Haar licht gekleurde pootjes stapten over het groene gras, de horizon had een prachtig blauwe kleur en de wolken leken net kleine dotjes watten die maar in de lucht aan het zweven waren. Haar ogen gleden van de kant van het oosten, naar die van het westen, maar niets ongewoons was er te zien in haar blikveld. Ze sloeg haar kop even neer en keek naar haar prachtige poten. Zodra iemand het durfde om haar te besluipen, kon ze keihard uit halen. Een sluwe glimlach sierde de kop van Savage en ze zakte door haar lenige achterpoten. Haar achtereinde belandde in het zachte gras en ze sloot gerust haar ogen. Niemand zou haar pijn kunnen doen. Dé Savage. Ze was geweldig in alles en daarom verdiende ze het ook om als een koningin behandeld te worden. Tùh, die andere Pokémon waren gewoon niet goed genoeg om met haar te praten, laat staan haar prachtige schoonheid te zien. Ze hief een voorpoot op en begon die kalm te likken, schoonheid. Daar had ze ondertussen wel genoeg van, niet dat haar ouders daarvoor hadden gezorgd. Nee, die vonden het belangrijker om uit de buurt te blijven van anderen. Ze zag al meteen de kop van haar moeder voor zich, die haar zo aankeek dat je er meteen medelijden van kreeg. ‘Beloof me Savage, blijf altijd uit de buurt van gevaarlijke Pokémon..’ Nou, nee, bedankt. Ze had genoeg van die geheimzinnigheid en wilde graag dat andere Pokémon haar zouden bewonderen. Aanbidden en natuurlijk al die andere meiden die jaloers op haar zouden zijn. Maar weet je, eigenlijk, diep van binnen, voelde ze zich dáár ook niet goed bij. Je had geen echte vrienden dan, zodra je ze vroeg een poot uit te steken, dan was het al te veel gevraagd. Savage zuchtte en stond weer op. Ze was alles kwijt geraakt door die beslissing. Als ze niet naar haar uiterlijk was blijven kijken, had ze nu vast echte vrienden. Maar nee, haar lichaam wilde al die complimentjes en het arrogante gedoe. Misschien moest ze maar blij zijn met alles wat ze had, ze had tenslotte nog niemand ontmoet die mooier was dan haar. Weer kreeg ze dat zelfvertrouwen terug en begon weer verder te lopen. Haar vacht zat netjes en haar oren waren kalm gespitst. Haar pas was langzaam, maar ook niet té sloom, precies zoals een diva zou lopen. Haar kop was ietsje naar boven gericht en haar ogen halfgesloten. Ze straalde een soort van perfectheid uit, vond ze zelf en trok zich van niets aan. Als er een Pokémon in de buurt zou zijn, zou die vast haar perfectheid zien. Ze bleef weer even staan en keek toch voor de zekerheid om zich heen, nog steeds had ze iets van haar ouders overgenomen. Het zat in haar bloed om toch soms even een oogje in het zeil te hebben, maar niet zo dat zodra er iemand op je af kwam, je al weg vluchtte. Weer relaxte ze zich, maar dit keer bleef ze stil staan. Lui ging ze weer zitten en likte voor de zoveelste keer haar mooie pootjes, haar geheime wapens die steeds ongebruikt bleven. Om eerlijk te zijn, ze was bijna nog nooit in een gevecht beland. Niet erg, maar toch. Als ze een keer er eentje tegen kwam, zou ze zwak zijn en misschien wel weggejaagd. Woedend zette ze de poot neer die nog half klaar was met zijn schoonmaakbeurt en probeerde haar vacht niet helemaal op te zetten. Allemaal gezeik, ze had het niet nodig. Niemand durfde het om haar aan te vallen. Maar toch bleef de stem van haar moeder zich herhalen, de waarschuwing die ze toch stiekem bleef volgen. Was ze dan toch zo’n lafaard die niet durfde?

Teresiá rekte zich uit en schudde haar lange, glanzende vacht. De blonde plukken vielen soepel samen tot de vacht die haar bedekte. Ze geeuwde, waarbij haar tanden blikkerden in de zon. Iedereen die haar kende wist dat ze niets van die tanden te vrezen hadden. Teresiá had nog maar weinig gevechten meegemaakt. Ze zocht ze niet op en als de Ninetales ze toch tegen kwam ging ze die liever uit de weg. Ze was geen vechter, maar daar zou verandering in komen. Hoewel Teresiá weinig vocht, was ze niet zwak. Haar hart was puur en haar hoofd helder, waardoor ze haar tegenstanders eerder te slim af was dan overdonderde met kracht. Wanneer de Chiave echt in actie zou komen zou ze al haar kracht, snelheid en intelligentie nodig hebben. Tegen die ongenadige Pokémon die vroeger de Guerra hadden gevormd zouden haar charmes haar niet helpen. Want charmes, ja die had ze wel sinds ze geëvolueerd was. Wat had ze moeten wennen aan die starende blikken van anderen als ze langs liep. In het begin was ze er erg verlegen door geworden, maar in de loop der tijd was ze er steeds meer van gaan genieten. Een knorrend geluid haalde haar uit haar gedachten. Het was haar maag die om eten vroeg. De Ninetales grijnsde scheef en zette zich in beweging. Ze was immers vlakbij Peaceful Plains, daar groeiden bessen in overvloed. Terwijl ze liep groette ze elke Pokémon die ze tegen kwam vriendelijk. Sommigen waren al weggedoken voordat ze doorhadden dat ze een vriendelijke Pokémon was, anderen keek haar stomverbaasd aan. Tot haar grote spijt waren nog veel Pokémon huiverig voor contact met anderen, geplaagd door herinneringen aan slechtere tijden. Slechts enkelen groeten haar terug. De Ninetales zuchtte even en stapte toen het zonovergoten Peacuful Plains op. Even hief ze haar kop en koesterde ze zich met gesloten ogen in het zonlicht. De zonnestralen weerkaatsten op haar lichte vacht en Teresiá wist dat ze nu op haar mooist was. Ze opende langzaam haar ogen en haar blik viel op een struik met Watmel bessen aan haar linkerhand. Ze glimlachte breed bij het zien van de zoete bessen die het meest weg hadden van een watermeloen. Grote bessen voor de grote eter. De vos liep statig naar de struik, plukte een bes met haar tanden en ging toen liggen om de Watmel Berry te verorberen.

OOC: Sorry voor de late reactie! Was dit topic helemaal vergeten T___T