerveus of gespannen. Natuurlijk vond ze het wel spannend maar wat dan nog? Koda was niet bepaald een zwakkeling al leek dat zo van de buitenkant maar dat was in haar geval dat schijn kon bedriegen. Ze was niet meer de angsthaas die Sho zou kennen van vroeger, nu was het haar beurt om eens te schitteren in plaats van, maar de Pichu schrok op uit haar gedachte toen ze de stem van Chiara achter zich hoorde en abrupt stopte terwijl ze de Eevee aankeek, ''We zijn er..'' mompelde de Eevee. De Pichu knikte,”het is griezelig,” mompelde Koda terug terwijl ze een paar stappen terug deed en keek om zich heen… Het was donker, vervallen en verlaten… Waar moest ze beginnen met zoeken naar Sho? Dit verdorde stuk land leek eindeloos door te lopen tot aan de andere kant van de vallei. Echter de Pichu schrok toen ze een stem hoorde,''Oh? Wat doen twee schattig uitziende pokémon in zo'n donker gebied? Verdwaald?'' Koda draaide zich met een ruk om terwijl ze een Pokémon herkende als een Primeape maar de tweede… Wacht eens even, werd ze daar nou schattig genoemd? Hoe durfde.. die vuile arrogante… Koda wierp de onbekende Pokémon een vuile blik toe maar zag toen dat de ‘grote’ op haar afkwam zijzelf zette zich schrap. Ze was bang en zeker omdat ze er alleen voor stond met die vreemde Pokémon en ze wist ook dat haar aanvallen niet zouden werken op een veel grotere tegenstander, “wie geeft jou het recht om ons ‘soort’ schattig te noemen? En het gaat je helemaal niks aan of wij verdwaald zijn of niet,” Gromde Koda lichtelijk geïrriteerd en keek hem met een vuile blik aan.. Nee dat was helemaal niet de bedoeling geweest! Maar die Pokémon vroeg er gewoon om.. en waar was Chiara, ze stond net toch bij haar? N-nee ze was toch niet? Maar de Pichu keek op toen ze de stem van de Eevee hoorde, ''K-Koda! Maak dat je wegkomt!'' De Pichu schudde haar hoofd.. ze wilde niet zonder de Eevee vertrekken dan kon ze het helemaal schudden, waarom moest ze dan ook zo koppig zijn om hier Sho te gaan zoeken? Was hij hier überhaupt wel? Nee! Als ze bang en nerveus bleef staan zou ze hem nooit kunnen vinden en ze had zichzelf beloofd om Chiara te helpen.. hoe groot de tegenstanders waren, het kon haar niks schelen! De Pichu ging op haar vier pootjes staan, “hé jij! Je ongelofelijke grote lijf staat in de weg!” riep de Pichu met een grote brede grijns op haar snoet.. Ze had een plan maar of die zou werken was een tweede. Het wezen keek haar even verbijsterd aan maar herstelde zich al snel, “ zeg dat nog eens,” gromde hij maar de Pichu was niet van plan om terug te deinzen en het nog een keer te zeggen, “ je hoorde me wel,” antwoordde Koda en zag dat de gespierde poten van het wezen in de aanval wilde gaan… De Pichu bleef echter staan en wachtte tot hij iets ging doen. Hopelijk maakte ze Chiara niet al te ongerust maar ze moest eerst hem af zien te lijden om haar te kunnen helpen nou ja… helpen? Vanuit haar ooghoeken zag ze het wezen op haar afkomen, ze bleef staan en net op het moment dat hij dacht ze hem had spurtte ze snel onder hem door. Dit zag ze Sho weleens doen als zijn tegenstander sterk en groot was viel hij van achter aan en je moest uithoudingsvermogen hebben om het vol te kunnen houden maar oke… hierdoor hoopte ze dat Chiara haar voorbeeld zou volgen en zich niet te laten afschrikken door de grote en kracht.. wat telde was dat je jezelf moed toonde en niet angstig hoefde toe te kijken hoe je vrienden in tweeën werden gescheurd… Althans ze was niet van plan om zich te laten verslaan door deze sukkel.


