//NOTE: Als je wilt weten wat er hiervoor gebeurd is en hoe Silverbreeze dus in deze situatie is terecht gekomen kan je hier het voorgaande topic lezen.//

(Open voor iedereen)


Het was donker. In mijn gedachten was er alleen plaats voor totale duisternis. Wat met mij gebeurd was voordat ik van de pijn mijn bewustzijn verloor kon ik nog helemaal niet beseffen. Het was echt als een nare droom, maar de pijn vanuit de echte wereld kon ik zelfs in deze diepe slaap door mijn lichaam heen voelen, het teken waardoor ik wist dat dit helaas geen droom of nachtmerrie was, maar de keiharde werkelijkheid. Wat was er nu precies gebeurd? Mijn zoon liet sinds jaren voor de eerste keer zijn gezicht weer zien, maar het gesprek nam al gauw een rare wenteling en eindigde in.. dit. Verwoorden kon ik het niet, nóg niet in ieder geval. Ik moest eerst uit deze slaap komen en mijzelf proberen te bevrijden uit deze droom voordat ik weg zou kunnen om de waarheid achter deze vreemde gebeurtenissen te ontrafelen. Maar wou ik wel wakker worden? Ik wist dat als het me al lukte om wakker te worden, de pijn die ik nu voelde nog vele malen zou verdubbelen. Wat ik nu voelde was zeker niet de volle mep, maar slechts een vervaagd gedeelte van het gevoel. Waar was ik eigenlijk heen gesleept? Want dat was het laatste wat ik me kon herinneren, het zand op de grond dat mijn huid langzaam maar zeker kapot schuurde, en als laatste beeld mijn zoon die mij, vastgebeten aan mijn vleugel, mij voortsleepte. Ik wist dat we vlak bij de grotten waren, ik hoopte maar dat wat ik nu in gedachten zou hebben niet waar zou zijn...

De lucht was betrokken en donker van de ingetreden avond. Het had enkele uren geregend, en alles was vochtig, ook in de grotten. De muren van verschillende lagen gesteenten voelden vochtig aan, en van het plafond dropen langzaam, heel langzaam druppels water naar beneden. Je kon zien dat dat proces van druipend water al duizenden jaren aan de gang was, want aan de bovenkant hingen talloze stalactieten. En op hun beurt lieten op de grond zich weer stalagmieten zien doordat het water daar de grond zo vaak raakte. Nu vielen er ook weer vele druppels naar beneden, en zo ook op de kop van de Lugia, die hierdoor eindelijk uit zijn slaap werd gerukt. De Pokémon werd wakker met wijd opengesperde ogen en zweet op zijn kop. Hij krulde zichzelf op, balend dat hij nu al wakker was geworden en kreunde luid. Het weergalmde door de grot waar hij in lag, en bevestigde het feit dat hij hier in zijn eentje was, zonder een enkele ziel die hem kon helpen. Silverbreeze snoof luid en kwam met veel moeite overeind. Zijn vleugel hing als een waardeloos zielig stuk vlees aan zijn lichaam. Met veel tegenzin zette hij zijn eigen bek erin en voelde hij aan de plek waar de twee uiteinden van de botten met geweld uit elkaar gerukt waren. Shit, het was niet zijn schouder. Als dat het geval was, was het slechts uit de kom en kon hij het misschien herstellen door het weer terug te plaatsen. Nee, voor dit moest het bij elkaar gezet worden en daarna gespalkt en verbonden, of iets dergelijks.

Teringzooi. Dus het kon nog erger dan hij dacht dat het was. Hij liet een diepe grom horen, die echter kort duurde, want ook zijn kaak was beschadigd door de klap van de hyper beam. Hij wist alleen niet hoe erg, maar om eerlijk te zijn wou hij dat op het moment liever ook niet weten. Het boeide hem niet, als hij hier maar uit kwam. Hij liep langzaam maar zeker vooruit, tot hij bij de muur van opgestapelde stenen kwam. Hoe voorspelbaar. Dat had Miracle zeker gedaan, met een paar hyper beams. Een oude truc om een vijand voor lange tijd op te sluiten. Alleen was Silverbreeze deze keer niet degene die triomfantelijk wegliep, maar diegene die opgesloten zat. Een perfecte marteling ook, als je er zeker van was dat de Pokémon te zwak was om eruit te breken. Je zou hier langzaam gek worden van de claustrofobie en de eenzaamheid. Water kreeg je misschien nog wel binnen door koortsachtig de vochtige wanden af te likken, dus uiteindelijk zou de honger je vellen. Silverbreeze bracht zijn kop naar een van de rotsen toe en begon te douwen. Ugh. Het hielp niks. Het was niet dat de stenen zo vast zaten, maar ze waren gewoon te groot en hadden teveel gewicht om zo maar te verplaatsen. Hij bleef heen en weer lopen tot hij wat kleinere stenen vond die hij eruit kon duwen. Ah, een gat. Het felle zonlicht brak door tussen de stenen heen. Hmpf. Het was al ochtend, dus. Mooi. Meer kans dat er een Pokémon langs kwam lopen. Hoopte hij dan. Hij stak zijn grote kop door het gat heen en liet een zwakke, maar lange roep horen. De wanden van de grot zorgden er voor dat het galmde en dus verder reikte, maar het was nog maar de vraag of het enig effect had.

