Blitzy zat al een tijdje op Dusfrie's rug. Toen hij iets voelde,keek hij naar beneden. Hij zag het Crystal Lake dichterbij komen. Eigelijk vond hij het best jammer,hij lag juist zo goed. Toen stond hij op. legde de verendos waar hij juist inlag goed,en sprong via haar nek naar de kop van Dustfire. 'Landen!' riep hij boven het geklapper van haar vleugels uit.

Dustfire genoot met haar ogen dicht van de koele wind in haar gezicht, want het was die dag erg warm.
Toen Blitzy op haar kop klom, opende ze haar ogen weer en keek naar beneden.
Ze knikte met haar kop en daalde zachtjes. Toen ze vlak bij de grond waren spreidde ze haar vleugels zo ver mogelijk zodat de wind tegen haar vleugels ervoor zorgde dat ze langzamer gingen. Ze landde langs de kant van het meer. Ze keek naar Blitzy. 'Daar zijn we dan' zei ze met een glimlach en keek over het meer heen.
Het water weerspiegelde het landschap en de zon maakte dat het water glom als goud. Mooier kon het zowat niet.

Blitzy keek om zich heen . Hij sprong in een sprong van haar kop af. Daarna keek hij naar het meer. Zijn ogen glommen van de weerspiegeling. Hij keek vervolgens achter zich,naar Dustfire en liep dichterbij naar het meer.een beetje voor het wateroppervlak ging hij zitten. Daarna keek hij naar het water,half verblind door de weerspiegeling.

Dustfire keek om naar Blitzy, die overduidelijk verblind was door het water.
Ze grijnzde breed, en stapte nog iets meer naar het water. Ze zag nu ook zichzelf in het water.
Ze zag er anders uit dan normaal. Veel opgewekter. Voor het eerste keek ze weer zonder te zuchten naar haar eigen spiegelbeeld in het water. Langzaam liep ze richting Blitzy en keek weer naar het water. Nu zag ze hun allebij. En hij zou dat ook zien. Dustfire glimlachtte en ging rustig zitten.

Blitzy keek naar de weerspiegeling van Dustfire en ging ook ziten. Daarna wist hij zijn ogen wijd open te doen. even prikte dat zeer hard,maar later wendde hij aan het zicht. Toen zag hij dat de zon praachtiger was dan ooit. Blitzy voelde zich ook nog vreemder dan ooit. Met het feit dat water zijn grootste angst was,trok hij zich deze avond niets van aan. Hij keek dan richting Dustfire en glimlachte. Daarna keek hij weer naar de weerspiegelingen.

Dustfire keek over de horizon, naar de zon, die bijna achter de bergpunten verdween. Rond de zon was er een rood-oranje gloed in de lucht, wat bijna nog prachtiger was dan de zon midden op de dag die een echt zomergevoel gaf. Dustfire keek naar de bomen die bewogen in de wind. Die wind was er overdag niet, dus het werdt echt bijna avond. Dustfire zag in de weerspiegeling in het water nog maar een klein randje van de zon. Het werdt al een stuk donkerder en haar zicht werdt iets minder goed. Sommige kleine pokemon stoven hun hol al in om te slapen, of te schuilen voor pokemon die s'nachts jaagden. Dustfire draaide haar kop. De maan was al zichtbaar, al was de zon nog niet weg. De maan was niet half en ook niet heel, een beetje er tussenin. de maan had de kleur van zilver. Dustfire moest even aan silver denken, maar verdrong die gedachtte weer. Het was nu geen moment om daar aan te denken.

Blitzy keek naar een voorbijwaggelende Sentret,gevold door twee Furrets. Die kropen vlug in een boom. Wat verderop zag hij een kleine Zubat zijn kop buitensteken. Hij scheurde zijn blik los van de pokémon en keek naar de horizon. 'Dit is de magischste zonsondergang ooit!' zei hij verbaast terwijl hij keek naar de zon die zakte naar de bergtoppen. 'Prachtig!' voegde hij eraan toe. Blitzy keek naar boven. Geen wolkje aan de hemel. Het zou dus een nacht worden vol met sterren. Toen zag hij een paar Volbeats en Imulsses naar het meer vlogen. Die glommen in de zon en in het maanlicht wat de omgeving nog prachtiger maakte.