-finally posted 8D-

De Eevee richtte voorzichtig haar blik op Koda. Zoals ze eigenlijk al had kunnen verwachten was deze niet weggerend, zelfs al had ze een kleine kans te ontkomen. Ze kon het de Pichu niet kwalijk nemen, als Koda zoiets tegen haar zou schreeuwen was ze er ook niet vandoor gegaan. Vanuit haar ooghoek hield ze echter de Primeape in de gaten. Ze wilde niet het onnodige risico lopen om weer gewond te raken. Ze was pas nog bijgekomen van haar bijna-dood ervaring met de Luxio, gered door een Corphish, maar zoiets was waarschijnlijk deels haar schuld. Ze had sowieso al in moeten zien dat die Luxio met het verkeerde been uit bed was gestapt. Of verkeerde poot. Chiara beet weer op haar onderlip, proberend een strategie te verzinnen. Als ze nou aanvallen kende zoals Dig, was dit waarschijnlijk niet zo'n probleem geweest. Helaas had ze al haar training gestopt in Shadow Ball en Quick Attack en had ze daarna een veel te lange pauze genomen. De volgende training die ze zelf hield, zou ze proberen een nieuwe aanval te leren. Als ze een volgende training kon houden, natuurlijk...

Aan de andere kant, misschien was Quick Attack en Shadow Ball wel genoeg. Als ze ze wist te combineren, had ze een snelle, en op zijn minst een beetje vernietigende aanval, niet? Het was het proberen waard. Bovendien zou ze de Primeape vast verrassen met haar plotse snelheid. Tenminste, dat was iets waarop ze hoopte. Als hij niet overrompelt zou zijn, echter, zou het waarschijnlijk einde oefening betekenen. Iets wat ze meer dan hoopte om te voorkomen. Zonder nog langer na te denken, opende ze haar mond weer half. Een kleine bol verscheen weer voor haar openstaande mond, waar ze zich met al haar macht op concentreerde. Aan falen mocht ze nu niet denken. Aan de pijn als dit mislukte mocht ze nu niet denken. Aan de erge gevolgen hiervan als dit mislukte.. Ze moest zich concentreren op haar strategie. Als ze dat niet deed, was het sowieso afgelopen. Nee, het was veel beter als ze het zo speelde. Chiara opende haar ogen, nadat ze ze voor een paar seconde had gesloten. De Primeape was op zijn plaats bleven staan. Iets wat haar verbaasde, maar waar ze vooral op had gehoopt. Haar plan zou minder goed werken als de aap richting haar was gestormd. Het zou haar hele strategie in de war gooien.

Zonder enige waarschuwing zette ze zich plots af. De Shadow Ball die ze voor haar mond had gevormd, hield ze nog in toom. Het was de bedoeling dat ze hem 'mid-air' los zou laten en vervolgens met haar volle gewicht tegen de verwarde Primeape aan te knallen. Nu was ze niet behoorlijk zwaar, maar met een Quick Attack kwam ze vast hard aan. Toen ze zag dat de Primeape alsnog richting haar rende, raakte ze licht in paniek, maar besloot al snel dat ze gewoon nu haar aanval los moest laten. Ze hupte lichtjes in de lucht voordat ze dat deed en hanteerde haar snelheid een beetje. Ze ging wat langzamer richting haar doelwit, afwachtend of haar Shadow Ball raak zou zijn. Toen bleek dat hij het echt niet kon ontwijken, herpakte ze haar snelheid en rende volop op haar tegenstander af. Een kleine 'ontploffing' ontstond toen de Shadow Ball contact maakte met de Primeape. Chiara rende blindelings op de pokémon af. Ze had gedacht dat, nu de Primeape zich probeerde te herpakken nadat de aanval raak was, ze de perfecte opening had gecreeërd in zijn verdediging. Ze had het echter mis. Daar kwam ze achter toen ze plots een ruk aan haar staart voelde en de grond weer onder haar voeten verdween. De Eevee vloekte binnensmonds en spartelde om los te komen. Het was echter tevergeefs. Ze was weer snel terug op de grond, hoewel ze het liever op een andere manier gehad als dezelfde manier van net...

