Het was een donkere nacht, duizenden sterren straalden aan de hemel en een zacht briesje waaide door het hoge gras. Het maakte een zacht ritselend geluid toen er een kleine pokémon doorheen liep. De Vulpix was niet zichtbaar, omdat het gras hoger was dan zijzelf. Kleine pluisjes landden op haar kop en neus, waardoor ze moest niezend. Dat geluid verbrak de verder drukkende stilte. Met een klein sprongetje kwam ze tevoorschijn uit het gras. Het was Teresiá, de speelse Vulpix. Dat was ze nu in elk geval nog. De kleine pokémon had een belangrijke beslissing genomen. Met kleine pasjes liep ze naar de grot voor haar toe. Warme dampen kwamen haar tegemoet. Teresiá wandelde de grot in, haar ogen moesten even wennen aan het duister. Al snel konden haar grote bruine ogen de contouren van stenen, brokstukken en gloeiend hete magma onderscheiden. Teresiá liep naar de magma toe en ging bij de rand zitten. Ze keek hoe het daar bewegingsloos lag. Alleen een persoon of een ander iets van buitenaf kon het gesmolten gesteente in beweging brengen. Een zucht ontsnapte uit haar mond. Toen stond ze op, zette zich af tegen de rand en dook de magma in.
Een drukkende warmte omsloot haar, maar dit was enkel aangenaam voor de pokémon. Ze trappelde naar het midden van het magmameer. Daar haalde de Vulpix even diep adem. Nog één maal twijfelde ze kort, toen dook ze onder. met enige moeite peddelde Teresiá door de magma. Het gaf veel meer weerstand dan water, door de hogere dichtheid. Ze zette door, tot ze uiteindelijk de bodem voelde. Met haar voorpootjes begon ze die af te zoeken. Teresiá slikte even, veel lucht had ze niet meer. Toen raakte haar poot iets met een andere structuur van de rotsachtige bodem. Het voelde glad aan, als een gepolijste edelsteen. Meteen verspreidde er zich een vreemd gevoel door haar lichaam. Ze had het gevoel dat ze gloeide, het tintelende gevoel verspreidde zich razendsnel van haar poot tot de puntjes van haar staarten. Teresiá voelde zich groeiend, haar poten werden langer, haar snuit groeide en er voegden zich drie staarten bij de andere zes. En toen, net zo plotseling als het begonnen was, stopte het. Verbaasd keek ze om zich heen, toen merkte ze dat ze geen lucht meer had. Met een soepele slag draaide de pokémon zich om en zette zich toen krachtig af van de bodem. Teresiá schoot omhoog, zo veel makkelijker dan dat ze naar beneden was gezwommen. Haar kop doorbrak het gladde oppervlakte van de magma en hapte naar lucht. Ze peddelde naar de rand en klom er soepel uit.
Verbaasd keek ze naar haar poten, die nu wit en rank waren. Teresiá keek achterom en zag negen witte staarten, die zachtjes heen en weer bewogen. Onwennig liep ze een paar passen, ze was niet gewend om zulke lange poten te hebben. Alles leek nu zo klein. Kleiner in elk geval. Met een zucht ging ze zitten, het was eindelijk gebeurd. Ze was geëvolueerd tot een Ninetails! Teresiá had lang over haar beslissing na moeten denken. Ze was zelfs een tijdje weg gegaan uit pokérpg. Maar nu was ze terug en beter dan ooit. Plotseling hoorde ze geschuifel achter zich. Verbaasd keek ze om en zag drie kleine pokémon staan. Twee Magby en een Pichu keken gefascineerd naar haar. Teresiá stond op en liep naar de drie toe. Die schoten snel achter een grote steen. "Rustig maar, ik doe jullie niks." zei Teresiá rustig, waarna ze ging zitten. Drie hoofdjes verscheen aan de zijkant van de steen. "Hoe kan jij nu een Ninetails zijn? We zagen zelf dat een Vulpix in de lava dook!" piepte de Pichu. Teresiá glimlachte. "Kom maar even bij me zitten. Het is trouwens magma. Het heet pas lava als het de vulkaan verlaat." De drie pokémon keken elkaar even aan en stormden toen op haar af.
Ze gingen voor haar zitten en keken met grote, glimmende ogen verwachtingsvol naar haar op. Teresiá voelde zich groot, oud en wijs, wat haar erg amuseerde. "Maar hoe kan dat nou, mevrouw?" drong één van de Magby aan. "Ik ben geëvolueerd." legde ze uit. Nog voor ze verder kon praten begonnen de drie opgewonden door elkaar te schreeuwen. "Ik wil ook evoleren!"gilde de een. "Nee, evolúeren!" krijste de ander. "Moeten we de magma in?" vroeg de Picha, met een angstige uitdrukking op haar gezicht. "Of moeten we onze ogen dicht doen en het gewoon proberen?" vroeg een Magby, waarna de andere meteen zijn ogen sloot en zijn vuistjes balde. Teresiá schoot in de lach. Het leek niet erg aardig, maar ze kon het niet helpen. "Nee, geen van allen." grijnsde ze breed. "Ik ben geëvolueerd door middel van een vuursteen, die liggen op de bodem van dit magmameer." De drie pokémon waren weer stil en luisterden ademloos naar haar. "Je kan meestal uit jezelf evoleren, als je maar sterk genoeg bent en genoeg ervaring hebt. Maar sommige pokémon, zoals ik, kunnen enkel met behulp van een steen evolueren." De Pichu keek nog steeds angstvallig naar de magma. "Elke pokémon kan evolueren door middel van een steen, maar niet elke steen. Ik ben een vuurtype, dus ik kon met een vuursteen evolueren. Die zal bij jou weinig nut hebben." glimlachte ze naar de Pichu. Die leek nu gerustgesteld en ging zitten. De twee Magby schenen nu echter enthousiast te worden. "Dus wij kunnen met een vuursteen evolueren?" piepte eentje blij. Teresiá knikte. "Dat klopt. Maar je kan ook uit jezelf evolueren, door veel te trainen. Als je echter niet wil wachten kan je een vuursteen gebruiken." Toen stond ze op. "Snappen jullie alles?" De drie knikten tegelijk en bleven haar met hun glimmende oogjes aankijken. "Goed, ik moet nu gaan. Ga lekker spelen, jullie zijn veel te jong om je druk te maken over evolueren." zei ze vriendelijk, waarna ze naar de uitgang liep. "Dag mevrouw Ninetails!" klonk er in koor. Met een grijns op haar gezicht keek ze achterom. "Mijn naam is Teresiá. Als jullie ooit in de problemen zitten, mogen jullie me altijd roepen." Na die woorden zette ze zich af en rende de grot uit.
Eenmaal uit de grot sprong ze op een groot rotsblok wat naast de ingang lag. Met soepele sprongen klom ze de vulkaan op. Op een groot, uitstekend rotsblok ging ze zitten. Met haar blik op de maan gericht en haar snuit in de wind. Even sloot ze haar ogen, die nu paars gekleurd waren. Haar gedachten gingen terug naar de tijd dat ze haar ouderlijk huis verliet. Als jonge Vulpix, vol dromen over de wereld die daar buiten lag. Ze was er nu wel achter dat die niet zo eerlijk was als ze had gedacht. Een zucht ontsnapte uit haar bek, terwijl ze haar ogen weer opende. De maan was vol en vele duizenden sterren weerkaatsten in haar ogen. Ze had zich zo wijs gevoeld bij die pokémon. De jonge, naďeve Teresiá was weg. Ze was nu volwassen, volgroeid en een stuk verstandiger.
