Met een brede grijns keek hij naar Dean en nam nog een hap van zijn appel. Hij luisterde naar zijn woorden en een vragende blik verscheen op zijn snoet. Maar voordat hij ook maar iets kon zeggen was Dean al verdwenen. 'dat hoop ik ook, Dean' zei hij zacht, ook al wist hij dat de abra het niet meer zou horen. Riolu at zijn appel op en stond op. Hij veegde het zand ,dat zich in zijn vacht had genesteld, van zich af en begon toen in beweging te komen om terug te lopen naar huis.