- Trololpost -

Koda ontweek opnieuw een aanval van het wezen maar dit keer struikelde ze over een stuk steen heen terwijl ze op haar rug belandde. Ze dook angstig ineen toen het wezen vlak voor haar stond en langzaam op de Pichu afliep met ontblootte tanden. Wat kon ze nu nog doen? Het wezen stond veels te dichtbij en doordat kon ze niets doen. Ja behalve haar Iron Tail maar was die überhaupt wel sterk genoeg? Maar ze was niet plan om zomaar op te geven! Haar wangetjes begonnen te vonken en een gele lichtstraal ontlaadde uit haar wangetjes maar het leek het wezen niets te doen. In plaats daarvan sperde hij zijn bek open en waren er vlammen zichtbaar. Wat moest ze nu doen? Ze kon niets tegen dit wezen beginnen…behalve…Sho zou hem zo kunnen verslaan maar zij was Sho niet. Was hij maar hier…

Even iets verderop liep Sho achter zijn neef aan terwijl Sho abrupt stopte met lopen en onderzoekend om zich heen keek terwijl zijn oren mee wiegde met de wind,” dat is vreemd, ik pik de geur van een van je zusjes op,” mompelde Sho tegen zijn neef.. was het misschien Koda? Nee dat kon niet zij was bij zijn oom, veilig thuis. Maar de geur kwam wel overeen met die van Koda en er was er nog een, een onbekende. Nou ja, wie het ook was of waren, ze zaten blijkbaar in de problemen. De Pikachu deed een stap naar voren terwijl hij probeerde de blik te vangen van Daichi… zou hij hem volgen? Zo ja, dan hoefde hij niks te zeggen, al hoopte hij dat zijn neef niet al te kwaad zou zijn als hij er zomaar vandoor ging. Sho aarzelde niet langer en spurtte snel de bosjes in. Opzoek naar de Pokémon die in moeilijkheden zaten.

Koda wachtte nog steeds de genade klap af maar die kwam maar niet. Had het wezen het opgegeven? De Pichu opende haar oogjes en keek naar het zwart grijze beest. Maar die had zijn kop omgedraaid in een richting die Koda niet kon zien maar kwam algauw achter waarom, een gele lichtstraal vloog langs zijn en een stem. “Hé jij! Durven jullie wel? Tegen twee Pokémon die niet op jullie niveau zitten!” Een Pikachu was uit de bosjes verschenen en stond op zijn vier poten en keek het wezen dreigend aan.. Koda slaakte een kreet, dat was Sho!

-Sho belongs to me 8D-

Daichi wandelde op een rustig tempo over het paadje heen. Hij was zich niet bewust van het gevaar dat op de loer kon liggen in dit gebied, maar ze waren tot nu toe nog geen lugubere pokémon tegengekomen, dus maakte dat niet zo heel veel uit. Terwijl hij zijn weg vervolgde, keek hij niet-begrijpend om zich heen. Dit gebied leek hem veel te duister om iets goeds te betekenen en toch waren ze hier gebleven. Misschien trok de mysterieuze sfeer wel hun aandacht. Tevreden over zijn conclusie, sloot hij even zijn ogen. Hij opende ze echter na een paar seconden alweer, doordat de stem van zijn neefje in zijn oren weerklonk. ”Dat is vreemd, ik pik de geur van een van je zusjes op.” Een lichte frons verscheen op zijn gezicht voordat ook hij de lucht in zich opnam en een bekende geur oppikte. Hij draaide zich met een ruk om, om een verbaasde blik naar Sho te werpen, maar die was er al vandoor gegaan. ''Damn,'' mompelde Daichi tegen zichzelf, voordat hij zich schrap zette om achter zijn neefje aan te gaan. ''Sho, wacht op mij!''

