Karai liep langs de rivier. Hij was even weg geweest, maar was er nu weer. Shadow was misschien bezorgd, dus liet hij merken dat hij er weer was.

(Alleen Shadow en ik, als je erbij wil vraag toestemming )

Shadow kwam niet al te snel aanlopen, en gafKarai een likje. "Heey,," zei ze lief. "Hoe gaat het?"

"Goed hoor" zei Karai grijnzend. "En jij?" hij gaf Shadow eeen likje terug.

Shadow zuchtte. "Slecht..." zei ze kortaf. Ze wist niet of Karai haar zou begrijpen, dus vertelde ze het liever iet.

Karai keek bezorgd nar Shadow. "Wat is er?" vroeg hij, terwijl hij in Shadow's ogen probeerde te kijken. "Komt het omdat ik weg was?"

Shadow realiseerde zich neens dat Karai weg was gweest. "No... nee..." zei ze. "Sorry..." ze keek naar de grond.

Karai keek even geschrokken. "Shadow, wees eerlijk tegen me. Ik ehb zoveel geheimen die niemand weet-" Karai hield op. Hij had iets gezegd wat Shadow juist haar geheim kon laten bewaren.

Shadow intereseerde het niets wat Kari zei. "Het zijn deze tijden" zei ze kortaf. "Ik heb het meilijk, en dan gaan de anderen ook nog vrolijk en hyper doen..." ze staarde naar de grond, en wachtte op Karai's reactie.