Vóór haar terugkomst
Met een grote snelheid rende een gele gedaante door de bossen. Bossen buiten pokéRPG. Ze rende steeds harder en harder. Haar lichaam zat vol met wonden, sommigen waren nog steeds aan het bloeden. Maar, zij negeerde het. Steeds sneller en sneller rende ze, wetend dat ze verder móest. De pokémon achter haar.. Ja, die wilde zeker ruzie. Snel rende ze verder. Toen de wond op haar been verder werd opengescheurd door een voorbijschietende tak, liet ze een kreet horen van de pijn. Toch rende ze weer verder. Eindelijk gaf de pokémon het op: Ze was veilig. Snel ging ze ergens zitten. Ze had veel wonden. Grote wonden, vooral. Maar, dat was logisch. Haar training was zogezegd 'Non-Stop' geweest. Elke dag trainde ze. 's Nachts sliep ze even, maar daarna ging ze altijd verder met haar training. Zo ging dat door, maanden lang. Haar kracht was zeker toegenomen, even als haar uithoudingsvermogen. Hier was ze erg blij om. Maar, waar ze écht blij om was.. De training was voorbij. Ze kon terug naar PokéRPG.

In PokéRPG teruggekomen
De gele gedaante vloog door de gebieden. Ze rende, en ze rende.. Soms bloeddruppels achterlatend. Toch ging ze door. Haar uithoudingsvermogen was groot: Ze liet zich niet stoppen door deze wonden. Ze rende door, steeds harder en harder, totdat zij eindelijk aankwam bij de rivieren.
Rustig ging zij op een steen zitten, en nam ze wat water in haar handen. Ze legde hierna haar natte hand op haar wond. Pijnlijk, maar, het zou het schoonmaken. Ze zuchtte, en keek naar een grote steen met een aantal krassen. Ze herkende deze plek nog al te goed. Dit was toen ze uit PokéRPG vertrok, om haar training te beginnen. Nu ze terug was, was haar non-stop-training afgelopen, maar ze moest natuurlijk nog wel eraan blijven werken.
Haar gedachten gingen naar haar partner, Riolu. Zou hij haar nog willen, of had hij een ander? Was het hem gelukt om naar Aureon terug te keren? Had hij zijn aura onder controle? Amore grijnsde. Zoveel vragen, meer dan genoeg tijd. Ze beet op haar lip. Een gigantische donder vloog de lucht in. Amore ging hierna liggen. Haar bijna zwarte ogen keken onderzoekend rond, terwijl ze wachtte. Ze wachtte op een bekend iemand. Haar moeder, Riolu, of andere familieleden en/of bekenden.

[Let op! Het topic dat Amore wegging is nog niet zo lang geleden. Ik heb dus 'vooruitgespoeld'. Doe dus net alsof Amore een lange tijd weg is geweest, ja? =)]
[Posts van minimaal 5 regels (4 is geen ramp, maar liever 5). Ook graag serieuze posts. =)]

Toto liep zoekend oor de bossen, Nu met de stropers wist je niet wie er werd opgepakt en verkocht en wie nog vrij was, Wie in gevaar was en veel meer andere vragen die niet te beantwoorden waren. Toto rende tussen de bossen en doorzocht elke struik op zoek naar een betrouwbaar gezicht of iemand om veilig bij te zijn. Hij zag rrn schim en dook weg en speurde met zijn ogen of hij iets zag. Hij zag een Riolu en dacht "Riolu ben jij dat?[/i']" Hij schudde zacht zijn hoofd en dacht: "[i]Nee dat an Riolu niet zijn. Maar het is wel een Riolu .Zou ze Riolu kennen?" Toto peinsde: "Is het veilig of niet veilig?" Toto verzonk in de peinzingen.

" Riolu's beschikkken over de aura. Dus als ik mij hier verstop is er kans dat ik toch word op gemerkt. Maar ja opgemerkt worden en horen: Wie is daar? en dan uit de bossen moeten kruipen staat zo schuinig. Dus ik kan het besten gewoon naar haar Toe lopen en wachten op iets van antwoordt en zo daar kan ik dan weer op in gaan om in het ritme te komen."

Toto zucht dat lijkt hem echt het beste, Hij rekt zich uit en stapt door de bossen en neemt de slok water dat er rminder uit ziet dan voorheen en en de gedachtte aan stropers sroomt zijn niet al te grote hoofdje weer binnen.

