Het gebeurde nog zelden dat Evora zich waagde in een gebied waar vaak Pokemon kwamen. Ze was liever alleen, om te trainen of gewoon na te denken. Het kasteel was verlaten, al doolden er vaak nog Pokemon rond en dat wist Evora. Echter was het veel rustiger geworden sinds de Chiave intrek had genomen in een andere locatie. Het kasteel was weer alleen voor zij die een rustplaats zochten, of voor Pokemon die moe waren van het reizen en liever een door mensen gevormd dak boven hun hoofd hadden. Evora zocht slechts een plaats waar ze ongestoord kon slapen.
Ze was moe. Uitgeput van het reizen, klaar met trainen. Ze droeg een cape met een capuchon die ze over haar hoofd kon slaan om haar ogen en dus haar identiteit de verbergen, maar daar voelde ze nu niet de behoefte toe. Bovendien, was er ook maar iemand in Inciala die haar zou herkennen? De tijd met haar ouders had ze door gebracht in enkel het Chiave gebied, en hoeveel Chiave leden waren daar nou nog van over? Daarna was ze gescheiden van haar ouders en dwaalde ze alleen rond. Ze wist zich te redden door andere Pokemon te observeren en zichzelf te leren dat behendig zijn belangrijker was dan sterk. Haar pootjes waren sterk, nog niet zo sterk als die van haar vader waarschijnlijk waren, maar zeker sterker dan die van de gemiddelde Riolu van haar leeftijd. Ze kon niet zeggen dat ze trots was op wie ze was geworden. Ze was verwilderd, had nooit geleerd om sociaal te zijn, en als ze de kans kreeg zou ze zich altijd verbergen voor anderen. En hoewel het verkeerd voelde dat ze zich zo gedroeg, kon ze gewoonweg niet anders.
Ze sloot enkele tellen haar ogen. Haar pas hield ze aan. Ze moest echter haar ogen weer openen, omdat ze door de deuren van het kasteel wilde kijken of er ergens een kamer was waar ze even kon rusten. De meeste ruimtes waren leeg. Het kasteel was dan ook een vrij… duister uitziende plek, niet ergens waar je altijd wilde zijn. Geen van de kamers stond haar echt aan en haar gedachten waren er bovendien niet goed genoeg bij om er over na te denken waar ze nou eigenlijk maar zocht. Ze had zelfs nauwelijks door dat ze een toren in liep. Pas halverwege had ze door waar ze heen ging, maar ze besloot om niet om te keren. Wie weet wat ze aan het einde zou tegenkomen. Een mooi uitzicht? Hoogstwaarschijnlijk. Meer verwachtte ze eigenlijk niet. Ze was slechts enkele treden van de top verwijderd toen ze een aura aanvoelde. Evora kon niet erg goed aura’s aanvoelen, Enkel van een paar meters afstand, maar het was genoeg om andere Pokemon die achter gesloten deuren zaten te vinden. Het betekende echter dat de andere Pokemon haar meestal ook al had opgemerkt, hoe stil ze zich ook maar had voortbewogen. Rennen had weinig zin. Ze deed de laatste stappen en kreeg een duister uitziende pokemon in het vizier. Met haar grote, groene ogen keek ze hem even aan. Was dit niet een Gengar? Een schaduw-Pokemon, en zeer gevaarlijk als hij niet aan haar kant stond. Voorzichtig stapte ze weer naar achteren. Het was te riskant. Rennen kon ze nu niet meer, dus ze moest maar hopen dat de Gengar geen kwade bedoelingen had met haar.


Note;; Hoera voor grote lappen onzin xD

De Gengar scheen geen kwade bedoelingen te hebben. Hij keek haar enkel aan, zoals zij hem aankeek, hoewel er in haar ogen waarschijnlijk meer angst te zien was. Evora was geen kampioen als het op het verbergen van haar emoties aan kwam. Maar dat kon je haar niet kwalijk nemen, ze was immers nog een kind. Ze wilde nogmaals een stap naar achter doen. De Gengar verlaten, hem zijn eigen gang laten gaan. Maar ze deed het niet. Hoewel hij misschien niet de meest vriendelijke Pokemon was, hij had haar nog niet aangevallen terwijl hij er toch duidelijk lang genoeg de tijd voor had gehad. Ze besloot hem het voordeel van de twijfel te geven en niet weg te stappen. Ze had echter ook besloten dat als ze een gesprek zouden hebben, zij niet degene zou zijn die als eerste zou praten. Zo was ze niet. Ze wist niet eens zeker of ze wel zo wilde zijn. Eerst moest ze maar weer gewend raken aan sociaal contact. "Hmmm..Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat er iemand ooit nog het kasteel zou betreden.. Maar wat zie ik nu voor me.. een Riolu..en ik weet niet wat deze hier komt doen.."
Evora wist niet zeker hoe ze op deze woorden moest reageren. Was hij tegen zichzelf aan het praten of tegen haar? Ze bleef hem aankijken met haar grote groene ogen, zoals ze de hele tijd al deed. Hij scheen het nog niet tegen haar te hebben gehad. Of ze had het compleet mis en hij zou haar nu asociaal vinden, wat ze ook zeker was geworden. De gengar ging op de grond staan, niet al te ver van haar af. Evora kon het niet helpen om haar houding te veranderen, meer klaar te staan voor een aanval. Haar brein vertelde haar dat hij vast geen kwaad in de zin had, anders had hij haar al lang aangevallen, maar haar hart wilde niet meewerken en de Riolu had geleerd om altijd naar haar hart te luisteren. "Spreek jonge Riolu, waarom ben je hier gekomen." De Gengar legde na zijn woorden te hebben gesproken zijn armen over elkaar.
Evora was verward. Was dat het? Verwachtte hij dat ze meteen haar reden om hier te zijn aan hem zou uitleggen, terwijl ze werkelijk niks van hem wist, behalve dat hij soms in zichzelf scheen te praten? Hij klonk niet gemeen, maar schijn kon bedriegen. Toch kon ze het zich momenteel niet veroorloven om alleen te blijven. Ze was moe, en eigenlijk ook wel een beetje hongerig, en had duidelijk vertrouwensproblemen. Ze veranderde haar houding opnieuw, deze keer om wat minder gespannen te gaan staan.
“Ik..” Ze stopte. Pas nu besefte ze hoe lang geleden het was dat ze had gesproken. Enkel de stem in haar gedachten had ze kunnen horen, maar die was nooit gelijk aan de stem waarmee ze sprak. Ze was veranderd. Niet alleen qua persoonlijkheid, maar ook haar stem was niet meer hetzelfde. Ze besefte nu pas echt dat ze niet de Riolu was waar haar ouders trots op zouden zijn. Ze zuchtte, deed haar best de brok in haar keel door te slikken en vervolgde toen haar zin. “Ik ben hier op zoek naar een veilige schuilplaats.” Praten voelde raar. Het klopte gewoon niet. Ze was echt te erg verwilderd, zelfs voor een Pokemon die al in het wild leefde. Misschien kon deze Gengar haar helpen om weer socialer te worden. Al voelde ze eigenlijk niet de behoefte om geholpen te worden. Evora kon praktisch alles zelf, vrienden maken zou dan toch ook niet zo’n probleem moeten zijn?


Note;; x