De pikachu kwam aanrennen. Haar groene ogen waren nu fel rood, en angstaanjagend. Ze bleef op vier poten staan, en deed zo een paar passen naar voren. Ze electrocuteerde vele pokémon. Haar electrische aanvallen waren nu erg krachtig, wat logisch was in verband met haar te hoge volt. Op gegeven moment waren de meeste pokémon weggegaan. Zelf ging Amore in het midden van het veld staan, en de electriciteit schoot aan alle kanten van haar af. Haar ogen, zo rood als ze maar zijn konden, kwamen heel even terug naar hun normale kleur. Snel dacht ze na. Wat kon ze doen? Haar moeder had ooit gezegd dat er geen oplossing was voor zoiets, maar dat zij met de leeftijd haar volt onder controle kreeg, en anders was het heel kort en met een reden.. Amore's ogen werden groot. Geen oplossing betekende dat er toch één enkele oplossing was.. Verdwijnen.
Voordat Amore verder na kon denken, won haar volt weer. Haar ogen kleurden weer rood, en ze stampte op een bidoof af.

(eng plaatje... )

Riolu keek geschrokken toe naar de pikachu die hij nog nooit zo had gekend.. Wat was er met Amore gebeurt? Hij was haar achterna gegaan na de gebeurtenis bij de Sulfur caves en had haar nu kunnen bereiken. Ze vuurde haar Electriciteit die nu vele malen sterke was dan normaal, af. Dit deed Riolu denken aan die keer dat hij ook in de trance van zijn innerlijke aura raakte. Hij had dit niet onder controle en zijn kracht was vele malen groter, en gevaarlijker. Riolu zat verscholen achter een boom om de enorme electriciteit niet op zich af te kunnen krijgen. Riolu had een idee gekregen die de oplossing voor Amore kon zijn maar de dood van hem... Maar er was geen andere dus Riolu moest dit doen, voordat er slachtoffers vielen, voordat Amore het niet meer kon volhouden. Riolu haalde diep adem en stapte naar Amore toe 'Amore!' riep hij naar haar, duidelijk zodat ze het kon horen 'Amore, kom alsjeblieft weer tot jezelf!' Riolu wist dat ze dit toch niet zou doen aangezien deze kracht veel te sterk voor haar was maar hij moest op de één of andere manier haar aandacht trekken.

(Was het enige met rode ogen uit de anime, en vond hem wel stoer :$)

Amore keek fel in de ogen van Riolu. Haar rode ogen werden opnieuw even normaal, ''Ga weg!'' Riep ze uit, voor dat haar ogen weer rood kleurden. Ze draaide zich van hem weg, en deed een bliksemstraal vooruit: Op de bidoof, die uitgeschakeld tegen een steen aan knalde. ''Ga, nu!'' Riep ze uit, zonder hem aan te kijken. Hierna, haar volt winnend van haarzelf, draaide ze zich om, en vuurde volop een bliksemstraal op hem af. Zonder erbij na te denken, sprong ze met een soort salto naar achteren, en keek om zich heen. Toen ze weer naar hem keek, werden haar ogen langzaam normaal, maar, waarschijnlijk opnieuw voor een korte tijd.

Dean teleporteerde naar een rustiger stukje veld. Tenminste, dat dacht hij. Enkele seconde later botste een bidoof naast hem op een steen.
Wat krijgen we nou?, vroeg hij meer aan zichzelf dan aan de pokemon in zijn omgeving.
Zijn ogen zagen een pikachu en een Riolu? Die waren toch uitgestorven? Dat vertelde zijn moeder altijd.
Een bliksmestraal vloog door de lucht. De rode ogen van de pikachu schitterde fel.

(ja)

Riolu hoorde de woorden van Amore wel maar negeerde ze, vastbesloten bleef hij staan waar hij was. Zijn ogen werden groot toen Amore een bliksemstraal op de Bidoof afvuurde 'niet doen!' wilde hij schreeuwen maar op dat moment vuurde ze weer een bliksemstraal af, dit keer op hem. Riolu had deze niet zien aankomen en werd volop geraakt 'aagh..' riep hij kreunend, hij sloot zijn ogen en zakte door zijn poten. Toen de bliksemstraal voorbij was krabbelde Riolu trillend omhoog, kleine voltschokjes sprongen van zijn lichaam en hij was behoorlijk verzwakt.Maar dit was juist zijn bedoeling. 'Amore, doe dat nog is!' riep hij dit keer wat zwakker dan eerst en ging klaar staan voor nog een aanval. Riolu had een plan, ze moest alle volt op hem afreageren, zo werd ze verlost van het teveel aan volt en werd ze weer normaal. Althans dit hoopte Riolu maar hij had het al eens eerder gezien tijdens één van zijn trainingen in zijn verleden.Toen had een Electrike precies hetzelfde als Amore en die moest toen all zijn volt op een onix afreageren. Doordat hij bewust aanvalde en langzaam het teveel aan volt verloor, werd hij weer normaal. Wat er met de onix gebeurde.. Daar dacht Riolu niet aan.

