Mayumi liep door de bergen, samen met Riolu en totodile. En misschien liep Danger er ook wel achter aan. Mayumi hoopte het. Met hoe meer ze waren, hoe minder gevaarlijk het was. Mayumi wist niet eens welke kant het op was naar de mensenbasis, laat staan hoe ver het wel niet was. Het lopen werd steeds zwaarder, omdat ze nu bergopwaarts gingen. Mayumi was er wel een beetje aan gewend, maar na een paar uur begon ze wel te hijgen. Ze ging zitten, om even uit te rusten, maar toen ineens begon de grond onder haar te beven...

Riolu liep achter Mayumi aan aangezien zij degene was die hier de weg door de Marble mountains het beste kende. Ondertussen was het weer, weer aardig betrokken en grote grijze wolken hingen boven hen. Riolu voelde angst in zijn lijfje, iets in hem zei hem dat het niet ver meer was, maar er ging iets gebeuren. Wat kon hij niet echt goed plaatsen en om daar over na te denken had hij niet meer echt de tijd. Mayumi was gaan zitten en opeens begon de grond onder hen hevig te beven. Met zijn rode oogjes speurde Riolu de omgeving, wat of wie was degene die dit veroorzaakte? Zijn antwoord werd dan ook snel beantwoord, rotsblokken vlogen omhoog en diepe scheuren verschenen in de grond. Een enorme steelix verscheen uvlak voor hen en leek woest te zijn. Waarom wist Riolu niet maar je kon het duidelijk zien. In zijn ogen stonden één en al haat, de Steelix was gek van frustratie. Uit woede vuurde hij een Dragonbreath op Toto, Riolu, Danger (?) en Mayumi af.

Danger was het groepje gevolgd zonder een woord te zeggen. Vandaar dat sommigen hem misschien vergeten waren. Hij sprong op een rots, toen het groepje stilstond. De grond begon te trillen. Vlug sprong Danger van de rots af, en deed een stap achteruit. Een Steelix, die er niet echt blij uitzag, kwam tevoorschijn uit de grond. Het duurde niet lang, voor de Steelix met een aanval begon. Dragonbreath. De aanval was sterk, en zorgde ervoor dat Danger tegen een rots aangeblazen werd. Deze snoof, en stond op, naar de Steelix kijkend. Hij wou aanvallen, maar iets hield hem tegen. Opeens brulde de Steelix om een of andere reden. Hij keek naar het groepje, en maakte uit woede een Sandstorm. Tijdens de Sandstorm vuurde de Steelix zijn Rock Throw af. Diegene die niet goed uitkeken, konden geraakt worden door de aanval. Danger had niet gemerkt dat de Steelix ook zijn Rock Throw had afgevuurd. Hij kreeg een steen tegen zijn zij, en zijn kop. Vreemd genoeg kleuden Danger's ogen niet rood, maar ze gloeiden wel nadat de steen zijn kop had geraakt.

(Omg, inspiratieloosheid =o)

Een shiny umbreon liep over de Marble Mountains. Hij keek naar een Riolu en een absol, Ook nog een totodile. Verderop liep nog een Houndoom ook. Rustig bleef brakable zitten en wachtte en zat midde op het pad van de 4 vrienden. ,,Wachtwoord''Zei hij streng en bleef zitten. Hier op dit stukje van de Marble Mountain's had je een Wachtwoord nodig, anders kon je er niet langs. Hij keek de vier vrienden aan en wachtte af.

