Chay liep stevig door. Ze volgde een rivier, die zou haar naar pokéRPG leiden. Naar een nieuwe wereld en ...haar zusje. Ze dacht aan het laatste wat Akira had gezegd:''Ik ga alvast. Volg de maan. Ik blijf rechtdoor gaan. Beloof me dat je goed beslist of je hier blijft, of dat je met me mee gaat. Als je mee gaat, en je verdwaalt.. Vraag naar het Gebied PokéRPG. Vast wel iemand die het kent. Ik zie je wel weer!''
Chay keek naar de maan. Die stak recht voor haar boven de bomen uit.
Ze had het huis en haar ouders achter gelaten. Ze dacht aan het briefje dat ze bij hen had neergelegd. Vervolgens had ze het huis verlaten. Ze wilde alles behalve haar zusje verliezen. Zij was haar enige en beste vriendin. Ook hoopte ze hier een nieuw leven op te pakken en andere vrienden te maken.
Chay wist dat haar ouders dood ongerust zouden zijn. Maar ze wist dat het zo beter voor iedereen was. Akira kon haar ouders niet meer beledigen en haar andere broers en zussen kregen nu vast de aandacht die ze wilde.
Chay vroeg zich af of ze nu spijt hadden van hun pesterijen of dat ze blij waren dat ze weg was. "Hou toch op!" zei Chay toen tegen zichzelf. Gebeurt is gebeurt. "Kan er niets meer aan veranderen. Niet in het verleden kijken. Staat in de sterren. Kijk vooruit, de toekomst recht in het gezicht!" Chay liep door. De rivieren werden wilder. Zou ze nu in PokéRPG zijn? vroeg ze zich af. Ze bleef om zich heen kijken.
Het werd langzaam licht. En de zon scheen in haar ogen. Ze kneep haar ogen dicht en liep door. Chay was moe en uitgeput van al dat lopen, maar haar benen wilde niet stoppen tot ze er was. Maar wanneer was ze er dan? Cahy keek of ze een andere pokémon zag die haar kon vertellen waar ze was. En hoelang het nog duurde voor ze in pokéRpg was. Wat ze niet wist was dat ze er al was, dat ze haar doel had bereikt.
De zon was nu helemaal boven de horizon. Ze ging zitten en keek naar het wter. Haar maag knorde en haar hart klopte. Chay was doodmoe en uitgehongert. Ze keek om zich heen en zag een struik met bessen. Chay herkende de bessen, ze vond ze vreselijk vies(het lievelings eten van haar ouders), maar nu ze zo hongerig en uitgeput was, ging het er in als een heerlike lekkernij.

Een kleine buizel zwom door het water. Hij genoot van het leven, zover hij wist ging alles weer goed. De legends waren bevreid en nu zou hij rustig zijn gangetje. Oftwel lol trappen met zijn vrienden. En waar kon hij beter beginnen dan The Wild Rivers. Waar al zijn water type vrienden leefde. Hij keek om zich heen, hij zag geen een van zijn water pokemon vrienden zoals gewoonlijk. Het enige wat hij zag was een grote bruine drol. Achi stapte het water uit om de drol te bewonderen toen hij zag dat het een eevee was. 'Hoi drol!' Zei hij blij.

De Eevee keek hem raar aan. "Waar slaat dat op? waarom drol?" dacht Chay. Ze zei een beetje verbaasd:"Hoi" en daarna:"Wie ben jij?" Chay bedacht dat hij misschien wel een aardige vriend kon zijn. Maar eerst zou ze hem beter moeten leren kennen. "Ik ben Chay" zei ze toen. Elkaars namen weten zou al een begin kunnen zijn van een vriendschap. Zo beginnen die ook in veel andere verhalen of het begint door iemand te redden of door op elkaar te lijken, maar natuurlijk niet elkaar na te apen of mee te lopen. "Best moeilijk, een vriendschap beginnen. Waarom is het niet eenvoudig? Dan zou iedereen er toch alleen maar gelukkig van worden?" Ze keek de Buizel weer aan.