''N-Nee..'' Zei Amore zachtjes, en ze sloot haar ogen. Een tiental seconden later opende ze haar ogen weer, die nu weer rood waren, ''Oke, als jij het wilt..'' Mompelde ze hierna. Ze stopte haar staartpunt in de grond, waardoor de electriciteit nog meer door haar lichaam stroomde. Een nog grotere bliksemstraal vloog naar Riolu toe. Lang, en groot was de bliksemstraal. Amore draaide zich hierna om, en vuurde nog een grote bliksemstraal af op de Abra, maar richtte zich hierna weer op Riolu. Ze had geen idee wat ze deed zolang haar volt zo hoog was. Hij was veel te hoog, zodra hij iets lager zou zijn, zou ze zichzelf wel weer onder controle kunnen hebben. Amore zuchtte even, en keek Riolu aan, met haar felle rode ogen.

De enorme bliksemstraal vloog op hem af en Riolu deed zijn handjes naar voren die blauw begonnen te gloeien. Hij creeërde met alle kracht die hij in zich had een Protect . Een beschermend blauw veld, die versterkt werd door zijn aura, kwam om hem heen en hield de enorme volt tegen. Als deze bliksemstraal tegen een gewone protect aan was geknald dan had hij die kunnen doorbreken en waarschijnlijk Riolu uitgeschakeld. Maar Riolu had de kracht van aura in zich en beetje bij beetje begon hij dit onder controle te krijgen. Net op het moment dat Riolu het bijna niet meer volhield en al naar achteren werd geduwd stopte de bliksemstraal. 'Oké, nog een keer!' riep hij naar Amore. Zijn blauwe buikje ging hijgend op en neer en zijn lijfje trilde, maar hij was vastbesloten haar te helpen.

''Wat jij wilt,'' bromde ze kil. Ze sloot haar ogen, en deed haar armpjes opzij. Ze ademde even diep in- en weer uit, toen ze haar ogen weer opende. De electriciteit stormde van haar af, en het ging toen met een enorme snelheid richting Riolu. De bliksemstraal was misschien wel krachtiger dan de vorige, en duurde ook langer.
Na de bliksemstraal, kleurden Amore's ogen normaal. Ze legde haar hand op haar hoofd, en zette een paar passen naar achteren. Hierna viel ze gewoonweg neer. Haar buikje ging langzaam op en neer, maar verder was er geen teken van leven meer bij haar te bekennen.

Weer vloog er een bliksemstraal op hem af die vele malen sterker was als de vorige. Riolu wist gewoon zeker dat hij deze niet zal overleven... Weer bracht hij zijn handen naar voren en liet ze blauw gloeien en creeërde een blauwgloeiende Protect. Weer knalde de enorme volt ertegenaan. Riolu zette zijn voetjes stevig in de grond maar werd toch door de enorme kracht naar achter geduwd waarbij grond en gras loskwamen. Riolu kneep zijn ogen stijf dicht, dit hou ik niet meer vol raasde er door zijn hoofd, ik heb gefaald, het spijt me Amore... En hij slaakte een harde kreet en de Protect brak. De enorme bliksem stoof op Riolu af maar er ontstond een enorme stofwolk waardoor je niks zag.
Langzaam zakte het stof naar beneden en wat je toen zag kon bijna geen pokemon geloven. Riolu's ogen waren felblauw gekleurd, zijn hele lichaampje straalde van de blauwe gloed die van hem af kwam en er was een enorm blauw veld om hem heen gecreeërd, vele malen groter dan de eerste twee. Riolu was op de één of andere manier in de trance van zijn innerlijke Aura geraakt en dat had hem kunnen redden. Het veld en de gloed verdwenen en Riolu kwam weer tot zichzelf. Uitgeput zakte hij door zijn poten, deze kracht vergde onwijs veel kracht van hem. Amore.. Riolu keek op en zag haar liggen, bewegingloos..
Met een trillend lijfje stond hij op en rende hij naar haar toe. Hij knielde voor haar neer en legde zijn blauwe handje op haar lichaampje. 'Amore?' zei hij zachtjes terwijl er een traan over zijn wangen gleed.