Amore hoorde wat, en draaide zich om. Met een kalme houding liet ze haar blik over de omgeving glijden. Na een tijdje zag ze iets blauws. Ze hief een wenkbrauw op. Toen, na een tijdje, het blauwe ding, wat een Totodile bleek te zijn, de bosjes uit kwam, en rustig een slok water nam, hief ze haar wenkbrauwen op. ''Zozo,'' begon ze. Een aantal donderschokjes kwamen uit haar wangen. ''En wie mag jij dan welk niet zijn, Totodile?'' Vroeg ze fel. Ze had liever gehad dat Riolu was gekomen: Ze had behoefte om iemand een flinke knuffel te geven. En om nou zomaar die Totodile te gaan knuffelen was ook geen optie. Een grijnsje kwam op haar gezicht toen ze het voor zich zag, maar ze schudde die gedachte weer weg. ''Amore,'' stelde Amore zich na een tijdje voor.

"Oeps het was een pikachu" Dacht Toto en zei: "Ik ben Toto aangenaam. Heb jij toevallig Riolu gezien ik heb hem hier al een tijdje niet meer gesproken". Hij nam weer rustig een slokje van het drink water en zuchtte. "Met die stropers wordt het hier steeds gevaarlijker. Nu Suicuine, Dustfire en heel veel andere legendarische pokemon gevangen zijn wordt het moeilijk zelf niet gevangen te worden." Zoals wel veel vaker doezelde Toto weg in zijn oude herrinering.

" Een groepje Totodile speelt rustig en vrolijk lachend in een plas water en verderop staan wat oudere Croconaw te kijken en een paar Noctwol Pigeys en Spearow's vliegen over en Caterpie en Aipoms klimmen door de bomen waar Metapod en akuna hangen te wachten tot ze evolueren. Plots een flitz, een trainer vrienden worden gevangen babybadjes worden verwoest."

Een traantje rolt over Toto wang en hij snikt. Hij pinkt het traantje weg en ziet een paar vermoeide Magikarp weg drijven. Hij neemt een slok en hoort in de verte een paar knallen en gekrijs van pokemon.

''Riolu..? Ken je hem?'' Vroeg Amore aan de totodile. Ze keek hem aan. ''Nee, ik heb hem niet gezien. Ik ben pas net terug. Terug van een training,'' zei ze kalm. ''Riolu is, of was, mijn partner. Ik zoek hem inderdaad,'' zuchtte ze. Ze beet op haar lip. Ze volgde verder niet wat de Totodile zei, en keek naar de grond. Toen ze gesnik hoorde, keek ze naar hem. Hij was aan het huilen. Ze hief een wenkbrauw op, en zuchtte eventjes. ''Gaat het wel?'' Vroeg ze kalm aan hem, en ze bleef hem aankijken. Haar bijna zwarte ogen straalden, en haar blik stond vriendelijk.

Toto: Vergeet niet in de verleden tijd te RPGen. xxx Amore/Tora.

