Doesn't really feel like christmas at all..


In zijn eentje zat de Quilava naast de verlaten fabriek, alleen met een eigen gestookt vuurtje. Hij keek in de vlammen waarvan de hitte op zijn huid brandde. Meestal was een vuurtje bedoeld om je warm te houden, maar koud was het niet. Hoe vorig jaar de sneeuw er al dik lag, en de Pokemon allemaal gezellig bij elkaar kropen, was het dit jaar droog en verrassend 'warm'. En dus was dit vuurtje meer bedoeld om licht te geven deze avond, en misschien een beetje voor de sfeer. Hij wist eigenlijk niet wat hij ervan moest denken. Aan de ene kant goed, want zoveel hield hij nou ook weer niet van sneeuw. Zeker niet vorig jaar. Het was even leuk, omdat het er mooi uitzag, maar uiteindelijk had het toch meer na- dan voordelen. Toch ontnam de sneeuwloosheid wel de sfeer waardoor je in de kerststemming kon komen. Evening suchtte, pakte een takje vast en prikte ermee in het vuur, waardoor er asvlokken door de lucht heen vlogen. Ach, misschien had hij het wel nodig om even alleen te zijn. Het ging er bij hem nog steeds niet in dat hij slechts een kleine tijd geleden een van zijn kinderen kwijt was geraakt. Wat zou het mooi geweest zijn als ze er nog was, dan zat hij hier waarschijnlijk niet alleen, maar samen met Shadow en de kids kerst te vieren. Waar zou Shadow op het moment überhaupt zijn? Zou ze zich net zo ellendig en alleen voelen als hij zich nu voelde? Evening schudde zijn kop. Niet aan denken. Ze moest ook even alleen zijn, het laten bezinken. Zijn bemoeienis was wel het laatste wat ze nodig was. En toch.. verlangde hij meer naar haar dan ooit. In zijn hoofd kwamen de herinneringen langs van een grote tijd geleden. Toen ze samen in de sneeuw lagen, in het gebied waar nu de ijzige ruïnes stonden. Hoe fijn zou het wel niet zijn om weer gewoon naast haar te liggen, starend naar de sterrenhemel, warm gehouden door elkaars lichaam. Een kleine zwakke glimlach kwam op zijn gezicht, maar die verdween snel weer wanneer hij geluiden hoorde. Hij spitste zijn oren, keek waakzaam om zich heen. Maar hij zag niks. Hij zou toch zweren dat hij iets gehoord had? Verder was dit gebied uitermate verlaten, afgezien van de paar vogels in de bomen, en de Pokemon die in de fabriek leefden. Evening besloot maar niet om zich heen te schreeuwen, en te wachten tot diegene die het geluid had geproduceerd dichterbij kwam en hij recht in de ogen keek van een andere Pokemon...

Spoiler:

(Can i post? o3o)


Een gele lichtstraal raakte een klein boompje die flinke schade had opgelopen en dreigde om te vallen, “Ha! En die zit!” De Pikachu had breed grijnzend zijn pootje gebald tot een vuist. Zijn Thunderbolt werd sterker.. met iedere seconden die hij eraan spendeerde.. Zou het hem lukken om nu Electro Ball uit te proberen? Welnee, elke poging mislukte dus waarom zou hij…? Sho keek om zich heen het was donker en een wat gure wind stak op.. hij wist wat voor dag het was vandaag maar hij geloofde niet meer dat Kerst gezellig kon zijn… hij haatte het, al was dat niet altijd zo geweest. De Pikachu haalde zijn schouders op en geeuwde, terwijl hij langzaam van zijn trainingsplek kwam, snel spurtte hij de bosjes in en kwam even verderop weer op een pad terecht… Sho raakte licht in paniek.. dit was niet het pad die hij had genomen toen hij van zijn neef vandaan ging om te trainen, “ ‘Domme,” gromde Sho nijdig maar zag iets verderop rook van een vuurtje.. en waar rook is, is vuur! En waar Vuur is. Zijn waarschijnlijk Pokémon die hij de weg kon vragen! Sho dacht niet na.. en dacht al helemaal niet na dat het waarschijnlijk een vreemde Pokémon was maar wat dan nog? Hij wilde terug naar Daichi en wel snel.