Na een aantal minuten ging Amore langzaam zitten. Ze zweeg, en opende na een tijdje haar ogen, ''H-Het spijt me..'' Zei ze langzaam. Haar ogen waren weer groen, haar oren hingen sip naar beneden, en er kwamen geen schokken meer uit haar wangen. Ze zag alles wat ze in deze korte tijd gedaan had voorbijflitsen, en haar ogen werden rood, ''HET SPIJT ME ZO!'' Riep ze toen harder uit, en ze gaf hem een knuffel, ''Je bent zo lief.. Je deed dat..'' Ze liet hem weer los, en keek hem aan, ''H-Het zal niet meer gebeuren..'' Slikte ze. Natuurlijk kon ze dat niet beloven, ze moest alleen elke dag zich 'ontladen' van de electriciteit, wilde ze dit ontlopen. Ze keek hem nog steeds aan, ''Wat je deed was g-geweldig,'' stotterde ze toen, en ze keek hem aan.

Tot zijn opluchting bewoog Amore en ging ze zitten, een enorm opgelucht gevoel ging door zijn lijfje, gelukkig ze mankeerde niks. Zelf was hij er iets slechter aan toe, zijn lijfje was totaal uitgeput. Riolu legde even zijn koppie op haar schouder toen Amore hem een knuffel gaf. Toen ze hem weer los liet keek hij haar aan, in haar vertrouwde groene ogen. 'je kon er niks aan doen, Amore' zei hij met een trillende stem. Een beetje sip keek hij naar de grond 'i..ik wilde je dit al eerder... vertellen, ik denk dat dit... mijn innerlijke aura was, ik.. heb het nog niet onder controle en het kan heel gevaarlijk zijn. Netzoals jij daarnet had, word mijn krach dan vele malen groter.. en gevaarlijker.' Riolu slikte even en keek haar weer aan. 'Amore, ik vind het echt heel eng, gelukkig redde het net mijn leven maar ik kan ook vreselijke dingen doen' hij slikte even 'wat ik bedoel is... het is te gevaarlijk om nog met me om te gaan.' Een pijnlijke steek sneed door zijn borst van verdriet, hij wilde Amore geen pijn doen... Dat zou hij nooit over zijn hart kunnen verkrijgen.

Amore's ogen werden groot. ''W-Wat..?'' Bracht ze uit. Hij vertelde over zijn innerlijke aura, en toen.. Het laatste zorgde ervoor dat tranen in haar ogen kwamen. Ze wendde haa blik af. Als hij dat wilde, kon ze er niks aan doen. Maar, ze wilde het niet geloven. ''M-Maar.. Nee,'' zei ze toen, en ze zuchtte. Ze pakte zijn handjes vast, ''Ookal moet ik er nog voor sterven, wat kan mij het schelen!'' Riep ze toen uit. Een traan liep over haar wang, maar ze veegde hem niet weg. Ze bleef zijn handen vasthouden, en zuchtte. ''Ik wil je nu niet kwijt, Riolu,'' zuchtte ze.

Ook Riolu kreeg tranen in zijn ogen toen Amore hem vastpakte 'M-m-maar Amore, begrijp het dan, ik wil ook niks liever dan bij jou blijven maar wat nou als ik weer per ongeluk in die trance raak? Wat nou als ik er weer geen controle over heb en jou ,net zoals ik bij Aleera heb gedaan, ernstig verwond? Amore dat zou ik nooit over mijn hart kunnen verkijgen' zijn stem klonk verdrietig en niet meer houdvast. Hij deed zijn handjes los en verbergde er zijn gezicht in 'je had me nooit moeten helpen in het begin, ik had gewoon moeten sterven... zodat niemand mij ooit had kunnen ontmoeten, z-zodat ik niemand ooit pijn heb kunnen doen. Amore, het enige wat ik doe is andere pijn doen of verlaten. En dat is nooit mijn bedoeling geweest...' Zijn lichaampje ging schokkend op en neer. 'ik wil niemand pijn doen..' zei hij heel zacht, bijna onhoorbaar.

