Wat deed ze hier? De wind was koud en hij blies haar blonde lokken volledig in de war. Toch kon het haar op dit moment niet schelen. De koud leidde haar af van haar gedachten. Het was onmogelijk om je te laten verzwelgen in een gapend gat van eenzaamheid wanneer de kou aan je voeten zo pijnlijk was dat je voetkussentjes ervan tintelden. Wanneer de sneeuw zich aan je benen en staarten hecht is het heel wat moeilijke om aan dat gapende gat in je hart te denken. Want dat gat, dat deed haar eigenlijk nog meer zeer dan alle kou en wind in de wereld haar zou kunnen doen. Teresiá voelde zich vreselijk eenzaam. Ze had haar vrienden, haar familie, de Chiave. Maar ze hunkerde naar een ander soort liefde. De liefde van een warme snuit die zich in je nekharen nestelde en in je oor fluisterde dat je het beste was wat hem ooit was overkomen. Die woorden werden natuurlijk betekenisloos wanneer diegene bekende dat het voor hem de laatste maanden moeilijk was geweest om nog van haar te houden. Teresiá slikte krampachtig en beet op haar lip om haar tranen tegen te houden. Die zouden toch alleen maar bevriezen met dit weer.

Het was niet alsof ze het haar hele leven zonder liefde had moeten stellen. Och nee, dan zou ze haar naasten verdriet aandoen. Al vanaf haar geboorte had haar moeder haar overstelpt met liefde en ze had altijd van de liefde van vrienden genoten. De Ninetales had ook weldegelijk romantische relaties gehad, maar die hadden haar geleerd dat niet alles was wat het leek. Marcus, een grote Arcanine die veel liever was dan zijn uiterlijk deed vermoeden, had haar hart gestolen. Ze hadden enkele jaren samen doorgebracht, maar toen had hij haar hart gebroken. Nee, hij had hem niet gebroken, maar gestolen. In haar pijn had ze zelfs de fout gemaakt om voor ‘een foute jongen’ te vallen, zo’n jongen die je liet stikken als hij eenmaal had gekregen wat hij wilde. Teresiá schudde haar kop. En zij maar denken dat ze verstandig was geworden. Ze had echter nog een hoop te leren. Langzaam, heel langzaam, had ze moeten leren om van zichzelf te houden. Want toen Marcus wegviel had ze het gevoel gehad alsof haar leven was verdwenen. Ze had voor hém geleefd in plaats van voor zichzelf. Maar wie ben je als je ik weg is? Jijzelf bent het belangrijkste persoon in je leven, maar het had lang geduurd voordat Teresiá dat had kunnen geloven.

Zelfs nu, drie jaar later, had ze het nog moeilijk met het verlies van Marcus. Op de meeste momenten was ze sterk en voelde ze zich ook prima, maar er waren periodes waarin het haar overviel als een verpletterde golf en liet de stroming haar niet los totdat de storm bedaarde en de zee van emoties haar weer uitspuugde op het vaste land van de realiteit. Teresiá zuchtte diep. Haar gezicht vertrok, het tintelen van haar poten ging over naar pijnlijke steken. Ze moest uit de sneeuw, anders zou ze haar poten nog verliezen en moest ze de rest van haar zielige leven rond strompelen met stompjes aan het uiteinde van haar sierlijke poten. Haar bruine ogen - die normaal sprankelden van levenslust, maar nu dof en levenloos stonden – zochten het witte landschap af. Teresiá zag een rotswand, dus liep ze daarheen op zoek naar een inham of een grot. Ze had geluk, want ze liep vrijwel meteen tegen een grot aan. Hij was echter nog geen meter hoog, maar wel breed en diep genoeg om in te liggen. De Ninetales schudde zich krachtig uit, maar er bleef veel sneeuw en ijs in haar vacht hangen. Koud had ze het gelukkig niet, dankzij het vuur dat diep binnen in haar brandde. Teresiá liet zich door haar poten zakken en tijgerde de grot in. Ze ging parallel aan de ingang liggen en legde haar kop op haar poten. Ze zuchtte en voelde een enorme vermoeidheid over zich neerdalen. Maar ze wilde niet slapen. Ze wilde haar ogen niet sluiten en geconfronteerd worden met herinneringen en beelden van vroeger. Ze wilde enkel weer bemint worden door een ander.

OOC: Goed, dit was een vrij persoonlijke, moeilijke post voor mij. Dus gelieve alleen serieuze reacties.

Een zwarte poot verdween langzaam in de dikke laag sneeuw die de grond bedekte. Niet veel later verdween een andere zwarte poot in diezelfde laag, maar kwam de eerst genoemde alweer tevoorschijn, om vervolgens een stukje verder weer in de sneeuw te verdwijnen. De eigenaar van deze poten keek met half toegeknepen ogen rond. Momenteel was er geen sneeuwstorm bezig, gelukkig, maar de wind deed wel pijn aan zijn goudgele ogen. Niet dat hij er veel aandacht aan besteedde, hij was momenteel niet echt aanwezig bezig. Zijn gedachte ging juist uit naar alles wat er is gebeurd nadat hij zich hier liet zien in Inciala. Hij had wel vaker een terugblik gehad op het verleden, maar waar hij nu het meeste aan dacht was de ontmoeting met Rowan laatst. De Luxray had hem verteld over een bijzondere kracht die elke wens kon laten uitkomen. Allereerst vertrouwde hij het niet, maar al snel won zijn nieuwsgierigheid en de drang om te evolueren. Nu moest hij eerlijk bekennen dat hij die drang al langer had gevoeld, maar die groeide tien keer zo snel toen hij door kreeg dat het ook maar een wens was geweest. En aangezien zijn wens uit kon komen als hij Rowan in vertrouwen nam...