Ik rende en rende zo snel als ik maar kon, terwijl mijn poten elk zeker 1 ton zwaar leken aan te voelen. Het zweet brak mij uit, ondanks het feit dat ik een hondachtige pokémon was zweette ik volop, in plaats van door te hijgen. Urenlang leek ik wel te dwalen in dezelfde ruimte zonder een uitgang of maar een straaltje licht dat de weg voor mij kon leiden. Al had ik zo mijn twijfels of een lichtje degelijk iets goeds zou betekenen, maar ik was van 1 ding bewust van; dit was niet écht! Maar terwijl ik telkens doorrende, ondanks het gewicht van mijn poten, lukte het me om urenlang zo door te gaan. Hoe kon dat? Hoe zou een pokémon met enorm zwaar aanvoelende poten zo lang kunnen doorrennen? Ik trok mijn ogen tot spleetjes en versnelde mijn pas. Zo'n grote mysterie, maar waar ik écht aan ergerde was het feit dat ik niet eens kon stoppen met rennen. Alsof mij werd weerhouden om te rusten. Het rennen ging ook haast automatisch, maar toch voelde ik die enorme last. Kwam er écht geen einde aan? Of was de einde even zwart als de ruimte waarin hij zat? Ik rende abrupt nog sneller, alsof er iets stond te gebeuren en dat gevoel had ik ook. Het zweet brak helemaal uit en ik voelde toen pas mijn hart enorm te keer gaan. Er naderde iets, maar wat? Wat was dat? Maar voordat ik nog sneller ging, stopten mijn poten net zo automatisch zoals ze bij het rennen gedroegen en werd de eerder zwarte ruimte, fel wit. Strak trok ik mijn ogen tot spleetjes, wennend aan het felle licht na -voor mijn gevoel- urenlang in duisternis gerend te hebben. Iets had de plek verlicht, maar wat? Direct opende ik mijn bek om wat te zeggen, maar uit mijn strot klonk enkel een schel geluidje. Hé? Hoe kon dit? Niet begrijpend greep ik met mijn poot naar mijn strot en trok deze fijn samen. Waarom deed ik dit? Ik wilde geen zelfmoord plegen! Waar sloeg dit op?! Wie bestuurde mij? Maar ik verloor zuurstof en zo ook mijn tot zover heldere gedachten, maar voordat het te erg werd trok ik mijn kop richting mijn borst en beet keihard in mijn eigen poot die zijn grip verlichtte, gevolgd door een helse pijn in mijn hele lichaam. Au! Mijn hele lichaam trilde heftig en bonkte zo hard als een mensenhart, waarna mijn lichaam slapjes op de zogeheten 'grond' neerviel. De plek werd weer net zo zwart als eerst en haast een replica van mezelf met gloeiende rode ogen stond voor me. W-Wie w-was hij? Maar alles wat ik zag begon zwart te worden en zo ook mijn schim.

Toen Douza zijn ogen had geopend zag hij hoe de druppels van een recente regenbui van zijn vacht afgleden. Had het zo net dan geregend, vroeg hij zich af in de hoop om de ervaring van net te doorstaan door deze te negeren. Of het wel een échte ervaring kon worden genoemd, was maar de twijfel, maar ondanks dat het maar een dro-herstel, nachtmerrie was geweest bleef het een nare ervaring. Al dat constante geren en het ergst; zichzelf met fel rode ogen. Kippenvel schoot over zijn rug heen toen hij deze weer voor zich zag. Twee lichtgevende ogen met een enorm kille uiterlijk, alsof het de ogen van een Gengar of een Luxray waren of zelfs, een Manectric. Maar een Electrike had zwarte ogen en hij was nog geen Manectric, dus hoezo dat? Douza zuchtte diep en trok zijn natte poten naar zich toe. Voor nu moest hij maar zien hoe hij deze dagen zou doorstaan, maar het vage gevoel dat hij het herkende ergerde hem. Als hij het wist, wilde hij het ook weten! Maar tevergeefs kon hij op niks komen. Het stond ergens voor en dat was het. Licht geergerd keek de Electrike naar voren. Ach, hij moest niet zo over nadenken, ondanks dat het aan hem knaagde. Het was belangrijker om te weten waar hij was en niet meer of minder dan dat, hoewel 'meer' verleidelijk klonk in zijn oren. Zijn blik gleed over de plek die wel behoorlijk vochtig was. Oké, het had net behoorlijk geregend, maar het leek nog steeds niet erop dat het door de regen kwam. Het kwam...Ow! Douza sloeg zich letterlijk voor zijn kop toen hij de stenen wanden had gezien en de opening waarbij hij lag. Een grot, natuurlijk! Maar hij kon zich vreemd genoeg niet herinneren hier beland te zijn. Ondanks dat hees Douza zich omhoog, schudde zich uit en stapte de grot uit, terwijl hij de lucht insnoof. Het was ochtend. De zonnestralen reikten naar zijn vacht en zijn rare kop. Heerlijk, warmte. Hij was zo gewend aan de kou geraakt dat hij het nauwelijks voelde, dus toen de zonnestralen hem raakten voelde hij pas de kou weer. Brrr. Zijn poten trilden nu van de kou en de kippenvel trok weer over zijn rug. Weer bij af. Douza grinnikte en stapte verder de grot uit en zag dat hij in een gebied vol grotten was beland. Maar de naam ervan... wat was dat ook alweer? Hoe hij dan ook zijn best deed, hij kon niet op de naam komen. Het was voor hem een heel stuk belangrijker om een gebied écht te kennen dan qua naam. Maar over dit gebied had hij veel gehoord. Het zat bezaaid met grotten en sommige Pokémons raakten de weg kwijt of zaten opgesloten. Douza grijnsde breder. Hij had geluk dat het hem niet overkwam, hoewel hij het spoedig zou meemaken bij een ander. Dit had hij immers nog niet eens door.