Chiara kwam moeizaam overeind. Ze gooide een kwade blik richting de Primeape, die met een verveeld gezicht naar de Eevee keek. Vervolgens richtte hij zijn ogen op de andere twee. De Eevee volgde zijn blik. Niet veel later keek ze vol ongeloof naar de Mightyena en Pichu. ''Koda!'' Een tevergeefse poging om naar haar te rennen en te helpen vond plaats, ookal had ze zoiets kunnen verwachten. Haar tegenstander was voor haar gesprongen toen ze nog maar net in actie wilde komen. ''Aan de kant,'' siste ze verwoed. De aap reageerde niet. ''Ik zei; aan de kant!'' Zonder verder na te denken, beukte ze volop tegen de Primeape aan. Het was genoeg om hem van zijn plaats te brengen, maar niet genoeg om hem om te krijgen. Voor ze het wist, voelde ze zijn vuist tegen haar aanknallen en viel ze met een klap tegen de grond. Het duurde even voor ze weer op kon staan zonder om te vallen, maar ze wankelde ook even voordat ze zich weer had gevonden. Helaas was het nog lang niet voorbij. Dat realiseerde ze zich toen de Primeape weer een stap dichterbij deed...

Op dat moment weerklonk er geschreeuw. Het was een jongensstem, maar het was niet afkomstig van de Mightyena of de Primeape. Chiara spitste haar oren en keek op, waardoor ze een Pikachu opmerkte die Koda uit de brand wilde helpen. De kleine kreet van Koda ontging haar niet. Was dat.. Was dat soms de beruchte Sho..? De Eevee schrok toen er een tweede Pikachu uit de bosjes verscheen, vlak achter de jongere Pikachu. Hij draaide zich niet de kant op die zijn soortgenoot uitwees, maar richting haar en de Primeape. Was hij.. Sho? Nee, deze zag er veel volwassener uit. Dit matchte Koda's beschrijving niet. ''Heh, ik kan hetzelfde aan jou vragen, neefje. Dacht je werkelijk dat je deze twee in je eentje aankon, Sho?'' Een speelse grijns stond op de oudere Pikachu zijn gezicht, maar hij keek niet om naar de ander. Hij bevestigde hiermee wel de vermoedens van Chiara.

Daichi gromde lichtelijk geïrriteerd. Hij had een behoorlijke afkeer tegenover vechten, zelfs ook al had hij een tijdje doorgebracht met een trainer. Het voelde niet goed om te vechten. Daarom besloot hij het alleen te doen als het echt nodig was. Hierbij probeerde hij gevechten als dit te vermijden, maar zo te zien ging hem dit gevecht wel aan. Het was niet alleen Sho die hem erin verwikkeld had, of Koda die hij herkend had en in een hoekje was gedreven, maar ook het feit dat onschuldige wezentjes werden aangevallen. En dat terwijl ze waarschijnlijk niks gedaan hadden. De Pikachu keek met een serieuze blik op, richting de Primeape. Normaal gesproken had hij een glimlach op zijn snoet, dus dit was een zeldzaam gezicht die zelfs hij niet van zichzelf kende. ''Daichi,'' mompelde hij toen tegen zijn tegenstander. Deze keek hem vragend aan. ''Waarom vertel je me je naam?'' mompelde deze. Chiara keek toen droog op. Dit was pas de derde zin die hij sprak. ''.. Ik stel me altijd eerst voor aan de tegenstander,'' mompelde de Pikachu terug. Het was toen even stil, voordat de Primeape op zijn doelwit afstormde. Daichi sprong op het laatste moment aan de kant en gaf een rake klap met zijn Iron Tail.