Aleera bespioneerde de twee pokémon en gromde zacht.
Ze twijfelde of ze op Blitzy af zal rennen en hem aan stukken scheuren of dat ze zal afwachten hoe de nacht verloopt en hoe de maan steeds mooier wordt.
Ze bleef staren naar de maan en werd bezeten door de glans van de prachtige maan.
Pas na een tijdje besefte ze dat iemand naar haar zat te kijken, ze voelde de prikkels in haar rug.
Aleera's rughaartjes gingen overeind staan en ze gromde luid en duidelijk.
''Wie is daar!'' Zei ze hardop, waardoor Blitzy en Dustfire ook naar haar keken.

Dustfire keek ook naar de pokemon die allemaal een eigen soort schuilplaats hadden. Holen in de grond, shuilplaatsen in de bomen en sommige pokemon overnachtten zelfs in het water. Ze keek naar de bergpunten. De zon was verdwenen, en de sterren verschenen. ''Het is inderdaad prachtig'' Zei ze Glimlachend terwijl ze naar de volbeat en illumse keek. Toen ze iets achter haar hoorde grommen keek ze voorzichtig vanuit haar ooghoek naar achteren. Tussen de struiken zag ze iets grijzigs, maar niet genoeg om te weten wat of wie er zat. Totdat het zei: ''Wie is daar!'' Dustfire zag de poochyena nu wel duidelijk, en keek haar een beetje verbaast aan. Wat een drukte ineens, die de lange mooie stilte verbrak. Dustfire irriteerde zich en keek de poochyena strak aan.

Aleera zag dat Dustfire naar haar met een geirriteerde blik keek.
Ze gromde luidkeels en liet merken dat ze boos was.
De prikkels in haar rug waren verdwenen, dus waarschijnlijk was de spion weg.
''Hmm. Dus ehh..'' zei Aleera op een toon van dat ze niet wist wat ze moest zeggen.
''Waarom zijn jullie hier?!!'' wist ze uit te brengen.
De pidgeotto's vlogen van schrik weg van Aleera's hardige gegrom.

Blitzy keek net zo geirriteert als Dustfire. 'Gewoon...van de avond genieten.' zei hij kort. Een paar nieuwsgierige pokémon gingen vanuit de bomen of de lucht kijken wat dat lawaai was. Toen hij zag dat ze boos was,stond hij recht. 'En wat doe jij hier?' zei hij geirriteerd. Hij voelde gevaar en balde zijn vuisten. Vanaf de minste foue bewiging dat Aleera zou doen,zou hij haar voor zijn.

EDIT:in dit topic wil ik voor een keer niet vechten of op gevaar stuiten!

[ WHAHAHA foue bewiging! XD ]

Aleera keek Blitzy woedend aan en schraapte met haar lange scherpe nagels over de zachte grond.
Er zaten 3 diepe krassen in de zachte grond.
Ze was een paar stappen naar voren gegaan en gromde nogmaals luidkeels.
In een ooghoek zag ze een heleboel pokémon nieuwsgierig kijken wat er aan de hand was.
Aleera blafte onverwachts heel hard zodat de pokémon in de lucht van schrik wegvlogen.
''Zo, dat zaakje is ook weer afgehandelt.'' Zei Aleera met een grote grijns. ''Maar waar waren wij gebleven?''

Dustfire keek nog geirriteerder naar de pokemon.
Toen de poochyena woedend naar blitzy keek en gromde kon ze haar boosheid niet meer verbergen.
''VERDWIJN!'' Krijste ze naar Aleera, en een vlam ontsnapte uit haar snavel. Als de poochyena nog één ding deed die haar zou irriteren, zou ze hem zeker gaan flamberen. Ze deed een stap naar voren en krastte nu met haar nagels in de grond, alleen waren haar nagels zeker veel groter en gevaarlijker dan die van de poochyena.

[IK LIG HIER DUBBEL WEETJE, WHAHA XD]

Aleera's woede werd alleen maar erger. Maar ze wist dat als ze door zou gaan dat ze dan zelf niet meer zou leven.
Dus besloot ze om weg te gaan.
Ze deed nog één woedende blik naar de 2 pokémon en verdween de struiken in.
''Ik kom je halen Blitzy, al is dat 't laatste wat ik doehoehoehoehoe!'' Riep Aleera nog op een angstaanjagende toon.