Riolu hoorde van verre al het luide gebulder van de stromende rivier. Een kleine glimlach verscheen op zijn snoet, hij was er bijna. Hij duwde een paar takken opzij en toen zag hij het enorme blauwe water. Snel liep hij ernaar toe en dompelde hij zijn handjes onder water, daarop zaten een paar rode vlekken en sneeën. Na zijn handen te hebben gewassen bracht hij zijn mond naar het water en leste hij zijn dorst. Van al dat zware getrain, waar hij de laatste tijd mee bezig was, kreeg hij behoorlijk dorst. Riolu liep een eindje weg van de rivier en ging in de kleermakerzit op een grote steen zitten. Hij sluit zijn oogjes en ademde diep in en uit. Hij had, zoals hij Amore had beloofd, de laatste tijd veel met zijn aura geoefend. De 'trance' had hij nog niet onder controle maar zijn aura was in het afgelopen halfjaar behoorlijk qua kracht gegroeid. Het mediteren lukte niet echt aangezien zijn gedachtes zoals gewoonlijk naar Amore dreven. Waar zou ze nu zijn? En hoe zou het met haar gaan? Na een halfjaar hield hij nog net zoveel van haar en het gemis was een zware last op zijn hart, waardoor hij zichzelf soms niet helemaal onder controle had. Maar het was minder erg dan toen ze een keer plotseling was verdwenen, nu had ze beloofd weer terug te komen..
Deze gedachte bracht Riolu weer tot rust en het lukte hem totaal in zijn meditatie op te gaan. Het bulderende gleuid van de rivier verdween en het enige wat hij nog hoorde was zijn ademhaling. Toen, na een poosje, drongen er stemmen zijn gedachtes binnen. De stemmen kwamen van ver, je kon niet horen wie het waren, maar toch kwam er een beeld van Amore in hem op. Hij opende zijn ogen, de stemmen verdwenen en het geluid van de stromende rivier kwam weer terug. Maar Riolu wist zeker dat hij ze had gehoord. Hij sprong van de steen af en liep nieuwschierig de richting op waarvan hij dacht dat de stemmen vandaan kwamen.
Na een tijdje kwam hij bij een rustiger gedeelte van de rivier aan, hij keek om zich heen en zag toen een totodile en een pikachu staan. Een enorm vreemd, maar fijn gevoel, kwam in zijn lichaam op. Maar dit kon Amore toch niet zijn? Deze pikachu was aardig gegroeid en ze had ook geen groene ogen. Maar waarom voelde hij zich dan opeens zo gelukkig in zijn hart? 'Amore?' vroeg hij zachtjes...

Met een glimlach draaide de Pikachu zich om, nadat ze een zeer bekende stem had gehoord. Ze hief een wenkbrauw op, ''Riolu!'' Riep ze toen vrolijk, en ze rende op hem af, waarna ze hem zo'n beetje besprong. Ze grijnsde, en omhelsde hem. ''Het spijt me..'' Bracht ze uit. Ze was lang weggeweest. ''Het is gelukt, mijn training is klaar,'' mompelde ze, en ze liet hem los. Het verbaasde haar dat hij haar had herkend. Ze was een flink stuk gegroeid, en haar ogen waren bijna zwart. Alleen als je súper goed keek zag je een groen glimmertje erin. Ze grijnsde licht, en zuchtte. ''Is het bij jou gelukt?'' Ze beet op haar lip. Het moest wel. Hij had beloofd te werken aan zijn aura. Ze grijnsde licht.

Een brede glimlach verscheen op zijn gezicht waarneer de pikachu hem omhelsde. Ze was weer terug bij hem. Hij sloot zijn armen om haar heen en mompelde zachtjes 'het geeft niet..'. Daarna liet hij haar los en keek hij haar, met zijn stralende rode ogen, aan. Hij merkte dat er nog wel een lichte groene gloed in haar ogen zat, maar voor de rest was ze sterk veranderd. 'Ehh..' kwam er eerst alleen maar uit zijn mond nadat Amore had gevraagd of het bij hem was gelukt, hij zuchte eventjes 'mijn aura is sterker geworden, ik heb veel geoefend, zoals ik je had beloofd. Maar het lukt me maar niet om het toaal onder controle te krijgen...' hij glimlachte 'maar ik voel me nu wel een stuk sterker en het gaat vast goedkomen'. Even wende Riolu zijn blik naar de totodile 'Hoi Toto!' zei hij vrolijk maar wende zijn blik daarna weer naar die van Amore.

Amore grijnsde wat, en snoof zachtjes. Ze plofte neer op de grond. Een grote, nog niet helemaal genezen, wond werd zichtbaar op haar voet. Dit was vooral de reden dat ze op vier poten liep, nu: Dan raakte de wond de grond niet, aangezien ze dan op haar tenen en handen liep, eigenlijk. Wat vaagjes keek ze voor zich uit, en zuchtte. ''Laat eens zien wat je hebt geleerd,'' zei Amore, terwijl ze ging staan. Eerst plat op haar voeten, de pijn negerend.
Ze liep naar de rivier toe, en begon. Een erg krachtige donder vloog richting de overkant, en verpulverde een steen. Ze grinnikte wat: De donder was niet zo sterk als wanneer ze een te hoge volt had, maar het was al goed op weg naar díe kracht. Dat was namelijk wat ze wilde bereiken: Die kracht onder controle krijgen.