'Ehh..' Achi keek droog naar Chay. 'Ik ben mijn naam vergeten.' Zei hij drug. 'Volgensmij heette ik Pachi.' Zei hij daarna. 'Wil je tikkertje spelen?' Zei hij rustig terwijl hij Gulzig het laatste Koekje opat. 'Bwil, jwe twikkertejkw Swelen.' Herhaalde hij daarna. Je verstond er niks van omdat hij de koekie in zijn mond had. 'Wat ik wou zeggen, wil je tikkertje spelen.' Zei hij droog hij keek naar het lege meer. Eigenlijk was het best dom om met een drol tikkertje te spelen. Drollen konden toch niet lopen.

Chay keek blij verrast. Dat is een tweede fase van vriendschap, meedoen met een spelletje. "GRAAG!!!" riep ze uit. "Wie is hem? Jij of ik?" Eigenlijk was Chay veel te moe na die lange tocht om tikkertje te doen. Maar voor nieuwe vrienden had ze alles over, zelfs zichzelf uitputten, maar zover zou het waarschijnlijk niet eens komen, want ze had gelukkig toch nog even gerust.
Pachi, heette hij toch? Rare naam, zeg. Maar ach, dat maakt niet echt veel uit." Chay keek naar Achi en vroeg: "Welke spelregels tellen er, tikkertje kent er zo veel!" Je had allerlei soorten tikkertje, de variaties waren eindeloos. Tuurlijk wist Chay daar erg veel verschillende soorten van op te noemen, maar welke zou er in dit gebied bekent zijn?

Twee rode ogen lichtten op. Het was het enige wat je kon zien. De maan scheen dan wel, maar het gaf niet genoeg licht. Vooral niet aangezien dit wezen tussen de bomen liep. De schaduwen zorgden ervoor dat het alleen nog maar donkerder werd.. Je kon haar niet horen lopen. Haar voetstappen waren lichtjes, wat bewees dat ze niet al te groot was. Het enige wat haar verraade waren haar lichtgevende, rode ogen. Vele pokémon vluchtten bij het zien van de twee oplichtende rode ogen, bang voor een vreselijk monster. Niemand wist wie zij werkelijk was. Zij liep echter door, zich niks aantrekkend van de bange pokémon om zich heen. Het waren watjes. Plots drong een bekende stem haar oren binnen. "GRAAG!!!" Klonk er over het gebied heen. Het was de stem van een even kleine pokémon als zijzelf. Misschien nog zelfs iets kleiner. Maar, zeker jonger. De stem was ook bekend. Haar was veel arroganter, wat volwassender. Maar, die van deze was jong, speels.. Het was de stem van Chay, haar jonge zusje. Té speels, naar Akira's smaak. Toch zette Akira zich in beweging. Chay was dus meegegaan naar PokéRPG, en was nu aan het eind van dit bos, bij de rivier. Akira rende en rende.. Maar, ze bleef staan toen ze Chay en Achi zag. ''Wie ben je..?'' Vroeg ze duister. Het enige wat je zag waren haar nog altijd even rode ogen. Haar stem klonk duister, terwijl ze een schaduwbal afvuurde, die knalde toen hij net voor Chay was. Akira zuchtte. Haar ogen stonden nog steeds even kwaad, terwijl het rood op bleef lichten. Hoe zou de Buizel reageren? Chay zou haar stem zo niet kunnen herkennen. Akira had nooit zo gedaan wanneer Chay erbij was. Chay wist niet hoe Akira werkelijk was. Chay dacht bijvoorbeeld dat Akira altijd met haar vriendinnetjes speelde. Maar, nee. Akira was altijd naar haar meester gegaan. Ze had veel geleerd. Onder andere hoe ze op zo'n moment zichzelf minder.. Schattig kon laten lijken. Enger. Duister. Gevaarlijk..

