Een Umbreon, die eigenlijk een Ditto was, rende door het donkere gebied. Ze was al een hele tijd aan het zoeken naar een grot. De nieuwe grot van de Lustro, zoals de Dark-Side nu heette. Ze had een hele simpele reden daarvoor. Aangezien de Good-Side, of Suerte, nu wist waar hun grot was, konden ze de volgende keer als er een gevecht zou zijn, makkelijker de Lustrogrot vinden. Dat zou nadelig zijn voor de Lustro. Poison snoof bij de gedachte eraan. Misschien was er wel nog een reden, maar voor nu was dit de enige reden waarom Poison aan het zoeken was, en dus niet had meegevochten.

Opeens merkte Poison een bijna onzichtbare ingang op. Er groeiden klimplanten voor de ingang, dus op het eerste gezicht zag ze de ingang niet eens. Ze besloot te gaan kijken.
Toen ze eenmaal bij de ingang was, hoorde Poison zacht gesis. Kort keek ze om zich heen, maar ze zag niemand. Ach ja, het was vast niemand. Voorzichtig kroop ze langs de klimplanten naar binnen. Een groot deel beet ze kapot, maar erg moeilijk was het niet om in de grot te komen.

Nadat het Poison gelukt was om de grot in te komen, zuchtte ze even. Ze gleed een beetje naar beneden, om vervolgens recht in de ogen van een Arbok te kijken. Deze siste kwaad bij het zien van Poison. "Ga.." siste hij, en kroop kort een rondje om Poison. "Je bent niet welkom hieeeer.." fluisterde de Arbok. Poison grijnsde. "Moet ik me daardoor bedreigd voelen?" vroeg ze droog. Haar ogen kleurden blauw, waarna de Arbok opgetild werd. "Ga jij maar weg. Ik laat me niet zomaar wegsturen door een Arbok," zei ze. Ze liet de Arbok op de grond vallen, en tilde hem weer op met Psychic, waarna ze de Arbok tegen de klimplanten aan gooide. Hij kroop vlug weg, gevolgd door een klein groepje Ekans. Poison grijnsde droog, en wreef even in haar ogen, die weer rood waren. Dat ging eigenlijk best makkelijk.

Opeens herinnerde Poison zich iets. Ze had dan wel een mogelijke grot gevonden, de anderen wisten het waarschijnlijk niet. Ze ademde diep in, waarna ze luid brulde naar de leden van de Lustro. Ze gromde kort, waarna ze rustig wachtte op de anderen. Een groot deel van de klimplanten was nu kapotgebeten, dus het was wel makkelijker voor de anderen om de grot binnen te gaan.

(Omg, hier deed ik echt heel lang over, vind ik =o)

Dusk, die in de buurt was, hoorde de brul. Dusk was net bezig met het trainen van de sableye's toen hij het hoorde. "Ik hoop dat dit iets belangrijks is.." Bromde Dusk. Dusk keek naar de sableye's. "Volg mij" Zei Dusk. De sableye's gingen met Dusk mee.

Dusk kwam aan bij de pek waar hij de brul hoorde. Dusk keek rond. Het was een soort van grot..Er waren klimplanten doorgebeten en in het midden zat Poison. "Ook hallo.." Dusk bromde en ging de grot in. "Perfect.." Dusk knikte. "Als onze leider dit ziet, word hij vast blij.." Grinnikte dusk. De sableye's knikten naar Dusk.

[Poison is ook leider =''d]