De Pikachu zette zich af en spurtte naar de plek waar die rook vandaan kwam . Hij kwam slippend tot stilstand en gluurde door het struikgewas naar de gedaante die naast een of ander… hoe heette dat ookal weer? Een bouwval of zoiets… Sho trapte tegen een kiezelsteentje dat irriterend werkte tegen zijn achterpootje en ritselde door het verdorde gras. Toen Sho beter keek zag hij dat het een Quilava was… hij of zij zag er eenzaam uit… zonder te beseffen begonnen de pootjes van de Pikachu uit zichzelf te bewegen.
Het pad bleek erg overwoekerd te zijn met wortels van bomen en met scheuren te zijn bedekt maar Sho lette niet op waar hij liep en struikelde over een boomwortel die hij over het hoofd had gezien. Hij rolde door doordat het pad wat naar beneden liep en kwam tot stilstand tegen iets hards. Het duizelde de Pikachu even maar zag toen dat hij vlak naast de Quilava lag… dat moest er komisch uit hebben gezien maar Sho vond dit alles behalve leuk en gromde iets in zichzelf terwijl hij het wezen aanstaarde,"um.. hallo,"zei Sho met een droge blik terwijl hij de Quilava bleef aanstaren...

(omdat ik me verveeldeXD)

Het regelmatige geknars van het bevroren gras klonk veel luider dan het hoorde in dit verlaten bos. Al kwam het omdat het 's nachts was en er op een mysterieuze bijna niemand te zien was. Al uren ploeterde Blitzy door dit verlaten bos, in een hopeloze poging de stad te bereiken voor Kerstavond. Welke dag zou het eigenlijk nu zijn? Hij had al in dagen geen datum meer gehoord of gezien. Uit de verte klonk een gedempte knal en was Blitzy's gelaat voor één seconde verlicht. 'Wat was dat?' gromde hij tegen zichzelf. Tegen dat de omtrekken van de bomen die op zijn netvlies gebrand stonden weer verdwenen, was de oorzaak van die lichtflits natuurlijk ook weer verdwenen. Alleen de uitgestrekte duisterheid en bomen, bomen en nog eens bomen kon hij nog zien, met als enige lichtbron zijn vlam op zijn kop. Nijdig slofte Blitzy verder over de bemoste grond. Het geknars onder zijn voeten bleef wel uren duren naar zijn gevoel. Maar uiteindelijk stopte hij toen hij verrast werd door een zee van maanlicht. Blijkbaar was hij op een open plaats terecht gekomen. Niet alleen de hoeveelheid aan maanlicht trok zijn aandacht, maar ook een grote metalen constructie die voor zijn neus in het midden van de open plek stond. Wel.. Wat er van overbleef tenminste. Het leek alsof er iemand een poging had gedaan om het af te breken maar het niet volledig was gelukt. Behoedzaam liep Blitzy eropaf. Verschillende stukken verwrongen metaal lagen over de grond verspreid. In het licht van zijn vlam zag hij iets wat op een machine leek.. maar enkel aan stukken gereten door een razende Pokémon. Gefascineerd keek Blitzy naar de constructie. Het leek op die menselijke technologie. Zouden er dan toch ooit mensen gewoond hebben in dit gebied? En uiteindelijk zag hij eindelijk een andere lichtbron dan zijn eigen vuur. Een klein kampvuurtje knetterde in de schaduw van de constructie en bij het kampvuur zat een eenzame gedaante. Toen Blitzy die gedaante bekeek veranderde zijn uitdrukking van nieuwsgierigheid naar blijheid. Het was Evening. Nog nooit was hij zo blij geweest om hem te zien. Al keek Evening niet zo heel blij. Net toen hij op hem wou aflopen, klonk er opnieuw geritsel en plofte er een andere schim vlak naast hem neer uit de bosjes. Een Pikachu... en hij had blijkbaar een verdwaasde blik van die val. Blitzy liet zich grinnikend zakken tot hij de ijskoude grond tegen zijn kont voelde. 'Hehe, eindelijk wat rust. Ik ben al ik weet niet hoelang op stap. Ik probeer namelijk Pokémon City te bereiken voor Kerstavond. Ohja, welke dag is het trouwens, ik heb geen idee of me nog moet haasten.' Blitzy haalde zijn gebruikelijke grijns weer boven, maar verdween snel bij het zien van Evening's gezicht. 'Gaat het wel?' vroeg hij twijfelend. 'Je zit hier zo alleen en je kijkt zo bedrukt?' Blitzy keek hem vertrouwelijk aan. 'Je mag het me gerust vertellen hoor... Nou voor de dag ermee!'