''Too slow,'' grijnsde hij, voordat hij netjes op zijn achterpoten landde. Hij richtte zijn blik eerst op Koda en toen op de Mightyena, voordat hij constateerde dat Sho hem misschien wel alleen aan zou kunnen. Hij had nog niet helemaal gezien waar de Pikachu na die trainingen toe in staat was. Ergens hoopte hij dat nu te kunnen zien. Als dat zo was, was er geen enkel probleem om Sho alleen te laten. Dan hoefden ze niet meer samen te reizen. Natuurlijk vond hij het fijn om samen op pad te gaan, zeker na al die jaren in zijn eentje, maar dat was nou juist het probleem. Hij was gewend aan het alleen zijn. ''.. Laat je gedachten niet afdwalen.'' Daichi's ogen sperde wijd open toen hij de stem van de Primeape vlak naast hem hoorde. Hij kreeg een vuist tegen de zijkant van zijn gezicht aan, en kreeg vervolgens een flinke trap toen hij in elkaar was gedoken van de pijn. Hij gebruikte dit echter als een buitenkans. Uit het niets begonnen zijn wangen te vonken en waren de twee een paar tellen later omringd door licht. Daichi zelf merkte op dat dit één van zijn sterkste donder aanvallen moest zijn geweest. Een paar seconden waren maar voorbij gegaan, maar het was precies genoeg om de Primeape neer te krijgen. ''Tch, dat krijg je ervan..'' mompelde Daichi een beetje vermoeid. Hij keek toe hoe de Primeape buiten bewustzijn naast hem op de grond zakte.

- Daichi & Chiara -

Sho keek nog steeds dreigend naar de Mightyena maar keek op toen hij ook nog een Primeape zag en een Eevee.
Maar geritsel deed hem omdraaien toen hij zijn neef zag, ''Heh, ik kan hetzelfde aan jou vragen, neefje. Dacht je werkelijk dat je deze twee in je eentje aankon, Sho?'' had Daichi met een speelse grijns gezegd. Sho grijnsde, “tuurlijk, “ antwoordde Sho grijnzend en zonder op of om te kijken stormde hij op de Mightyena af. Het kleine gevecht tussen de Primeape en Daichi ontging hem, “dit krijg je ervan als je denkt dat je me nichtje zomaar kunt vermoorden,” gromde Sho kwaad, hij zette zich af terwijl er een goudgele energie rondom zijn lichaam ontstond en hij super snel op de Mightyena afrende maar die zette alleen maar een brede grijns op en bleef staan. Sho knalde echter tegen de Mightyena aan maar die leek niets te voelen, “nu is het mijn beurt,” zei de Mightyena licht grommend, hij greep Sho bij zijn beet en slingerde hem weg. De Mightyena draaide zich om naar de Pichu, “Sho!” riep Koda geschrokken toen de Pikachu zo licht als een veertje werd weggesmeten. Sho kwam koppig weer overeind,”hoe vaak je mij ook neerhaalt, ik sta toch gewoon weer op!” zei Sho dreigend terwijl hij zich uit overeind hees en zijn wangen vonkte. Opeens begon de Mightyena als een maniak te lachen, “ongedierte. Dat ben je,” bracht de Mightyena er lachend uit, “O ja? Pokémon zoals jullie zijn lafaards die met zijn twee op jonge Pokémon jagen en ze proberen op stang te jagen. Ik veracht jullie soort,” snauwde Sho kwaad. De Mightyena barstte opnieuw in lachen uit, “ een snotjong zoals jij? Laat me niet lachen.” Iets in hem knapte en stormde halsoverkop naar de het wezen die stond te lachen maar algauw serieus werd en een Incinerate uitvoerde die recht op Koda afging. Sho had dat echter door en nam een hoge sprong zodat hij de aanval voor de Pichu op ving en naar achteren werd geslingerd, hij knalde met een harde klap op de grond terecht terwijl alle lucht uit zijn longen werd geperst. De Pikachu stond gewoon weer op al stond hij wel wat scheef. Dit gaf Koda de kans om er vandoor te gaan zodat ze naar Sho kon rennen om te zien of hij in orde was, “Koda, blijf waar je bent. Ga naar Daichi,” mompelde Sho wat kortaf terwijl de Mightyena weer een poging op een Incinerate die hij op Koda richtte.
De Pikachu verzamelde het laatste beetje energie die hij nog had en rende volop de Mightyena af en sprong vervolgens weer voor de aanval, weer knalde hij met een flinke klap tegen de grond en trilde even.
Koda zette grote ogen op.. hoe kon Sho zo verder vechten? Hij putte zich alleen maar uit omdat zij te zwak was om zichzelf te beschermen. Ze besloot echter maar het bevel van Sho te volgen en naar Chiara en Daichi te lopen.
“Daichi, Chiara” De Pichu zette een glimlach op toen ze de twee Pokémon zag maar ze maakte zich druk.. druk om Sho om wel te verstaan…