Achi keek rustig naar Chay die begon te praten over verschillende soorten tikkertje. 'Ehh, kijk het gaat zo.' Zei hij rustig. 'Ik verstop me en jij moet me vinden.' Hij glimlachte droog, Hji wist het vershcil niet tussen tikkertje en verstoppertje. Oppeens schoot er een Shadow Ball naar hun toe. Achi keek naar de rode ogen die tussen de bosjes te zien waren. 'Als je in de bosjes zit moet je juist niet opvallen!' Riep achi droog. Hij pakte een stok en ging voor Akira staan. 'Wow, deze drol kan Shadow Ball en heeft ogen.' Zei hij rustig terwijl hij Akira begon te steken met de stok.

Nariko was ongerust maar liet het niet merken. Ze liep stilletjes langs de waterkant van de rivier. Je kon haar voetstapjes horen vanwege de knetterende bladeren. En vele pokémon zagen haar lichtgevende ogen en het puntje van haar staart. Haar lichtgevende lichaamsdelen kwam door haar gemene zussen, al was zij zelf ook gemeen, 's nachts.. toen ze lag te slapen gooiden ze prikkende vloeistof over haar heen. Het spul trok in haar ogen en ze heeft maanden niks kunnen zien. Ze bleef heel vaak thuis, bang dat andere pokémon haar zouden uitlachen. Maar nu was ze boos, woedend, ze wou wraak nemen. Al kon dat helaas niet meer. Haar zussen en haar ouders waren vermoord. Zij was de enige die kon ontsnappen. Chay en Akira waren al eerder weggegaan. Waar ze erg trots op was, ze had gelukkig nog familie. Zonder dat Nariko het door had, begon de rivier steeds harder te stromen en de zon begon op te komen. De maan, die nu wegging, was nog steeds erg bloedmooi, zoals elke avond. Nariko kon niet meer verder lopen, haar pootjes brandden van de pijn. Maar ze wou heel graag haar zusjes weer terugzien. Plotseling schoot haar iets te binnen. Ze was nu de oudste van de drie overlevenden. Ze was de oudste! Nooit meer gezeur over wie het meeste eten mag. Nooit meer gezeur over wie er het langst op mag blijven. Ze was vrij! En haar zusjes ook. Nariko schoot wakker uit haar gedachten. Ze hoorde in de verte twee bekende stemmen komen. ''Chay en Arika!'' riep ze over enthousiast. Een brede grijns kwam op haar koppie te staan. Zo snel als ze kon sprintte ze een slalom om de bomen heen naar de twee zusjes toe. Toen de twee pokémon in beeld waren remde ze af en bleef in de bosjes staan gluren. Ze zag dat Akira een shadow ball op een vreemde pokémon afvuurde, tenminste net mis, waarschijnlijk met opzet. De buizel had een brede grijns op z'n gezicht en pakte een stok. Hij wou Akira prikken! En Chay ontvoeren! Nariko kreeg de verkeerde en wreedste gedachten in haar koppie. Heel snel, met veel spierpijn in haar pootjes, rendde ze naar Akira toe en bleef voor haar staan. ''Waag het om haar pijn te doen!'' siste ze dreigend. Nariko was diep van binnen heel erg verbaasd, die stem had ze nog nooit gehoord. Die had ze ook nooit mogen spreken van haar ouders. Dan was ze het huis uitgestuurd. Ze kneep haar ogen half dicht en stond in de aanvalshouding voor de buizel. ''Waag het is, en het zal je ervan lusten!'' schreeuwde ze zo hard als ze kon.

''Nariko..'' Zei Akira kalm, toen een stem klonk. Akira sprong naar achteren, en haar wat oudere zus stond voor haar. 'Waag het is, en het zal je ervan lusten,' drong de oren van Akira binnen. Akira zuchtte. ''Nariko..'' Zei ze. Nu ze verder naar achteren was gegaan, waren opnieuw alleen haar rode ogen zichtbaar. Daarom deed ze wat stappen naar voren, en ging voor de Buizel staan. ''Nariko,'' zei ze, zonder Nariko aan te kijken. ''Ik weet wat ik doe,'' zei ze kalm. Akira snoof hard, en keek de Buizel fel aan. Toen de stok haar richting op kwam, beet ze hem kapot. Ze gromde, en bleef de Buizel vals aan kijken. Haar rode ogen glinsterden. Rustig ging ze zitten, en ze begon op een arrogante manier haar voorpootje schoon te maken.

