Jaaaaaaaaaaa! Vandaag was de dag! Vandaag gingen ze op eksk- Esku- Schoolreisje! Amita keek er al dagen naar uit om met Teresia en de andere jonge Pokémon op ontdekkingstocht te gaan en vandaag was het dan eindelijk zover! Ze zouden naar Sudowoods gaan en vandaag weer veel leuke dingen doen en leren! Amita was zo blij dat ze nog meer op en neer stuiterde dan normaal. Dit ging zo leuk worden! Als een hyperactieve kauwgombal rende de jonge Absol in de richting van het bos. Daar zou Teresia op hen wachten en daarna met hen het bos in gaan. Spannend! Het was alweer zo lang geleden sinds Amita voor het laatst haar boomvriendjes had gezien! Ze moest zich schamen! Snel spurtte de Absol naar de afgesproken plaats, zonder te wachten op de rest, als die al mee ging. 'Hoi Teresiá! Dag bomen!' riep de Absol al enkele meters voordat ze bij de Ninetails en de bosrand was beland. 'Wat fijn om jullie weer te zien!' riep Amita, waarna ze tegen een boom op sprong om deze te knuffelen. De botsing was wat hard, maar dat deerde haar niet. Ze begreep best dat de bomen een beetje boos waren op haar, omdat ze zolang al niet langs was geweest. Even knuffelde ze de boom, waarna ze los liet en naar Teresiá toe huppelde. 'Wat gaan we doen vandaag? Wie gaan er mee? Gaaaaaaaaan weeeee?' Moge het duidelijk zijn, Amita had er zin in.

Het voorstel dat Teresiá had gedaan om samen in de sudowoods te gaan trainen had Purity vrijwel meteen aangenomen. De vorige keer dat hij samen met haar was, was hij uit zichzelf al aan het trainen, en uiteindelijk wanneer de grote vos bij hem kwam en hem probeerde aan te moedigen terwijl hij het bijna had willen opgeven, was hij geëvolueerd in een Quilava. En daar was hij nog steeds ongelooflijk blij mee. Eindelijk was hij af van die korte waardeloze pootjes waarmee hij ongeveer zo snel was als een snelle schuckle, en het aller belangrijkste, door zijn evolutie had hij zijn ogen geopend en kon hij eindelijk alles van de wereld zien. Hij vond het leuk om nog een sprintje te trekken voordat hij bij Teresiá aan kwam. Hij schoot voor haar langs, maakte een scherpe wending waarbij hij bijna uit de bocht vloog, bewoog zich weer naar de voorzijde van de ninetales en ging daar op zijn kont zitten. Hij keek opzij naar de kleine absol die aan kwam lopen, en glimlachte naar haar. ''Hallo!'' zei hij enthousiast tegen haar. Haar kende hij nog niet goed, alleen misschien van de grotere activiteiten van de Chiave. ''Ik ben Purity'' voegde hij er nog snel aan toe. Daarna keek hij weer naar de grote vos. Die zou vast wel een beetje opkijken van zijn vrolijke gedrag, want meestal was hij een vrij serieuze Pokémon die niet zonder reden vrolijk deed. Hij wist ook niet wat hem nu bezielde, misschien was hij gewoon blij om eindelijk een keer weer onder andere Pokémon te zijn. En ook hij vroeg zich af wat ze van plan was en wat ze dus eigenlijk gingen doen. Hij besloot nu zijn mond maar te houden en om af te wachten op wat er zou gaan gebeuren.

Chiara’s bruine ogen gleden over het gebied heen, terwijl haar kleine pootjes haar naar een onbekende bestemming brachten. Onbekend omdat ze gewoon ergens zonder rede heen liep. De Greenlands waren haar wel meer dan bekend, maar ze kon niet zeggen dat ze een rede had om hier te zijn. Had ze die überhaupt ooit wel gehad? Niet dat ze die nodig had. Ze had nooit een rede nodig om iets te mogen doen, toch? Enkel de motivatie om het te doen. Dat nam natuurlijk niet weg dat ze nog altijd niet wist wat ze in Arceusnaam hier deed. De laatste tijd had ze absoluut geen tijd meer gestoken in enige training en had ze ook de moeite niet genomen om de pokémon om haar heen te vergezellen. Uit angst om een loner te worden, besloot ze maar eens een bezoekje te brengen aan de Greenlands en de eerste de beste pokémon die ze tegen kwam aan te spreken. Daar had ze nog altijd wel moeite mee, maar echt verlegen was ze niet meer. Ze had meer dan genoeg vriendelijke pokémon hier ontmoet om te weten dat ze dat niet hoefde te zijn. Chiara bevond zich al snel tussen de bomen. Ze hoefde niet lang na te denken om te weten dat ze zich in The Sudowoods bevond. Hier in de buurt moest het verlaten kasteel van Chiave liggen. Wie weet kwam ze nog wel een Chiave lid tegen. Die gedachte zorgde er alleen maar voor dat de Eevee stug doorzette. Het zou misschien wel beter zijn als ze een Chiave lid tegenkwam, want dan had ze een extra rede om die pokémon beter te leren kennen of om haar tijd ermee door te brengen. Niet lang nadat ze die beslissing had gemaakt, hoorde de bruine pokémon al stemmen. Een kleine glimlach sierde haar snoet toen ze deze hoorde, waarna ze vrijwel automatisch op het geluid afging. 'Wat gaan we doen vandaag? Wie gaan er mee? Gaaaaaaaaan weeeee?' Chiara moest toegeven dat ze de stem niet herkende, maar toen ze dichterbij kwam, kon ze drie schimmen van elkaar scheiden. Eén van hen herkende ze als Teresiá, een Ninetails en deel van Chiave. Een vreemd gekleurde Quilava en een jonge Absol leken haar gezelschap te houden. De Eevee aarzelde geen moment langer en stapte op het drietal af, terwijl haar welbekende vriendelijke glimlach een entree maakte. “Hallo,” begon ze, voordat haar bruine ogen nog eens over de drie pokémon gleden. “Wat toevallig dat ik jullie hier tegenkom. Stoor ik?”

