Een grote Raichu stond daar, naast het Crystal lake. Ze keek naar haar spiegelbeeld. Haar ogen stonden dof. Soms kwamen er schokken uit haar wangen. De schokken waren echter helemaal rood. Plots werd alles weer zwart voor haar ogen. ''Nee, alsjeblieft..'' Smeekte ze, ''Het is nog geen tijd.. Nog niet..'' Zei ze, en ze schudde langzaam met haar hoofd. Ze zuchtte diep. Nee, ze kon nog niet vertrekken. Ze kon nog niet sterven. Amore moest het weten.. Shadow moest op de familie letten.. Amore.. Amore.. Haar dochter.. Ze moest haar volt onder controle krijgen. Nooit naar de slechte kant gaan. Ze beet op haar lip. Ze moest nog veel doen voor ze stierf. Te veel. Veel te veel. Ze keek naar de lucht. Naar de hemel. ''Als daar iemand is die over ons waakt..'' Zei ze zuchtend, maar ze vervolgde haar zin niet. Ze wist dat er een godpokémon was. Ze hoopte dat iemand, een magische kracht, hij, of whatever ervoor zou zorgen dat ze nog even had. Nog even.. Om Amore te verbieden naar de DarkSide te gaan. Om Shadow te vragen om voor Amore te zorgen.. Ze moest nog zoveel doen! Ze beet op haar lip. Shadow! Amore! Candy! Tail! Light! Thunder! Glow! Yellow! Thundress..! Ze moest nog zoveel doen.. Veel te veel. Ze had nog veel meer tijd nodig. Maar, dit had ze niet. Dat wist ze al. Ze zuchtte. Oke. Haar tijd was bijna daar. Ze zuchtte. Een grote, rode donder vloog de lucht in. Shadow, Amore.. Tora zuchtte. Die twee had ze zowiezo nodig. Ze beet op haar lip, en schudde haar kop wild heen en weer, waardoor rode schokken alle kanten op vlogen. Tora keek naar de lucht, hopend dat er een bekend iemand zou komen.

- Geen DSers
- Minimaal 5 regels per post

Een rode donder werd zichtbaar. Een kleine Pikachu draaide zich om. Die donder.. Tora! Ze schrok. Ze keek rond: Nu was ze in de Peaceful Plains. Ze zou wel even moeten rennen om daar aan te komen. Ze hoopte dat ze op tijd zou zijn, en ging op vier pootjes staan. Ze rende. Een witte streep achtervolgde haar. Het kwam door het feit dat ze haar snelle aanval gebruikte om sneller te zijn.
Na een tijd gerend te hebben, kwam zij aan bij het Crystal Lake. ''Tora!'' Riep ze gestresst. Ze keek rond. Wat was er met Tora? Haar ogen stonden dof.. Aan haar houding kon je zien dat er iets niet goed was. Amore fronste. Ja.. Dit moment had ze aan zien komen. Ze zuchtte, en keek Tora aan. Een duistere stilte heerste. Zij wist niks te zeggen, even als Tora, haar moeder. Alleen hun blikken waren genoeg. ''Amore..'' Sprak Tora. Amore zuchtte. Oke, nu zou het komen. ''Zorg dat je je volt onder controle krijgt. Kosten wat kost. Zorg dat je nooit de DarkSide in gaat. Zorg dat je niemand pijn doet..'' Zei haar moeder. Amore knikte zwakjes. ''En..'' Tora maakte haar zin niet af, maar sloot vermoeid haar ogen. Amore keek vaagjes naar haar moeder, en beet op haar lip.

Dit kan omdak Tora ben «3

Nieuwschierig kwam Shadow op de donder af gerend die ze had gezien. Ze zag niet vaak een rode donder, dus er moest iets ernstigs zijn. Wat het was zou ze zo achter komen.
Het meer schitterde prachtig. De kristallen in het meer leken opgepoetst te zijn. Aan de andere kant van het meer zag Shadow twee gedaantes staan. Vanaf hier kon ze neit zien wie het waren. Haar gevoel vertelde dat er iets slechts kon gaan gebeuren. Iets voorzichtiger rende Shadow naar de andere kant van het meer.
Zodra ze zag dat het Tora en Amore waren deed ze neit meer voorzichtig. De rode vonken van Tora had ze nog niet gezien. "Toraaaaa!" riep ze hyper. Ze rende naar haar half-nichtje toe, en gaf haar een dikke knuffel, maar ze liet meteen los. Eén van de rode vonken had haar geraakt. Shadow keek angstig naar Tora. Die rode vonken konden niks goeds betekenen.. Ze keek even naar Amore, maar kon niks meer zeggen. Haar angst was te groot..