-Sho/Koda-

De Pikachu keek met half gesloten ogen naar de Eevee die een paar meter van hem afstond. Hij zuchtte, draaide zich naar haar toe en liep op haar af. ''Alles oké? Maar goed dat mijn neefje Koda's geur oppikte, anders hadden jullie vast in de problemen gezeten,'' mompelde hij zacht. Hij bekeek haar even van top tot teen. ''Ik ben oké.. Bedankt..'' antwoordde de Eevee. Een kleine glimlach verscheen op zijn snoet. Gelukkig waren ze nog op tijd geweest, het was misschien heel anders afgelopen als ze een minuut later waren aan komen zetten. Koda was daarnet echt in een hoekje gedreven en er was weinig wat deze Eevee op zo'n moment uit had kunnen halen. Allereerst had ze die Primeape moeten verslaan en dat was al een hele karwei. Als ze dan ook nog Koda had moeten helpen bij die Mightyena..

Daichi's aandacht werd getrokken door Koda's stem. Hij sloot zijn ogen even om te denken aan al die momenten dat hij die stem eerder had gehoord. Het was geen spat veranderd van al die andere keren, hoewel de klank anders was. Bezorgd. Meteen schoten zijn ogen weer open, richting Sho, die op de grond lag en niet meer overeind kwam. De Pikachu vloekte zacht. Zijn ogen gingen van zijn neefje naar zijn pleegzusje en naar Chiara. Zou hij die Mightyena alleen aankunnen? Niet zonder plan.. Op dat moment hoorde hij de Eevee weer spreken. ''Ik leid hem wel af met Quick Attack,'' sprak ze vastbesloten, terwijl haar bruine ogen die van Daichi probeerden te vangen. Hij wist dat het waarschijnlijk geen nut had haar van dit idee af proberen te brengen en dat er op het moment geen betere mogelijkheid bestond dan afleiding. Hij moest en zou zijn neefje helpen, zelfs al kostte het hem zijn eigen leven. Hij had vroeger niet voor niets die belofte afgelegd bij zijn vader. En ook al was Sho geen broertje of zusje, hij was nog altijd familie en veel jonger dan hem. Daichi richtte zijn blik op Chiara en knikte. Hij had zelf ook al een idee gekregen om de Mightyena uit te schakelen. ''Koda, blijf hier,'' sprak hij vlug tegen de Pichu, terwijl Chiara vertrok om op de enorme hond af te sprinten. Nadat hij uitgesproken was, probeerde hij haar blik te vangen en knipoogde. Vervolgens zette hij zich schrap om een eind te maken aan zijn tegenstander.

