Wooshie liep woedend op het bergpad en liep te mokken over de toekomst.
''Iedereen verlaat mij, hoe bevalt dat? NOU NIET GOED!'' en ze kon wel van kwaadheid van de berg afspringen.
Daar had ze althans wel zin in. Ze keek rustig om d'r heen en zag geen enkele pokémon.
Voor de zekerheid riep ze nog een keer keihard door de bergen. ''HALLOOOOOOO! IEMAND HIER?!''
En toen langzaam maar zeker zette ze een voet naar voren en liet zich rustig vallen met haar oogjes dicht.

Riolu zat leunend tegen een grote rots, zijn ogen waren gesloten. Riolu zat na te denken over alles wat hij had bleefd sinds hij hier was gaan wonen. Hij had vele geheimen ontdekt, avonturen beleefd, en vrienden gekregen. Opeens pikte Riolu het geluid op van een schreeuwende pokemon en hij opende zijn ogen. Riolu stond op, veegde even wat kiezelsteentjes van zich af en tuurde daarna over de rots. Tot zijn schrik zag hij Wooshie staan, die op het punt stond van de berg af te springen. 'Wooshie... nee!' wilde hij schreeuwen maar zijn keel leek wel een piepen scharnier van angst. Wooshie zette een stap naar voren en viel voorover. Zo snel als Riolu kon rende hij naar haar toe en kon hij haar net op tijd bij haar hand grijpen.

Wooshie voelde zichzelf door de lucht vliegen en dacht al aan de zingende engeltjes.
Maar op dat moment voelde ze haar pootje vastgegrepen worden door een andere pokémon.
''Wa..wa..wat.. wie.. wat.. wie.. wie is dat!'' zei ze bang en paniekerig omdat ze dacht dat ze nu problemen zou krijgen van een andere pokémon die haar allerlei dingen zou vragen waarom ze dit deed.
Ondertussen wanneer ze diep nadacht werd ze rustig omhoog getrokken.
Ze spande haar nek en toen ze weer rechtop stond zag ze dat Riolu haar had geholpen.
''Waarom deed je dat.'' zei ze zacht en snikkend. En op dat moment barstte ze in tranen uit.

Riolu trekte haar met alle kracht weer omhoog, wat behoorlijk moeilijk ging aangezien de wond op zijn arm, die Danger hem per ongeluk had gegeven in zijn trance, hem dat beleberde. Ook was Riolu nog aan het herstellen zijn zijn ziekte die hij had opgelopen toen hij vocht voor Aleera's leven. Maar hij was vastbesloten Wooshie te redden. Uiteindelijk stonden Wooshie's voetjes weer op de grond en opgelucht zakte Riolu door zijn poten. Wooshie leek het helemaal niet goed te vinden dat hij haar van de dood had gered. 'Waarom ik dat deed? Nou misschien omdat ik je niet wilt verliezen?' zei hij vastbesloten. Riolu stond op en elke spier in zijn lichaam deed zeer, maar Riolu negeerde het. 'waarom sprong je van die cliff?' zei hij met een naar voorgevoel.

''Omdat.. omdat..'' zei Wooshie nog steeds huilend. ''Omdat.. NIEMAND MIJ TOCH MEER MOET!'' zei ze schreeuwend en huilend tegelijk. En zonder op antwoord te wachten van Riolu rende ze weg naar een andere berg.

(Korte post, geen inspiratie ding o.O)

Vragend keek hij Wooshie aan, waarom dacht ze dat? Maar voordat hij iets kon zeggen was ze al weggerend. Riolu rende achter haar aan maar halverwege voelde hij een enorme pijnscheut en zakte hij door zijn ene poot. Pijnlijk kneep hij een oog dicht en hij greep naar zijn arm.. 'Wooshie niet doen!' riep hij naar haar, zijn ogen begonnen waterig te worden, ze mocht niet springen, hij wilde niet nog iemand verliezen. 'ik moet je wel, je bent mijn vriendin ....weet je nog?' zei hij in de hoop dat hij haar over kon halen niet te springen.

Wooshie hoorde onderweg wanneer ze wegrende een flinke pijnschreeuw van Riolu en ze keek om maar stopte niet.
Ze zag hoe Riolu op de grond in elkaar zakte maar ze rende gewoon verder.
''Spring! spring! spring..'' ging het in haar hoofd.
En toen ze wat verder weg van Riolu stond zag ze een goede spring plaats en sprong er heel snel naar toe zodat ze sneller van haar pijn af zou wezen.
Zonder na te denken deed ze haar ogen dicht en voelde dat haar pootjes op het einde van de punt stonden te trappelen om te springen.

