Een kleine Pikachu, met de bekende groene ogen, rende over de velden. Het gras kietelde tussen haar tenen, en allerlij pokémon maakten geluiden, praatten, vochten, en deden van alles en nog wat. Ze rende door. Een witte straal volgde haar, ze deed een snelle aanval. Steeds sneller gaand, rende ze door.

Toen amore inn de bossen was, dacht ze na. Het was een aantal weken geleden dat ze zich voor het laatst had laten zien in PokéRPG. Dat was bij de velden geweest, met Riolu. Gaf hij nu nog wel om haar..? Het was al lang geleden, en ze was bang dat hij niet meer om haar zou geven, na dit alles. Ze beet op haar lip, en rende verder, de bossen door.

Alle beelden flitsten langs: Amore had rode ogen, haar volt was te hoog. Een Ninetales, Flair, werd door haar gedood. Niet veel later kwam er een Chimchar, ook deze wilde ze aanvallen, maar, dit is niet doorgegaan. Ook wat later kwam Riolu, haar partner. Deze kon ze, ondanks haar te hoge volt, niet aanvallen. Dit wist hij. Na een gesprekje had ze een flash gebruikt om van hem weg te vluchten. Ze was een paar weken PokéRPG uit gebleven....

Amore merkte niet dat de tranen uit haar ogen kwamen, en ze bleef maar door rennen, niet merkend dat ze grote cirkels rende; de velden over, en dan weer door de bossen. Een tijd later rende ze weer langs de velden.. Amore zuchtte, en stopte na een lange tijd rennen op de velden.

Amore liet zich hardhandig vallen, en negeerde alle pijn die ze al had, en door de val nog erbij kreeg. De tranen stroomden over haar wangen. De laatste weken was het niet goed gegaan met haar. Alle beelden van de laatste weken flitsten aan haar voorbij.

De eerste week bracht ze door bij de mens. Ze waren aardig, totdat.. Een moordenaar.. De moordenaar die eerder haar vader gedood had, kwam terug. Hij scheen bij het pokémon center geholpen te zijn aan al zijn verwondingen, en had het gered. Amore sloot angstig haar oogjes.. Rotha.. Voltra.. Haar oma en tante werden voor haar ogen afgemaakt, en zij kon helemaal niks. Totdat.. Haar ogen kleurden rood van woede, de donderschokken omhulden haar. Ze liet haar tanden zien, en een enorme lading electriciteit doodde de pokémon. Amore's te hoge volt, en woede zorgden ervoor dat hij al snel dood was. Hierna kleurden haar ogen weer normaal. Haar oma, haar tante.. Beiden dood, en zij had niks gedaan. Angstig was de Pikachu weggerend, weg van de mens.

Amore dacht nooit meer naar de mens terug te willen. Haar oma en tante.. Dood! Ze begon hard te huilen, en rende verder. Waar moest deze Pikachu heen..? PokéRPG was geen oplossing, nee. Ze rende naar een ander gebied, nog ver van pokéRPG vandaan. Amore leerde hier haar volt beheersen, door een aardige Luxray. Nu wist ze hoe het moest, alleen als ze een grote woede had, werd haar volt te hoog. Snel rende Amore terug naar PokéRPG.. Ze moest daar alles vertellen.

Weer stonden de tranen in Amore's ogen. Haar oma, haar tante.. Dood. Ze beet op haar lip, maar ging niet huilen. Ze had de moordenaar gedood, en had haar volt nu onder controle. Alles was oke.. Alleen wilde ze nog weten of Riolu haar nog wilde. Ze beet weer op haar lip. Toen ze wat hoorde, keek zij geschrokken om, recht in de ogen van een Pokémon..

Dean keek haar angstig aan. Het was namelijk de pikachu die hem had angevallen, toen probeerde Riolu haar te kalmeren. Hij kon de schokken prima voor zijn oog halen. De angst verdween toen hij de groene ogen zag, niet de rode die vol woede zaten. Dean angst trok weg en hij had zichzelf wat meer onder controle.
'Ik wou je niet laten schrikken,' begon hij zacht. Dean zocht de juiste worden. 'Gaat het wel? Kan ik je ergens me helpen?'
Dit was een vriend van Riolu, dus een vriend van hem. Riolu had hem een aanval geleerd, daar was Dean hem erg dankbaar voor.