Amore keek hem aan, en zuchtte, ''Riolu.. We hebben allebij zoiets. Ik met mijn volt, jij met je trance. Wat nou als we elkaar helpen?'' Vroeg ze rustig, ''We weten het van elkaar, oke?'' Ze slikte, ''Geloof me.. Ik zou me opofferen voor je, MyDear,'' zei ze toen, en ze hield haar koppie een klein beetje scheef, maar keek hem alsnog serieus aan. Vele emoties waren in haar ogen te zien, waaronder de meest zichtbare: Verdriet. ''Riolu, als het niet lukt met jou.. Jij kan het onder controle krijgen, je aura.. Dat lukt wel, ik wil jou niet kwijt om die reden,'' zei ze toen. Haar volt was een ander verhaal.. Sommige Pikachu's kwamen er nooit meer overheen, terwijl sommigen het al heel snel onder controle kregen.

Wat Amore zei kalmeerde hem een beetje, misschien had ze gelijk...
Hij keek op en zijn met zijn betraande wangetjes en natte rode ogen keek hij haar aan 'maar wat nou als ik je pijn doe?' zei hij zacht. 'Ik wil jou ook niet kwijt' hij pakte haar handjes weer vast en snoof even. 'jij bent het dierbaarste in mijn leven, Amore'. Riolu hoopte dat het waar was wat ze zei, dat hij het onder controle kreeg, en hij wist zeker dat Amore dit ook kon met haar probleem. Misschien had ze tocht gelijk.. Misschien moesten ze het inderdaad samen doen, en elkaar helpen.

''Ik kan wel wat hebben. Ik heb de mens meegemaakt, mijn vader heeft me weggejaagd en ik ben 2 dagen onderweg geweest toen ik nog nieteens 2 weken oud was. Geloof me maar, ik kan jou ook wel even rustig maken.. En anders.. Weet je nog, de familie? Die helpt, als het nodig is,'' zei ze toen. Ze wist het zeker, Tora zou kunnen helpen. En misschien.. ''Tora is ooit eens vervloekt door een pokémon. Deze is nog in leven. Misschien moet je haar eens roepen. Flair, heet ze. Ze schijnt een goede Ninetales te zijn, en kan misschien met haar vloeken ervoor zorgen dat jouw aura minder kracht heeft. Dat, totdat je het onder controle kan houden?'' Vroeg ze. Eigenlijk klonk het heel dom. Misschien moest zij zelf maar eens naar die Flair toe, om haar volt te laten halveren.

Riolu luisterde naar Amore en knikte. Ze had gelijk. Wat ze vertelde over haar familie gaf hem een fijn gevoel, hij stond er niet alleen voor. Ook wat ze over Flair vertelde maakte hem nieuwschierig, maar ook weer onzeker. Wat nou als Flair zijn aura minder kracht gaf, had hij dan nog wel genoeg power om later als hij het onder controle kreeg, Aureon te bereiken? En wat nou als Flair om één of andere redenen stierf terwijl hij nog met die vloek was opgescheept, ging die vloek dan weg of bleef hij dan eeuwig opgescheept met een zwakke aura? Wilde Riolu wel een zwakkere aura? Het was dan misschien wel veiliger voor anderen maar daarintegen kon Riolu ook veel goede dingen doen met zijn aura.. Riolu schudde zijn kop, al die vragen maakte hem in de war dus besloot hij ze maar even opzij te zette 'weet je wat..' zei hij na een tijdje 'we zien wel water gebeurd..'

Amore keek hem aan, ''Tora's volt was door Flair ook verlaagd. Hierdoor werden haar bliksemaanvallen zwakker, maar kon ze niet meer flippen. Na een tijdje heeft Flair de vloek opgeheven, omdat Tora het nu aankan. Dus, als je het ooit wil.. Flair kan de vloek opheffen, en, als zij sterft, dan worden alle vloeken die zij uitgesproken heeft gebroken,'' zei ze rustig. Ze grijnsde even, en keek hem aan. Een grijns kwam op haar gezicht, en ze omhelsde hem weer, ''Ik help je, wat er ook gebeurt,'' fluisterde ze in zijn oor, en ze liet hem weer los.

Alsof Amore zijn gedachtes kon lezen begon ze zijn antwoorden op zijn vragen te vertellen. Riolu knikte 'laten we hierover maar later beslissen, ik denk dat mijn lichaam nu eigenlijk alleen nog maar toe is aan rust' zei hij met een zwakke glimlach. Riolu was totaal uitgeput door de hele gebeurtenis. Riolu werd weer omhelst en met een tevreden glimlach sloot hij zijn armen om haar lichaam 'en ik zal ook altijd voor jou klaarstaan en je helpen' antwoorde hij terwijl hij haar ook weer losliet.