Iets luids was te horen. Het klonk nogal schel, maar toch ook diep. Wat was dat toch? Douza liet geschrokken zijn kop omhoog tillen en liet het geluid tot ver in zijn niet zichtbare oren arriveren. Het was écht een geluid dat een pokémon niet in één keer kon herkennen door de zwakte ervan, maar de frequentie herkende hij direct. Misschien door ervaring, kennis of zijn soort.. hij herkende het, vreemd genoeg. Ook hij was er verast van om het maar zelfs te kunnen horen, aangezien het een zeldzame roep om hulp was. Het was de roep voor hulp van een Lugia, een legendarische pokémon. Een Lugia in gevaar... dat klinkt nogal vreemd, omdat het zo'n sterke pokémon was, maar van eerdere ervaringen wist hij dat je niet op uiterlijk of soort moest ingaan. Elke pokémon was anders en had andere zwakheden. Een goede voorbeeld was dat alle Houndooms slecht waren, maar bij een vorige ontmoeting met een exemplaar bleek deze 'goed' te zijn en vriendelijker dan de stereotype. Zo één een uitzondering noemen was slechter geweest. Domme hij toch. Vroeger had hij ook zo'n vooroordeel gegeven, maar dan op basis van vorige ervaringen bij een Houndoom. Douza zuchtte, maar focusde zich alweer snel op de roep naar hulp en begon deze te lokaliseren. Het was moeilijk door de grotten hier, maar uiteindelijk lukte het hem om deze op te sporen. Douza sperde zijn ogen wijd open en schoot haast als een raket weg van de plek waar hij zat. De Lugia moest niet zo ver vandaan zitten! Behendig schoot Douza over willekeurig liggende rotsen heen met zijn poten die eerder die dag enorm zwaar aanvoelden, terwijl ze nu hun normale gewicht hadden. Hij voelde zich vele malen lichter dan toen.

Het was wennen, maar al vlug was hij gewend aan het gewicht van zijn poten en naderde hij een enorme grot met een hele hoop rotsen ervoor en een klein gaatje. Net voor de hoop rotsen remde hij pas af. Oké, zat hier écht een Lugia in of was het een val? Nauwkeurig snoof hij de geuren in en rook 1 oude van een Lugia en een hele verse van een andere Lugia. Beetje vreemd, maar hij zou er niet mee bemoeien. Hij wilde geen held spelen, maar toch melde hij zijn aanwezigheid. "Ik heb uw roep gehoord! Ik ben Douza, een Electrike en zal uw proberen te bevrijden! Neem afstand van de ingang, a.u.b,"Zei Douza luid genoeg, zodat de Lugia hem kon horen. Nog steeds kon hij niet geloven dat hij een Lugia zou helpen en voor de zekerheid had hij ook even zijn naam en soort verteld. Dan konden ze samen misschien iets bedenken, maar voor nu kreeg hij al een goed idee. Steen zet uit bij warmte en kromp bij kou en laat hij nou eens Ice Fang als aanval hebben. Maar hij zou zijn tanden breken als hij het telkens opnieuw zou moeten doen. Hij speurde naar enige zwakte in de rotsencomplex. Toen zag hij het! Helemaal boven zat 1 rots nogal scheef en uit balans. Als hij die verkleinde en daardoor hem weg kon duwen, zou alles in elkaar storten. Yes, nu enkel nog het praktische werk doen. Voordat Douza zijn Quick Attack gebruikte zocht hij naar licht uitstekende stukjes om het als trap naar die ene steen te gebruiken. Voordat hij het wist zat hij bij de rots en kon hij stap 2 van zijn plan gebruiken; Ice Fang. Hij opende wijd zijn kaken en een blauwe gloed kwam om zijn tand te zitten, waarna hij keihard op die steen beet met al zijn kracht. Het was een traag proces, dus terwijl hij zich vast beet met zijn Ice Fang trok hij zijn lichaam iets omhoog en sloeg telkens een Iron Tail tegen de onderkant van de steen. Minuten verstreken voorbij, totdat de steen brak en alle stenen hun evenwicht verloren en allemaal van elkaar afvielen en op de grond landde. Douza verloor zijn grip en zag hoe de steen van net in stukken brak en die stukken hem dreigden te raken. Nee, hé! Douza draaide zich op tijd om en landde op de grond en ontweek toen de meeste rotsen, maar één raakte hem bij zijn schouderblad, maar de schade viel mee evenals de pijn, maar zijn oogkleur was veranderd. Deze was fel, gloeiend rood geworden. Zo snel als deze verscheen, verdween hij weer en keek hij wazig richting de grot. Oké, het kostte best veel energie van hem, maar nu was die Lugia immers vrij, niet? Maar voordat hij nog iets kon zeggen viel Douza vermoeid neer, maar was hij nog bewustzijn.

(Silverbreeze saiz: I luv u *3*)

