Nog nooit had Shira zich zo zelfverzekerd gevoeld. Haar vacht glansde weer en haar buik was goed gevuld. Ze was ook groter dan toen ze Inciala had verlaten: simpelweg het resultaat van het ouder worden. Ze was niet ver over de grens geweest, maar ver genoeg om te beseffen hoe veilig Inciala eigenlijk was. Haar toen nog hulpeloze en onschuldige uiterlijk had meelij gewekt bij de Pokemon die ze was tegengekomen. Ze hadden haar geholpen zonder dat zij er om hoefde te vragen. Voor het eerst in haar leven voelde ze zich echt gewaardeerd. Bij haar ouders had ze dat natuurlijk ook wel gevoeld, maar om een of andere manier was het altijd.. minder. Ze voelde zich een buitenstaander en hoewel dat waarschijnlijk wel meeviel, was het puur de gedachte die haar in de sombere staat had gebracht waarin ze Inciala tijdelijk had verlaten. Ze had het vaak gehad over de situatie waar ze in had verkeerd en was tot de conclusie gekomen dat ze in haar eentje beter af was. Niet vanwege een slechte behandeling of iets dergelijks, maar omdat ze zichzelf ongelukkig maakte, en aangezien ze dat in haar eentje niet deed, was het beter om solo verder te gaan. Haar tijd buiten Inciala had haar veel geleerd en had er voor gezorgd dat ze echt was opgegroeid. Voornamelijk in geest, maar ook een beetje in lichaam. Ze kon nog niet veel wat aanvallen betreft, en dat was haar reden om terug te keren naar het gebied. Ze had besloten te zoeken naar een groep pokemon die zich de Chiave noemden, die schijnbaar de zwakke Pokemon beschermden en hielpen te groeien. Shira had eerder deel uit gemaakt van de Guerra, een groep die juist tegen de Chiave streed, maar om welke reden was haar nooit duidelijk geworden. Aangezien Shira zelf niet zo sterk was, leek het haar geen slecht idee om bij een groep te gaan die haar zou beschermen. Echter had ze geen idee hoe ze deze groep het beste kon bereiken. Ach, Inciala was momenteel zo rustig, zelfs als het haar lang kostte om de Chiave te vinden, dan was ze alsnog veilig. En in de tussentijd kon ze ook wat trainen. Het was een beter idee dan om buiten Inciala rond te blijven dwalen, waar gemene Pokemon elk moment op de loer lagen en je voor je het wist weer een mooi nieuw litteken er bij had. Shira was de tel kwijt wat wonden die tijdens het vluchten waren ontstaan betreft. Het maakte haar ook niet zo veel uit, zolang zij of haar metgezellen maar niet binnen levensgevaar waren. De schrammen zouden vanzelf wel genezen.

Voor het eerst sinds lange tijd kon Shira zeggen dat ze werkelijk van de omgeving genoot. Ze was niet bang om iemand tegen te komen die ze kende, of juist iemand die ze niet kende. In tegendeel, ze zag er naar uit om nieuwe Pokemon te ontmoeten en hun levensverhalen te horen. Haar metgezellen buiten Inciala zaten altijd vol verhalen. Iets wat Shira fascineerde. Ze besefte dat ze zichzelf redelijk had aangesteld, zelfs al beweerden de anderen van niet. Ze was altijd in de buurt geweest van een aantal veel sterkere Pokemon, en omdat ze de dochter van de leider was, zouden zij haar vast wel beschermen. Echter was het gevoel van veiligheid iets wat Shira had gemist, wat haar het besluit had laten nemen om te vertrekken. Nu ze terug was in Inciala, besefte ze opeens hoe mooi het was. Een prachtig heldergroen grasveld lag voor haar. Bijna leek het eindeloos, maar zelfs op haar korte pootjes kon ze de toppen van de bomen verderop nog zien, en ook de bergen die ver daar achter nog overal bovenuit staken. Het maakte niet uit waar je keek, overal waren wel een of meerdere Pokemon te ontdekken. Shira vond het een wonderbaarlijk tafereel en begreep eigenlijk niet waarom ze hier ooit weg was gegaan. Zelfverzekerd verplaatste ze zich verder door het gras, wat op dit stuk heerlijk kort was en enkel de onderkant van haar pootjes aanraakte. Ze was klaar voor een nieuw hoofdstuk in haar leven.