Een grijnsje kwam op haar gezicht, en ze keek naar hem. Haar ogen gleden langs zijn lichaam, en ze slikte. ''Ga slapen, dat is het enige wat jou nu kan helpen. Een nachtje hier is niet erg, of wel?'' Grijnsde ze toen. Ze keek om zich heen, ''Niemand valt ons lastig: Ik heb ze weggejaagd,'' zei ze droog, en ze grijnsde breed. Ze wees naar een plek. Er lagen 2 hopen met bladeren, die de bidoof als bed had willen gebruiken met een of andere bibarel, maar, die bidoof was weggeschoten, waardoor die er de kans niet voor had. Amore keek weer naar Riolu, ''Helemaal teruggaan naar de grot gaat jou nu niet lukken, denk ik,'' zei ze toen.

Ook Riolu liet een grijns op zijn gezicht verschijnen en hij knikte. 'ja je hebt gelijk' was het enige wat hij kon uitbrengen voordat er een gaap uit zijn mond ontsnapte. Riolu keek naar de plek die Amore had aangewezen en zag dat er 2 nesten lagen, de arme bidoof had er geen eens gebruik van kunnen maken.. Maar Riolu was te moe om daaraan te denken. 'Nee dat denk ik ook niet' zei hij en hij stond op. Met trillende pootjes liep hij naar de twee bedden. En ging daar liggen wachten op Amore. Het was dan misschien niet het zachtste bed en zijn bed thuis lag vele malen lekkerder maar Riolu kon het op dit moment niet veel schelen. Zijn lichaam dacht alleen nog maar aan slapen.

Amore hupte achter hem aan, en plofte neer op het andere 'bed'. Ze keek hem aan, ''Weltrusten,'' grijnsde ze. Ze gaf hem kort een likje over zijn wang. Hierna plofte ze weer neer, en sloot haar ogen. Nu pas merkte ze hoe moe ze was. Al die elektrische aanvallen hadden veel van haar energie 'weggekaapt'. Hierdoor duurde het ook maar zeer kort voordat ze in slaap viel. Ze droomde over vanalles, maar, de meesten zou ze zich de volgende ochtend toch niet meer herinneren..

Riolu voelde nog net het likje over zijn wang dat hij van Amore kreegt voordat hij van de wereld wegzakte en belande in dromenland. Ook Riolu had vele dromen, de meeste gingen over waar hij al veel vaker over droomde, zijn verleden, stropers, zijn ouders, Aureon en natuurlijk pokeRPG, zijn vrienden en Amore. Dit laaste was iets heel belangrijks geworden in zijn leven en Riolu had nooit verwacht dat hij ooit de kans zou krijgen dit in zijn hart te kunnen sluiten. Maar toch had het leven dit hem gegund en Riolu besefte dat hij zich gelukkiger voelde dan ooit tevoren.

Amore werd rustig wakker. Haar oogjes openden zich langzaam, en ze rekte zich uit. Een gaapje ontsnapte, en ze smakte wat. Haar groene oogjes draaiden zich naar Riolu, en Amore snoof zachtjes. Ze keek naar een boom, wat verderop, en besloot wat bessen te gaan halen. Ze ging onder die boom staan, en deed een bliksemstraal, die langs de bes ging. Zo werd deze een klein beetje geroosterd, wat lekker was, en viel hij naar beneden. Zo deed ze voort, en daarna liep ze terug naar Riolu. Rustig legde ze de bessen neer, en at alvast van één.

Ook Riolu werd na een tijdje wakker, hij opende zijn ogen en keek om zich heen. Hoelang had hij geslapen? Hij wist het niet.. Aan de lucht kon hij niks aflezen aangezien grijze wolken de hemel vulde. Riolu ging zitten en merkte dat Amore al uit haar bed was. Hij draaide zich om en zag haar zitten, ze had schijnbaar bessen geplukt. Riolu rekte zich uit en wreef in zijn oogjes 'hoi' zei hij omdat goeiemorgen of goeiemiddag niet gepast was aangezien hij niet wist wat het nu was. Riolu keek even naar zijn armen, die aardig wat brandplekken had dankzij de vele elekrticiteit aanvallen die zijn lichaam gisteren had opgevangen. Maar Amore kon er niks aan doen dus besloot hij er maar niet over te beginnen. Riolu keek naar de bessen maar voelde zich te misselijk om te eten, maar voor de gezelligheid ging hij er toch bij zitten.