Natuurlijk, zoals verwacht bleef het stil na zijn roep. Om de grotten heen waren geen levende wezens te bekennen. De lugia bleef echter nog een tijdje hoop houden, met zijn kop voor het enige gemaakte gat om het gebied rondom hem in de gaten te houden. Het vermoeide hem alleen gauw, zeker in de staat waar hij nu in verkeerde. Hij trok zijn kop weg bij het gat, staarde naar de koude donkere grond waar hij op stond en gunde zichzelf een moment van rust. Hij ging neerzitten, zijn kop leunend tegen die verraderlijke muur die hem hier gevangen hield. Zijn moeheid liet hem zijn ogen sluiten, maar in slaap vallen kon hij niet doordat de pijn hem wakker hield. Hij wist niet hoe lang het had geduurd tussen zijn roep en de reactie die erop volgde, het was vast niet erg lang, maar hij had het gevoel dat hij er al de hele dag zat. Hij kon echter weten dat dat tussen zijn oren zat, want het was nog steeds volop ochtend, met de frisse wind en de zon die door de sluierwolken probeerde te breken. Maar goed. Een antwoord dus. Er klonk een onbekende stem vanaf de andere kant van de muur. "Ik heb uw roep gehoord! Ik ben Douza, een Electrike en zal uw proberen te bevrijden! Neem afstand van de ingang, a.u.b," Een Electrike? Maar dat waren toch vrij kleine Pokémon? Hoe zou het hem ooit mogelijk zijn deze muur door te breken? Silverbreeze schudde zijn kop. Wat dacht hij nou! Hij mocht allang superblij en dankbaar zijn dat iemand zijn klaagzang gehoord dat en ook nog bereid was hem te helpen. Hij kon het bijna niet bevatten. Dat iemand zo iets aardigs voor hem zou doen.. dat was nieuw voor hem. De stenen muur was te dik om precies te horen wat er aan de andere kant aan de hand was, maar wel hoorde hij vreemde geluiden aan de andere kant van de muur. Nu stond hij op en liep enkele meters achteruit, tot een afstand die hij veilig beschouwde. Zo te horen viel de Pokémon de muur herhaaldelijk aan. ''... Gaat het?'' besloot Silverbreeze maar voorzichtig te roepen, maar de Pokémon ging door met zijn plan, totdat enkele rotsen het begaven waardoor de rest van de muur zijn steun verloor en in zijn geheel naar beneden kletterde. En daar kwam Silverbreeze tevoorschijn uit de schaduw. Het licht scheen op zijn ogen die stomverbaasd stonden en de frisse wind streelde zijn huid. Het was gelukt, het was die Elektrike gewoon gelukt! Hij had hem bevrijd! Weer iets wat hij nauwelijks kon geloven. Hij stapte naar voren, over de muur heen die nu slechts een zielig hoopje stenen was en richting Douza, die van de vermoeiing ter aarde was gevallen. Zo'n kleine Pokémon, en toch zoveel kracht. Het was onvoorstelbaar. En dat had hij allemaal gedaan voor een voor hem vreemde Lugia. Bezorgd keek Silver naar de Pokémon, maar zag in een oogwenk dat hij gewoon ademde, al was het misschien iets sneller en zwaarder dan normaal. Silverbreeze liet zijn kop zakken en duwde zachtjes tegen zijn zij aan om te laten merken dat hij eruit was gekomen, en misschien om hem te helpen met opstaan. Daarna rees hij zijn kop weer op en bestudeerde de Pokémon kort. Genoeg gezwegen. ''...Ik weet niet hoe ik je ooit kan bedanken,... Douza'' Phew, hij moest even nadenken maar had de naam gelukkig goed in zijn geheugen weten te griffen. Hij had nog veel meer te zeggen en te vragen, maar liet hij maar eerst wachten tot de Pokémon weer bij krachten kwam.

Het was onbeschrijfbaar hoe ellendig en zwak hij zich wel voelde. Zijn poten voelden aan als baksteen-veel lichter dan eerder- en zijn kop voelde aan als een enorme rots, terwijl de rest van zijn lichaam haast gevoelloos was. Met zijn 'rotsachtige'kop wist hij nog wel te bewegen en kreun geluidjes voort te brengen. Wat hij net had gedaan had veel van zijn energie gevraagd, maar ook zijn brein, want niet alles gebeurde enkel via je spieren. Je moest natuurlijk nadenken over je daden. Hoewel hij net een willekeurige Lugia had gered, vond hij het niet een slecht iets en wist hij dat hij het juiste had gedaan. Die Lugia wilde hulp toch? Dan hielp hij die Lugia dan ook! Zo simpel was het voor de Electrike. Als die Lugia nou een slechte Pokémon was, zou hij het ook misschien hebben gedaan. Het was sneu om zelfs een slechte pokémon in zo'n benarde situatie achter te laten, toch? Dan waren de rollen omgedraaid. Dan was het persoon die niks deed juist slecht door de ander te laten lijden. De kop van hem begon alweer te bonken, dus haakte Douza weer af met het nadenken, maar onbewust had hij daarmee ook zijn bewustzijn verloren, net alsof hij door na te deken bij bewustzijn was. Beetje raar, maar blijkbaar normaal voor de Electrike. Maar hij verloor zijn bewustzijn vreemd genoeg stapsgewijs. Eerst verloor hij zijn zicht en schoten zijn oogleden over zijn ogen. Spoedig erna werd het akelig stil en pas enkele seconden later voelde hij niks meer. Dit was wel nogal apart voor Douza. Waarom stapsgewijs je bewustzijn verliezen? Meestal was het in 1 klap. Ach, wie weet. Hij kon ook niet alles over zijn lichaam wet-Voordat hij zijn zin kon afmaken schrok hij van wat hij zag.

Een enorm paar rode ogen keken hem aan met erachter een zwarte achtergrond, waardoor Douza direct een vermoeden kreeg dat dit een niet al te beste situatie kon zijn. Ondanks dat hij niet bij bewustzijn was en de ruimte al zo'n beetje kende, werkten zijn zintuigen prima en waren zijn lichaamsdelen niet erg zwaar. Ze hadden zelfs hun oorspronkelijke gewicht! Nog verrast vanwege dat verschil bewoog Douza zijn poten wat en keek hij naar zijn eigen lichaam en vacht die brandschoon waren. H-Hoe kon dat? Geen zware lichaamsdelen, zintuigen werken prima en zijn lichaam was ook brandschoon. Dit was écht raar. Met een wantrouwende grom draaide Douza zijn kop richting de rode paar ogen die nog steeds naar hem keken, zonder emotie te tonen of iets qua vorm veranderd te zijn. Dit was al de tweede keer in zeer korte tijd dat hij hier zat en weer waren die rode ogen weer, maar de Electrike erachter zag hij nu immers niet. "Waar... ben ik?"besloot hij te vragen met wat onrust in zijn stem. Je moest rustig blijven in dergelijke situaties, maar hij voelde zijn hart zonder pardon enorm snel samentrekken en weer ontspannen, waardoor ook zijn ademhaling en stem aangepast werden. Dat was niet bepaald gunstig. Nu leek hij bang, terwijl hij het niet was! Maar tot zijn verbazing veranderden de rode ogen nog niet en zaten ze maar tegenover hem in die donkere ruimte. Zoveel vragen had hij, maar hij kon beter wachten op dat eerste. Waar was hij in Arceus naam?

