Veel leesplezier !
[graag lange en serieuze posts, danku xD]

Het was een rustige dag op het strand. Er gebeurde niks ongewoons.
De krabby waren bubbels aan het blazen en de andere strand pokemon renden door de duinen, en sommigen zaten in hun hol te schuilen voor de harde zeewind. De meeste zeepokemon waren daar wel aan gewend, maar sommigen hielden er toch niet van.

En toen klonk dat rare geluid weer.. het rare geluid van iets heel groots dat boven de zee vloog, maar zo langzaam dat het leek of het zweefde boven het zeewater. De pokemon op het strand keken verbaast op. De pokemon die eerst in hun hollen zaten kwamen eruit gespeerd, uit nieuwsgierigheid voor dat rare metalen ding boven de zee. Een furret rende uit haar hol. Ze kon nog niet meteen iets zien, omdat haar hol midden in het duingebied lag. En de duinen waren zo hoog dat ze het zicht naar de zee blokkeerden. Snel rende de furret over de duin, zich half-vasthoudend aan het helmgras, omdat ze anders door het zand weg zou schuiven.

Eenmaal boven aangekomen viel haar blik als eerste op het metalen ding. Het was nog ver weg, maar het zag er al heel groot uit, en het geluid was alsof dat ding recht voor je vloog. Daarna zag ze pas dat het hele strand volstond met pokemon die hier leefden. De furret liep van de duinen het strand op en liep naar een familielid. ''Wat is er aan de hand?'' Vroeg ze aan haar neefje. Die draaide zich naar haar om. ''I-ik weet het niet.. niemand hier weet wat het is, of waar het vandaan komt..'' Zei hij, en je kon de bezorgdheid zien in zijn oranje, glimmende ogen. ''Oh....'' Antwoordde ze teleurgesteld. Maar ze bleef wachten tot er nieuws kwam. Ineens kwam er een zoef-geluid vanuit de duinen, iets kwam aanvliegen. Furret keek naar boven. De zon scheen nog fel, en deed zeer aan haar ogen. Ze hield haar poot boven haar ogen en keek weer. Maar dat was latios! wat kwam hij doen? De latios keek nogal vluchtig, en hij daalde neer, en bleef een paar meter boven het zand zweven.

Meteen hadden alle pokemon hun ogen op hem gericht, en ze waren doodstil. Latios was nog nooit gekomen, dus het moest belangrijk zijn. Latios schraapte zijn keel. ''Jullie moeten allemaal snel weg! vlucht allemaal naar een veilige plaats, maar blijf niet hier!'' zei hij snel en onrustig. De pokemon keken hem met grote ogen aan. Een corphish kwam naar voren. ''Maar latios, wat is dat grote ding, als ik vragen mag? nog nooit eerder hebben wij dit gezien'' vroeg hij aan Latios, en weer was iedereen stil, want iedereen wou natuurlijk het antwoord erop.

''Dat ding daar... is van mensen...'' een paar pokemon maken een geschrokken geluidje. ''Maar..'' begon een golduck. ''Er zijn hier nog nooit mensen geweest. Hoe komen ze hier, en wat komen ze hier doen?'' Latios keek licht geirriteert. Niet dat hij de vragen irritant vond, nee, er was gewoon weinig tijd. ''Niemand weet nog hoe de mensen hier komen, waarschijnlijk zijn ze door alle barrieres en vallen heengekomen van de beschermers...'' Latios stopte met zijn verhaal, omdat hij onderbroken werd door een andere pokemon. Het was de corphish weer.

''Over de beschermers gesproken..'' zei hij. ''Waarom ben jij hier gekomen en niet kyogre of lugia of een andere zee-legend? waarom ben jij van je plaats afgekomen en zijn ze spoorloos? En dan ook over spoorloos gesproken... Waar zijn Suicune en Ho-oh gebleven? het water word steeds vuiler, waarschijnlijk door de mensen, maar suicune komt niet. En de ho-oh, die over het hele gebied moet waken, hebben we ook al tijden niet gezien? wat is er mis?'' Vroeg de Corphish. Latios slikte. ''Nou.. ik heb gisteren gehoord van entei.. dat Suicune en Ho-oh, die je net opnoemde, gevangen zijn door mensen'' zei hij en trok een moeilijk gezicht.