Een kleine blauwe pokemon liep rustig over de velden, een pidgey vloog rakenlings langs hem heen maar de Riolu scheen het niet te merken. In zijn ogen stonden een verdrietige blik, hij dacht aan Amore, dit deed hij elke dag, elk uur, sinds zij weg was gelopen. De eerste weken had hij overal gezocht, hij had elke plek in pokeRPG afgezocht in de hoop een spoor van Amore te vinden. Ook had hij bijna aan elke pokemon die hij tegen kwam gevragd of ze een pikachu hadden gezien met groene ogen. Niemand had ook maar iets gezien en langzaam kwam er een pijnlijke lege plek in zijn hart. Amore had hem verlaten, maar Riolu wist niet waarom. Een traan gleed over zijn blauwe wangetje en belande uiteindelijk op de grond. Verscheidene pokemon keken op naar de levensloze Riolu maar gingen toen weer verder met waar ze mee bezig waren aangezien ze deze pokemon al waren gewend. Hij liep hier notabene elke dag. Nog een traan gleed over zijn wangetje 'Amore..' mompelde hij zachtjes 'waarom?'. Opeens meende hij een stem te horen en Riolu keek op. Wat verderop herkende hij de abra Dean, normaal zou hij naar hem toe gelopen zijn en hem vrolijk begroetten, maar sinds Amore was verdwenen had Riolu nergens meer zin in. Bovendien deed hij het ook niet vanwege Dean's veiligheid, de laatste tijd had Riolu heel vaak van die Aura 'trance' aanvallen. Waarschijnlijk kwam dit door zijn emoties, maar Riolu kreeg het maar niet onder controle en vormde dan ook steeds vaker een bedreiging voor andere pokemon. Een zucht ontsnapte uit zijn mond en hij wou zich net op draaien om naar huis te gaan toen hij opeens een stem hoorde. Een Rilling gleed over zijn rug en zijn oogjes werden groot. Die stem klonk als die van Amore! Zoekend speurde Riolu de omgeving af, en al gauw zag hij de gele gedaante van een kleine pikachu. Hij had haar eerst niet gezien aangezien ze wat verder dan Dean stond. 'Amore!' riep hij wanhopig, Zijn lichaam werd gevuld met een vreemde warmte. Dit is een droom klonken Riolu's gedachten dit moet haast een droom zijn, straks word ik net zoals altijd weer wakker en is Amore nog steeds verdwenen...

De kleine Pikachu keek nog steeds recht in de ogen van de Abra. Ze kon hem zich niet herinneren, aangezien ze zich niet vaak alles kon herinneren van wat ze gedaan had in de tijden dat ze een te hoge volt had. ''H-Het is nie.. Niet erg,'' Probeerde ze uit te brengen, en ze zuchtte, ''En, heel aardig van je, maar.. Sorry, je kan me nergens mee helpen,'' zei ze toen. Ze zuchtte. Ze veegde haar tranen weg, en snikte een keer. Toen ze iemand haar naam hoorde roepen, keek ze geschrokken die kant uit. ''R-Riolu!'' Riep ze uit. Haar groene ogen vulden zich opnieuw met tranen, en ze zuchtte. Snel wendde ze haar blik weer af. Misschien was hij boos dat ze zomaar weg was gegaan. ''Excuseer me..'' Zei ze tegen Dean, en ze liep naar Riolu, ''H-Het spijt me..'' Slikte ze, ''Ik was naar de mens, omdat mijn volt te gevaarlijk werd,'' zei ze tegen hem, ''En.. Toen werden mijn oma en tante afgeslacht, voor mijn ogen.. Ik heb de moordenaar gedood, en ben gevlucht. Toen heeft een Luxray mij geholpen, en nu heb ik het zo'n beetje onder controle. Alleen bij zware emoties heb ik kans weer de controle over mijn volt te verliezen,'' legde ze uit, ''Het spijt me zo!'' Riep ze toen, en ze keek hem aan, met nog steeds tranen in haar groene ogen.