Riolu staarde naar de wond op haar voetje, hij wilde vragen of het ging maar ze stond alweer en leek er dan ook niet echt last van te hebben. Vol bewondering keek hij naar haar donder, deze was echt ongelofelijk krachtig geworden. 'Ik zie dat je erg goed heb getraind' zei hij terwijl er een brede grijns op zijn snoet verscheen. Ook hij stapte richting de rivier, en ging klaar staan. Hij zou Amore eens wat laten zien, ten teken dat hij zijn belofte echt was nagekomen. Hij vouwde zijn handjes naar voren en sloot zijn ogen. Zo stond hij daar een paar seconden, met zijn ogen gesloten en rustig ademhalend, maar plotseling opende hij ze weer en creeërde hij een Aura sphere. Deze was vele malen groter dan de Aura sphere die hij een half jaar geleden onder controle had. Riolu vuurde hem af op het water. Een enorme golf ontsond in de rivier. De golf stormde op Toto,Amore en Riolu af en als er niet snel wat ging gebeuren zouden ze over en paar seconden zeiknat zijn. Maar Riolu was er op voorbereid. Hij sprong voor de golf, deed zijn handjes weer naar voren en creeërde één van zijn speciale aanvallen. Het was een Protect, maar dan in de blauwe kleur van zijn aura. Het beschermende veld sloot zich om de drie pokemon, net voordat het water op hen zou neervallen.
Riolu sloot zijn Protect weer terug en keek grijnsend naar Amore. Een gedeelte van het gebied om hen heen was nat, behalve in de cirkel waar Toto, Amore en Riolu in stonden. De rivier was weer in zijn rustige staat, en er hing nog een prachtige blauwe glinstering in de lucht, dankzij het effect van de Aura sphere. 'En wat vond je ervan?' zei hij vrolijk tegen Amore.

''Goed,'' grijnsde Amore droog. Ze ging weer op vier poten staan. Zonder een aanloop kwam er een laag volt om haar heen, en ze begon gelijk aan haar volttackle. De laag volt was groot, misschien wel te groot. Maar dit kwam omdat ze ondertussen een donder deed. Met deze vaart en kracht knalde ze tegen een steen aan, die in kleine stukken neerviel. Ze sprong, en landde op twee voeten. De volt bleef om haar lichaam heen draaien. Even haalde ze diep adem. Een gigantische donder vloog het water in, dat helemaal geel oplichtte. Hierna was de volt om Amore verdwenen, en ze draaide zich om naar Riolu, met een scheef grijnsje.

Een bredere grijns verscheen op Riolu's gezicht, je kon duidelijk zien dat ze beide erg sterk waren geworden. 'Wat dacht je van een kort vriendschappelijk gevecht?!' zei Riolu uitdagend. Een vrendschappelijk gevecht was altijd goed, zo kon je je aanvallen verbeteren,en het versterkte de band tussen twee pokemon. De rode ogen van Riolu stonden weer helder. Hij was zo blij dat Amore en hij weer samen waren, een stukje levenslust leek weer terug te keren in zijn lichaam. Riolu keek Amore uitdagend maar vrolijk aan, wachtend op haar reactie.

''Is goed,'' zei Amore. Met een sierlijke salto sprong ze naar achteren. Ze grijnsde. Grote schokjes kwamen uit haar rode wangzakken, terwijl haar oogjes uitdagend naar Riolu gericht waren. Ze keek naar Toto, en snoof. Ze zei niks tegen hem: Ze wilde Riolu's kracht checken. Ze sloot haar ogen. Ze voelde haar volt.. Haar volt was niet laag. Maar dat was logisch. ''Laat zien wat je kan,'' grijnsde ze.

'oke!' riep hij vrolijk. Riolu had tijdens zijn trainingen niet alleen met zijn aura getraind, hij had ook een nieuwe aanval kunnen leren. Het zou een goed training zijn om deze aanval te kunnen gebruiken. Maar hij besloot er nog maar even mee te wachten. Hij grijnsde even maar kwam toen in beweging. Wit licht verscheen achter zijn lichaam en met een Snelle aanval rende hij op Amore af. Ondertussen maakte hij een Aura sphere klaar die hij, toen hij omhoog sprong, op haar afvuurde.

Amore grinnikte. Ze wachtte.. Toen de Aurasphere dichtbij was, deed ze een ontlading. De aura sphere raakte haar hierdoor niet, en ze grijnsde fel. Ze deed een schok golf op Riolu. Ook Schok golf was een aanval die niet kon missen. Ze grijnsde licht. De donderschokken bleven uit haar wangzakken komen..

