Houndoom staarde zuchtend naar het water. Ze dacht aan hoe het vroeger was, toen de Dark-Siders en Shadow Lugia er nog niet waren... De tijd dat avontuur niet alleen uit vechten bestond, maar ook uit de oplossing vinden van mysterieuze raadsels. Er viel een blaadje in het water, wat Houndoom haar spiegelbeeld verrimpelde. Houndoom fronsde bij het zien van een Volbeat en een Illumise die hun liefdesdans boven het water deden. Het deed haar denken aan Joel en zichzelf... Haar ogen werden vochtig, en haar tranen drupten in het water. Ze probeerde het met haar poot weg te vegen, maar deze was zanderig, en er kwamen modderige vegen onder haar ogen. Ze legde haar kop neer op haar poten, en haar tranen gleden langzaam van haar gezicht af op de grond, en de tranen liepen met een dun straaltje naar het water toe.

Imala kwan vrolijk aanhuppelen en ze zag een verdrietege Houndoom.
Ze liep er naar toe "Wat is er mervrouw"Vroeg ze lief met een schuin kopje.
Ze ging zitten en wachte op het andwoort en haar staart ging langzaam heen en weer.

Houndoom's trannen waren inmiddels gestopt, maar aan haar rode ogen en de vegen eronder was duidelijk te zien dat ze had gehuild. "Er is..." zei ze schor. Ze schraapte haar keel. "Er is niets..." zei ze zuchtend. Ze probeerde te grijnsen naar de Eevee, maar het kwam er meer uit als een zure glimlach.

''Er is wel iets Houndoom, dat voel ik'' zei Ayelinn emotieloos die achter haar stond.
Ze was niet uit op een gevecht maar eerder op een gesprek.
Kalm wachtte ze haar reactie af.

Houndoom draaide zich om naar Ayelinn. "Wat zou er dan moeten zijn?" vroeg ze zo normaal mogelijk. Haar onderlip trilde zachtjes, en ze had het gevoel alsof ze elk moment weer in huilen uit kon barsten.

''Je mist iemand. Iemand ie heel belangrijk voor je was. Ik doe maar een gokje maar misschien een oude partner?'' vroeg Ayelinn.
Als het om emoties ging kon je niks verbergen voor Ayelinn. Ze kon ook erg meeleven met andere ookal deed ze dit bijna nooit.
''Heb ik gelijk Houndoom?'' vroeg ze rustig en keek haar kalm aan.

Houndoom beet zachtjes op haar onderlip. "Misschien wel, ja." zei ze zuchtend. "Maar hij is al lang dood... En bovendien, ik voelde niks meer voor hem toen hij stierf." probeerde ze zowel Ayelinn als zichzelf over te halen. Tenminste... Ze voelde toen toch niks meer voor hem? En bovendien, hoe kon ze van een dood iemand houden? Nee, dat was verre weg van mogelijk...

''Dan moet je op zoek naar andere pokemon die hetzelfde voor jou voelt als jij voor hem. Houndoom het is moeilijk maar dood is dood. Je moet het verleden laten rusten anders blijf je erin hangen zonder oog voor de toekomst'' zei Ayelinn. ''Het is een risico om je deur uit te lopen de grote weg op maar als je niet op je voeten let wie weet waar je dan terrecht komt'' zei ze.

Het duurde even, voordat ook werkelijk tot Houndoom doordrong wat Ayelinn allemaal zei. "Welke toekomst?" zuchtte ze. "Aangezien het enige wat ik tot nu toe heb bereikt vaak uitloopt tot vechten, weet ik niet of er nog wel überhaupt een toekomst voor mij in zit." ze fronsde even. "Ik waardeer wat je zegt, maar ik denk niet dat er ooit zoiets zal kunnen gebeuren... Liefde is gewoon niet bestemd voor mij." legde ze uit.

''Houndoom geloof me op ieder potje past een dekseltje'' zei Ayelinn.
''Jij hebt jou dekseltje alleen nog niet gevonden'' zei ze.

Ze schudde even met haar kop. "Denk je echt dat het zo makkelijk gaat?" zei ze ongelovig. "Ik weet het niet hoor.." zuchtte ze vermoeid.

Arathorn stond op een rots niet ver bij de drie andere pokemon vandaan.
Zijn blik werd vooral getrokken door de zilvergrijze pikachu. Hij kende haar maar wist niet meer waarvan.
Met een sierlijke sprong, sprong de Absol naar beneden en landde achter de twee pokemon die met elkaar aan het praten waren.
''Hoi'' zei hij stil tegen hen.

Houndoom keek met een vreemd achtige blik naar de Absol. "Hallo." begroette ze hem terug. Ze glimlachde even vriendelijk, en hield het daar toen bij.

''Arathorn?'' vroeg Ayelinn verbaasd. Hij had haar niet herkend maar zij hem wel degelijk.
''Dat is lang niet gezien'' zei ze met een kleine glimlach. De laatste tijd glimlachte Ayelinn maar amper.

Houndoom fronsde. Arathorn? Had ze die naam niet al eens eerder gehoord? Als ze hem al eens gehoord had, was het zeker al een tijdje geleden...