Riolu beet op zijn lip, hij moest de pijn nu even negeren.. Moeilijk stond hij op en zijn vermoeide pootjes begonnen weer te rennen. Hij was sneller bij Wooshie dan hij had verwacht en zo snel als hij kon greep hij haar bij haar arm. 'Wooshie, alsjebliesft niet doen' was het enige wat hij kon uitbrengen aangezien zijn longen branden van vermoeidheid, hij haalde diep adem. 'ik.... wil je niet... verliezen' zei hij moeilijk, terwijl er een klein traantje over zijn wang gleed. Wooshie zou vast denken dat hij huilde om de pijn maar dat was niet zo...

Wooshie rukte zich los toen Riolu haar arm vastpakte. ''Blijf van me af, je begrijpt het niet.'' en zonder nog iets te zeggen sprong ze en voelde zich gelukkig. Ze voelde dat ze als een vogel hoog in de lucht vloog en dat er voorlopig nog geen grond onder haar voeten zou komen. Maar op dat moment voelde ze zich iets anders onder haar voeten dan het gebergte en de pijn die ze dan zou voelen.

Wooshie had zich losgerukt en sprong de grote diepte in. Riolu moest nu heel snel handelen, en wat hij had bedacht was onwijs gevaarlijk. Hij kwam weer in beweging en ging over tot een Snelle aanval en rende recht op de rand af. Riolu's zette zich af, zijn voeten kwamen los van de grond en hij sprong van de berg af. Dit gebeurde allemaal in een paar seconden en Riolu kon nog net Wooshie's lichaam grijpen voordat ook hij de diepte in stortte. Hij voelde de wind die langs zijn lichaam scheerde en zag de harde bodem onder hen die steeds dichterbij kwam. Riolu sloot angstig zijn ogen, wat hij nu moest doen zou hem zijn leven kunnen kosten. Riolu creeërde een Protect en een beschermend veld kwam om hem en Wooshie heen. Met een harde klap kwamen ze op de grond maar de Protect had de val gebroken. Riolu en Wooshie lagen nu beide op de grond, hij had niks gebroken en leefde gelukkig nog dankzij de Protect. Wel had Riolu zijn ogen gesloten en hij was bewusteloos geraakt doordat hij de klap had moeten opvangen om Wooshie te redden.

Wooshie deed haar ogen open en voelde dat ze boven op Riolu lag.
Ze stond snel op en zag dat Riolu bewusteloos was geraakt. Toen opeens ging alles allemaal in slowmotion.
Het ene op het andere moment vloog er iets tegen Wooshie's hoofd aan en ze werd met de volle laag geraakt.
Ze kwam bewusteloos naast Riolu te liggen.

Langzaam opende Riolu zijn ogen, de hele wereld draaide om hem heen en zag wazig. Hij krabbelde overeind, ging zitten en wreef vermoeid over zijn koppie, zijn lijfje voelde stijf aangezien hij een flinke klap had gehad en waarschijnlijk al een tijdje op de grond lag. Opeens herinnerde hij zich weer wat er was gebeurd. Snel draaide hij zich om naar Wooshie die zo te zien bewusteloos op de grond lag. Hij wilde opstaan maar zijn voet protesteerde en liet een pijnscheut door zijn been schieten. Met een pijnlijk gezicht keek Riolu naar zijn voet, die was aardig dik geworden, waarschijnlijk gekneusd. Hij zette zijn gewicht op het andere been en mank liep hij naar Wooshie toe. Er lag een grote steen naast haar en op haar hoofjde zat een wond waar een straaltje bloed uit kwam. Waarschijnlijk was de steen van de berg afgerold en op haar hoofdje gevallen. Riolu knielde voor haar neer en schudde haar zachtjes door elkaar in de hoop dat ze wakker werd. 'Wooshie?' vroeg hij angstig.

Wooshie was diep in trans door de rots die op haar koppie was gevallen. Ze kwam al snel bij en zag ook wazig.
Overal zag ze kleuren en sterretjes en had zware hoofdpijn, misschien wel een hersenschudding.
Rustig knipperde ze haar oogjes en wist geen raad. Ook was er 1 of ander blauw-zwarte pokémon voor haar neus. ''Wie ben jij?'' vroeg ze zacht maar verstaanbaar.

Tot Riolu's opluchting kwam ze bij. 'Wooshie! gelukkig je leeft nog... maar waarom wou je in hemelsnaam, van die berg af springen!' Met vragende rode oogjes keek hij haar aan, hij snapte het niet, Wooshie was een liefe meid, had totaal geen kwaad in de zin. Waarom wou ze er een eind aan maken? Hij bleef zitten op zijn plek aangezien zijn voetje erg zeer deed. 'Ik ben het Riolu...' zei hij twijfelend, waarom vroeg ze wie hij was? Ze waren vrienden, dan herken je elkaar toch? Zag ze misschien nog wazig? Riolu pakte haar handje vast 'Wooshie? gaat het wel?'