oke ik dacht dat die on-eilderd was

Een luide brul klonk. Akira spitste haar oren. Ah.. Poison. Akira grijnsde breed. Ze was benieuwd waarom Poison naar de Lustro-Groep zou brullen. Akira had al lang niet van Poison gehoord.. Ookal was dat grotendeels haar eigen fout omdat ze tijdelijk uit de Lustro weg was gegaan. Maar, ze was terug, en was nu zelfs Bèta. Akira grinnikte valsjes. Als ze het goed had stonden alleen Shiny en Poison dan boven haar. Dat mocht ze wel. Niet alleen om dát, maar.. Dat haar daden van de tijd dat ze eerder in de Lustro zat gewaardeerd werden. Akira gromde zachtjes. Oke. Ze zou zich maar eens laten zien bij de groep. Akira begon te lopen, en uiteindelijk verliet een witte straal haar voeten. Met een snelle aanval sprintte ze op de plek af waar de roep vandaan was gekomen.
Na een tijdje rennen kwam Akira aan bij de grot. Ze grijnsde. ''Ah,'' sprak ze rustig. Ze liep naar binnen, langs de klimplanten. ''Hallo, Poison,'' zei ze beleefd. Hierna keek ze naar Dusk. ''Dusknoir,'' sprak ze rustig als begroeting, ook knikte ze een keer, maar daar hield het mee op. ''Dit is zeker de nieuwe grot?'' Vroeg ze, maar ze wachtte niet op een reactie. Ze keek de grot rond. Ah, daar. Het donkerste hoekje van de grot. Echt iets voor haar. Akira grijnsde, en liep naar de hoek toe. Ze draaide een rondje om haar eigen as, en ging liggen. Ze legde haar kop op haar poten en sloot haar ogen. Ze liet een diepe zucht horen. Ze dacht na over vele dingen, waaronder bijvoorbeeld haar nieuwe rang hier. Zaten er ook nadelen aan? Misschien moest ze nu nóg meer gaan doen, wat moorden betreft. Dit zou Akira niks uit maken. Als er genoeg prooien waren, zou zij ze allemaal wel willen doden. Het boeide haar niet. Het was een geweldige bezigheid en het gaf haar de nodige voldoening. Akira zuchtte nog eens. Poison was niet echt een leiderstype: Poison was stil, maar krachtig. Akira kende Poison niet al te goed, maar beschouwde haar als 'meerdere' zolang Poison de Second Leader bleef. Shiny daarintegen.. Akira kende hem wel persoonlijk, zo onderhand. Ze wist niks van hem wat haar niet aanging, natuurlijk. Maar.. Achja. Ze hadden samen redelijk wat gedaan in die korte tijd. Tora's ontvoering, Tora's dood.. Moehaha. Stomme muis, dacht Akira met een lichte grijns bij zichzelf. Ze zuchtte nog eens, en legde haar kop op haar poten. En Kiara. Ze mocht de Ninetales wel. Arrogant, zelfverzekerd. Jammer dat ze haar zo weinig zag. Ze zouden samen best een goed team kunnen vormen als het nodig was, dacht Akira.

Een paar klimplanten lichten op en vergingen uiteindelijk tot as. Met een geërgerde gezicht stapte een Ninetales de grot binnen. Stomme planten.. Haar negen staarten zwaaide sierlijk achter haar lichaam en haar rode ogen stonden kil. Ze snoof even kortaf en wende haar blik door de grot. Uiteindelijk bleef die rusten op een Umbreon ookwel Ditto, Poison genaamd. Kiara knikte respectvol naar haar leider en zette zichzelf toen weer in beweging. Met een arrogante houding liep ze langs Dusk, zonder hem ook maar één keer aan te kijken. Ze mocht de Dusknoir niet, al vanaf het eerste moment dat ze hem had ontmoet. Dit liet ze dan ook niet onopgemerkt. Uiteindelijk kwam Kiara tot stilstand en plofte ze naast Akira op de grond. Je kon haar bijna niet zien in het duistere hoekje, maar het schijnsel van de maan deden haar gele ringen een heel klein beetje oplichten. Ze wende haar blik naar de Umbreon en grijnsde vals "Ik hoorde dat je bent teruggekomen naar de Lustro groep en zelfs tot Bèta bent gepromoveerd, gefeliciteerd," zei ze zacht met haar zuivere, maar kille stem.