Even leek het erop alsof de rode ogen haast 4 stappen voor waren van wat hij zou zeggen en doen, want het antwoord van het paar rode ogen klonk zo snel na zijn vraag. "In je onderbewustzijn, Douza,"klonk een opvallend, zware stem met een duistere ondertoon. Dus het moest een soort bad-guy type zijn die tegen hem sprak. Maar hij was dus in zijn onderbewustzijn? Dat kon ergens wel kloppen, maar nog was het enorm onlogisch. Hoe was dit dan mogelijk? En waarom voelden zijn poten dan niet zwaar? Weer schoot het antwoord naar hem toe met dezelfde stem, zonder Douza nog verder maar iets aan deze stem had gevraagd.
"Hier leef 'ik', dus daarom kan ik deze ruimte schikken, zoals ik dat wil. Laatst dus door de omgeving van zwart naar wit te maken en het gewicht te veranderen van objecten of pokémon die hier binnenkomt. Maar zo lang kwam jij enkel op bezoek,"Een nare-haast sissende- toon was in de laatste zin te horen. Haast alsof het een slecht iets was dat Douza d'r steeds kwam, onvrijwillig natuurlijk. Deze plek wilde hij immers zeer snel verlaten. Hij had andere zorgen aan zijn kop, zoals die Lugia. Hij liet deze niet merken, maar het wezen achter de rode ogen leek al te weten wat hij dacht. Hij reageerde ook weer vlug met; "Ahw, je wilt die Lugia helpen? Wil je niet eens weten wie ik ben?" De ogen van Douza werden even groot van verbazing, maar hij hoopte dat die rode ogen het niet opgemerkt hadden , al was die kans klein. Daar had hij nauwelijks aan gedacht! Maar nu hij het zo stelde, raakte Douza er wel nieuwsgierig naar. Wie was het wezen dat tegenover hem zat? Weer leek dat ene wezen zijn gedachten te kunnen lezen en werd een silhouet zichtbaar. Het wezen liep recht op hem af, zonder te twijfelen.
Douza slikte kort, en nog nét wist hij het wezen in het écht te zien. Het was een Electrike die op hem leek! Wacht eens even... Het was hem! Bij elke stap leek de pokémon wel wat te verkleinen en ook zijn ogen. Net voor hem stond de Electrike stil met een akelige grijns op zijn gezicht. Diezelfde grijns van eerder. Douza snoof kort, en wilde zijn spieren al aanspannen, maar wist dat deze Electrike hier in het voordeel was. En in 1 snelle beweging hield hij zijn bek bij zijn oor en fluisterde de Electrike iets zachtjes toe. Het klonk als;"Ik ben jou, Douza. Ik ben.-herstel-, wij zijn de overlevers van die ene ramp met die bliksem, right? Dus.. waarom spaarde het enkel ons leventje? Of... beschermde iedereen je, omdat je.... zwak bent," Het laatste woord spuugde de Electrike haast uit, waarna Douza sprakeloos erbij zat en de Electrike vervaagde. "Wacht!"riep Douza verward en luid, maar de ander was al weg, of eigenlijk.. een deel van hemzelf. Maar.... Was het nou de waarheid? Douza schudde heftig zijn kop, terwijl de ruime om hem heen wit kleurde en uiteindelijk in stukken brak. Hij was niet zwak! Het was niet zijn schuld! Maar tegelijkertijd besefte hij nog iets. Die rode ogen waren iets speciaals in zijn familie, ook wel clan genoemd. Het was niet een vloek te noemen, maar meer een soort mini-power up. Met dit in zijn achterkop kwam hij langzaam weer bij bewustzijn, verward als wat.