Wooshie zag langzaam steeds helderder en wou vlug opstaan maar ze weg trug gepusht door de Riolu die ze niet kende.
''Blijf van me af! Ik wil weg hier!!'' en ze begon luidruchtig te schreeuwen in de hoop dat iemand haar kwam redden, wie weet wat die Riolu niet allemaal met haar wou doen.
''HEEEEEEEEEEEEEEEEEEEELP! HEEEELP! HELP! HEEEEEEEEEEELP!'' gilde ze heel hard zodat de vogels wegvlogen van schrik en haar niet kwam helpen.

Opeens begon Wooshie te schreeuwen en Riolu sprong verschrikt naar achter waarbij hij op zijn voet moest steunen. Nog een pijnscheut schoot door zijn been en Riolu zakte door zijn poten. 'Wooshie? wat is er? herken je me niet meer?' vroeg hij zo kalm mogelijk, maar in zijn lichaam voelde hij een angstig en verdrietig gevoel. 'Ik doe .... je niks' zei hij nu nog zachter aangezien zijn voet nu verging van de pijn.

Wooshie keek met vonkende ogen achterom en zag de Riolu van pijn kreunen. De Riolu zat op zijn hurken van de pijn te vergaan in zijn voet. Ze voelde haar emoties weer terugkomen en raasde weer terug naar de Riolu.
''Het spijt me.. sorry, sorry, sorry! Heb ik wat misdaan? Heb ik jou poot gebroken? Het spijt meeeeee!'' gilde ze bijna en de squirtle begon te huilen. Langzaam maar zeker borrelden alle herinneringen en belevenissen in haar leven weer terug.

'Nee het gaat wel, het is niet jou schuld' zei Riolu zacht. Hij was allang blij dat ze hem weer herinnerde. Zo goed als hij kon ging Riolu zitten en zorgde hij ervoor dat zijn voet zo min mogelijk belast werd. Zijn blik ging naar Wooshie haar hoofjde. Er zat een flinke bult maar gelukkig was het bloeden gestopt. 'Hoe gaat het met je hoofd?' vroeg hij maar voor de zekerheid. Zijn rode ogen staarde haar aan, in zijn gedachtes raasden iedere keer weer dezelfde vraag; waarom wou ze er een eind aan maken?

Wooshie wist dat Riolu een heleboel had meegemaakt maar nog nooit had gezien hoe een squirtle zelfmoord probeerde te plegen en zeker geen vriendin, dat wist ze haast zeker.
Ze knielde naast Riolu en keek in zijn rode ogen. Haar hoofd zat onder het bloed maar dat kon haar niks schelen. Riolu ging voor, in alle tijden dan ook. Ze hield voorzichtig haar handje boven die de poot van Riolu.
Ze had geen idee, maar ze voelde een hevige pijn in haar rechterhand schieten, precies de hand die boven de poot van Riolu hing. Wooshie trok rustig haar hand terug en begon te hyperventileren. ''H..h..hoe kan dat?! Hoe kon ik de pijn voelen van jou poot?'' zei ze hardop en bonkte het ook door haar hoofd.

Ook Riolu schrok aangezien Wooshie, nadat ze haar handjes boven zijn poot had gehouden, te trillen. 'Wooshie, wat is er?' vroeg hij ongerust. De squirtle antwoorde dat ze de pijn van zijn poot kon voelen. Vragend keek hij haar aan en wende daarna zijn blik naar zijn poot. 'Maar dat is..' hij maakte zijn zin niet af, zijn poot begon opeens heel raar warm aan te voelen. Hoe kon dit? Deed Wooshie dit? Weer wende hij zijn blik naar die van Wooshie 'Wooshie, waarom wou je zelfmoord plegen?' vroeg hij om maar even niet aan zijn poot te denken. Wooshie was belangrijker op dit moment. Hij legde zijn blauwe handje op die van haar en bleef haar aankijken 'Wooshie, je bent een hele goede vriendin, ik wil je echt niet verliezen!' zei hij met zijn zachte stemmetje.

Wooshie was nog steeds geschokt door die pijn die door haar kleine armpje schoot. Ze hield nog een keer haar pootje boven de poot van Riolu, maar dit keer gebeurde er niks. Toen Riolu zachtjes tegen Wooshie begon te praten had ze geen zin om te antwoorden maar toch kwam er wat uit haar mond. ''Ik weet het niet, Riolu. Ik denk dat dat niet m'n ware ik was.. Maar iemand anders..'' en Wooshie begon zachtjes te snikken.
''Ik denk dat ik bezeten was door een demoon! Misschien nu ook wel..'' antwoorde ze zachtjes door haar gesnik door.

