Even moest Riolu grinniken om de woorden van Amore 'Aureon' zei hij zacht om haar zin te verbeteren. Een zucht ontsnapte uit zijn mond, gelukkig Amore kwam weer helemaal tot der zelf. 'ja, ooit. Maar voorlopig blijf ik hier' zei hij tegen haar. Riolu wist dat Amore haar familie bij de mens was opgevoed. Zelf had hij een hekel aan deze rare wezens maar hij accepteerde het wel.
Amore zei wat over haar moeder en Riolu keek op. Zo te horen wist ze het zelf ook niet zo goed. 'Het geeft niet, we vinden wel een oplossing' zei hij vastbesloten. 'Misschien kunnen we een keer naar haar toe gaan en een soort van eeh.. cursus doen ofzo' hij grinnikte bij de gedachte 'dan kun je misschien leren je volt te beheersen'. Riolu wist niet of dit een goede oplossing was, maar haar moeder had het weten te beheersen dus misschien kon ze het Amore ook leren.

''Aureon,'' herhaalde Amore, om het beter te kunnen onthouden. Ze wist dat de meesten een hekel hadden aan de mens, maar, dat kon haar niks schelen.. Zij niet. Ze snoof eventjes, en schudde haar hoofd toen hij weer begon te praten, ''Ik kan het niet.. Leren,'' zei ze rustig tegen hem. ''Het is iets.. Ik weet niet hoe ik het uit moet leggen. Maar, ik moet het zelf doen. Ik kan alleen informatie gebruiken, verder niet,'' zei ze. Haar ogen kleurden weer rood, maar, ze schudde haar kop. Langzaam werden ze normaal, maar toch bleef de rode gloed erin zitten.

Riolu luisterde en knikte zacht, net toen hij wat wou zeggen kleurde haar oogjes rood. Geschrokken keek hij haar aan maar tot zijn opluchting hield ze het onder controle 'gaat het een beetje?' vroeg hij met een lichte toon van bezorgdheid in zijn stem. Zonder dat hij het zelf merkte hield hij nog steeds haar handje vast. Even keek hij om zich heen, het werd langzaam steeds kouder, vooral hier op de bergen. De herfst zou straks overgaan naar de winter en dan was het hier bijna niet te doen. Ook werd het dan gevaarlijk aangezien de bergtoppen soms losliggend sneeuw van zich af schudde. Zelf had Riolu nog nooit de winter meegemaakt maar hij had er wel veel van gehoord. Hij wende zijn blik weer naar die van Amore 'zullen we hier weggaan?' vroeg hij na een poosje stilte. Een koude wind kwam opzetten en liet zijn zwarte flaporen naar een bepaalde kant op waaien. Een rilling gleed over zijn rug, Riolu vond het hier niet fijn. Hij zat liever veilig beschut tussen de bomen of in hun grot.

Amore zuchtte. Ze gaf geen antwoord op de vraag of het ging; het was zichtbaar genoeg hoe het met haar ging. Ze keek hem aan, ''Ga jij maar..'' Langzaam stond ze op, en liep een stukje weg. Hier liet ze een gigantische lading electriciteit los, door een bliksemstraal te doen naar voren. Ze beet op haar lip, maar ging toch door. Eindelijk, na een aantal keer bliksemstralen te doen, viel ze weer neer op haar knietjes. Haar buikje ging weer onregelmatig, maar, haar ogen waren normaal groen. Ze staarde voor zich uit. Wie zou haar hiermee kunnen helpen..? Niemand, eigenlijk. Behalve dan áls ze eenmaal een te hoge volt had. Maarja.. Het voorkomen hiervan, daar kon niemand haar mee helpen. Of wel?

'Ik ga alleen als jij meegaat' zei Riolu terwijl hij ook opstond. Hij bleef naar haar kijken toen ze een lading volt in de lucht vuurde. Hij wou haar graag helpen, maar hij kon op dit moment niet veel doen...
Weer een koude bries die sneed langs zijn lichaam en Riolu bibberde. Hij wende zijn blik naar de lucht en zijn oogjes werden groot. Een enorme golf van grijze donkere wolken kwam hun kant op zweven. Het duurde niet lang of het zou gaan stormen, en om je dan net hoog in de bergen te bevinden is geen slim plan. 'Amore kijk naar de lucht, we moeten nu echt gaan!' riep hij naar haar. Hij liep naar haar toe en pakte haar zachtjes vast bij haar schouder.

Amore schudde haar kop. Ze stond op, en beet op haar lip, ''Het spijt me,'' zei ze, en ze deed een flash. Toen de flash verdwenen was, was ook zij dit..

[ Doe ff alsof dit topic al ongeveer een paar weken geleden is gebeurd/geëindigt.. xD ]

Opeens werd Riolu verblind door de flash van Amore en hij moest zijn ogen tot spleetjes knijpen. Nadat de flash was verdwenen was ook Amore weg. 'Amore?' riep hij maar hij wist dat het nutteloos was. Amore was verdwenen...
Verward keek Riolu om zich heen, waarom ging ze zo plotseling weg? waar verontschuldigde ze zich voor? Een harde donderslag liet hem uit zijn gedachtes opschrikken. De lucht zag er angstaanjagend uit, Riolu moest hier zo snel mogelijk weg. Met de gedachte dat Amore vast en zeker ook naar een veilige plek was gegaan liep Riolu van de berg af. Nog even keek hij om, maar al snel draaide hij zich om en ging hij in een Snelle aanval naar huis. De marble mountains achter zich latend.