Wie bij de uitgang van de grot stond, had misschien zelfs het geluid van metaal dat tegen steen aan sloeg kunnen horen. Nyra wachtte even met het maken van de volgende klap omdat haar oren suisden van de eerste. Het gesteente was in elk geval wel beschadigd, wat precies haar bedoeling was geweest. Bang voor instorting was ze niet. De grot was duidelijk stevig genoeg om een paar klappen aan te kunnen, en zelfs als ze het gesteente overschat had, zouden haar vleugels haar helpen snel de grot te verlaten. Ze had geluk dat ze een goed gevoel voor richting had en zelfs met een onbekende omweg de uitgang hoogstwaarschijnlijk nog zou kunnen vinden. En zo niet, dan had ze haar krachtige klauwen om een nieuwe uitgang te graven. Echt een graver was ze niet – ze was immers een vogel – maar met de zelf gemaakte metalen omhulsels die zelfs in het weinige licht dat de ondergrondse gang bereikte leken te glanzen kon ze door redelijk wat soorten gesteente heen slaan. Ze was echter op zoek naar een sterker soort metaal om nog sneller materialen te verzamelen. De klauwen die ze nu gebruikte waren haar beste paar, maar zouden het hoogstens nog een maand uithouden voor ze echt versleten raakten. Ze kon ze herstellen, natuurlijk, maar als ze ook sterkere klauwen kon maken, waarom zou ze dat dan doen? En als haar vermoedens klopten, had ze zojuist platina gevonden, wat precies was waar ze naar op zoek was. Het was harder dan het zilver dat ze momenteel gebruikte, en zou dus een stuk langer mee gaan. En ze zou er andere metalen mee kunnen opgraven. En als het toch iets anders bleek te zijn, zou ze er vast nog wel een goed wapen van kunnen maken voor decoratie in haar eigen grot.
Nyra deed een paar stappen naar achteren en ademde diep in. Al haar concentratie was gericht op de rots voor haar. Er was nog één harde klap nodig, en daarna kon ze als het goed is gemakkelijk het stuk rots met platina en al uit de muur halen. Met een luide strijdkreet zette ze zich af van de grond en sloeg ze haar klauwen naar voren, richting de muur. Precies op het juiste moment sloeg ze haar poten naar onderen, waardoor haar klauwen in de scheur terecht kwamen die ze eerder al had gecreëerd. Ze voelde het gesteente uit elkaar scheuren terwijl haar klauwen zich dieper tussen de gleuf werkten. Bijna scheurde de steen los, zoals ze had voorspeld. Het laatste wat ze moest doen, was trekken. Ze zette zich af door met haar vleugels tegen de rotswand te duwen. Vervolgens trok ze met elke vleugelslag zo hard ze kon om het stuk platina los te krijgen. Als Nyra niet had gevoeld dat het stuk steen losser ging zitten, had ze waarschijnlijk al opgegeven, maar ze voelde het wel en wist dat het elk moment los kon schieten. Elke slag met haar vleugels gaf ze meer kracht, en net toen ze op het punt stond om te stoppen omdat het gewoonweg te uitputtend was, brak het stuk steen af en klapte ze met volle kracht tegen de rotswand achter zich aan. Met een maar half zo harde klap landde ze op de grond, waar ze luid nahijgde. Eén oog hield ze op het stuk steen gericht. Dat er metaal in zit kon iedereen zien, maar dat het daadwerkelijk platina was, daar had je een kennersoog voor nodig. Als Nyra zichzelf niet zo had uitgeput, en als ze niet lag te verkrampen van de pijn, had ze misschien wel een vreugdesprongetje gemaakt. Het leek er op dat ze binnenkort nieuwe battle claws kon gaan maken.