Chiara rende op volle vaart op de Mightyena af, maar helaas voor haar was ze al snel ontdekt. Dat was eigenlijk wel de bedoeling geweest, maar als ze hem had kunnen raken zonder gezien te worden, was dat zelfs nog beter geweest. De Mightyena bereidde zich voor op een Incinerate. Chiara stopte abrupt en probeerde zo snel mogelijk een Shadow Ball te vormen, zodat ze op zijn minst de Incinerate een beetje kon tegenhouden. Veel effect had het niet, maar het creeërde wel een rookwolk. Niet zo handig als je erin zat, natuurlijk, maar wel voor Daichi, die nu de Mightyena kon besluipen. De Pikachu greep deze buitenkans meteen en sprintte met een Quick Attack naar de plek waar zijn tegenstander net stond. Hij kwam hem al snel tegemoet en sprong op de rug van de pokémon. Vervolgens greep hij zich vast en verschenen er vonkjes uit zijn rode wangen. ''Eerst mijn zusje lastig vallen en dan proberen mijn neefje te vermoorden. Daar kom je niet mee weg, blaaskaak,'' gromde hij licht, voordat er weer een verblindend licht om zowel Daichi als zijn tegenstander verscheen. Deze gaf het echter niet zo makkelijk op, want hij probeerde met al zijn macht Daichi van zijn rug te gooien. Dit lukte hem uiteindelijk. De Pikachu kwam vlak voor Chiara terecht. De Eevee sprong over hem heen en rende weer met volle snelheid op de zwart-grijze hond af. Dit keer was het raak, maar het was, zoals voorspeld, niet genoeg om de Mightyena uit te schakelen. Chiara maakte zich gauw uit de voeten, aangezien ze niet van plan was geschept te worden door haar tegenstander.

Inmiddels was Daichi alweer opgestaan en maakte zich klaar voor de volgende aanval. Zijn volgende zet was een beetje gewaagd, aangezien hij het vroeger maar een paar keer geoefend had met één van zijn broers en vader, maar na zijn vertrek er nooit meer iets mee gedaan had. Zijn trainer had nieteens geweten dat hij die aanval kon, maar dat had hij ook express zo gelaten. Dit vergde namelijk veel energie van hem en hij wist niet of hij zulke inspannende training toen wel aan had gekund. Aan de andere kant had hij nu gewild dat hij zich er meer moeite voor had gedaan. Misschien was het dan nu niet zo risicovol geweest om zijn plan uit te moeten voeren. Hij slikte en ging op vier poten staan. Hij checkte even of de Mightyena niet op hem lette. Dit bleek niet het geval te zijn. ''.. Ik ga hier vast spijt van krijgen,'' mompelde hij tegen zichzelf, voordat hij langzaam richting zijn doelwit begon te lopen. Hij ging steeds sneller, totdat het uiteindelijk niet meer sneller ging. Eerst leek het erop of hij gewoon een Quick Attack uitvoerde, maar toen er opeens gele vonken om hem heen verschenen werd het wel duidelijk dat het om een Volt Tackle ging. Het verbaasde hem dat het nog steeds lukte na al die jaren. De Mightyena merkte Daichi op vanuit zijn ooghoeken, maar het was toch al te laat. De Pikachu knalde tegen zijn tegenstander op. Beide kwamen met een harde klap op de grond terecht, want Daichi duwde nog eens extra hard door en viel langs de andere pokémon af. Met een ruk keek hij om en zag dat de hondachtige bleef liggen op zijn plek, zijn ogen gesloten. Hij zuchtte opgelucht en liet zijn hoofd op de grond ploffen. Hij was uitgeput...