Meteen vertrok corpish zijn gezicht, en hij liep weer achteruit, de massa van pokemon in. Ook de andere pokemon keken meteen minder vrolijk. ''Daarom zijn de zee legendarische niet op het strand. De pokemon jager is nu opzoek naar Lugia, dus alle zee legi's moeten zich verschuilen. Daarom ben ik hier, maar niet voor lang, anders vangt ie mij ook, en jullie... Maar ik heb jullie nu de nodige informatie gegeven, vlucht weg!’’ Zei Latios bevelend.

De pokemon knikten, en nu ze wisten van de mensen, renden ze in één keer weg, zonder ook maar tegenwoord te durven geven. De furret keek nog eventjes naarhet mensen ding, en naar latios, die haar strak aankeek, en rende daarna weg. Latios keek naar het schip. Hij maakte zichzelf onzichtbaar en vloog weg. Furret zag dat net nog. Slimme manier… zo kon de pokemon jager hem niet zien en niet volgen vanaf zon afstand. Furret glimlachtte. Het kwam wel goed, toch? Met een licht bezorgde blik ging ze haar hol weer in.

De pokemon jager keek ongeduldig naar beneden, door het raam van zijn schip.
‘’Grmbl… Waar is dat beest??!!’’ Riep hij uit, en hij balde zijn vuisten. Ze vlogen al uren over de zee, maar nog steeds had de radar niks gevonden wat hij zocht, een Lugia. ‘’Ze hebben gezegd dat Lugia hier te vinden was, in de Infinite seas. Hoe kan mijn radar dan nog niks opgepikt hebben?!’’ Riep hij woedend en sloeg met zijn vuisten op zijn bureau. Hij stond op en liep met rustige stappen naar de kooien toe, ookal was hij totaal niet rustig. Hij keek naar de kooien. Ze waren leeg. De pokemon jager grijnsde. De pokemon die in de kooien hadden gezeten,- Ho-oh en suicune- waren niet weg of ontsnapt, maar naar een speciale basis gebracht. En dat was zo goed beveiligd, daar konden ze niet wegkomen. De pokemon jager glimlachtte. Die gedachte had hem zo opgevrolijkt, dat hij weer rustig was. Hij liep naar zijn stoel en ging er weer op zitten.

Dustfire keek naar de saaie, witte muur. De grijze vloer was zo koud dat ze bij elke stap rillingen door haar lijf kreeg, en de omgeving was zo saai dat ze elk moment in slaap kon kukelen, maar elke keer dwong ze zichzelf weer om wakker te blijven, want de mensen konden elk moment iets uitvoeren.. Ze moest scherp blijven.. maar… dat lukte niet.. er was niets om naar te kijken, en niets om te doen. Denken dan. Ja, denken is goed. Je fantasie laten werken.. Ze dacht natuurlijk aan pokerpg, en waar ze langs vloog voordat ze gevangen werdt door de pokemon jager. Weer een zucht.. hoe kon dit gebeurt zijn? Hoe kwam ze hier ooit weer uit? Kwam ze er nog wel uit, of was het haar lot om tentoongesteld te worden, of verkocht te worden voor veel geld? En dat terwijl je elk moment erger lijd, omdat je terug wilt. Terug naar huis. Naar je warme slaapplek, je vrienden, en je partner..
Je partner..

Een paar minuten ging dat woord door haar hoofd heen, alsof het de hele tijd heen en weer rende van de ene kant van haar hoofd naar de andere kant van haar hoofd.. Gek werdt ze ervan. En toch zei ze niks, deed ze niks. Totdat ze in slaap was gevallen..

