Amore leek niet op zijn vraag te willen antwoorden maar Riolu dramde dan ook niet door. Hij bleef rustig toekijken en deed gehoorzaam wat ze zei. Met verwonderde oogjes keek hij toe, de donder was enorm krachtig, maar de vraag was; waarom deed ze dit? Zo putte ze zichzelf toch alleen maar uit?. Langzaam kwam er bij Riolu een vaag vermoeden naar binnen druppelen. 'Dit is voor je training hè?' zei hij plotseling. Hij deed een paar passen naar voren en glimlachde.'Doe alsjeblieft voorzichtig, ik wil niet dat je je te erg bezeerd.. ik heb ervaring met dit soort trainingen, ze zijn effectief maar niet goed.' Zijn rode oogjes keken haar doordringend aan.

''Riolu. Het is geweldig. Ik train mijn kracht, uithoudingsvermogen én defense.. In één keer. Wat wil ik nog meer?'' Amore's gezichtje vertrok door een pijnscheut, maar verder zag je niks aan haar. Alleen de vele schokken die van haar lichaam kwamen en haar houding lieten zien dat ze pijn had. Ze keek hem aan. ''Als ik me bezeer, is dat niet erg. Het is nodig. Waarvoor het nodig is kan ik je niet vertellen, als je maar weet dat dit belangrijk is,'' ze keek hem aan, en zuchtte. Zij was de enige die dit op kon lossen, namelijk. Niemand die haar kon helpen. Dus, moest ze trainen, anders lukte het niet.

'Ik weet het..' zei Riolu zacht 'maar ik hou er gewoon niet van als je pijn lijd, dat moet je toch begrijpen?' met een zachte glimlach pakte hij haar handje vast. De schokken die van haar lijfje kwamen en nu dus ook naar de zijne negerend. 'Je kunt me alles vertellen. Maar als je dit liever niet wilt begrijp ik het..'. Hij liet haar handje weer los en wende even zijn blik naar de lucht, zijn buik deed nog steeds zeer, maar gelukkig was deze nu draagelijk geworden. Zijn rode ogen weken na een tijdje weer terug naar Amore,'weet je zeker dat het gaat?' vroeg hij met een lichte toon van ongerustheid in zijn stem.

''Ik begrijp je best. Maar.. Ik lijd geen pijn.'' Amore keek hem aan. Oke, niemand die haar nu zou geloven, maar toch. ''Ik kan, en mag, het niet zeggen, sorry.'' Ze bleef hem aankijken. Tjah. Hoe kon ze het hem ooit vertellen? Ze knikte even toen hij wat vroeg, en snoof. Riolu, ik moet een gevecht winnen. Buiten dit gebied. Het is belangrijk. Ze wist zeker dat dit nogal.. Dom zou zijn. Vooral aangezien de pokémon waar ze tegen moest vechten.. Het was een Marowak.

Riolu knikte zachtjes, blijkbaar wilde ze het echt niet vertellen. Hij moest dit maar accepteren. 'Het geeft niet..' zei hij met zijn zachte heldere stem 'maar wees wel voorizchtig'. Riolu dacht dat Amore een gevecht aanging, met wie en waarom wist hij niet maar hij had wel een vermoeden dat het een sterke pokemon was. Vandaar die zware trainingen. Hij hoopte maar dat alles goed kwam, het liefste wilde hij helpen, maar zo te zien wilde Amore dit echt alleen doen. Hij draaide zich om en liep naar een appelboom, veel appels zaten er niet meer in aangezien het herfst was, maar als je goed keek zag je er nog wel een paar 'late' tussen zitten. Riolu creeërde een kleine Aura sphere en vuurde deze af richting de appelboom. De Aura sphere brak een tak en deze viel op de grond. Met een grijns liep hij ernaartoe, er zaten drie appels in. Hij plukte ze één voor één van de tak en bekeek ze grondig, in één appel zaten behoorlijk wat rotte plekken en deze gooide hij dan ook weg. De andere twee zagen er nog vrij goed uit en met deze liep hij terug naar Amore. 'hier!' zei hij, terwijl hij de appel naar haar toe stak 'ik weet zeker dat je honger hebt' en hij glimlachde.