Lotte was een klein meisje van slechts 11 jaar oud. Zij had een doodgewoon leventje en een doodgewone school. Ze hadden les van de vriendelijkste meester in de school:Meester George. Hij versierde de klas prachtig en was altijd stipt optijd. Tot op een maandag ochtend dat Lotte naar de klas ging en nog niet wistte dat de ergste week ooit zou gebeuren. De lucht was grauwig en het regende. Jason keek naar de klok. 'Hij is te laat...' Zei hij verbaast. Opeens ging de deur open. Dan kwam de kleine directrice binnegewaggeld. 'Kinderen,slecht nieuws Meester George is van de trap gevallen en heeft zijn voet verstuikt.' Opeens keek de klas alsof er een bom op hun huizen zijn gevallen. Daarna zei de directrice opgewekt:'Maar...er is een vervanger! Juffrouw Stengel zal de hele week invallen voor meester George.' Daarna kwam er een lange,dunne vrouw in het geel gekleed de klas binnen. Ze bloosde. 'Nou dan ga ik weer aan het werk. Veel plezier.' Daarna waggelde ze weg Juffrouw Stengel zei vervlegen:'Jha...Ik zal voor mijn klas zorgen alsofhet mijn bloedeigen kindertjes zijn!' Toen de voetstappen van de Directrice waren weggestorven,nam ze een meetlat, en sloeg die tegen het bord. Ze leek niet meer zo verlegen als eerst. Daarna krijste ze:'Er zal zo te zien veel veranderd moeten worden aan deze klas!' Zij nam de lijst met de namen en bekeek dan de leerlingen. Toen ze weer bij het bureau was,bekeek ze alle leerlingen. 'Marsman,recht zitten!' Gilde ze. 'Boochele,Vingers uit je neus!' Toen ging ze een lessenrooster op het bord tekenen. 'De onderkant van je bank is niet geschikt om kaugom op te plakken,Simons' Zei ze als een heks. Daarna fluisterde hij tegen Lotte:'Heeft ze ogen in haar rug?' Daarna smeet Juffrouw Stengel haar krijtje naar Eric die het ontweek. 'En ik hoor ook goed! STRAFWERK!' Bulderde ze. Daarna keek ze naar de foto van meester George. Die sloeg de foto in een slag van tafel af. 'Neem nu je wiskunde boek op Pagina 296.' En zo kreeg de halve klas strafwerk. onder andere: Jason,die een slordig handschrift heeft, Hans,die zijn gom liet vallen op de grond,Nina,die te hard drukte op haar balpen,Max,Die naar buiten staarde, enzovoort... Toen de bel ging,ging de hele klas,die nog nooit zo blij was geweest,naar huis. 'Zo kan de toch niet?' zei Lotte verbaast.

De volgende ochtend toen iedereen naar de klas ging,schrok de hele klas zich een bult. Alle versieringen waren weggehaald. Boven het bord stond er enkel een plakkaat waarop stond:"ZWIJGEN!" Alleen op het raam stonder er affiches. Maar die waren van saaie rekenkunsten. Dan kwam Juffrouw Stengel binnen toen ze bij het bureau kwam zei ze:'Zoals jullie zien,heb ik vannavond de klas een beetje bijgewerkt.' Daarna werd er op de deur geklopt. De directrice kwam binnen. 'Ik kom eens kijken of alles goed gaat?' 'Alles gaat goed' giechelde ze. Ze deed alsof ze bloosde. De directrice zei gerust:'Ok,ik zal je niet storen met je lessen.' Daarna deed ze de deur dicht en ze grinikte. 'Die domme directrice ook...' Daarna gromde ze naar de klas. 'NU! Pagina 154 in het boek "buitengewone wetenschap!"...' Lotte stak haar hand op. 'JA?!' bulderde juffrouw Stengel! 'We hebben dat boek niet eens.' 'Boeit mij dat.?' Daarna smeet ze een stapel boeken naar de leerlingen. 'Nu hebben jullie het.' Nina,moest zich inhouden voor 'AU!' te roepen. Tijdens de pauze stak de klas de koppen bij elkaar. 'Het is nu Dinsdag...We halen nooit Vrijdag als we zo voort doen.' Zei Lisa. De hele klas knikte. 'Als we nu gewoon niets zeggen en niets doen..kan er toch niets fout gaan..?' Fluisterde lotte. Daarna ging de bel. 'Je weet het...' Toen iedereen terug in de klas was kwam Juffrouw Stengel binnen en sloeg Simons een blauw oog,gewoon voor de lol. 'Daar had ik nu net eventjes zin in!' Zei zei kwaadaardig. Zo verliep de dag vol ergernis af.