Ze droomde.. over.. van alles eigelijk.. En toen maakte ze een vlucht over een prachtig gebied.
Oh nee, het was gewoon pokerpg. Maar Dustfire vond het prachtig. En toen vloog ze over de burning tower. Ze wou net sneller gaan vliegen, ze wou terug naar die toren. Ze wou erin vliegen en dan op de hoogste verdieping slapen. Zonder zorgen, zonder problemen. Gewoon slapen, en dan de volgende ochtend wakker worden, en alle pokemon buiten glimlachen naar je. En dan glimlachtte je terug. Daardoor was je al vrolijk, en kon je alles aan die dag. Maar deze keer vloog ze de toren niet in.

Ze zag beneden naast de toren iets raars.. iets wits.. Het was ongeveer net zo groot als haar.. Maar wat was het? Het witte ding lag opgerold, maar nu dustfire zo hard met haar vleugels klapperde om boven de toren te blijven zweven bewoog het witte ding langzaam, en het haalde zijn kop vanonder zijn vleugel vandaan en hij strekte zijn nek uit. Maar… dat was.. nee, dat kon niet.. ‘’Dustfire?!’’ Vroeg hij zwakjes, maar zo hard als hij kon. En toen wist hij het. ‘’Dustfire! Je bent het echt!’’
Dustfire verstijfde. Nee.. hij was dood.. dit was maar een droom.. om haar gek te maken.. Dustfire schudde met haar kop en zei niks terug. Silver bleef naar haar kijken. Steeds smekender om een antwoord.. ‘’Dust..’’ zei hij nog zacht. En toen..
Toen kwam dat geluid weer.

Maar het ding was veel sneller als in het echt, en binnen een paar seconden was hij vlak bij de burning tower, vlak bij silver. Dustfire ging hoger vliegen om niet gezien te worden, en bleef kijken wat er gebeurde. Silverbreeze staarde nog steeds naar Dustfire. Maar toen hij hat geluid hoorde keek hij naar het schip. In een keer vertrok zijn hele gezicht. Hij keek nog een seconde snel om naar Dustfire. Waarom deed ze niks? ’’ Dustfire? Help…. Alsjeblieft..’’ Maar nog deed Dustfire niks, en hij werdt gevangen.

Waarom deed je niks?? Waarom? ….
Dustfire schrok wakker. Ze stond op en hijgde. Ze was erg aan het zweten.
Ze keek heen en weer. Ze was weer in een kooi. In een basis van de mensen.
Het was maar een droom.. nee, een nachtmerrie. Het erge was.. Dustfire had het gevoel dat deze niet volledig nep was geweest..

De pokemon jager was de hele zee over gevlogen. Maar nee, geen enkel spoor van een Lugia onder water. Hij vloog nu boven het strand. De furret stak haar kop uit haar hol en ze zag het schip overvliegen. Ineens maakte de radar van de pokemon jager zachte piepjes, om aan te duiden dat zijn doel in de buurt was. ‘’Aaah! We komen eindelijk in de buurt!’’ Riep de pokemon jager van blijdschap uit, en ging achterover zitten. Ze vlogen nu richting de toren, de burning tower…

Silverbreeze lag te slapen naast de toren. Hij sliep niet in de toren, dat was de slaapplaats van Dustfire. Hij wist niet waarom, maar het voelde niet goed om in die toren te zijn.. Hij droomde verder, en glimlachtte. Hij droomde dat hij Dustfire weer terugvond, en ze waren weer gelukkig. Maar ineens vaagde die droom weg, en werdt hij wakker. Hij rekte zich uit en keek naar boven. Hij glimlachtte. Het was mooi weer. Blauwe lucht, witte wolkjes.. Silverbreeze keek naar de wolken. Maar eentje leek wel erg veel op een ho-oh. Misschien vloog dustfire daar boven de wolken, op zoek naar hem? ‘’Dustfire?’’ Riep hij. ‘’Dustfire, ben jij dat?’’ Vroeg hij nog eens, maar nee. Geen antwoord. Het was gewoon zijn verbeelding.

Maar ineens hoorde hij een raar geluid. Wat was dat? Silverbreeze draaide zijn kop naar de kant waar het geluid vandaan kwam. En daar, recht voor zijn neus vloog het schip van de pokemon jager. ‘’Iek!’’ gilde Silverbreeze. Maar hij wist dat hij al te laat was, en dat hij niet meer kon vluchten. Hij zuchtte en wachtte maar tot het gebeurde, tot de jager hem zou vangen. Want als zelfs Dustfire hem niet aankon? En hij was verzwakt..