Hij was zo moe als wat en om zelfs enkel zijn ogen open te doen was een enorme klus. Zijn oogleden waren zwaar, maar de rest van zijn lichaam voelde normaal aan. Dat was ten minste iets goeds. Op eigen kracht zou hij sowieso niet meer overeind kunnen komen. Hij had vreemd genoeg nog meer energie verloren dan toen hij de Lugia wilde helpen. Dat was nogal uitzonderlijk, maar wie weet was hij ook in het écht moe geworden van het gedoe van net. De Electrike probeerde zijn adem weer rustig te houden, omdat deze nog te keer ging terwijl hij alles wat zo net gebeurd was even verwerkte. Zwarte ruimte met een paar rode ogen die de ogen vn hemzelf-of beter gezegd-z'n clan bleek te zijn en deze meende dat het zijn schuld was en hij ook zwak was. Zeer kort samengevat, maar toch voelde hij nog hoe er bij elk woord wel bepaalde zinnen van hemzelf langs schoten en emoties in hem opspeelden. Net alsof hij een film keek met stukken waar je makkelijk iets zou voelen, zoals verdriet. Maar veel meer dan dat was er niet gebeurd, gelukkig.
Tot zijn schrik voelde hij iets tegen zijn zij porren, niet al te hard, maar wel enorm. Met zijn ogen die nog gesloten waren, kon hij niet weten wie het was, maar hij kon enkel gokken dat het de Lugia was. Via het porren, wist hij overeind te komen en in 1 keer zijn ogen te openen. Maar zonder het te beseffen waren zijn ogen iets minder helder dan eerder en hadden ze een grijze tint. Douza zag alles wel perfect, maar moest enkel aan het licht weer wennen, na zijn 'avontuur'. Hij hief zijn kop en de stem van de Lugia galmde door zijn gedachten heen, maar hij had tijd nodig om er letters, woorden en daarvan zinnen te maken. Zijn gedachten waren niet al te helder, na net. Maar toen zijn ogen gewend waren aan het licht, waren zijn gedachten ook oké en besefte hij wat de lugia zo net had gezegd; '...Ik weet niet hoe ik je ooit kan bedanken,... Douza' Had de Lugia zijn naam onthouden? Een glimlach sierde het gezicht van de Electrike. Dat was al een hele eer! En Douza was een bescheiden typje en hoefde geen bedankjes. Hij hielp , omdat hij het gewoon logisch vond om te doen.
De Electrike keek de Lugia aan en wilde net wat zeggen, totdat hij de staat van de legendarische pokémon zag. Zijn vleugel was het er nog ergst aan toe! Zijn blik verschoof toen weer naar de Lugia zelf. Oei, pijnlijk. Maar hij was een Electrike en had geen geneestechnieken, maar zelfs met een 'Recover' was het nogal lastig om botten te helen. Misschien Melodie. Wacht... Nee, ze was.. dood. Douza zuchtte kort en wilde haar even uit zijn gedachten hebben. Zo'n dappere Gardevoir. "Hoeft ook niet....Uh..Wat is uw naam eigenlijk?"vroeg hij vriendelijk en luid genoeg, zodat de Lugia het kon horen. Hij zei het maar niet luid, want er waren genoeg pokémon en pokémontrainers die een gewonde lugia zouden aanvallen of proberen te vangen, en ook omdat de Lugia mischien ook gehoorschade kon hebben opgelopen. Douza wist namelijk niet wat er voorheen was gebeurd met de Lugia die voor hem zat. Zoveel vragen had hij voor de Lugia klaarliggen, maar hij hield het bij de standaard vragen. "Is er een gevecht gaande geweest tussen u en nog een pokémon of mens?"vroeg Douza voorzichtig met zijn kop licht schuin geplaatst. Dan maar even voorzichtig. Maar welke pokémon zou willekeurig een Lugia aanvallen? Dat was gewoon niet slim!

~1711 woorden, 2 woorden minder dan de vorige x'D

Gelukkig, de Pokémon had de por gevoeld en kwam nu langzaam overeind tot grote opluchting van Silver. Het zou wel heel zuur zijn als de Pokémon door hem te bevrijden zijn bewustzijn zou hebben verloren. Maar gelukkig leek het meer op uiterste uitputting. De Electrike leek het te waarderen dat Silver zijn naam had onthouden, want op zijn gezicht verscheen een glimlach. Zo zag je maar weer, het waren die kleine dingetjes waarvan je vrolijk werd en die je dag goed maakten. Het maakte Silver meteen ook een stuk vrolijker, waardoor hij even een paar seconden niet hoefde te denken aan zijn gebroken lichaam. Maar lang duurde het niet. Hij zag de electrike naar zijn verwondingen kijken. Niet prettig, maar zeker logisch. Hij had precies hetzelfde gedaan. Silverbreeze slaakte een klein zuchtje. Tja, wat als hij straks bekenden tegen kwam. Hoe legde hij het uit dat zijn zoon hem dit aangedaan had? Hij wist niet eens zelf het motief van Miracle zijn agressiviteit. Ach ja, het maakte ook niet uit. Als hij zijn zoon weder zou zien zou hij de antwoorden uit hem krijgen. Hij was sterk en had nog vrij veel levenslust voor iemand in zijn situatie, dus hij zou er wel weer bovenop komen. Hij was in ieder geval die grot uit, dat hielp hem al een heel eind op weg. Silverbreeze werd uit zijn gedachten geschud wanneer de heldhaftige Pokémon tegenover hem begon te praten. Het was nog een antwoord op zijn bedankje. "Hoeft ook niet....Uh..Wat is uw naam eigenlijk?" klonk het in zijn oren. Silverbreeze glimlachte weer, al voelde hij nu weer de pijn in zijn kaak nu hij uit zijn diepe gedachten geschud was en weer teruggeslingerd was in de werkelijkheid. Zijn glimlach verdween weer als sneeuw voor de zon en Silverbreeze schudde zijn kop kort heen en weer. Daarna richtte hij zijn blauwe vriendelijke ogen op de Pokémon voor hem en begon te spreken. ''Mijn volle naam is Silverbreeze, maar je mag me Silver noemen..'' zei hij zachtjes tegen hem.


Hij heette Silverbreeze, maar die naam was lang, en naarmate de tijd verstreek gingen meer en meer Pokémon zijn naam afkorten naar Silver, en hij had gemerkt dat hij dit ook het grootste gedeelte van de tijd deed. Hem maakte het niet uit hoe hij genoemd werd, het waren maar een rij letters. Een roepnaam. Silverbreeze liet even zijn tong langs zijn tanden gaan en proefde de zoete smaak van bloed. Het was echter niet zijn bloed, dus hij moest Miracle ook verwond hebben. Hij vroeg zich af hoe en waar. Net op dat moment begon Douza over het gevecht. "Is er een gevecht gaande geweest tussen u en nog een pokémon of mens?" vroeg de Pokémon, die zijn kop bij de vraag schuin hield zoals honden dat zo vaak deden. Weer slaakte Silverbreeze een klein zuchtje. Hoe moest hij nou tegen de Pokémon vertellen wat er gebeurd was? Zou hij het überhaupt vertellen? Ja, natuurlijk. De Pokémon die hem bevrijd had verdiende niks meer dan de waarheid. Daarbij was het handig als meerdere Pokémon het wisten. Misschien konden ze op die manier zelfs zijn zoon opsporen. Silverbreeze slikte even, en keek met een ongemakkelijke blik in zijn ogen. ''Ja..'' begon hij kort, met een schor randje aan zijn stem. ''Het was mijn zoon, Miracle. Hij is jaren weggeweest en liet gisteren eindelijk weer zijn gezicht zien.'' Hij staarde met waterige oogjes in de verte. ''Ik weet niet wat er met hem aan de hand is. Hij heeft een goed hart, maar...'' hij staakte zijn zin, kneep zijn ogen dicht en liet een enkele traan vallen. Voordat zijn zoon vertrok dacht hij dat hij een puur hart had. Hij had zichzelf kunnen zien in Miracle. In zijn ogen dezelfde rustige en trouwe blik als in de zijne. Zijn zoon was een geschenk geweest van de goden. Maar hij wist nu niet wat hij over Miracle moest denken. De enige persoon waar hij nog aan verbonden was had hem verraden. En hoe. Zijn vleugel was gebroken, zijn kaak waarschijnlijk ook. De rest van de verwondingen waren duidelijk zichtbaar maar te verwaarlozen vergeleken met zijn fracturen.