Cedric was een jongen met blond haar dat vanzelf aan de top van elk haar rood was en uiterst veel fantasie. Hij tekende draken en weet er alles van. Hij heeft zelf ooit eens een voetspoor van een draak gezien. Alleen gelooft niemand hem, behalve zijn vriend, Simon, Een jongen van zestien die iets groter was dan Cedric en zwart haar had. die hield even veel van tekenen als hem. Cedric en Simon liepen samen naar de schoolbus terwijl ze naar hun rapport keken (met een 98 voor PO)
‘YES!’ riep Simon zo luid dat er zelfs een paar leerlingen van de lagere school omkeken. ‘Eindelijk, Grote Vakantie!’
‘Ja, maar vergeet niet dat we wel een pak huiswerk hebben.’ Zei Cedric.
‘En? We hebben veel tijd om aan onze Drakenboomhuis te werken.’ Antwoordde Simon terwijl hij zo wild op de bus sprong dat hij bijna struikelde over het opstapje. Cedric stapte juist rustig over het opstapje. ‘He? Cedric, het lijkt juist alsof je niet blij bent met de vakantie.’ Zei Simon.
‘Dat ben ik wel maar… Het vijfde schooljaar is juist voorbij, Tijdens het zesde moeten we stage doen en hebben we één lesuur PO meer en… hebben we bijna geen tijd meer voor draken te tekenen. ‘ zuchtte Cedric.
‘Hé, wat?’ riep Simon luid dat zelfs drie tweedejaarsmeisjes het uitgilden van schrik. ‘Het is pas vakantie! Nog geen reden om te denken over het zesde jaar! Ontspan twee maanden.’
‘Je hebt gelijk.’ Zei Cedric. ‘We kunnen beter de Boomhut nog van de zomer afkrijgen.’

Een kwartier later stopte de bus voor het bos. Cedric en Simon stapten af.
‘Zie je morgen.’ Zei Simon vlug en hij liep vlug naar zijn huis. Cedric bleef nog een paar seconden staan maar draaide zich om en liep naar zijn huis. De zon ging vlug onder.

’S Nachts staarde hij naar buiten. Het was volle maan. Hij scheen helder. Totdat opeens een gevleugelde schim erdoorheen vloog maar direct uit het zicht verdween. Cedric sperde zijn ogen wijd open maar deed ze weer dicht van de slaap.

De volgende ochtend was Simon sprakeloos. Ze praatten er de hele tijd over totdat ze bij het Boomhuis waren. Die was enorm en gemaakt rond een grote en eik. Een trap leidde naar de kruin waar het hutje was met alle tekeningen. Toen ze bomen waren zagen dat er overal eikels en bladeren in de hut was gevallen.
‘Oeps!’ zei Simon. ‘Veel opkuiswerk eerst.’ Zei hij terwijl hij een borstel uit een hoek nam en er eentje naar Cedric smeet die hem direct opving.

Na een tijdje borstelen lag de hut zonder bladeren. Alleen de bladeren met de tekeningen van Draken waren vergeeld. Cedric nam de kalender vast. Op volgende week stond er:

Cedric 16de verjaardag!

Inderdaad! Volgende week was Cedric jarig wat hem een opgelucht gevoel gaf. Als hij zestien was kon hij eindelijk bij de officiële tekenclub van Florida. Dat gaf Cedric nieuwe moet en hij begon meteen het dak van de tweede verdieping af te werken zodat de halfgebouwde uitkijktoren kon afgewerkt worden.