En daar kwamen die ringen die pokemon jagers gebruiken om grote, meestal vliegende pokemon te vangen. De ringen gingen om silver heen, en tilden hem langzaam op. Nog meer ringen kwamen, zodat het sterk genoeg zou zijn om silverbreeze het schip in te tillen. En daar ging hij, zonder enig tegenstribbelen. Alsof hij zielig en zwak was.
En misschien was hij dat ook…


De pokemon jager keek geamuseert naar hoe silverbreeze binnengebracht en ik een kooi gegooit werdt. ‘’Dat was een eitje, bijna té makkelijk’’ zei de pokemon jager en liep richting silver’s kooi.
‘’Je bent toch niet zwak he? Anders verdien ik niks aan je, hoor’’ Zei de pokemon jager.
Een van de hulpjes van de jager kwam binnen. ‘’Geef maar’’ Zei de pokemon jager, en het hulpje haalde een buis tevoorschijn met iets raars aan het uiteinde. De pokemon jager nam het aan en kwam dichter bij het hok van silver staan. Silver deed een stap achteruit. Wat ging dat mens doen?

De jager stak de buis door de kooi heen en raakte silverbreeze ermee. Hij kreeg een harde schok door zijn lijf heen wat hem woedend maakte. ‘’Ja, word maar boos, laat zien wat je kan!’’ Zei de pokemon jager en dreigde nog eens met de buis. Silverbreeze werd woedend en laadde een hyperbeam op.

Tot zijn verbazing rende de pokemon jager niet weg, hij bleef gewoon staan! Wacht maar.. ik zal hem leren… Dacht silverbreeze en deed zijn hyperbeam. Maar de hyperbeam raakte de jager niet. Hij werd tegengehouden door een raar krachtveld. ‘’Is dat even jammer’’ zei de pokemon jager spottend. Hij grijnsde, en liep weg. Hij gaf de stok aan het hulpje, en liep naar het computerscherm. ‘’dichtstbijzijnde doel?’’ Vroeg hij aan de computer. ‘’Doel wat het dichtste bij is… Celebi, de tijdreizende pokemon.’’ Antwoordde de computer. Op het scherm verscheen informatie, en waar Celebi te vinden was. ‘’Perfect’’ Zei de jager.

Dustfire verveelde zich steeds meer, maar wou nu zéker niet meer in slaap vallen, na die nachtmerrie. Ineens hoorde ze een deur opengaan, en een vrouwlijk mens liep langs haar kooi. Dustfire deed een vlammenwerper, maar ook deze werd tegengehouden door een krachtveld. De vrouw grijnsde licht, en toen kwam er een raar geluid uit haar broekzak. Ze pakte er iets uit en legde het tegen haar oor aan. ‘’Ja baas? Wat zegt u? U heeft Lugia gevangen, en Celebi erbij? Geweldig! Ik zal de kooien gereed maken! Ja, oke, doeii!’’ Ze deed het ding weer in haar zak en met een versnelde pas liep ze de gang uit, naar een andere kamer met andere kooien. Dustfire schrok ineens op. Wat zei ze daar net? Een lugia en een celebi? Maar.. Miracle had zich goed verstopt.. en Celebi was een van haar beste vrienden… De beschermer van de zee en de beschermer van het woud.. Dit ging niet goed..

Riolu was onderweg naar huis toen hij dat rare geluid weer had gehoord. Nee! had hij inwendig geschreeuwd omdat hij wist wat dit te betekenen had. Het was hetzelfde geluid dat hij had gehoord toen Dustfire gevangen werd genomen. Dit keer zou hij niet hulpeloos staan toekijken... Ook al wist Riolu dat hij niet sterk genoeg was.