Hij moest toegeven dat het wel anders voelde om een stuk groter en misschien ook sterker te zijn, maar veel verandering merkte hij niet. Hij geloofde ook niet dat zijn karakter spontaan zou veranderen, hij was nog steeds de naïveling die hij al als Shinx was, maar een beetje volwassener kon geen kwaad... Natuurlijk wist hij dat hij daar toch echt zelf aan moest werken, maar helaas wist hij niet waar hij moest beginnen. Hoe moest hij überhaupt kunnen veranderen als hij niemand om zich heen had? De Luxray wist bijna met zekerheid te zeggen dat hij aan het verbitteren was en ook al ging hij meer de 'slechte' kant op dan de 'goede' wilde hij dit niet. Luxor vond zelf dat hij vertrouwen moest hebben in zijn 'kameraden' en dat zij ook op hem moesten vertrouwen, maar zoals hij nu was, kon niemand hem vertrouwen. De Luxray snoof kwaad, vooral op zichzelf, en kwam toen erachter dat hij zich al diep bevond in de Frozen Ruïns. ''Lekker dan,'' gromde hij. Hij was te geconcentreerd bezig geweest met zijn gedachte en nu had hij niet eens meer door welke kant hij op moest om hieruit te komen. Hij keek een keer om zich heen, maar alles dat te zien was, was sneeuw. Hij gaf de moed al op, totdat hij iets uit zag steken in de verte. Dat moest iets zijn om te schuilen, niet waar? Als hij te lang hier in de kou bleef rondlopen, wie weet wat hem dan zou overkomen. Luxor sprintte meteen richting het uitsteeksel, in de hoop dat het inderdaad enige beschutting kon geven. Toen hij dichterbij kwam, kon hij het onderscheiden als een wand; een rotswand. Hij zuchtte opgelucht en versnelde toen zijn tempo. Een rotswand duidde er meestal op dat er een grot of iets dergelijks in de buurt was, niet?

De jonge Luxray toverde een kleine glimlach op zijn snoet toen hij eenmaal dichtbij genoeg was en merkte dat er inderdaad een opening te vinden was om te schuilen. Deze verdween echter net zo snel als toen hij gekomen was. Niet alleen omdat het niet gebruikelijk meer voor hem was om te glimlachen, maar ook omdat hij erachter kwam dat er al iemand in lag. Barst, nu moest hij iets anders zien te vinden. Zijn ogen gleden opnieuw over het landschap, maar dit was toch echt het enige in de buurt. Twijfelend keek hij terug naar de opening. Wat moest hij nu doen..?

OOC: Ugh, het is te lang geleden met Luxor...

Hoe zou Marcus reageren als ze elkaar weer tegen zouden komen? Ze hadden na hun break up nog wat issues gehad, maar de laatste keer dat ze hem gesproken had waren ze met een goede verstandhouding hun eigen weg gegaan. Zouden ze als gewone vrienden met elkaar om kunnen gaan? Het zou wel lastig zijn, vooral omdat ze nooit erg lang alleen maar vrienden waren geweest. De vonk was vrij snel overgeslagen en waren ze partners geweest. Vriendje en vriendinnetje, geen vrienden. Teresiá zuchtte even. Het zou ook kunnen dat hij haar zou negeren of afstandelijk zou doen. Ze kon geen reden bedenken waarom hij dat zou doen, maar hé, het was ook een optie. Niet de meest volwassen manier om er mee om te gaan, maar wat deed je er tegen. Iedereen had zijn eigen manier om dingen te verwerken, om met ongemakkelijke situaties om te gaan. Teresiá wilde vooral de lieve vrede bewaren. Doen alsof er niks aan de hand was, zichzelf laten geloven dat het zo prima was en het haar niks meer deed. Soms was ze erg goed in liegen tegen zichzelf.

Plotseling hoorde Teresiá een geluid. Zachte plofjes, alsof er telkens iets in de sneeuw viel. Ze draaide haar linkeroor in de richting van het geluid en hoorde toen de regelmaat van de plofjes. Er kwam iemand naar haar toe gelopen. Vroeger, toen ze nog jongen en onbezonnen was geweest, was ze waarschijnlijk overeind gesprongen en had ze de vreemdeling met zeven kwispelende staarten begroet. Tegenwoordig was ze meer op haar hoede. Er zwierven een aantal gemene individuen door het land. Op dit moment kon het haar allemaal niet zoveel schelen. Het geluid stopte en Teresiá keek vanuit haar ooghoek op naar de gedaante buiten haar lage grot. Het was een Luxray, jonger dan zij was, maar ook geen kind meer. De Pokémon keek enigszins besluiteloos in het rond. Teresiá beet zachtjes op haar lip. Moest ze nu haar plaats afstaan? Maar het was buiten zo guur en koud.. De Luxray in de kou laten staan was ook niet het meest aardige om te doen. De Ninetale slikte eventjes zacht. "Wil je.. Wil je er misschien naast?" vroeg ze twijfelend, haar kop nog altijd op haar poten en haar ogen op de Luxray gericht. Ze schoof uitnodigend een stukje op. De grot was misschien erg laag, maar wel breed en diep genoeg voor twee Pokémon.


OOC: Sorry, erg laat! Was dit topic een beetje vergeten