- Daichi & Chiara again -

Koda voelde tranen prikken toen ze haar pleegbroer weer sinds tijden zag, even voelde ze de aandrang om in zijn armen te springen maar een doffe klap deed haar echter opkijken, toen ze zich herinnerde waarom ze zo bezorgd was. Sho.. was in moeilijkheden. De Pichu draaide zich om naar de Eevee die bij hen stond maar toen leek te antwoorden op wat haar “broer” van plan was. ''Ik leid hem wel af met Quick Attack,'' hoorde de Pichu Chiara vastbesloten zeggen. gingen ze nou..? Sho zou zo echt opstaan en zich in het gevecht mengen, net als daarnet. Koda wilde niet dat of Daichi of Chiara gewond zouden raken maar Sho… was het wel, hij lag daar, Gewond. ''Koda, blijf hier,'' hoorde de Pichu Daichi vlug zeggen en rende toen op zijn doelwit af. Alles ging veels te snel voor de Pichu om bij te kunnen houden, veel geflits en onverwachte bewegingen werden er gemaakt. Koda hield haar pootjes voor haar oogjes want kijken durfde ze niet, even leek er geen geluid afkomstig van het gevecht dat plaatsvond voor haar. Pas na een paar enkele seconden durfde ze weer te kijken toen ze zag dat de Mightyena bewusteloos lag op de grond voor de poten van haar “broer”. Eerste wilde ze naar Daichi en Chiara toe rennen maar rende toen instinctief naar Sho toe. Hij lag daar nog steeds roerloos, “Sho…” mompelde Koda en legde haar voorpootjes op zijn gele achterpoot die vol met brand en schaafwonden zat.. althans zo zag het er uit. Net toen de Pichu dacht dat hij zijn ogen niet meer open zou doen, liep ze verdrietig op Daichi en Chiara af... ”Ko..da..?” Ze draaide zich om toen ze de Pikachu met een scheve grijns recht op zag zitten. Koda sprong op hem af en kroop tegen hem aan, Sho trok even een gezicht maar dat maakte niets uit.. uiteindelijk legde hij een geel pootje op haar smalle ruggetje, wat had hij dit gemist..


-Sho/Koda-

Chiara keek hijgend toe naar alles wat er om haar heen gebeurde. De Pikachu, Daichi, had gewonnen van de Mightyena, tot haar opluchting. Haar bruine ogen gleden van de uitgeputte, ouder uitziende Pikachu naar Koda en de andere. Dan moest dat Sho zijn. De twee waren zo te zien druk bezig met hun hereniging. Een brede glimlach kwam op haar snoet, ook al had ze net een gevecht achter de rug en een aantal blauwe plekken opgelopen. Het was het wel waard geweest om dit te kunnen zien. Dit deed haar juist goed. ''Wat schattig,'' hoorde ze toen plots naast zich, waardoor ze om keek. Daichi was opgestaan en naar haar toe gestrompeld. Zo te zien had hij wel rust nodig, maar dat had hij dan ook verdient. Chiara grinnikte even. ''Bedankt dat je mijn zusje probeerde te beschermen,'' sprak de Pikachu toen weer met een glimlach op zijn snoet. De Eevee weerspiegelde het gebaar. ''Het was niets,'' antwoordde ze. Ze wilde niet voor niets anderen helpen, daarom was ze ook bij de Chiave gegaan. Bovendien had het gewoon niet goed gevoeld Koda aan haar lot over te laten.

Het was een paar tellen stil tussen de twee, totdat Daichi een stap richting Sho en Koda deed. De Eevee deed echter een stap naar achteren. ''Daichi, wil jij tegen Koda zeggen dat het me een genoegen was geweest haar te helpen? Ik wil jullie niet langer storen in jullie familiehereniging,'' mompelde ze en draaide zich half om. De Pikachu keek haar eerst verbaasd aan, maar knikte toen licht grijnzend. Dit was het teken voor Chiara om zich nu helemaal om te draaien en weg te sprinten. Allereerst moest ze een plek vinden om te rusten en dat was absoluut niet te vinden in het duister gebied. Daarna dacht ze wel aan Oran Berries of ander dergelijk fruit dat haar weer op kon lappen.
Daichi liep rustig op zijn zusje en neefje af. ''Brokkepiloot,'' grinnikte hij tegen Sho toen hij vlak voor de twee stond. Vervolgens richtte hij zijn blik op Koda. Hij moest eerlijk toegeven dat hij de Pichu erg had gemist en dat hij af en toe wel eens hoopte haar terug te zien, maar dit moment had hij bij lange na niet durven dromen. Zeker niet op de manier hoe ze elkaar weer tegenkwamen. Maar als hij het echt moest bekennen was Koda nog altijd zijn favoriet tussen al zijn echte broertjes en zusjes. De Pichu was geen echte familie van hem, maar zo had het wel altijd aangevoeld. En dat was absoluut niet verkeerd geweest. ''Fijn om je weer te zien.''

~ Daichi & Chiara ~