Riolu luisterde aandachtig 'ik vind het wel dapper van je hoor' zei hij uiteindelijk. Zijn blik gleed naar de hemel, Raikou... Ze had dus echt Raikou ontmoet. Riolu had alleen nog maar over die Pokemon gehoord, was misschien die enorme donderslag, die hij had gezien, van hem? 'Hoe was hij? Ik bedoel Raikou' vroeg hij, nu wat zachter, terwijl hij naar de Buterfree en Caterprie keek. Ze waren bij elkaar gekropen en zaten nu in een diepe slaap. Waarschijnlijk waren ze uitgeput van het gevecht met de rivier. Riolu keek er even naar maar wende daarna zijn blik weer naar Shadow.

Shadow keek ook even naar de Butterfree en Caterpie. Het leek er niet op dat ze op welke manier dan ook luisterden. "Krachtig." Zei Shadow, in één woord. Dat was het woord dat als eerste bij haar op kwam toen ze aan Raikou dacht. Ze wendde haar hoofd naar Riolu. "En machtig." Ze gebruikte weinig woorden die duidelijk zeiden hoe Raikou was. "En Zoals elke legendarische pokémon misbruikt hij zijn macht niet." Shadow sloot haar ogen, en maakte een 'hmpf' geluidje. "Dat ik daarmee probeerde te spotten..." zei ze bijna onhoorbaar.

Riolu luisterde naar Shadow en een kleine rilling ging door zijn lichaampje. Ze zei niet veel maar er waren ook maar weinig woorden nodig om Raikou te beschrijven. Met zijn rode ogen keek hij strak naar het vuur dat zacht knetterde en een oranje achtige gloed om hen heen wierp. Hij realiseerde zich dat het al avond begon te worden, de zon zakte langzaam naar beneden en zou straks plaats gaan maken voor de maan en haar vele sterren. Riolu kon nog net de laatste woorden van Shadow oppikken en hij keek op. 'Ik zie het altijd zo; elke dag maak je wel fouten, dit is niet erg zolang je er maar van leert en het accepteerd' zei hij tegen de zwarte raichu. Hij wilde niet dat ze zich nu rot voelde, bovendien wist ze het eerst niet en wou ze alleen maar helpen. Dat vond Riolu juist heel dapper van haar.

Shadow staarde naar het vuur. Ze luisterde naar wat Riolu zei, en gaf het de tijd om door te dringen. Ze knikte, als teken dat ze het begreep. Het vuur gaf Shadow's ogen een vreemde gloed. De nacht deed altijd iets met Shadow. Ze zat nu bij het vuur, maar meestal werd ze onzichtbaar door de duisternis. Ze keek even op naar Riolu. "het leven is keuzes maken." zei ze, redelijk zachtjes. "En dan is het maar afwachten of je de goede keuze gemaakt hebt." Ze dacht terug aan de dag dat ze Blitzy redde. Dat bleek nutteloos te zijn geweest; nu was zij in levensgevaar, al merkte ze daar gelukkig weinig van.

De zon was nu echt helemaal verdwenen en vele sterren begonnen al te verschijnen. Riolu staarde ernaar maar wende al gauw zijn blik weer naar Shadow waarneer die begon te spreken. Hij knikte, hij snapte precies wat ze bedoelde. Zelf had hij ook al vaak verkeerde keuzes gemaakt, maar daarintegen ook weer goede. Zo was het leven gewoon, je moest er zoveel mogelijk van leren en er het beste van maken. Een zucht ontsnapte uit zijn mond en hij voelde dat zijn oogjes zwaar werden. Het was een drukke dag geweest...
Opeens klonk er een harde knal in de verte en geschrokken keek Riolu op. Verschijdene vogels zag je van verre al verschrikt opvliegen. 'Wat was dat?' zei hij geschrokken, meteen was hij weer klaarwakker.

Shadow bleef naar het vuur staren. "Stropers, misschien." Zei ze kalm. Ze had er al eens mee te maken gehad, en was niet van plan ze op te zoeken. Ze wendde haar blik nu weer naar Riolu. "Ik ga er niet heen. Eén wond is voorlopig genoeg. En..." ze zuchtte even, maar was vastbesloten haar zin af te maken. "En we kunnen met z'n tweeën weinig doen..." Haar blik viel weer terug naar het vuur.