Na uren werken gingen Cedric en Simon weer naar huis.
‘Cool,’ zei Simon. ‘Als we geluk hebben, kunnen we de Drakenboomhut op je verjaardag inhuldigen!’
‘Dat zou pas cool zijn!’ riep Cedric luid.

De dag voordat Cedric jarig was, was de boomhut af! Het was een adembenemend zicht om de hut te zien; Een draaitrap naar de eik daarnaar een hut met twee verdiepingen waarvan het bovenste een platform had. En een touwladder ging naar de uitkijktoren dat boven de kruin uitstak.
‘Prachtig werk!’ riep Simon.
‘Ja, mooier dan op de plannen.’ Zei Cedric. Simon en Cedric gingen tevreden naar huis. Cedric voelde zich zenuwachtiger dan ooit.
Cedric sliep zalig die nacht. Hij werd morgen wakker en de zon scheen helder. Goed begin, dacht Cedric. Toen Cedric beneden kwam zag hij een briefje op tafel liggen. Dat luidde:

Cedric,

Kom naar de grote eik bij de Drakenboomhut! Daar wacht je familie!

Simon!

Cedric sprong direct in zijn kleren en rende naar het bos. Aangekomen werd hij bestormd door een orkaan van gejuich. Cedrics ouders, Simon en zijn familie, Een paar andere mensen van de wijk waarmee hij vaak speelde. De Boomhut was ook versierd. Er hingen overal slingers met CEDRIC 16 op. De ochtendzon scheen prachtig op het tafereel en toen hij keek naar de tafel met cadeaus, werd hij nog vrolijker.

Nadat alle cadeaus waren uitgepakt had Cedric een nieuw schetsboek gekregen, (want het vorige stond al helemaal vol.) Een nieuwe potlood en penseelset, een boek genaamd Draken En Hun Zwakke En Sterke Punten, een schaalmodel van een Draak waarvan de vleugels konden bewegen en nog veel meer. Toen de tafel leeg was, lag er opeens nog een cadeau in rafelig bruin papier dat eerder aanvoelde als perkament. Cedric maakte het open en er lag een oud gehavend boek in. Op de voorkaft stond er in beschadigde maar toch sierlijke gouden letters: Draken Roepen En Ermee Reizen
Iedereen was net zo stomverbaasd als Cedric. Er stond niet eens een kaartje. Maar het boek was trilde. En er kwam opeens rook uit het boek. Het boek was Magisch!


Hoofdstuk II

De Schim Van Het Magische Boek



Iedereen keek verbaast naar het boek. Cedric nam het vast. Nog vreemder was dat hij warm aanvoelde. Simon kwam aangehold.

‘Wat is er?’ zei Simon?
‘Berg dit boek op,’ fluisterde Cedric. ‘Ik lees het als het feest is afgelopen.’ Simon knikte. Hij nam het boeken stopte het onder zijn T-shirt. Simon draaide zich om en spurtte naar de Boomhut. Toen Simon terugkwam, had hij lege handen. Het feest ging dus zo verder met irriterende vragen.
‘Van wie is dat boek?’
‘Waar is het?’
‘Wat was die rook?’
‘Je zou het moeten vernietigen!’
Cedric antwoordde meestal ‘Ja,’ of ‘nee’ of ‘ik weet het niet.’
Ten langen leste was het feest afgelopen.
Ik blijf nog even op de hut.’ Zei Cedric.