Mayumi stond op, en keek fel naar de Steelix. De zandstorm blaasde zand in haar ogen. Ze sloot haar ogen en concentreerde zich op het geluid. En het werkte, ze hoorde rotsen aankomen. Een paar ontweek ze, en de laatste brak ze doormidden met haar zwaard.
Ze ging stevig op de grond staan, en deed een vlammenwerper [mijn absol op diamond heeft die ] tegen de steelix. Ze was een klein tijdje van een trainer geweest, en wist dat Steelix een staal soort was, en er niet goed tegen kon. De steelix werd geraakt, en gromde. Maar hij was burned, dus hij kreeg steeds meer pijn. De steelix besloot weer ondergronds te gaan. Mayumi hijgde, omdat een vlammenwerper altijd erg vermoeiend voor haar was. Ze keek naar Danger , Toto, en Riolu. ''Gaat het met jullie?'' vroeg ze. Maar erg gewond zagen ze er niet uit. Mayumi stapte voorzichtig een klein stukje door, tot ze de shiny Umbreon tegenkwam. ''Een wachtwoord? kom op zeg..'' zei ze vermaakt met een grijns. ''Aan de kant, kind, we zijn hier op een missie'' zei ze, en liep langs breakable.

De Dragonbreath raakte Danger volop en geschrokken wou Riolu naar zijn vriend toerennen. Maar de Steelix had al weer een volgende aanval klaar en vuurde een enorme Sandstorm op hen af. Riolu deed zijn handjes voor zijn gezicht om maar niet het zand in zijn ogen te krijgen. Hij hoorde een aantal harde geluiden, het klonk alsof enorme rotsblokken weer tegen andere stenen en rotsen opknalden. Een steen, gelukkig een niet al te grootte, viel tegen zijn knie aan en van pijn greep hij naar zijn been. Hierdoor werden zijn ogen niet meer beschermd en hij werd verblind door het zand. Wind zuiste in zijn oren en hij kon nog maar net het gebrul van de Steelix opvangen. Toen, heel plotseling, hield de zandstorm op en was het even doodstil. De steelix was verdwenen maar nu zat Riolu met het volgende probleem, hij kon amper wat zien en zijn knie deed zeer. Pijnlijk wreef hij in zijn ogen maar het had niet veel nut. Van ver hoorde Riolu iemand 'wachtwoord' roepen maar hij zette er zijn aandacht niet naar. Of zijn vrienden ongedeerd waren, was nu veel belangrijker. 'Toto? Mayumi? Danger?' riep hij bezorgd.

Danger snoof. Hij keek naar de Steelix, die blijkbaar geen zin meer had om te vechten. Danger gromde. Moest dat nou net nú? Hij sprong naar het gat waar de Steelix in verdwenen was, en deed zijn Shadow Ball in het gat, waarna hij weer naar het groepje omkeek, zonder iets te zeggen. Opeens merkte hij een Umbreon op. Danger kende een Umbreon, maar dat was deze niet. Zijn nu gloeiende ogen keken naar de Umbreon, alsof hij niet zoveel voorstelde. Toen de Umbreon begon over een wachtwoord, gromde Danger zachtjes. "Een wachtwoord.." fluisterde hij hem spottend na. "Waarom nu weer een wachtwoord? Wat is dat voor een onzin?" gromde de Houndoom opeens, luider dan eerst. Zijn gloeiende ogen veranderden niet van kleur, gelukkig voor de Umbreon. Maar het was wel te zien dat Danger niet zichzelf was. Hij negeerde de Umbreon verder, en keek naar Toto en Riolu, een stap in hun richting zettend. Mayumi was de Umbreon al voorbij, had Danger al gemerkt.

(Inspiratieloosheid =o)