Nariko liet Akira haar ding doen. Op een hondendrafje liep ze met haar ogen dicht en haar kop omhoog, heel deftig, langs Achi en ging naast Chay zitten. ''Gaat het een beetje, heeft die domme pokémon je pijn gedaan?'' zei ze tegen haar, alsof ze haar al jaren goed kende.
Ze keerde, terwijl ze niet eens op antwoord wachtte, haar kop om naar Akira en keek hoe ze het afhandelde. Met een luid gehoest probeerde ze de buizel af te leiden. Keelschrapend stond ze op en liep naar de waterkant om een slokje water te drinken. Nogmaals herhaalde ze haar drafje en slingerde heel sierlijk maar haar staart. Langzaam liet ze haar kopje naar beneden buigen en nam wat water binnen. Toen ze klaar was hief ze haar kop weer rustig op en liep richting de bosjes. Daar pakte ze een lange zware tak, tenminste dat was zwaar voor haar omdat ze nogal klein was, en liet haar poten, terwijl ze terugging naar de plek waar ze zat, sierlijk bewegen en ging zitten naast Chay. Net aan was de stok lang genoeg om in de buizel's kont te prikken. Met gemeen gegiechel stak ze de tak in de pokémon's kont en zwaaide met haar staart om te tonen hoe arrogant ze kon zijn als het maar eventjes kon.

Akira rolde met haar ogen bij het zien van haar zusje, die de Buizel zat te porren. Akira sprong op een hoge steen. ''I just can't wait to be Queen..'' Zei ze zachtjes. Ze zou ruleren. Ze zou iedereen gaan Pownen. Ze zou bekend staan als dé slechterik. Dé umbreon. Niemand die haar dan nog zou irriteren, anders werd deze hard gepowned. Akira grijnsde breed. Ze hield van het woord Pownen. Het klonk zo.. Gepowned. Akira kwispelde wat, en keek toen weer naar Achi. ''Noem mij nooit meer een drol, wezel,'' zei ze fel. ''Because I'm a motherfuckin' fox,'' zei ze toen fel, en ze grijnsde droog. Ze sprong naar een andere steen, en nam een sierlijke houding aan. Haar vacht glinsterde in het licht van de maan, terwijl haar rode ogen bleven oplichten, iets wat ze deden in het maanlicht.

[Korte post, bezig met een MegaPost voor Pdream.]

''Pff Akira, heb je weer belachelijke dromen? Denk je nou echt dat pap en mam dat zouden accepteren, ookal mochten ze je niet? En ookal zijn ze er niet meer. Ik ben nú de oudste van ons drieën. Niet dat ik wil opscheppen, maar ik ben hier vanaf nu toch echt de machtigste nu in de familie. En als je dat niet respecteert, dan ga je maar weg. Beetje ergens anders opscheppen.'' reageerde ze fel met dreigende ogen. Dit pikte ze niet, van een jongere pokémon als haar. En ze was nog wel familie. ''Je denkt zeker dat je alles bent, met je aparte rode ogen. En dat je stiekem bijgeschoold werd door een schurk pokémon.'' Begon ze door te gaan met een stemverheffing. ''Ik weet er alles van, dame. Al had je het zelf niet door, ik volgde jou wel eens. Denk je nou echt dat ik zó dom ben om niks in de gaten te hebben, en aldoor bij m'n zussen te blijven?'' Haar stem klonk steeds luider, in de vroege ochtend. ''Zo'n hechte band hadden wij ook niet, wij waren gewoon meer bij elkaar aangezien we familie waren.'' En bij dat laatste woord daalde flink haar stem. Op één of andere manier voelde ze nu schuldgevoel. Ze had ze niet eens proberen te redden. Misschien als ze met ze allen aanvielen, dat ze dan sterk genoeg waren. Maar dat was niet zo, Nariko vluchtte. Bang voor de dood. Nariko liet haar kop hangen en er liep een klein traantje over haar koppie. Ze had niet eens in de gaten dat de buizel, en de twee andere eevee's er nog stonden. Met een pijnsteek in haar hart draaide ze haar kop de andere kant om en liep richting de weg waar ze vandaan kwam.