Hete gele wezentje dat Dean heette keek op toen hij Riolu hoorde. Zijn stem was wanhopig en de Pikachu 'Amore' liep naar hem toe. Ze hield een tirade over wat ze allemaal had beleefd en zwijgend bleef Dean staan. Maar al snel werd hij moe van het staan en ging hij zitten
.Op dit moment kon Riolu alleen haar helpen, dacht Dean. Hij probeerde alles op haar te helpen dus dit zou ook wel lukken.
Dean zweeg een poos en staarde naar de twee pokemon. Hij kon zich beter gedijsd houden.

Riolu luisterde naar Amore en ook zijn rode oogjes vulde zich met tranen. De pijnlijke lege plek in zijn hart werd weer gevuld, hij realiseerde zich dat dit geen droom was. Op dit moment kon hij niet in woorden uitbrengen hoe hij zich voelde, het was alles door mekaar liefde, geluk, opluchting en nog veel meer. Riolu kreeg er een aangenaam warmte van in zijn lijf.Een glimlach verscheen op zijn gezicht, Amore was weer terug... Amore was weer terug bij hem.. Ze was niet voor altijd weggegaan, ze hield nog van hem. Riolu kon het maar niet geloven.Nadat Amore haar verhaal had afgemaakt begon Riolu haar spontaan te omhelzen 'H-h-het geeft niet... ik ben allang blij dat je weer terug bent.Bij mij...' klonk zijn zachte stem. Tranen stroomden ondertussen over zijn wangetjes maar deze keer van geluk in plaats van verdriet.

Amore vond het fijn dat hij gewoon luisterde, en probeerde niet te letten op de tranen in zijn en haar ogen. Toen hij haar omhelsde, sloeg ze ook haar armen om zijn schouders, ''Ik ook, Riolu,'' zuchtte ze, ''Altijd weer,'' zei ze toen. Een traan viel vanaf haar wangetje op de grond, maar ze lette er niet op. Ze was blij dat hij het zo goed opvatte.. Blij met hem. Ze was blij dat ze weg was gegaan: Nu vormde ze geen bedreiging meer door haar volt, aangezien ze het zo'n beetje onder controle had. Alleen, wist ze, als ze haar emoties niet onder controle had, zou ze de macht over haar volt ook verliezen. Na een tijdje keek ze hem met een glimlach aan, en deed één klein stapje achteruit. ''H-Hoe is het met jou gegaan.. De afgelopen tijd?'' Besloot ze te vragen. Rustig wachtte ze op een antwoord, niet van plan ooit nog weg te gaan zonder het te melden, en ook niet zo lang..

Riolu liet haar los en keek haar met een glimlach aan. Deze glimlach verdween alleen weer toen ze vroeg hoe het met hem ging. Een beetje een sombere blik kwam in zijn ogen, hij twijfelde of hij het haar zou vertellen aangzien hij Amore niet bang wou maken. Maar Riolu wou ook geen geheimen voor haar houden dus besloot hij het uiteindelijk maar te zeggen.'eigenlijk gaat het heel slecht, Amore, ik kan de laatste tijd mijn emoties niet meer onder controle krijgen en..' hij slikte even 'en de laatste tijd raak ik steeds vaker in mijn aura 'trance', ik doe me best het onder controle te krijgen, maar het lukt steeds niet.' Zijn rode ogen keken haar aan 'misschien komt het omdat... omdat je weg was gegaan' Riolu hoopte dat Amore zich nu niet schuldig voelde, hij kon er nou eenmaal niks aan doen, dat ze was weggelopen was een behoorlijk zware klap voor hem geweest.

Amore grijnsde licht, maar, ook haar glimlach verdween toen de zijne verdween. Kalmpjes luisterde ze naar wat hij zei. Ze beet op haar lip, en knikte wat, om te laten merken dat ze luisterde. Toen hij zei dat de reden misschien was dat zíj weg was gegaan, voelde ze een pijnlijke steek. Ze beet harder op haar lip, en proefte wat bloed. Toch lette ze niet op haar bloedende lip. ''S-Sorry!'' Riep ze uit, en ze keek hem aan, ''Ik help je verder.. Als het weer gebeurd, ben ik er voor je. Nu wel, écht..'' Zei ze toen, en ze keek hem aan. Ze voelde zich nu écht schuldig..