Riolu luiserde naar Wooshie zonder haar te onderbreken. Na een poosje niks te hebben gezegd bevochtigde hij zijn lippen 'maar over wie heb je het Wooshie?' vroeg hij rustig. Ook hoorde hij wat ze zei over een demon en dat deed hem even de adem stokken in zijn keel. Dit had hij eerder gemaakt, bij Aleera. Die was ook bezeten door een demon en was daardoor in groot gevaar gebracht. 'Wooshie wat voel je precies?' vroeg hij aan haar in de hoop dat hij haar kon helpen. Met zijn handje wreef hij troostend over haar ruggetje.

(Ja sorry over die demon, ik heb echt niet veel inspiratie en fantasie. Dat hebben trouwens veel kinderen mét Autisme niet. Tenminste ik heb maar een heel klein beetje Autisme, maar ik heb 't wel o.o Dus heb beetje wel en beetje niet fantasie enzo...)

Wooshie sloot haar ogen en kon het niet meer uithouden. Ze begon keihard te huilen en ze voelde ook nog is een dubbele pijn in haar arm. De pijn van Riolu's pootje schoot weer terug in haar kleine armpje. Het was geen prettig gevoel dus trok ze haar pootje snel weg. Maar de pijn bleef erin steken. ''Help me..'' bracht Wooshie heel zachtjes uit. Ze voelde alsof haar botten waren gebroken. De hevige pijn schoot door naar haar hele lichaampje en ze was van top tot teen verlamd. Hard viel ze naar achteren en ze viel flauw. Terwijl ze viel knalde ze met haar kop nog een keer keihard tegen een grote rots aan waardoor ze misschien wel een hersenschudding was
opgelopen.

(vind juist dat je heel veel fantasie hebt! Dit is toch niet erg? Het maakt het juist spannend! )

Riolu wou haar vastgrijpen maar ze zakte al door haar pootjes en met een harde klap belande ze op een rots. 'Wooshie!' riep hij angstig en hij strompelde naar haar toe. Zachtjes schudde hij haar door elkaar, maar het hielp niet veel. Hij moest snel iets doen, anders zou ze het niet overleven. Zo goed als hij kon stond hij op en zocht hij met zijn rode ogen de omgeving af. Verderop stond wat bergbegroeing, groene struiken hadden hun wortels tussen de bergspleten genesteld. Riolu hinkte ernaar toe en trok eraan. Maar het gaf niet veel mee aangezien ze stevig in de grond zaten. Er zat niks anders op dan Wooshie naar de struik te verplaatsen. Riolu hinkte weer terug naar Wooshie en duwde zijn armpjes onder die van haar. Hij tilde haar op en moest daardoor zijn voet wel belasten. Een enorme pijnscheut schoot weer door hem heen en riolu beet op zijn lip. Hij moest even niet aan de pijn denken, Wooshie was belangrijker. Riolu strompelde naar de struik toe met Wooshie nog steeds in zijn handen. Hij had van de struik een zo goed mogelijk bed gemaakt en hij legde haar daarop. Zo te zien lag het wel comfortabel, veel beter dan die harde rotsen. Nu moest Riolu het bloeden stoppen. Hij plukte het grootste blad dat hij kon vinden van de struik en aangezien hier geen water was, moest hij het hier maar mee doen. Met het blad stelpte hij het bloeden en nadat hij hier mee klaar was stond hij te trillen op zijn pootjes. 'Wooshie?' zei hij zachtjes.

Wooshie zakte in coma en voelde het laatste beetje bloed uit haar hoofd druppelen. Ze was in een diepe droom die eindeloos bleek te zijn. Ze rende en ze rende naar de uitgang, die steeds verder weg ging.
In haar droom liet ze ook een spoor achter van heel veel bloed dat uit haar hoofd druppelde. Tenslotte voelde ze zich slap worden en liet ze zich meevoeren met 't bootje wat al klaar stond voor haar met heel veel lieve berichtjes en pokémon die erbij stonden te rouwen. Ook Aleera en Riolu stonden erbij. Zowat heel pokéRPG vond het niet leuk dat Wooshie er niet meer was. Dustfire the Almighty was er nog niet. Misschien wou ze niet komen, of misschien kwam 't door de laatste keer dat ze Dustfire zag want Blitzy was ook nog niet gekomen.
Misschien had ze hun romantische moment wel verstoord toen ze naar de zonsondergang keken. Aleera was toen ook al langs gekomen om Blitzy uit te dagen, en daarna kwam zij. Misschien was ze Dustfire wel als vriendin kwijt geraakt. Misschien had ze helemaal geen vrienden meer, misschien waren 't wel vijanden die bij haar boot stonden om Wooshie uit te lachen. En bij die gedachtes werd ze steeds depressiever als ze maar kon worden.