De lugia voor hem leek te glimlachen, nadat hij naar zijn naam had gevraagd op een beleefde wijze. Was er iets mis? vroeg hij zich af, terwijl de glimlach geleidelijk verdween. Misschien was hij weer té beleefd geweest tegenover een legendarische pokémon. Dat was natuurlijk mogelijk. Maar waarom zou je zo'n sterke en machtige pokémon niet zo benaderen? Die Lugia was minstens 10 keer zo sterk dan hijzelf. Dan had je écht respect verdiend, zeker. Dus was het nogal raar voor hem dat er een glimlach volgde. Maar nee, de glimlach leek nu ineens verdwenen te sneeuw. Wat was er? Douza keek hem recht aan,maar vond niks buiten blauwe vriendelijke ogen die hem aankeken. Vreemd. 'Mijn volle naam is Silverbreeze, maar je mag me Silver noemen..'stelde de Lugia zich voor. SilverBreeze? Kende hij die naam niet ergens van? Hij had deze vaak horen vallen door wat pokémons die hij half of goed kende. Dus dit was Silverbreeze of soms wel Silver genoemd. Silver klonk als een leuke afkorting, maar Silverbreeze klonk nog mooier! Oké, het werd dus Silverbreeze. "Silverbreeze,"zei Douza enkel zachtjes voor hemzelf om aan de spelling te wennen. Beetje apart, maar het lukte hem wel snel om het goed te zeggen. Zijn aandacht op Silverbreeze was wat verminderd,maar hij wist zich te herstellen en zijn aandacht weer op hem te plaatsen.

Maar toen hij opkeek zag hij een vreemde blik in de ogen van Silverbreeze. Wat was er?Hij leek haast ongemakkelijk erbij te zitten. Ow wacht.. was het door die vraag van eerder? Lag het zo moeilijk? Oei. Een schuldgevoel bekroop hem, maar Silverbreeze leek te antwoorden, terwijl hij het duidelijk niet prettig vond. 'Ja..'begon Silverbreeze licht schor, 'Het was mijn zoon, Miracle. Hij is jaren weggeweest en liet gisteren eindelijk weer zijn gezicht zien.' Had Silverbreeze een zoon? Wauw. Best cool, maar... Wat had dit met..Wacht eens even.. Huh?! Die zoon had hem toegetakeld! Maar als dat niet zo was, dan was het naar om zijn zoon van zijn staat te beschuldigen dus zweeg hij beleefd. Maar hij wist dat hij het goed had. De waterige oogjes van Silverbreeze wisten genoeg te zeggen. 'Ik weet niet wat er met hem aan de hand is. Hij heeft een goed hart, maar...' Hij staakte zijn zin. Hij keek hem niet meer aan, omdat de Lugia nu in tranen was uitgebarsten of eigenlijk.een enkele traan. Hij wilde geen verdrietige pokémons zien. et deed hem zeer dat hij niet al té veel kon doen. Maar misschien kon hij wel wat doen? Hij zou Miracle kunnen opsporen als Silverbreeze het wilde? Maar dat was nog de vraag.

Silverbreeze was té gewond voor nog een ontmoeting met die Miracle. Zou hij niet zelf met hem kunnen praten? Het was een enorm risico, dat wel. Maar hij waagde het erop. Hij wilde iets doen om de pijn en verwarring van Silverbreeze tegen te gaan. "Silverbreeze,"zei Douza iets luider dan de toonsterkte waarmee hij eerder sprak,"Misschien kan ik met Miracle praten als ik hem heb gevonden. Met mijn snuit spoor ik hem wel op, maar hoe hij verder is of zal gedragen zal ik niet kunnen weten. Hij heeft zelfs zijn eigen vader zoveel pijn bezorgd. Dat is niet om toe te zien, en ze zeggen toch... geestelijke pijn is erger dan lichamelijke? Ik zal zijn pijn aanpakken, wat het ook mogen zijn. Niemand valt zomaar iemand aan, nooit!"Een glimlach liet ik zien. Ik zou hulp kunnen halen voor Silverbreeze en daarna op zoek kunnen gaan naar Miracle. Ik wist dat het ergens mega onverstandig was om zo'n enorme risico te nemen, maar ik wilde gewoon niemand pijn zien leiden. Niemand.

