De Sudowoods. Shadow had elke boom, elk pad, zelfs elke steen zo goed gekend toen ze hier woonde, maar in drie jaar was het verbazingwekkend veel veranderd. De grijs gekleurde Raichu herkende de meeste bomen, maar ze waren zo gegroeid en enkele waren omgekapt, waarschijnlijk gesneuveld tijdens een gevecht tussen twee krachtige Pokémon. Shadow vroeg zich af of het door de Solaris kwam dat deze bomen er niet meer stonden en dat leidde er toe dat ze zich zorgen begon te maken over het trainingskamp wat zich diep in het bos bevond. Nooit eerder waren ze er lastiggevallen door hun tegenstanders, maar het kon best zijn dat met haar vertrek ze dachten dat ze alles konden maken. Een foute keuze natuurlijk, want met Evening als leider was hun groep alsnog erg sterk en ze konden best van zich af bijten wanneer dit nodig was.

Ondanks haar zorgen maakte Shadow bewust de keuze om zich niet op het trainingsveld te laten zien. Ze wilde zichzelf nog niet confronteren met de Chiave of wat er van hen over was. Daar zou ze een andere keer wel tijd voor maken. Voor nu struinde ze gewoon tussen de bomen door, op zoek naar een teken van leven. De bossen waren zo levendig geweest vroeger, maar nu werd het steeds lastiger om een andere Pokémon tegen te komen. Al vermoedde Shadow dat het Timerise Forest meer in de smaak viel dan het bos waar ze nu liep. Misschien dat ze daar hierna maar eens een kijkje zou gaan nemen.

Iets wat Shadow zich ook nog herinnerde uit het bos, was de trek van de insect Pokémon. Caterpie, Weedle, maar ook Scatterbug en Wurmple verzamelden zich om in vrede te kunnen evolueren en dan op zoek te gaan naar hun echte thuis. Dat zou rond deze tijd van het jaar plaatsvinden, of niet? Shadow keek rond, maar zag bar weinig Pokémon van deze soorten. Het leeglopen had er natuurlijk ook voor gezorgd dat zij naar een betere plek voor hun trek op zoek gingen. Shadow zuchtte teleurgesteld toen ze opeens een licht tussen de bomen door zag. Ze snelde zich richting de plek, om een enkele Metapod aan een boom te dien hangen. Het licht was precies wat ze verwacht had: evolutie. De Metapod veranderde van vorm en een Butterfree fladderde niet veel later van zijn rustplaats weg. Shadow staarde de Pokémon na. Als dit echt de enige Pokémon van de hele trek was, dan zag het er heel slecht uit voor Inciala.

Shadow wilde eigenlijk niet geloven dat dit was wat er van Inciala was gekomen. Ze wilde niet dat het gebied wat ze zo lang haar thuis noemde, waar ze zo lang voor had gevochten nu leeg was. De bossen, velden, rivieren; alles was eigenlijk een perfect leefgebied, maar door toedoen van één simpele groep Pokémon zou dat alles verloren gaan. Het zou Shadow bijna overhalen om haar oude leiderschap weer op te pakken en te proberen het gebied weer op te laten leven zoals zij het wilde zien, maar ze had zichzelf beloofd om deze keer niet zo snel die taak op zich te nemen. Die was immers niet eens voor haar weggelegd, maar voor Dustfire.

Ze keek op met een verbaasde blik in haar ogen toen ze een Pokémon tegen haar hoorde spreken. Even verwachtte ze een ‘ben jij dé Shadow?’ of ‘wow! Je bent terug!’ te horen, maar dat gebeurde niet. Ze werd niet herkend door deze Pokémon, en zij herkende haar ook niet. Ze wist zelfs niet zeker of ze de Pokémon soort ooit eerder gezien had. “Er zijn er meer,” reageerde de grijs gekleurde Raichu. “Je moet alleen goed zoeken.” Ze klonk op haar hoede, alsof ze helemaal niet wilde praten, maar eigenlijk was ze heel blij met het contact. “En eerlijk gezegd vraag ik me af hoeveel van de momentele verblijvers van plan is om permanent hier te blijven.” Ze zuchtte. Het was duidelijk dat ze nog steeds veel om Inciala gaf.

Het verbaasde Shadow hoe dubbel ze zich voelde over het gesprek met de vreemdeling. Aan de ene kant had je haar trotste, sociale zelf. De kant van haar die iedereen kende als de trotse leider van de Chiave, maar die in werkelijkheid maar een masker vormde voor de onzekere Shadow die ze lang was geweest. Van binnen onzeker zijn was niks mis mee, maar dat deze Shadow zonder zelfvertrouwen nu weer een beetje haar gezicht liet zien, baarde de Raichu zorgen. Ze wist het te maskeren, maar echt prettig was anders.

Wat haar wel goed deed, was dat de andere Pokémon vertelde dat ze het gebied niet van plan was te verlaten. De Raichu keek op en hield haar kop een beetje scheef, verwonderd door dit antwoord. Ze wist dat Inciala erg aantrekkelijk kon zijn voor wilde Pokémon, maar dat was niet bepaald het woord wat ze momenteel zou gebruiken om het te beschrijven. “Oh? Is het leuker dan andere gebieden die je hebt bezocht?” vroeg ze, oprecht geïnteresseerd. Haar onzekerheid wist ze makkelijk te maskeren. Dat was hoe ze geleerd had om zekerder te worden.
“Ik weet niet of ik hier blijf, eigenlijk,” gaf ze eerlijk toe met een zucht. “Ik hou van Inciala, maar het is zo… veranderd. Soms vraag ik me af of ik had moeten blijven toen de Solaris actief werden.” Ze noemde de Solaris ondanks dat ze niet zeker wist of de vreemdelinge er bekend mee was, maar dat deed ze expres. Het was als het ware een test. Ze wilde de kennis van de Pokémon peilen, deels om te weten of ze te vertrouwen was, deels om te weten hoe lang ze mogelijk al in Inciala was.