Riolu zag dat ze erg hard op haar lip beet en meteen voelde hij zich schuldig. Hij had dat laatste niet moeten zeggen, ook al zag Riolu het niet als de schuld van Amore. 'en ik voor jou, dat weet je toch?' zei hij terwijl er weer een zwakke glimlach op zijn snoet verdween. 'En voel je alsjeblieft niet al te schuldig, aan de ene kant is het juist goed geweest dat je weg ging aangezien je nu niet meer zo vaak een te hoog aan volt krijgt. Het enige wat je misschien fout hebt gedaan is dat je het niet aan mij hebt verteld. Amore.. je kunt alles aan me vertellen, dat weet je hopelijk toch wel?' met zijn blauwe handje pakte hij de hare vast terwijl zijn glimlach steeds breder werd. Riolu voelde zich weer helemaal goed, Amore was weer terug bij hem en ze mankeerde niks, dat was voor hem het allerbelangrijkste.

''Ik kon het niet, Riolu,'' zuchtte ze. ''Toen ik vertrok lag mijn volt op het randje van té hoog, en gewoon hoog. Dus, ik had ieder moment kans op weer een soort trance. Ik moest dus zo snel mogelijk weg,'' legde ze uit. ''Buiten dit gebied had ik inderdaad de trance gekregen, maar, er lopen niet veel pokémon langs de route die ik nam, dus dat was wel handig.'' Zuchtte ze. ''En.. Het is niet 'niet meer zo vaak', het is álleen als ik mn emoties niet onder controle heb, aangezien ik dan moeilijk wél mijn volt onder controle kan hebben, terwijl mijn emotie's nieteens meer lukken, ofzo,'' legde ze nogal gebrekkig uit.

Riolu luisterde naar haar zonder haar ook maar één keer te onderbreken. Hij knikte zachtjes 'ik weet het, maar ik had toch liever gewild dat je me het had verteld, maar het maakt nu niks meer uit, je bent veilig en wel teruggekeerd en dat vind ik het allerbelangrijkste' ook Riolu snapte precies wat ze bedoelde met haar emoties en haar trance, zelf had hij precies hetzelfde. 'We kunnen elkaar goed steunen, zolang we maar bij elkaar blijven' zei hij zachtjes maar wel hoorbaar. Opeens herinnerde hij zich dat Dean er ook was, hij wende zijn blik naar zijn abra vriend en glimlachte. 'Hoi, Dean, sorry voor deze hele toestand de laatste tijd' een beetje schuldig liep hij naar de abra, hij had zijn vrienden de laatste erg verwaarloosd aangezien hij geen controle meer had over zijn emoties en ze geen pijn wilde doen.

''Als ik was gebleven om het je te vertellen, had ik de trance hier gekregen. Dan was er toch niet veel goeds gebeurd, en had je waarschijnlijk geprobeerd me te stoppen,'' zei Amore rustig tegen hem, ''Bedankt..'' Zei ze, toen hij zei dat het het belangrijkste was dat ze weer gewoon terug was. Ze grijnsde licht, ''Ja,'' zei ze kort, maar duidelijk op wat hij zei dat ze elkaar goed konden steunen, zolang ze bij elkaar bleven. Toen hij wat tegen Dean zei, en op hem af liep, liep Amore er zwijgend achteraan.

''Geeft niets vriend, vrienden kunnen wachten. Want ik neem aan dat je een goed excuus hebt,'' zei Dean vrolijk. Hij was blij aangezien ze hem nog hadden opgemerkt, want hij zou niet verbaasd hebben zitten kijken als de twee ersamen vandoor waren gegaan. Dean ging toen maar staan.
''Pikachu, mijn naam is Dean. Riolu is een tijdje mijn meester geweest,'' zei hij tegen Amore omdat die er een beetje bijstond. ''Ik hoop dat alles weer een beetje goed is?''

Gelukkig, Dean was niet kwaad. Daar was Riolu erg blij mee 'ja, ehmm.. Amore die was weggelopen vanwege haar te hoog aan volt die ze niet meer kon beheersen, ik dacht dat ze me nooit meer wou zien of dat ze iets mankeerde, ik wist niet dat Amore terug naar de mensen was geweest, daarom was ik de laatste tijd niet echt mezelf. Ik werd ook erg gevaarlijk aangezien ik mijn emoties dus mijn aura niet kon beheersen en daarom had ik besloten maar niet al te dicht in de buurt van mijn vrienden te komen' legde Riolu aan Dean uit. Ook kreeg hij kleine rode blosjes op zijn wangen waarneer Dean over het meester gedoe begint. 'noem me toch niet iedere keer zo' zei Riolu grinnikend. Opeens herinnerde hij zich wat Amore eerder zei over dat haar oma en tante waren afgeslacht, hij had er eerst niet echt opgelet aangezien hij te druk bezig was met haar. Hij wende zijn blik naar haar 'Amore,wat zei je nou precies over je tante en oma?' een beetje een bezorgde blik kwam in zijn ogen, Riolu hoopte dat hij het verkeerd had gehoord..

