Een gelige schim liep op een voor hem rustig tempo door de bossen. Af en toe op het nippertje moest hij nog een boom ontwijken, maar hij kwam nog zonder schrammen op een redelijk open plek. Hij had heerlijk gerend, zijn energie was hij nu redelijk kwijt. Pas nu keek hij om zich heen, wat was dit voor een plek? Nieuwsgierig, maar ook een klein beetje bang keek hij om zich heen. Die bangheid was er vooral omdat hij nu verdwaald was, de bomen leken telkens herhaald te worden hoe verder weg ze waren. Hij maakte zacht grommende geluidjes en ging toen zitten. Toen viel zijn oog op een appelboom, de appels waren aardig hoog, maar geen punt! Ook al was hij geen vliegpokémon, hij kon dit wel aan. Hij concentreerde zich op de appel en een kleine bliksemschicht roosterde het steeltje. Met een zachte plof viel de aantrekkelijke rode appel op de grond. Hongerig begon hij te eten, tot hij iets hoorde. Hij keek op maar kon niks vreemds ontdekken. Een diepe frons verscheen in zijn voorhoofd, maar verdween toen hij weer verder at.

Een Noctowl verschool zich in een holle boomstam. Haar ogen hield ze stijf dicht, zoals ze al een tijdje deed. In de holle boom viel ze nauwelijks op. Ze volgde alle bewegingen van de Jolteon aandachtig met haar psygische kracht. Al kon ze niks zien, ze wist wat hij was, en wat hij deed. Als hij een onverwachte beweging maakte, zou hij dat niet vergeten. Nee, Lunaria was overal op voorbereid. Stil bleef ze Cathan bestuderen.

Jolteon spitste zijn oren en zijn blik gleed over de bomen. Hij zag nog niks, de Noctowl was er wel maar hij had er niks van door. Weer schoot er een bliksem door de lucht, weer voor een appel. Deze at hij sneller op. Vroeger trainde hij vooral op appels, het was namelijk goed voor je concentratie en je werd er misschien sterker door.

[Sorry, ik ben echt zo inspiloos]

[Geeft niet, ik ook xD]
Langzaam deed Lunaria een poging haar ogen weer te openen. De pijn was verschikkelijk, en wat ze zag was angstaanjagend. Alles was vreselijk 'uigeveegd'. Het enige wat ze nog een beetje zag was lichtverschil. Net zo langzaam als ze ze opendeed deed Lunaria haar ogen weer dicht. Haar ogen waren er nog niet klaar voor. Lunaria besloot zich te laten zien, en spreidde haar vleugels. Met een acht, ruisend geluid zweefde ze uit de holle boom naar beneden, richting Cathan. Ze veranderde van richting, en ging op een dikke tak zitten. Hier was ze zichbaar, maar voelde ze zich wel veiliger dan op de grond.