[Weet niks :S]

Riolu kwam netjes weer op zijn voetjes terecht en zag dat Amore een schok golf op hem afvuurde. Schok golf kon je niet ontwijken.. maar je er wel tegen verdedigen. Riolu hief zijn handjes omhoog en wilde een Protect creeëren. Maar plotseling kreeg hij en pijnlijke steek in zijn buik. Met een kreet greep hij naar zijn maag en de Schok golf raakte hem volop. Een fel licht sloot zich even om hem heen en toen het weer was verdwenen was hij door zijn been gezakt. Steunend op zijn knie handprobeerde hij weer overeind te komen. Zijn andere hand zat nog om zijn buik gesloten. Kleine schokjes kwamen van zijn lichaam af, Amore's kracht was sterk .Maar dit was niet wat hem zorgen baarde, waarom kreeg hij opeens zo pijn in zijn buik? 'Wacht even..' mompelde Riolu zachtjes.

''Riolu!'' Amore rende op hem af, en keek naar hem. Ze fronste. Haar blik was ongerust. ''G-Gaat het wel..?'' Vroeg ze, en ze bleef hem aankijken. Ze wist dat de pijn aan zijn buik niet door haar kwam: Dat kon niet. De schokjes wel, maar daar ging het nu niet om. Hij leek echte pijn te hebben: dit was niet goed. ''Wat is er aan de hand?'' Ze bleef hem aankijken, en zuchtte. Ze was ongerust: Ze wist helemaal niet wat er aan de hand was, en het was ook zo plotseling..

'j-ja het gaat wel' stoterde hij en het lukte hem weer overeind te komen. 'I-ik weet o-ok niet wat het was..'. Wat het ook was, de pijn werd gelukkig al wat minder. Wel bleef hij ongerust, het was geen pijn zoals je voeld bij een wond, maar het voelde ook niet alsof hij ziek werd. Wat was het dan wel? 'de pijn is weer weg' probeerde hij zo rustig mogelijk te zeggen, dit was niet helemaal waarheid maar Riolu wou niet dat Amore te ongerust werd. Zijn rode oogjes stonden nu vrij dof in plaats van helder, maar voor de rest zag hij er normaal uit. Een zwak glimlachje verscheen op zijn gezicht om Amore en zichzelf ervan te overtuigen dat het weer goed ging.

''Ja, en dat geloof ik ook,'' zei ze sarcastisch, ''Wat gebeurde er nou?'' Vroeg ze. Zijn ogen stonden dof, wat duidelijk maakte dat er iets niet helemaal goed was. Ze fronste, en bleef hem aankijken. ''Is er iets gebeurd waardoor je zo'n pijn hebt?'' Vroeg ze, en ze hief vragend haar wenkbrauwen op. Plots voelde ook zij een steek.. Maar ze liet niks merken. Bij haar wist ze waarom: Haar training was te hard geweest voor een één jaar oude Pikachu.

'Eehm..' zei Riolu zachtjes 'nee niet echt dat ik weet'. Was er iets gebeurd? Nee, alles was gewoon zijn normale gangetjes gegaan, behalve dan dat Amore een tijd lang weg was en hij de laatste tijd van die rare dromen had. Maar dit laatste kwam door zijn emoties, dit veroorzaakte geen pijnlijke steken. Riolu liep even naar de rivier en dompelde zijn handjes onder water. Hij plensde wat water in zijn gezicht en dronk daarna nog wat. Hij voelde zich al wat beter, het was vast niks. Met een nu wat grotere glimlach, liep hij weer naar Amore toe. Hij pakte haar handjes vast 'het gaat wel weer, echt' zei hij gerustellend.

Amore knikte, ''Oke, ik geloof je,'' zei ze kalm tegen hem, en ze zuchtte. Toen ze zich omdraaide, zag ze een bloedspoor. Meteen keek ze naar de onderkant van haar voet. Ja hoor.. Bloed. ''God.. Mn wond is open,'' snoof ze. Ze ging aan de kant van het water zitten, en deed haar voet in het water. Het koude water dat erlangs ging was pijnlijk, maar ze wist zeker dat het hielp. Zo ontstak het tenminste niet, en bovendien.. Na een tijdje was ze eraan gewend, en toen was het wel lekker.