Zo snel als zijn zwarte pootjes hem konden dragen begon hij te rennen. Takken van de bomen sneden in zijn gezicht en boomwortels deden hun best hem te laten struikelen. Dit lukte hen dan ook, Riou's voetje bleef haken en hij viel voorover. Met een harde smak belande hij op de grond maar hij krabbelde snel weer overeind. Hij moest zo snel mogelijk het strand bereiken, In zijn hart voelde hij een snijdend verdriet, wat nou als de stroper ook andere legi's had gevangen genomen, wat nou als Silverbreeze nu ook... hij schudde zijn koppie, nee dat mocht gewoon niet zo zijn. Maar Riolu wist hoe stropers in elkaar zaten, ze gingen door totdat ze hun doel hadden bereikt. De scherpe haat die zijn lichaam vulde gaf hem opnieuw de kracht om verder te rennen en uiteindelijk over te gaan tot een Snelle aanval.

Riolu merkte naarmate hij door rende dat het bos meer licht binnen liet, dat de bomen verder uit elkaar gingen staan en de begroeiing minder hoog werd. Hij was niet ver verwijderd meer van het strand. De plotselinge overgang van bos naar strand liet hem even van schrik stilstaan. De felle zon scheen in zijn ogen en Riolu moest zijn handje boven zijn ogen doen om goed te kunnen kijken. Zijn blauwe buikje ging hijgend op en neer vanwege het vele rennen. Hij zag de helderblauwe zee, het enorme strand en verscheidene vogelpokemon die ergens van waren geschrokken en nu zo snel als ze konden weg van het strand vlogen.

Opeens verdween de zon, alsof er een enorme wolk voordreef. Maar dit was geen wolk, Riolu zag dat het het enorme metalen schip was, hetzelfde schip dat Dustfire had gevangen genomen. Je zag dat het schip net terug kwam van het timerise forest, de adem stokte in Riolu's keel. Ze hadden toch niet ook celebi gevangen genomen? Hij zakte door zijn knietje, wat kon hij doen? Hij was maar een kleine Riolu..

Was pokeRPG echt verdoemd om te sterven? Hij dacht aan alle gebieden en alle pokemon die langzaam zouden verdwijnen vanwege de stroper. Hij dacht aan zijn vrienden en aan Amore. In zijn rode ogen kwam een woedende blik, hij was dan misschien klein maar hij zou deze keer niet hulpeloos gaan staan toekijken. Riolu stond op en ging in een aanvalspositie staan. Hij zou alles doen om Dustfire en de andere legi's te bevrijden ook al zou hij waarschijnlijk hierin valen.

Het schip was nu, sneller dan Riolu had verwacht, angstaanjagend dichtbij gevlogen. Riolu sloot zijn ogen en maakte een Aura sphere die hij zo sterk mogelijk probeerde te maken. Hij opende zijn ogen en liet een woedende kreet horen, terwijl hij de Aura sphere op het schip af vuurde. Er ontstond een kleine explosie bij één van de vleugels van het schip, precies waar Riolu de Aura sphere op had gericht. Hij meende wat naar beneden te zien vallen, maar zoals hij al had verwacht had het schip niet veel schade. Het was van enorm sterk metaal waar bijna geen enkele pokemon aanval doorheen kon. Maar dit was dan ook niet Riolu's bedoeling geweest, het enige wat hij wou was de stroper zijn aandacht trekken. Hij wist zeker dat de stroper de aanval had opgemerkt en Riolu zou zien. Voor de zekerheid vuurde Riolu nog een aantal Aura Sphere's op het schip af en hier en daar ontstonden kleine explosie's op het schip.

De pokemon jager hoorde de knallen, en rende naar het enorme raam aan de voorkant van het schip, om te kijken wat er aan de hand was. Daar beneden op de grond stond een Riolu, en het was wel duidelijk dat die knallen van hem waren gekomen, want hij was nog een aura sphere aan het laden. ''Een Riolu? hmpf..'' reageerde de pokemon jager erop. Kennelijk was hij alleen geinterreseert in grote pokemon, en dacht hij dat kleine pokemon ook meteen zwak waren. Hij liep een paar passen verder, en hoorde nog een knal. ''Genoeg..'' zei hij ijzig. Hij drukte op een knop. Vanaf de onderkant van het ship schoten er raketten weg, gericht op de kleine Riolu. De pokemon jager grijnsde. ''Daar horen we een tijdje niks meer van'' zei hij en keerde zich om, en keek naar de pokemon in de kooien. Daar zaten.. lugia en Celebi.

