Nouki dribbelde vrolijk vooruit, achter haar liep Feathers. De arcenine had gezegd dat ze haar even persoonlijk wou spreken, maar op de Peaceful plains kwam een mr. Mime hen tegen het lijf aanlopen, dus ging dit niet. Daarom waren ze met zijn tweeën naar het Timerise forest gewandeld. Gezellig, vond Nouki, ze mocht Feathers heel erg graag.
Ze passeerde een beekje en vrolijk plensde Nouki erdoorheen, ze was waarschijnlijk één van de weinige vuurpokemon die water geen probleem vond. Toen ze weer op vaste grond liep, liet ze kleine natte pootafdrukken achter.
Na een tijdje vond Nouki dat ze wel ver genoeg waren, nep schichtig keek ze om zich heen. Niemand mocht hem bespioneren (xD). Daarna sprong ze op een grote steen en wende ze met stralende blauwe ogen haar blik naar Feathers. 'Oke, wat is er?' vroeg ze, terwijl ze geboeid naar een Buterfree keek die voorbij vloog.

Feathers stampte met haar poten door de modder, en de prut vloog haar haar in. Ze schudde zich meteen uit. Het Timerise forest, daar was Nouki naartoe gelopen. Een fijne plek, met minder fijne herrinneringen.. Feathers liep stevig door. Nouki was klein en had veel energie, Feathers had veel meer kracht nodig om zichzelf te verplaatsen en ze was er nog niet zo aan gewend, en was na een tijdje wel moe. Ze hijgde even en keek droog naar Nouki. ''Daar zijn we dan....'' zei ze mysterieus. Ze ging zitten en keek professor-achtig naar Nouki. ''Ik zal u vertellen wat ik wil zeggen..'' ze wist dat dit eigelijk erg serieus was, en haar gezicht werd ook serieus. ''Euhmm.. ik wou vragen.. aangezien je zo alleen bent.. of..'' Ze zuchtte. weer probeerde iets in haar haar te stoppen met praten, terwijl het zo belangrijk voor haar was. Ze zou het er maar in een keer uitfloepen. ''Mogen Aleran en ik je.. zeg maar.. Ouders worden?'' zei ze, en grijnsde daarna dom.

Waarneer Feathers weer begon te spreken keek ze haar met een grijns aan. Deze grijns verdween waarneer het bleek dat het echt serieus werd. Geboeid luisterde ze naar wat ze te zeggen had, zonder haar ook maar één keer te onderbreken. Haar laatste woorden kwamen verrasend maar geweldig bij Nouki aan. Even keek ze naar de grond 'mijn papa en mama?' zei ze zachtjes. Ze kende Aleran niet, maar hij was vast net zo lief als Feathers. Er verscheen weer een brede grijns op haar snoet bij de gedachte. Ze wende haar blik weer naar de arcenine. 'Jaah! dat wil ik!' riep ze dolblij en ze sprong van de steen af om daarna naar Feathers toe te rennen en haar een uitgebreide knuffel te geven. Kleine traantjs druppelden van haar wangen, niet omdat ze verdrietig was, nee integendeel, ze was dolgelukkig!

Aleran gilde toen ze Nouki ''Jaah dat wil ik!'' hoorde krijsen. Feathers had het aan haar gevraagd, dacht hij. Rennend en sprintend rende hij naar de open plek en sprong op een kleine steen. Zijn haar wapperde in de wind en hij grijnsde zo breed als het maar kon. Aleran's poten waren vies geworden omdat hij per ongeluk door de modder rende terwijl hij zo haastig was.

(Korte post, inspiloos)

Feathers wachtte gespannen op antwoord. De zon stond laag, en het scheen irritant in haar ogen, zodat ze die half dicht moest houden. Ze was verbaast door de reactie van Nouki, maar vooral heel erg blij. Ze viel zowat omver door Nouki, en ze glimlachtte. Ze zouden.. een gezinnetje gaan vormen.. het leek gewoon te mooi. Maar dat was het ook. Aleran kwam aanrennen, en Feathers geluk kon niet meer op. ''Aleran, je bent er!'' zei ze enthausiast [>.<] terwijl ze Nouki een likje over haar kop gaf.

[inspilooss ]

Opeens verscheen er een mightyena en met grote oogjes keek ze hem aan. Wie was hij? Maar uit Feather's reactie bleek dat dit haar nieuwe papa was. Ze grijnsde, en ging verder met Feathers kuffelen. Daarna dribbelde ze naar Aleran toe en toen was hij ook aan de beurt voor een flinke knuffelbeurt. Na dit alles te hebben gedaan rolde ze vrolijk op haar ruggetje, haar blauwe oogjes straalden van geluk.

Aleran's geluk kon niet meer op. Van bovenaf zag je de drie pokémon een beetje levenloos en gelukkig naar elkaar zien te staren. Hij begon heel raar te doen en rolde mee met Nouki.
''Doe je mee Feathers?'' zei hij vrolijk. Verderop lag een modderpoel, gecreeerd door de regen die vannacht was gevallen. Aleran stond op en ging daar in liggen en doen alsof hij een dik vet varken was. Z'n hele rug was vies en toen hij op stond, en zich uitschudde was het hele gezin nat en smerig. ''Ghehe.. laten we een waterval gaan opzoeken of een beekje ofzo.'' zei hij met een blos op z'n gezicht. ''Waarschijnlijk was ik té hyper en té blij aan het doen.'' en z'n hele kop was knalrood als een tomaatje.