De grote rode vogel richtte haar kop naar de grond. Au. Zo hard krijsen na een kopstoot had ze beter niet kunnen doen. Haar kop bonkte even van de hoofdpijn, maar gelukkig ebde het snel genoeg weer weg. Wanneer ze haar snavel weer oprichtte kreeg ze de Lucario in het vizier. Vanuit haar ooghoeken hield ze hem zwijgend in de gaten. Hij stapte net uit haar blikveld wanneer hij het water in stapte, en meteen draaide ze zelf mee die kant op, om te kijken wat hij van plan was. Ze zag hem nog net een paar slokjes water drinken voordat hij het water uitkwam en haar aankeek. De Lucario leek op het eerste moment aardig, zijn ogen stonden vriendelijk. Ook deinste hij niet achteruit voor zo'n grote vogel als haar. Wel, groot? Ze had nog een heel eind te groeien voordat ze de vier meter zou bereiken. Een kleine glimlach kwam op haar snaveltje. Jeetje, eigenlijk was dat best veel, vier meter. Je torende dan boven alles en iedereen uit. Zo groot was ze al eens eerder geweest, maar daar herinnerde ze zich niets meer van. "Hai." Sprak de Lucario droogjes en wekte Dustfire daarmee uit haar dromerige status. "Rogue is de naam." vervolgde hij zijn zin, waarna hij op een vrij grote omgevallen boomstam ging zitten.


Hmm.. dat moest vast gebeurd zijn tijdens de natuurrampen. De boom was niet rot maar het was alleen nog maar stronk, er was geen spoor meer van bladeren of knoppen, dus de boom was voor de winter omgevallen en daarna zijn bladeren verloren. Hoewel de boom er nogal zielig uit zag, hadden de andere planten er profijt van. Waar het zonlicht eerst tegengehouden werd door die boom, scheen het nu op de grond en creëerde het nieuw leven. Leven dat oprees uit het niets, de kale grond. Als een feniks die herrees. "En jij bent..?" Dustfire schudde haar kop wanneer ze weer uit haar dromerigheid werd gewekt. Jeetje, ze moest echt minder dromen en meer opletten! Wacht, hoe heette die Lucario ook alweer? Vergeetachtig, dat was ze ook nog. Na even nadenken en herinneren antwoordde ze op de vraag van de vriendelijke Pokémon. ''Aangenaam, Rogue. Mijn naam is Dustfire.'' sprak ze tegen hem. Haar stem sloeg over bij het tweede deel van de zin, en ze slikte. Waarom klonken die woorden zo raar uit haar eigen mond? Snel richtte ze haar groene ogen op de hondachtige Pokémon, maar deze had niks gemerkt, scheen het. Hij bekeek zijn handen die wat beschadigd waren.


Haar bedrukte uitdrukking maakte weer plaats voor een kleine glimlach. Hoewel zijn handen licht verwond waren, kon zij het helen. In haar vorige leven was ze deze aanval vergeten te gebruiken, maar gelukkig hadden haar ouders het haar weer geleerd. De leer van het helen. Een gave waar ze dankbaar voor was, en welke ze ten goede zou gebruiken. ''Laat mij maar!'' zei ze, ietwat te enthousiast. Dit was de eerste keer dat ze deze aanval gebruikte om iemand te helpen, zonder een leraar of lerares erbij, dat ook nog! Ze concentreerde zich, en na enkele inspanning kwam er een groene gloed om haar lichaam heen. Op hetzelfde moment bedekte deze gloed ook de handen van de Lucario. De kleine wondes verdwenen als sneeuw voor de zon. Gelukkig voor Dustfire waren het slechts kleine verwondingen, want de herstellings-aanval werd abrupt afgebroken door haar gebrek aan kracht. Maar goed, het was gelukkig al gebeurd. De gloed verdween en de handen van de Pokémon zagen er weer prima uit. Dustfire grinnikte blij, en ietwat trots dat het haar alleen gebeurd was. ''Alsjeblieft'' kwaterde ze vrolijk.