Silverbreeze keek de pokemon jager in zijn ogen, en de pokemon jager keek terug. Silverbreeze probeerde woede uit te drukken, helaas lukte dat niet, en bleef hij zielig kijken. Daarna keek de pokemon jager naar de pokemon in de andere kooi. Silverbreeze wist dat Celebi erin zat, en wou haar wel roepen, maar hij moest eerst wachten tot de pokemon jager weg was.

En alsof de pokemon jager precies deed wat hij wilde, liep de pokemon jager weg. Hij stapte een lift in, die naar beneden ging. Dat schip moest wel heel groot zijn.

Silverbreeze haalde opgelucht adem. ''Celebi..'' zei hij opgewonden, maar niet te hard, want straks kwam de pokemon jager terug. Na een tijdje kreeg hij antwoord. ''Wie ..wie ben jij?'' Vroeg de Celebi zacht. Haar stem klonk bang en zenuwachtig, bang voor wat er nog meer zou gebeuren. ''Ik ben Silverbreeze, de beschermer van de zee, Celebi.'' antwoorde Silverbreeze kalmpjes, in de hoop dat Celebi ook kalm zou blijven.
''Lugia..'' herhaalde Celebi geschrokken. ''Wat is er aan de hand? wat gaat er nu allemaal gebeuren?'' vroeg de Celebi zenuwachtig. ''Weet je dan niet wat er aan de hand is?'' zei Silverbreeze en schudde zijn kop. Maar alle legendarische pokemon wisten er toch van af. ''Maar Celebi, heb je dan nog niks gehoord over de mensen?''
De Celebi schudde haar hoofd, en omdat Silverbreeze haar niet kon zien zei ze ''nee, niks van gehoord, ik was naar een andere tijd gereisd voor een tijdje, en toen ik terugkwam, gebeurde dit..'' Natuurlijk. Celebi was de tijdreizende pokemon. Daar had Silverbreeze nog niet aan gedacht.

Ondertussen voerde het schip weer weg, opweg naar de basis waar de pokemon gehouden werden.
Silverbreeze zag de gebieden voorbij flitsen, en ookal zag hij maar een klein stukje, hij wist precies welke kant ze op gingen. De bergen... de marble mountains..

Opeens kwamen er raketten vanaf de onderkant van het schip op Riolu afgevlogen. Hij schrok en kon nog net optijd een Protect creeëren voordat deze hem zouden raken en het met hem zou zijn afgelopen. Een enorme explosie ontstond op de plek waar Riolu stond en een grote grijze stofwolk vloog omhoog. Nadat deze was gezakt zag je Riolu staan die een beschermend blauw veld om zich heen had kunnen creeëren. Vermoeid zakte hij door zijn pootjes en het veld verdween. Het koste Riolu veel kracht om zo'n sterke Aura protect te kunnen creeëren, maar tot zijn opluchting was het hem gelukt. Hij keek op en zag dat het schip langzaam verdween aan de horizon. Riolu was verbaasd, of de baas had alleen maar interesse in legi's of hij had nog nooit van de prince van Aureon gehoord. Hij hoopte het eerste, anders zou zijn plan ook niet gaan werken...
Vermoeid stond Riolu op en hij zag dat het schip in de richting voer van de Marble mountains, hij bleef het schip aanstaren net zolang totdat deze was verdwenen tussen de wolken. Daarna draaide hij zich om en hij zag dat Pokemon ,die zich eerst verstopt hadden voor het enorme metalen ding, nu tevoorschijn kwamen en het net zo erg schenen te vinden als dat Riolu het vond. Dustfire, en waarschijnlijk nog meer andere legendarische pokemon, waren gevangen genomen. Hoe moest het met pokeRPg aflopen als er geen beschermers meer waren?