Amore grinnikte, en keek Dean aan, ''Aangenaam, Dean. Ik ben Amore,'' zei ze. Haar groene ogen straalden, en een grijns stond op haar gezicht. ''Riolu is vast een goede leermeester,'' grijnsde ze. Ze gaf Riolu speels een por in zijn zij, en snoof. Riolu legde iets aan Dean uit, terwijl Amore rustig naar de wolken keek. Ze grijnsde toen Riolu een opmerking maakte over Dean's woordkeuze. Ze snoof even zacht. Toen Riolu aan Amore vroeg wat ze precies over haar oma en tante gezegd had, zuchtte ze. ''Dood.. Vermoord.'' Zei ze kort, maar duidelijk.

Dean knikte naar Amore en keek toen naar Riolu. ''Als je het liever niet hebt dan stop ik ermee, meerster'', grapte Dean maar zweeg toen hij de woorden van Amore hoorde.
Zijn glimlach verdween als sneeuw voor de zon en Dean sloot zijn ogen. Wat kon de wereld toch gemeen zijn, en vooral de wezens op de planeet. Pokemon vermoorden was laag, erg laag. Een onvergetelijke rotstreek. Hoewel Amore niet had verteld wie het had gedaan, had Dean wel een vermoeden.
''Het spijt me voor je,'' zei hij zacht.

Riolu's oogjes werden groot, hij had het dus toch goed gehoord... Arme Amore. Hij pakte haar handje vast 'hoe kon dit gebeuren?' vroeg hij zachtjes. Zijn rode oogjes weken niet af van de hare. Riolu had ook al een vermoeden wie dit waren geweest en een enorme haat vulde zijn lichaam. Hij snapte niet waarom deze wezens pokemon pijn konden doen of zelfs vermoorden, hij snapte niet waarom deze wezens dachten dat ze alles voor het zeggen hadden en alleen maar aan geld en macht dachten. Mensen.. Zolang Riolu zich kon herinneren had hij al een hekel aan deze wezens. Ze hadden hem slecht behandeld, heel slecht, zijn verleden en zijn koninkrijk was er totaal door verwoest.

[ Sorrryyy <3. Ben nogal afwezig de laatste tijd(en), ivm andere acc's én ouders.. xD ]

Amore keek naar Riolu, ''Nee,'' beet ze hem toe. Ze wist waar hij aan dacht, ''Het waren geen mensen!'' Viel ze uit. Ze zuchtte, en keek hem aan. ''Sorry,'' zei ze toen, vanwege haar uitval, ''Het was een pokémon. Eéntje.. Degene die Tora niet had gedood. Ze dacht waarschijnlijk dat hij dood was, maar, hij heeft het gered. Uit wraak dat zij zijn vrienden had gedood, nadat hij dus mijn familie gedood had, doodde hij mijn tante en oma. Toen hij mij wilde doden, viel ik uit. Mijn ogen kleurden op dat moment weer rood, en hij was dit keer écht dood. Toen ik namelijk weer normaal was, stond ik met één voet op zijn borstkas: Zijn hart klopte niet meer, dus hij was eraan.''

Riolu schrok een beetje van Amore's plotselinge uitval en trok snel zijn handje terug. Toen ze haar verontschuldigingen bood ontspande hij weer en geduldig luisterde hij naar haar verhaal. Hij had het dus mis.. Het waren geen mensen. 'oh..' kwam er alleen maar uit zijn mond en hij keek naar de grond. Na een poosje niks te hebben gezegd keek hij weer naar Amore 'Welke pokemon was het?' Riolu kon zich niet indenken dat zelfs Pokemon zulke gruwelijke dingen konden doen. Maar er waren nou eenmaal Pokemon met niks meer dan een zwart gat op de plek waar ooit hun hart had gezeten. Deze deden soms gruwelijke dingen tegen andere. Riolu had dit al veel te vaak meegemaakt...