Cedric liep de trap op en zijn oog viel direct op het stenen altaar, dat ze hadden gevonden in een bos en bewerkt hadden tot een altaar, waar het boek op lag. Cedric deed het boek open en keek naar de plaatjes, die levensecht leken. De laatste tweehonderd pagina’s waren blanco. `Ik denk dat je die moet zelf moet tekenen?´ zei Simon. `Misschien,´zei Cedric terwijl hij het boek doorbladerde. `En wat is dat?´ vroeg Simon terwijl hij naar een plaatje van een soort fluit wees die uit rood hout bestond en op het uiteinde van de fluit zat er een drakenkop in hetzelfde hout maar met een beetje gouden schilferingen rond de bek. Of dat dacht Cedric teminste, het was een goudenkleur en de verf blonk zelfs een beetje. Midden op de fluit zat er een soort van wijzertje. `Wacht...´zei Cedric opeens. `Wat is die tekst onderaan:
"Drakenlokfluit, je kan een Draak naar keuze oproepen via de fluit; je beeldt je de draak in die je wilt oproepen, dan wijst de pijl waar die draak nu is, draai je fluit naar de richting van de pijl en fluit. Als je geluk hebt, komt je draak aangegvlogen. Voor communnicatie met een draak, zie pagina 1472."´ Cedric keek nog vlug even naar het plaatje van de fluit, en draaide ongerveer vijfhonderd pagina's verder. Na een vijf minuten hadden ze hem eindelijk gevonden. Daar stonden er overa rode, haast lichtgevende, vreemde tekens. De uitspraak stond er onder en was nog vreemder. A= Braa B=Graa C= Fgg. Cedric keek vaag naar de letters. `Drakentaal...´zei Simon. Zo hadden Simon en Cedric nog plezier todat het donker werd met, Drakenvleugels, Drakenschubben de soorten ervan, De aanvalwapens van een Draak, maar vooral Geheime Drakenkrachten intresseerdde Cedric het meest. Op weg naar huis naar huis praatten Cedric en Simon nog na over het boek, dat Cedric onder zijn arm had geklemd.

Na twee uur lag Cedric al te slapen, hij droomde zalig over Draken. Toen hij de volgende ochtend wakker werd schenen er al zonnestralen op zijn lakens met een vlammenpatroon. Cedric sprong versuft uit bed en toen hij zich aankleedde merkte hij dat hij zijn broek om zijn oren had gehangen zijn een been door een mouw van zijn knalrode, lievelingsshirt. Toen de juiste kledingstukken op de juiste lichaamsdelen waren, was het al negen uur. Nog steeds versuft had hij tijdens zijn ontbijt per ongelijk een halve confituurpot leegegoten in zijn cornflakes. Hij had het pas door nadat hij zijn kom al bijna leeggegeten had. Toen Cedric naar buiten kwam, was het een klein beetje bewolkt. Cedric ging via het gebruikelijke pad naar de hut, het bospad door, over de boomstronk die over de rivier zit, de weide over, en zo terug het bos in waar de grote Hut staat. Simon was al in de hut en bladerde in het boek. `Hé! Cedric!´riep Simon, `Iets ondekt?´ zei Cedric. `Nee.´zei Simon hoofdschuddend. Cedric bladerde naar het eerste blanco blad. Cedric nam een tekenpotlood vast en zette die op het blad neer. Cedrics potlood werd opeens omhoog gehesen alsof er een ventilator onder het blad was. Hij zag een grijs puntje van zijn potlood maar dat werd opeens groter alsof een onzichtbaar potlood het gat groter maakte. Toen het puntje ongveer de helft van het blad bedekte, werd dat blauw met een vreemd patroon. Opeens vloog er een groene schim uit het boek, dat boven het boek zweefde. Cedric en Simon deinsden allebei achteruit. Er kwamen twee uitsteeksels uit de schim, die duidelijk herkenbaar waren als drakenvleugels. En toen werd er een kop gevormd dat er een draak van gas boven het boek zweefde. `Help..´Zei de schim `Help Me... Help ons dorp, Uitverkorene, Jij alleen hebt de macht om de poort van Dragonia te openen.´Hij richtte zijn ovale kop naar Cedric. `Open de poort en versla Het Duistere..´ De schim werd kleiner en werd terug in het boek gezogen. `We rekenen op je!´ riep de schim en verdween terug in het boek, de blauwe punt werd weer grijs en van potloodsel en werd weer kleiner. De punt was er weer zoals het was. Simon zag lijkbleek en Cedric voelde zich ook niet goed. `Hoe...kon dat?´ sputterde Simon.