''Houdt je mond!'' Riep Akira hard. Haar lippen stonden omhoog, en ze sprong sierlijk voor haar zus. ''Je noemt mijn meester geen schurk!'' Riep Akira luid. ''Hij was geweldig.. Beter dan jij ooit zult zijn. En, ik ben net als hij, dus noem je ook mij een schurk!'' Riep Akira toen. Ze gromde. ''Ik voel me beter, omdat ik weet dat ik beter ben!'' Riep ze toen naar haar zus. ''Jij denkt altijd dat je meer bent, vanwege je leeftijd. Nou, dat is niet zo..'' Zei Akira vals. Nariko liep weg. Akira hield haar kop hoog, en begon wit te gloeien. Ze grijnsde, ''Eindelijk,'' zei ze zacht. Haar vorm veranderde.. En, toen de witte gloed weg was, stond daar een Umbreon. Akira grijnsde. ''Eindelijk,'' zei ze nogmaals. Ze hield haar kop hoog. Haar zus was ouder, maar.. Akira was nu al geëvolueerd. Nu was ze goed op weg..

Nariko hoorde de pijnlijke woorden in haar oren dringen. Ze liet zich niet zo omlaag halen. ''Dus jij denkt dat je beter bent?'' Klonk een stem uit haar bek, die ze nog nooit eerder gehoord had. Een simpele grijns kwam erop te staan en ze stopte met lopen. Net voor de bosjes stond ze. Haar lichtgevende vacht en ogen hielden op. Ze werd normaal. Nou eigenlijk, woedend. Nariko had meer zelfvertrouwen opeens, dan ooit tevoren. ''Ik denk niet dat ik meer ben vanwege m'n leeftijd, het is gewoon zo. Ik ben gewoon ouder en heb meer ervaring en kennis dan jou. Al ben jij nu misschien wel geëvolueerd, ik ben en blijf nog altijd de oudste, en dat weet je zelf ook wel. Nariko sloot haar ogen. Ze liet zich meevoeren met de demoon, die in haar was gekropen.. Plots schoot haar iets te binnen. Iets wat Akira behoorlijk veel pijn zou doen. ''Weetje nog, jou 'geweldige' baas? Jou 'grote voorbeeld?' Die heb ik gevraagd om jou les te geven, om jou te lokken. Dat kwam omdat ik anders z'n familie zou uitmoorden. Hij leerde jou aanvallen, die andere eevee's nooit konden uitvoeren op zo'n jonge leeftijd. Vind je het logisch dat je dat kan? Je bent de enige die in zichzelf gelooft. Neem bijvoorbeeld Chay. Die is onzeker, bang. Altijd het brave kindje.'' En Nariko draaide haar kop om. Haar ogen waren anders, dreigender, gevoelloos. Ze keek naar Chay, die daar zat toe te kijken. ''Snap je het nou nog niet? Door mij is jou held opgepakt! Ik heb hem aangegeven.'' Met een grote gemene lach keek ze rustig van Chay naar Akira. ''Ik weet nog steeds hoe hij keek toen hij meegenomen werd.'' Nariko deed de onschuldige blik na als een gemeen geintje. ''Akira toch.. je was er ook bijna bij. Wat jammer nou. Anders waren pa en ma in huilen uitgebarst en moest ik ze weer eens heel onschuldig troosten he.'' Ze ging rustig op haar gemak zitten. ''Arme Akira. Je snapt het nog niet he? Ik, als arme en onschuldige Eevee, die nooit opviel.. was altijd de helpende hand. Maar als het erop aankwam, was ik degene die had het gedaan. Hoe denk jij dat ik overleeft heb? Ík ben degene die m'n zusjes en ouders had vermoordt. Pa en ma hadden het door waarom ik me zo raar gedroeg. En m'n zusjes binnen de kortste keren ook. Ik moest het wel doen.'' En ze keek met een neppe huilende blik in haar ogen. Ze trok een klein pruillipje. ''Ik ben bezeten door een demoon, zusjes. Dat kwam omdat pa en ma nooit tijd voor me hadden toen ik een kleine Eevee was. M'n zusjes waren er ook nooit, als ik ze nodig had. Ik geloofde in geesten en demonen, en als ik me alleen voelde.. hielpen ze me. En kwamen voor me op, ze lieten me lachen. Ik voelde me daarbij veilig. En langzaam, zonder dat ik het ook maar wist.. werd ik bezeten door ze. Ik leefde erin. Ik begon zelfs slecht te worden, ik voerde met ze mee. Ik was altijd de onschuldige en schuldige in de familie. Als er een moord was gepleegd, of een zieke was.. was ik erbij. En weet je hoe? Drie keer raden.. Ik was het.'' Nariko was bijna klaar met praten en kneep haar ogen half dicht. ''Waarom denk je dat mijn stem af en toe overslaat? Er zitten verschillende zielen in Nariko's lichaampje. Nariko zit zelf vast in een kooitje binnenin. En als ze wel eruit mag, dan huilt ze alleen maar. Dan wilt ze alleen zijn, met rust gelaten worden. En ze had heel veel zelfmoord neigingen. Daarom zijn wij er voor haar. Omdat ze altijd in de steek gelaten werd. Er zitten verschillende zielen in haar. Ik ben nu bijvoorbeeld de dreigende geest. Een ander is boos, een ander is blij en vrolijk.. Maar Nariko zelf is depressief, treurig. Altijd maar janken. Daarom hebben wij haar liever binnenin.'' Zei ze zacht terwijl ze haar pootje begon te likken.