Tora ging bijna over haar nek toen ze een knuffel kreeg, en keek Shadow een beetje doods aan. ''Shadow..'' Zei ze kort. ''Ik weet d-dat niemand er nog vaak is..'' Iedereen zou weten dat ze het nu over de familie had.. ''T-Toch wil ik dat J-Jij op gaat letten.. Ik.. Ik kan het niet meer. Z-Zorg dat ze nooit het slechte pad op gaan.. Alsjeblieft..'' Tora keek bijna smekend. Plots zakte ze door haar poten. Hoofdpijn, buikpijn, duizeligheid.. Ze liep naar een steen toe, die, gelukkig, maar een paar meter van haar af stond. Ze ging er tegenaan zitten. Langzaam werd alles zwart voor haar ogen. ''N-Nee.. Nog niet..'' Zei ze zacht tegen zichzelf, en ze legde haar hand op haar hoofd. Het leek alsof ze wakker werd uit een nachtmerrie: Ze schokte even, en meteen werd alles weer wazig voor haar ogen. Maar, het zwarte was weg..

Shadow keek geschrokken naar Tora. "Wat.. Wat is er aan de hand?" dacht ze hardop. Vlug doopte ze haar staart in het water, waarna ze naar Tora toe liep. Ze legde haar natte staart op Tora's voorhoofd. "Op ze letten.. zorgen dat je niet, nee, nooit het slechte pad op gaan.." herhaalde ze, terwijl ze haar ogen voelde prikkelen. Haar slechte gevoel.. Het had gelijk gehad. "Tora.." Shadow had geen idee wat ze moest zeggen. Zij zou de oudste worden van de familie, maar kon ze dat wel aan? Zachtjes beet ze op haar lip. Ze haalde haar staart van Tora's voorhoofd, en keek bezorgd naar haar half-nichtje.

Tora stond op. Hierbij schoot een pijnscheut door haar gehele lichaam. Ze fronste. ''Ik.. Ik ga. Ik wil niet dat er iemand bij is. Ik zal jullie nooit meer zien. Shadow, ik vertrouw op je. Amore, ook op jou..'' Tora zuchtte, en schudde haar hoofd langzaam heen en weer. Ze was nog best jong, eigenlijk. Shadow was nog jonger. Maar, Shadow zou het aankunnen. ''Shadow.. Let op Amore,'' zei Tora toen nog. Als zij er niet meer was, zou toch íemand op haar dochter moeten letten. Ze zuchtte, en draaide zich om. ''Vaarwel,'' zei ze rustig, en ze liep weg. ''Nee, nog niet..'' Zei ze steeds tegen zichzelf. Ze wilde niet dat ze hier zou eindigen. Ze wilde eindigen op een plek waar ze alleen was. Waar niemand het hoefde te zien. Dat wilde ze namelijk niet. Dat was eng. Ze snoof zachtjes, en verdween uit het zicht, voorgoed.

Langzaam rolde er een traan over Shadow's wang. "Tot nooit.." mompelde ze zachtjes. Ze keek even naar Amore, en toen ze weer naar Tora wou kijken was ze uit het zicht verdwenen. "You gave up the fight, you left me behind..." Zong Shadow zachtjes. Amore kon het wel horen, als ze dat wou. "All that's done is forgiven.." Shadow beet op haar lip, en nog een traan gleed over haar wang. "All that's done is forgiven.." herhaalde Shadow, nog zachter dan net. Weer liet ze haar blik naar Amore glijden. Steeds weer drong de gedachte binnen dat Shadow het neit aan kon, en dat Amore het misschien neit zou overleven. Dan was het haar schuld.. "Here I am, Left in silence.." Shadow slaakte een diepe zucht, en ging bij het meer zitten. Ze staarde naar de schitterende kristallen. Een schrale troost op deze trieste dag.