Blitzy gromde nog luider. Met het feit dat hij geen nagals had,had hij wel gevaarlijk scherpe vingers. 'Je moet de boel nu niet gevaarlijk maken!' snauwde hij. Nu ontsnapte er zelfs rook uit zijn neus. Hij voelde zijn vlam groeien. 'Flauwe kul!' riep hij nog na! 'Ik laat me echt niet doen door een Poochynena!' zei hij geirrieerd en ging weer zitten. Wat hij eerst dacht dat deze avond niet meer stuk kon,is nu verknald.

Wooshie was van plan om naar de prachtige maan te kijken totdat ze opeens Aleera tegen kwam.
''Whooohoohooohoo! Aleera stop!'' Riep Wooshie op een geruststellende toon.
''Aleera rustig, kalm!'' En Aleera stopte voor haar neus.
Wooshie zag dat ze hijgde.
''Wat is er mijn beste?'' Vroeg ze en ze zette een kleine glimlach op.
Maar Aleera dook weg, de bosjes in.
Wooshie keek verbaasd maar liep verder. Ze had geen zin daar achter aan te gaan en het uit te peuzelen.
Toen ze uit de struiken kwam zag ze Blitzy en Dustfire zitten.
''Dustfiiiiiire!! Goeie vriendin van me! Blitzyyyy! Tijd niet gesproken, mijn beste maat.''
Wooshie was dol enthousiast en ging tussen de 2 pokémon in zitten.

Dustfire luisterde naar de laatste woorden en grijnsde.
Wat een uitslover... blitzy was veel sterker dan de poochyena, en als Dustfire er ook bij was zou ze regelrecht haar dood inlopen. Dustfire gniffelde vermaakt, en keek toen naar Blitzy. ''Is dat niet grappig? die kleine poochyena denkt dat ze ons iets aan kan doen!'' Dustfire deed een vlammenwerper op de plek waar de poochyena had gestaan, en het gras op die plek verbrandde meteen en de grond werdt zwart.
Net toen ze weg wou lopen zag ze Wooshie aankomen. ''Oh. hallo Wooshie, inderdaad, tijd niet gezien'' Zei ze met een kleine glimlach.

Blitzy keek vaag naar Wooshie. 'Tijden niet meer gezien,ja.' zei hij nogal afwezig. Blitzy grijnsde naar de zwarte plek. Nu kwamen er weer zachtjes pokémon toe. Hij rolde een keer met zijn ogen en keek dan naar Wooshie. 'En wat brengt jouw hier?' zei hij vriendelijker dan tegen de Poochyena. Daarna keek hij naar het laatste stukje zon. Door die Poochyena had hij de zonsondergang gemist.

Wooshie keek naar de maan die rustig rood liep door de wolken.
''Nou ik kreeg een oproep van een pidgeotto dat er een gevecht hier was.
Dus ik besloot om hier eventjes te gaan kijken, en omdat ik de bloedmooie maan wou zien natuurlijk.''
Ze keek naar 't water en zag d'r eigen spiegelbeeld maar dan depressiever dan dat ze was, of leek dat maar zo?
Toen kwam de wind en Wooshie keek naar achter, ze zag daar een grote zwarte vlek op de grond.
''Ehhm.. ehh.. Als ik vragen mag.. Hoe komt die grote zwarte vlek daar? Is er echt een gevecht hier gehouden?
Is er iemand gewond?'' Vroeg Wooshie angstig.

Na het horen van Wooshie's verhaal rolde Dustfire vermoeid met haar ogen.
Wooshie.. er was geen gevecht... er was alleen een pokemon die een beetje te stoer deed..''
Dustfire keek naar de zwarte plek op de grond en krastte er langzaam met haar nagels doorheen.
Ze keek om naar Blitzy. Ze wist dat hij ervan baalde dat er geen rust meer was, en dat ze niet meer alleen waren, en zijzelf deed dat ook. Dustfire klapte met haar vleugels, om te kunnen zeggen: ''Zullen we weer gaan?'' Zonder een woord te zeggen.

Wooshie's blik veranderde en ze staarde depressief naar 't water.
Haar stem sloeg over. ''Ik ehh, ja het spijt me. Ik zal jullie niet meer storen. Ik zal jullie voortaan niet meer storen.''
En ze dacht aan wat er vroeger was gebeurd tussen Aleera en haar.
Wooshie stond op zonder ook maar iets te zeggen en maakte zichzelf klaar om in het water te springen.