(Snap je het nog? Anders leg ik 't nog keertje uit in de chat ofzo xD)

''Jij bent vreselijk!'' Riep Akira uit. Haar rode ogen begonnen weer licht te geven, even als de gele plekken op haar lichaam. ''Aaaaaaaaaaah!'' Riep ze luid. Ze sloot haar ogen. Toen ze deze opende, stonden haar ogen écht vals.. Felrood, lichtgevend. Haar gele ringen gloeiden fel. Akira trok haar lippen omhoog. ''Je bent een teef..'' Gromde ze naar Nariko. ''Ik haat je..'' Zei ze toen fel. ''Jij zult spijt krijgen,'' bromde Akira toen. ''Niet nu.. Ik zal er voor zorgen dat jouw leventje een hel wordt. Ik zal er voor zorgen dat jij weet wat je hebt aangericht.. Je hebt de enige die ik écht liefhad van me af gepakt.. Vieze vuile..'' Gromde ze toen. Haar ogen stonden moordlustig, terwijl ze haar zus vals aan bleef kijken. ''Je bent fout,'' zei Akira toen. ''Zo fout..'' Bromde ze hierna. ''Ik hoef je niet meer..'' Zei ze toen vals.

(Ghehe, je onderschrift avatar xD)

''Ik weet het, allemaal gezeur wat je toch nooit waar maakt. Val me aan, ik verdedig mezelf niet. Val me aan, ik doe niks. Het enige wat ik wil is dood. Ik heb nooit aandacht gekregen, dat geef ik eerlijk toe. Ik heb eigenlijk ook nooit aandacht opgeëist. Dat wou ik ook niet. De enige die aandacht kreeg was Chay.'' Ze boog voorover. Je kon nu horen dat de échte Nariko aan de praat was. Nariko was bang, echt bang. Ze boog voorover met haar kop boven op de grond en haat pootjes voor haar ogen. Haar kont stond nu omhoog en haar achterpoten trilden, waardoor het niet lang duurde voordat haar achterste ook op de grond viel. Nariko was op dit moment erg kwetsbaar. ''Akira, val me maar aan. Ik ben toch nutteloos. Het enige wat ik wou is niet leven, de andere geesten hebben dit aangericht. Ik heb het nooit gewild.'' Zei ze met een trillende stem.