De electrike herhaalde zachtjes voor zichzelf de naam van Silverbreeze, in zijn geheel. Hmm. Meestal hadden andere Pokémon hem enkel Silver genoemd, omdat dit natuurlijk een stuk makkelijker en korter was. Hij had er echter totaal geen problemen mee als Douza hem wou noemen bij zijn volledige naam. Het maakte hem nooit uit hoe iemand hem noemde, als hij maar wist dat het over hem ging. Silverbreeze hoestte enkele keren, en er sprongen tranen in zijn ogen van de pijn in zijn kaak. Damnit. Hij haatte het dat hij zo gewond was. Hij was net een tijd volledig hersteld van de vorige keer toen hij bij de natuurrampen bijna het leven liet toen een tornado een stuk puin tegen hem aan geslingerd had. Toen had hij zijn staart en zijn poten gebroken. Hij had nog van geluk mogen spreken dat het alleen dat was, en zijn vleugels niet zoals nu. Wel waren zijn pootjes klein en was zijn gewicht groot dus kon hij zich een tijd niet op de grond begeven. Ook was het nog duidelijk te zien waar zijn staart gebroken was, want er was een knik in te zien. Iets wat ervoor zorgde dat hij die dag, de natuurrampen en dat verraderlijke moment met Shiny, de leider van de toenmalige Guerra. Dezelfde die hem de liefde van zijn leven afgepakt had, en daarmee ook de rest van zijn leven. Hij kon wel zeggen dat hij die Pokémon het meeste haatte van iedereen die hij ooit gekend had. Als hij hem ooit nog tegen zou komen zou hij hem langzaam maar zeker in zoveel mogelijk stukken scheuren. Het was een Pokémon die niet deugde, nooit gedeugd had en ook nooit zou deugen. Hij verdiende het om gestraft te worden. Maar dus helaas voor de lugia kon hij zijn wraakgevoelens niet uiten want sinds de Guerra verdwenen was, had hij ook nooit meer iets van die Umbreon gehoord.

"Silverbreeze," zei de electrike luider en met een duidelijkere toonhoogte, om Silverbreeze zijn volledige aandacht te krijgen. En dat lukte. Voor de zoveelste keer werd hij verlost van al die gedachten en gevoelens die zijn hersenen teisterden. "Misschien kan ik met Miracle praten als ik hem heb gevonden. Met mijn snuit spoor ik hem wel op, maar hoe hij verder is of zal gedragen zal ik niet kunnen weten. Hij heeft zelfs zijn eigen vader zoveel pijn bezorgd. Dat is niet om toe te zien, en ze zeggen toch... geestelijke pijn is erger dan lichamelijke? Ik zal zijn pijn aanpakken, wat het ook mogen zijn. Niemand valt zomaar iemand aan, nooit!" Silverbreeze wilde hem meerdere keren onderbreken, maar had dat uiteindelijk niet gedaan. Een Pokémon als deze had hij nog nooit meegemaakt, die zoveel voor hem wou doen en zelfs zijn leven voor hem wou riskeren. Voor een totale vreemde. Het ontroerde hem op een bepaalde manier, het maakte hem blij dat er nog van zulke personen waren die zo vechtlustig en rechtvaardig waren. ''Met Miracle praten.. ik weet niet, ik wil niet dat je door míj in gevaar komt, Douza. Ik weet niet wát er mis is met hem, en ben bang dat hij jou ook verwond, of nog erger, doodt.'' sprak Silverbreeze hem snel tegen. Maar wat Douza nog meer gezegd had liet hem weer twijfelen. Miracle moest vast en zeker geestelijke pijn hebben om zo raar te kunnen doen. Want zoals hij al had gezegd tegen de electrike, het was een goede ziel, dat wist hij zeker. Maar hij was zó lang weggeweest, er kunnen zóveel dingen met hem gebeurd zijn in die tussentijd, en er kunnen zoveel Pokémon geweest zijn die hem hebben beïnvloed of pijn hebben gedaan. Silverbreeze herinnerde zich nu dat hij bij het gevecht kon zien dat Miracle een paar diepe littekens op zijn borst had staan. Wonden die zulke littekens veroorzaakten in zo'n stevige huid maakte je niet zomaar.

Silverbreeze nam een diepe hap lucht en ademde die daarna met een bedenkelijke blik weer uit. ''Ik moet eerlijk zijn, natuurlijk wil ik graag dat je op zoek gaat naar Miracle, ik wil minstens net zo graag als jou weten waarom hij dit heeft gedaan..'' vertelde Silverbreeze rustig tegen hem. De onmacht zou hem snel gek maken. Hij wou er op uit, met de electrike mee, zijn zoon onder ogen zien. Maar als hij dat nu zou doen zou dat erg dom zijn en vrijwel zeker hetzelfde effect hebben als zelfmoord. Hij moest ervoor zorgen dat hij snel herstelde en op reis kon gaan door Inciala. ''Als je het persé wilt doen voor mij.. dan heb ik enkel twee voorwaarden voor je. Wees zo voorzichtig als je maar kan zijn én kijk of je iemand mee kan nemen op je zoektocht.'' zei hij ietwat streng, maar hij wou echt niet dat Douza zijn leven zou verliezen. ''Misschien iemand van de Chiave.'' voegde hij er nog aan toe. De Chiave... Hij was al lang een bondgenoot en wou altijd graag helpen met de gevechten en oorlogen. Dit had hij echter nooit kunnen doen, hij had nooit eens tijd gemaakt om de groep op te zoeken, wat had hij daar nu een spijt van. Misschien moest hij eerst daar heen reizen, om de Pokémon op de hoogte te brengen en misschien om daar even te schuilen en bij te komen als ze dat toe stonden. Maar dat kon hij ook nog niet doen, ze waren nu in de hooglanden en dus vrij ver verwijderd van de gebieden die de Chiave geclaimd hadden en als groepsplaats gebruikten zoals het kasteel. Voordat hij alles deed moest hij zorgen dat zijn vleugel verbonden werd. Als die in een goede positie stond waarin hij kon helen en niet constant pijn meer deed, hoefde hij zich daar even geen zorgen meer over te maken en dan kon hij lopend verder trekken. Eerst verband o.i.d. vinden dus. Hij keek weer terug naar de electrike. Hij was benieuwd wat die zou reageren.