Hope balde haar vuisten en concentreerde al haar kracht op haar kleine, zwarte staart. Langzaam begon deze zilver te kleuren en te gloeien. De kleine Pichu opende haar ogen en stormde op de boom voor haar af. Ze zette af, draaide haar lichaam en met een luide 'Chuuu!' sloeg ze haar kleine staart tegen de stam van de boom. Schors vloog in het rond toen ze lande en Hope keek gauw om. In de boom was een diepe geul ontstaan, boomsap welde op in de verse wond. De Pichu glimlachte wrang. Eindelijk. Die Iron Tail had ze nu wel onder de knie. Ze richtte zich op en keek naar de zon. Hmm, het werd tijd om naar de andere toe te gaan. Ze zette zich in beweging en wandelde om het kasteel heen. Ze had vlakbij het gebouw staan oefenen. Hope ging nauwelijks verder dan een paar meter van het kasteel vandaan. Waarom zou ze ook. De wereld daarbuiten had haar niks te bieden op het moment. Het was allemaal zo oneerlijk. Pure en Angel waren allebei al geëvolueerd en zij zat vast in deze kleine gedaante. Pichu evolueerden door geluk en liefde, maar erg gelukkig had Hope zich niet meer gevoeld sinds de dood van Summer. Het had haar wel een stuk volwassener gemaakt. Hope was zeer serieus gaan trainen en had zichzelf al vele aanvallen aangeleerd. Ze wilde in staat zijn om haar familie te beschermen. Ze was misschien nog maar een Pichu, maar ze was niet zwak. Helaas dachten haar broer en zus en niet zo over.

Hope zuchtte even. Haar ogen gleden langs de bosrand en vond al gauw de witte, imposante gedaante van Teresiá. Van verre herkende ze de witte gedaante van Purity en ook de stuiterende aanwezigheid van Amita. Ze schudde even lichtjes haar hoofd. Hoe vaker ze de Absol zag, hoe meer ze het idee kreeg dat de Pokémon nogal simpel was. Simpel als in dom. Of gewoon achterlijk. Ach, Hope mocht haar wil. De Absol maakte iedereen om haar heen of heel vrolijk, of extreem geïrriteerd. Voor haar was dat gelukkig het eerste. Tot haar verbazing zag ze dat ook Chiara erbij kwam staan. Wat leuk, ging de Eevee ook mee? Hope was nog te ver weg om te horen wat iedereen zei, dus begon ze wat sneller te lopen. "Hallo iedereen," zei Hope, terwijl ze probeerde opgewekt te klinken. Ze richtte haar blik op Teresiá. "Is dit iedereen?" vroeg ze de vospokémon.


~ T E R E S I A~
Terwijl haar amandelkleurige ogen over het gooiende terein gleden, zag ze een witte gedaante naar haar toe spurten. Een glimlach gleed over haar gezicht, terwijl Pure steeds dichterbij kwam, haar voorbij stoof en een slippende bocht maakte. "Hallo Pure," zei ze glimlachend. Op dat moment hoorde ze wat. "Hoi Teresiá! Dag bomen!" klonk een heldere stem vanuit de verte. Teresiá keek op en glimlachte. Amita was een verschijning die moeilijk te missen was. In al haar enthousiasme knuffelde de Absol een boom en huppelde ze daarna naar Teresiá toe. "Wat gaan we doen vandaag? Wie gaan er mee? Gaaaaaaaaan weeeee?" De vospokémon lachte even. "We moeten nog even op de andere wachten. Ik weet nog niet wie er allemaal komen. Wat we gaan doen vertel ik straks," legde ze geduldig uit. “Hallo,” klonk er toen. Teresiá keek op en zag tot haar verrassing Chiara voor zich staan. “Wat toevallig dat ik jullie hier tegenkom. Stoor ik?” Ze glimlachte breed. "Natuurlijk stoor je niet! Wat fijn je te zien Chiara. Ik heb de kinderen uitgenodigd voor een expeditie door het bos. We gaan nog maar zo weinig weg uit de vallei, dat het me wel leerzaam voor ze leek." Teresiá glimlachte breed naar de Eevee. Op dat moment voegde Hope zich bij hun. De Pichu vroeg of iedereen er was en de Ninetales merkte dat Hope erg haar best deed om vrolijk over te komen. Teresiá richtte haar blik op de horizon. "Ik weet het niet. Misschien komen Dustfire en Angel nog." Teresiá ogen verstrakten zich wat. Angel... Zou de Quilava durven komen?

OOC: Godmode Teresiá met toestemming.