Akira beukte haar zus omver, en zette haar voorpoten op haar borst. ''Je bent een stuk vuil. Oud vuil. Ik spaar je echter. Dit is alleen omdat je familie bent. Bij de volgende fout, verzuip ik je..'' Zei Akira kalm. ''Een langzame, pijnlijke dood..'' Zei ze toen met een vals grijnsje, en ze sprong weer van haar zus af. Akira keek naar Chay en Achi. Ze snoof hard. ''Chay.. Blijf maar bij Nariko. Jullie zijn beiden bang..'' Zei Akira fel. Akira was niet bang. (Bijna) nooit. Ze vond het onnodig. Als je bang was kon je niet helder nadenken. Als je niet helder nadacht, verloor je. En.. Dat mocht niet gebeuren. Akira was geleerd om haar angst om te zetten. In kracht. Zo kon ze het goed gebruiken. Haar woede kon ze beter omzetten.. Dan zag ze er écht heel vals uit.

Achi keek droog naar de gekibbel van de 2 en toen hoe de Arikal evolueerde. 'Wow!' Riep hij opeens toen beide uitgesproken waren. 'Ik wist niet dat drollen konden evolueren.' Hij bleef dom kijken. 'Nu ben je zwart, zeker een bedorven drol.' Zei hij rustig. Hij keek naar Chay en Nariko. 'Maar wanneer gaan we tikkertje spelen?' Hij bleef droog kijken naar de 3.

Akira rolde met haar ogen. Ze keek naar Achi, en snoof. ''Jij bent nog dommer dan je er uit ziet, weet je dat?'' Vroeg ze droog. Ze keek hem aan. Zou hij geestelijk gehandicapt zijn, ofzo? Het zou veel verklaren. Akira fronste. ''Ehm.. Ben jij mongolisch?'' Vroeg ze serieus aan de Buizel, en ze snoof. ''Geen tikkertje vandaag,'' zei ze toen, en ze sprong weer op een steen. ''Mijn zusje moet eerst maar eens weten wat wél en wat níet kan..'' Zei Akira droog.

Achi keek Akira raar aan, 'Wat je zegt ben je zelf.' Zei hij droog. Hij begon dom te lachen maar wist niet waarom. 'Ehh, geen tikkertje?' Vroeg hij toen droog. 'Wat gaan we dan doen, de hele tijd lopen kibbelen tot de 1 de andere vermoord.' Zei hij rustig. '

Nariko's woede werd steeds erger. Door haar verschillende emoties, dacht ze dat ze bezeten was door andere geesten. Maar dat was gelogen. Ze geloofde er zelf zo keihard in, dat het bijna echt was. Nariko stond op met een pijnlijk hart. ''Jij, groot stuk misbaksel, grote verotte vuilnisbak. Jij denkt echt dat je alles bent he, maar je bent gewoon gevoelloos. Je hebt je familie nooit geholpen, alleen verwond. Met woorden en aanvallen. Als het aan mij lag, stapte je uit de familie. Dan kon je je eigen gang gaan, maar hier hou je je aan de regels. En als je dat niet accepteert. Dan zou je dood moeten!'' En ze stond ondertussen, terwijl ze nog verder sprak, pijnlijk op. Haar pootjes trilden. Opstaan lukte niet goed. Ze had erg veel pijn, want haar hart was volop geraakt. Nariko gilde keihard van de pijn terwijl ze opstond.. Een groep vliegpokémon vlogen uit de bomen, aangezien ze wakker waren geworden van het keiharde gegil. In een flitsende beweging stond ze op. Een witte gloed kwam om haar heen. Ze evolueerde. Die beuk had haar leven verandert. Wanneer de stralende witte flits weg was, voelde ze zich stukken beter. De schrammen waren weg. Ze stond er gezond en pijnloos. ''Als jij ooit een duel wilt, dan kan je het krijgen. Maar niet nu, niet waar Chay bij is.''