Amore keek Shadow aan, en zuchtte. Ze keek haar moeder na, en draaide zich om. ''Rust..'' Zei ze zacht en onverstaanbaar tegen zichzelf. Iets wat ze had geleerd. Als je het niet wilde geen gevoelens tonen. Nu wilde ze het niet. Ze kon niet huilen. Ze wilde niet. Ze snoof zacht, en keek naar Shadow. Ze zuchtte. Ze besloot stil te zijn. Te zwijgen. Shadow scheen het niet al te fijn te vinden, ookal waren Tora en Shadow niet écht familie. Shadow was niet zoals zij opgevoed. Opgevoed door een moeder en een vader die diep van binnen ware moordmachines konden zijn. Twee die hun gevoelens wisten te verbergen. Elke dag, ieder uur. Amore zuchtte, en keek Shadow aan, nietwetend wat ze zou moeten zeggen. Amore dacht er over na te vertrekken. Ze zou Shadow alleen maar in de weg staan, hier. Bovendien.. Afgezien van Shadow en Riolu had zij niemand meer, hier.

Langzaam draaide Shadow haar kop om, om weer naar Amore te kunnen kijken. "Het spijt me.." mompelde ze, waarna ze haar laatste traan wegveegde. Ze kon het niet geloven. Tora was er niet meer, en zij moest voor de familie zorgen.. Maar, waar waren de familieleden? Ze kende ze wel ongeveer allemaal. "Als je niet langer bij me wil blijven, mag je gaan.." Shadow draaide haar kop weer om, zodat ze weer naar het meer kon staren. Haar leven war simpelweg kapot gemaakt. Maar, dat was haar eigen schuld, vond ze. Niemand kon er iets aan doen zat zij emotioneel niet zo sterk gebouwd was.
Een blauwe vogel daalde neet naar het meer. Zijn vleugels waren van wolken gemaakt. Shadow herkende de Pokémon als een Altaria. Rustig dronk de Altaria wat water. Eventjes keek hij naar Shadow en Amore, waarna hij weer opvloog. Waarschijnlijk had hij nog een lange weg te gaan, net als Shadow. Shadow was nog jong, maar had al een hoop meegemaakt. Even dacht ze erover om haar leven om te gooien, maar nee, dat was geen goed idee. Ze moest zichzelf blijven. Zelfs al zou het veel moeite kosten, het moest.. Ze had geen idee of Amore er nog was, maar dat maakte haar ook niet uit. Als ze al weg was had Shadow geen reden meer te blijven, al zou ze dat nog wel even doen.

''Shadow,'' Amore zuchtte diep. ''Ik ga Pokérpg uit. Ik kan hier niet verder. Ik ga Candy opzoeken, daar verderleven. Als je mij, of Candy, ooit nodig hebt..'' Amore wees naar de verte. Heeeel ver weg waren wolken te zien. Altijd, elke dag, ieder uur waren daar bliksemslagen te zien. Bovendien verdwenen die donkere wolken nooit. De zon stond er echter net naast: Het was in dat gebied super licht, en er klonken altijd donderslagen en er waren altijd bliksemschokken te zien. ''Het Lightning District,'' zei Amore rustig. ''Vaarwel, Shadow,'' zei ze. Ze knikte, en draaide zich om. Alleen Riolu moest ze het vertellen. Daarna mocht ze weg. Snel sprintte ze van het Crystal Lake vandaan, om Riolu te halen.

Shadow hoorde Amore weggaan, en zuchtte. Ze stond op om ook te gaan. Waarheen wist ze nog niet, maar hier blijven had toch geen nut. Misschien was een lange wandeling wel fijn, dacht ze. Ja, een lange wandeling door het Timerise Forest, dat zou haar vast goed doen. Ze zette haar poot naar voren, waardoor ze de oude wond zag. Meteen bleef ze stokstijf staan. Die wond.. Ze zuchtte. Er was al zoveel gebeurt en er kon nog zoveel gebeuren. Ze dacht dat Tora verliezen wel een van de ergste dingen was die waren gebeurd. Zelfs al waren ze neit écht familie, het deed haar veel. Shadow sloot haar ogen. Het was nu echt tijd om te beginnen aan die lange wandeling. Even tot rust komen, daar had ze behoefte aan. Rustig stapte ze richting haar bestemming.