Nog steeds was de wereld in Riolu's ogen wazig, het enige wat hij kon zien waren grote wazige vlekken waaruit hij niet eens de onderscheid kon maken tussen lucht en grond. Weer wreef hij in zijn ogen maar stopte hier snel weer mee aangezien het verschrikkelijk zeer deed. Tot zijn opluchting had hij de stemmen van zijn vrienden gehoord, ze mankeerde niks. Ze hadden het over een wachtwoord, maar waarom kon Riolu natuurlijk niet zien. Een angstaanjagende angst kwam in zijn lichaam op, wat nou als hij voor eeuwig zo door het leven moest gaan? Blind... Deze gedachte schudde hij uit zijn kop, het zou best wel meevallen. Hij zette een paar passen naar voren en concentreerde zich volledig op zijn overige zintuigen. 'Oke, wat nu?' vroeg hij zacht, niet wetend wie er voor hem stond, maar hij dacht dat het Danger was. 'Ik kan niks zien, een of andere pokemon wil een wachtwoord, en je ogen beginnen weer te gloeien, Danger'. Dit laatste had hij nog net kunnen zien toen Danger een steen tegen zich aankreeg. 'Maar we mogen niet opgeven' en een flauw glimlachje verscheen op zijn gezicht. Verder was Riolu er niet echt bij met zijn gedachtes, voor dat ze weg gingen had hij een idee bedacht die behoorlijk gevaarlijk zou zijn maar wel effectief. Doordat hij nu 'blind' was geworden moest hij al het eerste deel van zijn plan gaan uitvoeren terwijl hij had gehoopt dat hij dit kon uitstellen. Riolu besloot dit nog even voor zich te houden...

Danger snoof. "Je kan niks zien?" vroeg hij droog, maar grijnsde. Toen Riolu verder begon te praten, verdween Danger's grijns. "Ja, dat hij om een wachtwoord vraagt weet ik ook wel.. en van die gloeiende ogen ook." Als zijn ogen rood waren geweest, zou hij dit niet kunnen merken. Met alleen maar gloeiende ogen merkte Danger nog wel wat er met hem gebeurde. "Niet opgeven.." gromde hij zachtjes, maar spottend. "Hoezo niet opgeven?" vroeg Danger, iets luider grommend dan eerst. Een Larvitar liep bij een rots, en besloot om naar een andere rots te lopen. Hij liep langs Danger, die hem al had opgemerkt. Met een Iron Tail sloeg Danger de Larvitar in zijn gezicht, en keek grommend om. Bang rende de Larvitar verder. Hij klom op een rots, en probeerde zo snel mogelijk weg te komen. Dat lukte gelukkig. Danger keek de Larvitar echter niet na. Hij had zich al omgedraaid, en keek naar de Umbreon, die nog steeds een wachtwoord wou. "Zit je nog steeds te wachten op je wachtwoord, ofzo?" vroeg Danger.

'nee ik kan niks zien...' zei Riolu als antwoord op Danger's vraag. Ook ving hij de spottende grom van hem op. Zonder het zelf te merken hief Riolu een wenkbrauw op. Maar voordat hij wat kon zeggen hoorde hij een pokemon die waarschijnlijk een klap kreeg en bang wegrende. Wat er precies gebeurd was zag Riolu niet. 'Danger? wat was dat? vroeg hij rustig terwijl hij nog een paar passen naar voren deed. Met zijn handjes bewoog hij door de lucht totdat hij iets aanraakte wat voelde als een steen. Op de tast onderzocht Riolu het voorwerp beter en hij kwam tot de conclusie dat het inderdaad een steen was. Hij ging er op zitten en probeerde nogmaals het zand uit zijn ogen te wrijfen. Dit lukte weer niet dus besloot hij er maar mee te stoppten. 'Ehh..' kwam er eerst alleen maar uit zijn mond, hij had besloten een gedeelte van zijn plan te vertellen 'ik heb een idee om de basis te vinden, eigenlijk wou ik dit plan uitstellen maar aangezien ik nu half 'blind' ben geworden, lijkt het me beter om het nu te doen'. Hij stopte even met vertellen en wachte op een reactie van de andere, ten teken dat ze naar hem luisterde.