[Evening is chaggie, beware o3o]

De Pokémon waar hij nu oog in oog mee stond bleek een Pikachu die op een of andere manier naar beneden gerold was en nu naast Evening lag. De Pikachu leek ietwat duizelig, wat er nogal grappig uitzag. Maar Evening was nooit echt een lacher geweest. En in zijn huidige situatie kon hij er niet eens een glimlach uit krijgen. Hij bleef zwijgend naar de Pikachu staren, die het nu ook niet meer lollig leek te vinden en in zichzelf gromde. Daarna begroette hij de Quilava, met een ietwat droge blik in zijn ogen, iets wat Evening niet bepaald kon waarderen op het moment. "um.. hallo,'' kwam er bij de Pikachu uit. Evening slaakte een kleine zucht, en gaf een neutraal antwoord, toch proberend wat vriendelijk te klinken. ''Hallo daar.'' antwoordde hij tegen hem, maar wist verder niet veel uit te brengen. Tsja, wat moest je zeggen als er ineens een Pikachu naast je rolde? In een melige bui zou dat wel leuk geweest zijn. Hmm ach, een droge opmerking kon er altijd wel van af. ''Waar kom jij vandaan rollen?'' besloot hij maar te zeggen, waarna zijn aandacht al snel door iets -of liever gezegd iemand- getrokken werd.

Een grote aapachtige Pokémon liep tussen de bomen door, met zijn kopvlam die in deze situatie als een soort fakkel diende. Erg handig was dat, dat kon Evening wel bevestigen. Hoewel hij zijn vlammen bijna nooit gebruikte was het in dat soort situaties een zegen. De Infernape had hem nu ook blijkbaar opgemerkt, en kwam zoals hij wel verwachtte zijn kant op. Hem zien maakte hem misschien wel iets vrolijker. Als leider van de Chiave trok hij eigenlijk bijna nooit op met leden van de groep, maar wel dikwijls met dit lid, op een of andere manier. Hij was een van de weinigen die hij echt een vriend kon noemen in dit gebied. 'Hehe, eindelijk wat rust. Ik ben al ik weet niet hoelang op stap. Ik probeer namelijk Pokémon City te bereiken voor Kerstavond. Ohja, welke dag is het trouwens, ik heb geen idee of me nog moet haasten.' eerst leek Evening op te koppen, maar toen hij Blitzy over kerst hoorde praten voelde hij zich weer eenzamer, al was hij nu vergezeld door twee andere Pokémon. Antwoorden deed hij echter niet, want om eerlijk te zijn was zijn besef van tijd echt weg op het moment. Het boeide hem ook niet echt meer, iets wat er zeker aan bijdroeg.

'Gaat het wel?' klonk de stem van de Infernape twijfelend wanneer hij het bedrukte gezicht van Evening had gezien. Evening kreeg een brok in zijn keel. Hij zou vast gaan vragen wat er aan de hand was, en omdat ze elkaar goed kenden wou hij er vast het fijne van weten. 'Je zit hier zo alleen en je kijkt zo bedrukt?' Evening mompelde wat in zichzelf, en wendde zijn vochtige oogjes naar het welig brandende vuur. 'Je mag het me gerust vertellen hoor... Nou voor de dag ermee!' Evening liet een kleine grom horen. Hij wou het hem best vertellen, maar niet in het gezelschap van een vreemde en zeker niet als Blitzy het hem op zo'n respectloze manier vroeg. ''Niet nu, Blitzy.'' sprak hij hem toe met een rauwe stem, waarna hij zijn kop weer naar Blitzy richtte en zijn blik op hem liet rusten. ''..Het is persoonlijk.'' vertelde hij er daarna achteraan. Natuurlijk wist Blitzy niet wat hem overkomen was. Iets zo ergs wat hij vast niet eens kon voorstellen. Dat hij alleen was met kerst en Shadow uit het oog was verloren was natuurlijk nog lang niet zo erg als hun gezamenlijke verlies. Evening schraapte zijn keel, en wenkte naar het vuur. ''Kom erbij zitten als je wilt'' sprak hij. Misschien begreep Blitzy dat Evening er nu niet over wou praten, maar wel veel baat had bij een vriend die hem kon steunen.