Ook Riolu merkte het bloedspoor op en keek met ongeruste oogjes naar Amore, zo te zien was het niet al te ernstig maar toch was ze slim genoeg om haar wond schoon te maken. Met een klein glimachje op zijn gezicht en diep in gedachten verzonken, liep hij ook naar de rivier. Hij ging naast haar zitten en dompelde ook zijn zwarte voetjes in het water. Het verkoelende water voelde heerlijk en liet hem weer tot rust komen. Even sloot hij zijn ogen maar draaide daarna zijn koppie om naar Amore te kunnen kijken. Een bredere glimlach verscheen op zijn gezicht, wat was hij blij dat ze weer terug was, ze was altijd zo lief voor hem. Hij hield meer van haar dan wie dan ook.

''Riolu, weet je al wanneer je terugkan naar Aureon?'' Vroeg ze kalm aan hem. Maar, ze wachtte niet op een antwoord. Ze stond op, en zuchtte. ''Ik moet even wat doen.''
Rustig liep ze een eindje weg, uit het zicht van Riolu.
''Oke..'' Amore haalde diep adem, ''Nu..'' Zei ze. Een gigantische donder vloog de lucht in. Toen kwam het weer naar beneden, en Amore liet zichzelf raken. De electriciteit stroomde door haar kleine lichaam. Toen het weg was, schudde ze haar kop. Ze deed het opnieuw, en opnieuw. Alleen maar voor haad uithoudingsvermogen. Ze wist dat dit gevaarlijk kon zijn: Haar donder was zeker niet zwak. Maar, het kon haar niks schelen.
Ze deed het nog een aantal keren, en besloot toen hier te blijven zitten. Als Riolu haar nu zou zien, uitgeput, met electische schokken die van haar gehele lichaam afkwamen, zou hij haar waarschijnlijk dingen gaan vragen. Als ze dan zei dat het simpel was voor een training, wilde hij vast weten waarvoor die training was.
Maar, dat was geheim.

'eeeh..' zei hij zachtjes toen hij de vraag van Amore hoorde. Wat moest hij zeggen? Nee ik heb mijn aura nog niet eens goed onder controle en weet ook nog niet eens waar Aureon ligt, laat staan dat ik erheen kan! Kortom ik ben een mislukkeling. Maar voordat hij dit kon zeggen liep ze al weg. Vragend keek hij haar na, maar besloot haar niet meteen achterna te rennen aangezien ze wel duidelijk maakte dat ze dit liever niet had.
Maar de gigantische donder die zelfs hoog boven de bomen uitorende trok natuurlijk zijn aandacht. Hij vroeg zich af wat ze aan het doen was..
Riolu stond na een tijdje op en liep op haar af, ze was uit het zich verdwenen maar aan de donder kon je zien dat ze niet ver weg was. Riolu vond haar even later, ze stond daar uitgeput maar met een vastberaden blik in haar ogen. Leunend tegen een boomstam, keek hij haar vragend aan. 'Wat ben je aan het doen?' vroeg hij zacht, om haar niet plotseling te laten schrikken. Hij had haar dit wel vaker zien doen, maar dan vuurde ze alleen haar volt af. Dit keer zorgde ze ervoor dat de volt haar lichaam raakte. Was dit voor een bepaald doel dat ze voor ogen had? Riolu wist het niet..

Amore keek om bij het horen van voetstappen. Moeizaam stond ze op, en keek recht in de ogen van Riolu. Ze zette een grijnsje op. Vele schokken kwamen van haar lichaam af. Ze wendde haar blik af, en keek naar de lucht. Ze liep een eind van Riolu vandaan.. Het zal zo'n 15 meter zijn. ''Niet dichterbij komen,'' zei ze zwakjes, en ze zuchtte. Ze deed haar armpjes wijd, en sloot haar ogen. Nu, dacht ze. Een donder, groter dan eerst, vloog de lucht in. Hij bleef even uit het zicht, maar later kwam er een grote donder terug. Een electrische straal knalde op de grond. Het was breed.. Het zal zo'n 5 meter zijn geweest. Amore schudde haar kop toen de straal weg was. Nog veel meer schokken kwamen van haar lichaam af, maar, ze liet niet merken dat ze bijna neerviel. Dit was nodig..