De gloed in Danger's ogen verdween langzaam. Hij keek een keer rond, maar vervolgens weer naar Riolu. Deze liep naar voren, met zijn handen door de lucht bewegend. Even vroeg Danger zich af waarom, maar opeens herinnerde hij zich dat Riolu 'blind' was geworden, waarschijnlijk door de zandstorm. Vandaar dat hij zo vreemd deed. Riolu ging op een steen zitten, en wou wat zeggen, zag Danger. Opeens begon Riolu te spreken. Hij had een idee om de basis te vinden, maar wou deze eerst niet vertellen. Blijkbaar was hij van gedachten veranderd. "Maar," begon Danger, "wat is jouw idee dan? Ik wil wel meedoen, maar als ik bijvoorbeeld door het water moet lopen, weet ik het niet meer zeker.." vervolgde hij. De Larvitar van daarnet was ergens verderop nog steeds bezig met klimmen, en had duidelijk pijn, zag Danger. Deze zuchtte zachtjes, en keek weer naar Riolu, zijn reactie afwachtend.

(Ughzels =o)

Riolu hoorde dat Danger naar hem had geluisterd en deze vroeg naar wat zijn idee was. 'Nou..' begon hij zachtjes 'als ik in mijn aura status ga, kan ik via mijn aura de basis vinden. Maar omdat ik de laatste tjd nogal vaak in mijn trance raak is dit nogal riskant voor mezelf en voor jullie'. Hij sprong weer van de steen af en had even moeite houvast te vinden. Maar al snel vond hij zijn evenwicht weer terug en stond hij weer stevig op zijn twee zwarte voetjes. Met gesloten ogen draaide Riolu zijn koppie naar de richting waar Danger stond. Hij hoopte dat hij en de rest het begrepen.

(voor degene die het niet begrijpen xD kijk naar dit filmpje: https://www.dailymotion.com/user/xMaaikeXxx/video/xapzu4_aura_shortfilms)

Mayumi liep de hele tijd met een droog gezicht door, zonder om te kijken. Maar na een tijdje merkte ze dat de andere pokemon niet meer achter haar aan liepen. ''Pfff.. stelletje slakken'' zei ze geirriteert, omdat ze niet wist wat ze aan het doen waren. Toch bleef ze niet doorlopen, maar draaide zich om en rende in volle vaart terug. Daar aangekomen hoorde ze op het nippertje het plan van Riolu. ''Ik vind het een goed idee'' Zei Mayumi ineens. Ze nam een laatste sprong en bleef stilstaan, en keek even naar de anderen. Toto zag ze niet meer, die was vast te moe om verder te gaan. Daar hadden ze dus ook niks aan. Alleen Danger en Riolu waren er nog, en Mayumi ging zitten. ''Het is riskant ja. Maar wij zijn bij je'' zei Mayumi tegen Riolu.

Riolu hoorde de stem van Mayumi en glimlachte. Haar laatste woorden waren gerustellend en Riolu besloot het te doen. Voor Dustfire. Hij bracht zijn handje naar zijn borst en contentreerde zich. Zijn twee zwarte flaporen begonnen te zweven op horizontale hoogte en Riolu betrad zijn aura status. Hij zag de twee aura's van Mayumi en Danger, toen alleen nog maar rots. Een ernstige blik verscheen op zijn gezicht zonder dat hij het zelf mertke. De basis zat goed verstopt, dit was moeilijker dan hij dacht. Rotsen, bergen af en toe een pokemon die in de bergen leefden. Niks bijzonders.
Toen opeens zag hij het, het was zo plotseling dat Riolu uit zijn aura status opschrok. Zijn ogen sperde hij wijd open en hij struikelde naar achter. Zijn buikje ging zwaar op en neer, om zo ver en diep te kunnen zoeken was erg vermoeiend. Hij zakte door zijn beentjes en ging leunend tegen de grote steen aan, zitten. Hij wreef in zijn ondertussen rood omrande oogjes. De wereld werd alweer een stuk minder wazig en vaag kon hij de gedaantes van twee pokemon zien. Hij wende zijn blik naar Danger en Mayumi 'ik heb het gezien, het ging allemaal heel snel maar ik denk dat ik wel kan onthouden waar het ligt'. Het was nog heel ver lopen en het zat goed verstopt. Maar Riolu wist dat het met de hulp van Mayumi en Danger zeker ging lukken.