[Niet vergeten je charsheet te updaten ]

Akira rolde met haar ogen. Ook haar zus, Nariko, evolueerde. Akira snoof eventjes. ''Liefje, jij bent te bang daarvoor. Jij trainde nooit. Ik wel. Ik ben dagen en nachten bij mijn trainer geweest. En.. Weetje? Ik zal er voor zorgen dat jouw leventje slecht wordt.. Je hebt het mijne verpest. Je pakte mijn vriend af,'' zei Akira vals. ''Dus zal ik alles wat jij nog nodig hebt afpakken.. Totdat jij in een ware hel leeft. Je zult zo gefrustreerd raken dat je misschien zelfs tot zelfmoord in staat bent...'' Akira gromde weer. Haar ogen begonnen blauw licht te geven, en ze tilde haar zus op met een psychic. Daarna gooide ze haar grijnzend de rivier in. ''Goodbye,'' zei ze grijnzend, waarna ze de duisternis in rende.

Nariko hoorde de woorden. Maar het had geen enkele nut. Ze voelde er niks voor. Drijfnat kwam ze uit de rivier, schudde zich uit en liet het over haar heen lopen. ''Echt zwak, dreigen met niks. Ik kan er gewoon niks aan doen dat zij zo zielig is. Dat ze niet eens tijd met haar familie wilt doorbrengen maar alleen maar naar haar zwakke trainertje te gaan. Dat is gewoon zwak. En als zij mijn leven een hel wilt maken, dan zoekt ze het maar uit. Maar ik laat me niet beïnvloeden! ZOLANG JE DAT MAAR WEET!'' Schreeuwde ze nog erna, in de hoop dat haar zusje dat had gehoord. In die tijd dat ze met Akira een conversatie had, had ze Chay niet eens opgemerkt. Nariko ging achter Chay zitten en sloeg haar staart om d'r heen. ''Ik zal je beschermen, lief zusje. Ik zal je beschermen.'' zei ze troostend.

Chay was door de schaduwbal geschrokken. Ze was ergens de bosjes in gevlucht en had daar toegekeken. "Akira, het ís Akira!" had ze gedacht. Dan ben ik dus zeker in Pokérpg!" Plotseling werd Chay moe, vreselijk moe. De seconde daarna werd het wazig voor haar ogen en toen zwart. Een groot zwart vlak.
Nariko had haar staart om Chay geslagen. Ze had haar troostende woorden ingefluisterd. Chay opende langzaam haar ogen en keek in die van Nariko. "Nariko..." zei ze zwakjes en uitgeput. Daarna ging ze dicht tegen haar aanliggen en viel in slaap.
Naast Akira was Nariko ook aardig Chay. Zij waren een van de weinige, terwijl Chay toch altijd zo aardig en vriendelijk was. Dat kwam door haar andere zussen en broers, die gewoonweg zwart zagen van de jaloezie. Zij konden er niet tegen dat Chay meer aandacht kreeg van haar ouders dan zij zelf. Dus haar broers en zussen begonnen haar zwart te maken bij anderen. Vroegere vriendinnen van Chay lieten haar zelfs vallen door die jaloerse broers en zussen. Chay was er kapot van, maar heeft er mee leren leven.

Nariko voelde dat Chay in slaap viel, al had ze zelf niet zoveel slaap. Knus en veilig bleef ze wel om haar heen liggen. Zodat ze zeker wist dat Akira haar niet zo aanvallen. Al had ze wel een schuldgevoel, ze had het niet moeten verlinken over haar beste vriend. Nariko wou haar eigenlijk niet eens doden, maar het ging per ongeluk. Het was haar bedoeling niet, maar ze moest het doen. Ze wou dat Akira terugkwam in de familie. En dat was opzich wel gelukt, maar niet echt veel. Helaas kon ze er niks meer aan doen, het was haar eigen stomme fout. Dan had Akira niet weg moeten gaan op momenten wanneer ze haar nodig hadden.