Dean opende zijn mond, maar Riolu was sneller. Hij wou net dezelfde vraag als Riolu stellen.
Het moest wel een Dark pokemon zijn, die zijn het meest kwaadaardig. Of een steen, het was namelijk bekend dat pikachu's zwak waren tegen steensoorten. Maar hoe zou Amore hem nou kunnen verslaan. Volt kon sterk zijn maar een steensoort kon er niet gedood door worden.
''Soms vergeet ik wel eens dat alle pokemon sterk zijn, en sommige maken daar misbruik van. Wie het ook heeft gedaan, hij had meer moeten lijden dan moeten sterven''.

''H-Het was.. H-Het was..'' Ze beet even op haar lip, ''De moordenaar was een Luxio,'' zei ze toen. Dat was nog het allervreemdste: Ze had hem gedood met electrische aanvallen, en de pokémon zélf was ook al electrisch. Ze zuchtte even.

[Srry.. Heb nogal buikpyn, dus heb niet veel inspi.]

(geeft niet )

Riolu luisterde naar de woorden van Dean en knikte, hij had volkomen gelijk. Zijn ogen werden even groot toen hij hoorde van Amore, dat het een Luxio was geweest. Een rilling gleed over zijn rug, dit deed hem eraan herinneren dat Amore velen malen sterker kon zijn in haar 'trance'. Vele malen sterker... Ze had er zelfs een luxio mee kunnen doden. Opeens klonk er een hard gebrul vanuit de verte en verbaasd keek Riolu op, een paar vogelpokemon vlogen verschrikt omhoog maar verder leek de rust weer terug te keren. Wie of wat het ook was geweest, het was nu weer stil. Een beetje verbaasd wende hij zijn blik weer terug naar Amore en Dean. Toen kwam er een gedachte in hem op, 'wacht even, ik ben zo terug' zei hij snel. Riolu draaide zich om en rende een aantal meters van hun vandaan. Zoekend keek hij in het gras, het moest hier ergens liggen... Toen zag hij het, een mooi groene schelp lag nog precies op de plek waar hij het had laten vallen toen hij Amore zag. Riolu raapte het op en liep weer terug naar Amore en Dean. 'Hier' zei hij tegen Amore, terwijl er een glimlach op zijn gezicht verscheen 'ik heb deze bewaard vlak nadat je was weggelopen. Hij is voor jou' en hij stak de mooie groene schelp, die hij op het strand had gevonden, naar haar toe.

Dean moest glimlachen, De liefde was soms zo mooi, hij kreeg er een raar gevoel van in zijn buik. Maar was dat de liefde wel. Het gevoel voelde raar maar ook bekend, alsof hij van plan was om een Hidden Power aanval te doen. Maar dat deed hij toch niet?
Dean werd een beetje nerveus, wat gebeurde er met hem? Wat had hij gedaan dat hem in zo'n mode bracht? Hij had alleen wat gezegt over... moordenaars.
Het gevoel werd sterker, alsof er een ballon in zijn buik werd opgeblazen.

Rustig wachtte Amore, zoals Riolu haar verteld had. Toen hij even later terugkwam met een prachtige schelp, grijnsde ze. Ze pakte hem voorzichtig aan, ''Bedankt,'' zei ze. Ze gaf hem een klein likje over zijn wang. ''Ik ga even zitten..'' Zei ze. Ze liep naar een steen, een aantal meters verderop. Rustig ging ze hierop zitten. Na een korte stilte begon amore te zingen. Steeds harder, maar waarschijnlijk niet hard genoeg om haar te kunnen verstaan als je een stuk verderop stond. ''I really shouldn't miss you, but I can't let you go..'' Het onderwerp klopte niet helemaal van het liedje, maar, zingen maakte haar rustiger. ''Cause we belong together,'' zong ze rustig verder.
Toen het lied afgelopen was, knipperde ze even met haar ogen. ''Oeps,'' merkte ze dom op, merkend dat ze steeds luider was gaan zingen: Sommige pokémon hadden haar aangekeken. Niet omdat ze vals zong, nee, integendeel.