Voetstappen klonken. Akira's oren sprongen overeind, en Akira opende haar helderrode ogen. Ze keek naar de Ninetales die naast haar kwam liggen. ''Ah, Kiara,'' sprak Akira rustig. Ze grijnsde. 'Ik hoorde dat je bent teruggekomen naar de Lustro groep en zelfs tot Bèta bent gepromoveerd, gefeliciteerd,' sprak de Ninetales tegen haar. Akira grinnikte. ''Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat het al bekend zou zijn,'' begon Akira rustig, ''Maar het is inderdaad waar..'' Sprak ze toen. ''Jullie kunnen natuurlijk niet zonder mij, dus ik móest wel..'' Sprak Akira sarcastisch en ze grinnikte. ''Nee, ik vond het na lang nadenken toch wel gezellig in de Lustro-Groep, ookal waren jullie een lange tijd inactief,'' sprak Akira. Ze grinnikte. Haar helderrode ogen schoten even langs de andere twee, Dusk en Poison, maar richtten zich hierna weer op Kiara. Akira zuchtte eventjes. ''En, snoep,'' begon Akira droogjes. ''Hebbie al iemand op het oog?'' Vroeg ze. Ze hief een wenkbrauw op. Ze zag Kiara er eigenlijk wel voor aan om iets te krijgen met die Danger, of hoe hij ook heette. Of met een ander neutraal type. Of misschien toch met een Lustro-lid. Akira fronste. Ze had geen idee. Kiara was in ieder geval, in haar ogen, een type dat snel een partner zou krijgen.

Ook Kiara moest grinniken om de sarcastische opmerking van Akira, "ja het was echt een ramp zonder jou, Shiny wist zich geen raad meer" zei ze op eenzelfde sarcatische toon. Ze legde haar kop op haar voorpoten, maar hief deze al snel weer omhoog toen Akira weer begon te spreken. Liefde? Had Akira het nou echt over iemand die Kiara misschien op het oog zou hebben? Voor een tweede keer ontsnapte er een grinnik uit haar bek. "Nee, totaal niet," sprak ze kil "Ik moet eerlijk zeggen, de meeste Lustro leden staan me niet aan en de verdere neutrale Pokemon liggen meestal na afloop dood onder me poten. Verder houden we alleen nog de Suerte leden over en dat zijn types waar ik van walg." Haar lippen vormde zich tot een grijns waarbij haar scherpe witte tandjes blinkte in het maanlicht, "Verdere Pokemon die hier mijn respect verdienen ben ik nog niet tegengekomen, op jou, Poison, Sunset, Lunaria en Shiny na dan," zei ze uiteindelijk. Weer legde Kiara haar kop op haar voorpoten en liet ze een kalme zucht horen. Het was niet zo dat Kiara nooit een partner had gehad. Maar dit was lang geleden en ver buiten pokeRPG. Haar partner was echter gestorven en dit was dan ook één van de redenen waarom ze zo kil was geworden. Eraan terug worden herinnerd was pijnlijk, dus Kiara zette meestal de beelden uit haar kop. Na een poosje stilte, hief ze haar kop weer op en porde ze Akira in haar zij, "En hoe zit het met jou?" vroeg ze grijnsend.

"Ik heet Dusk" Zei Dusk tegen akira. Dusk wist niet dat sommige leden van de darkside zijn naam niet wisten. Hij wou er iets over zeggen, maar het was beter om zijn mond te houden. Akira was bèta en dusk was..niets..nou ja.. een gewoon lid dan. "Beter om de grot te verkennen..dat is beter dan niets doen.." Zuchtte Dusk. Dusk knikte naar de sableye's. "Kom, we gaan op verkenning" Zei Dusk. Dusk verdween in de underground caves met de sableye's. Na een eindje te hebben gelopen/gezweefd stopte dusk. Er waren nu verschillende gangen. Perfect om de sableye's op af te sturen. "Ga voort, ik blijf hier de wacht houden.." Zei Dusk lui. Dusk ging tegen een muur aan hangen. Hij wachtte totdat de sableye's het meeste van de grot hadden verkend.

'Ja het was echt een ramp zonder jou, Shiny wist zich geen raad meer,' sprak de Ninetales tegen haar. Akira fronste. ''Ha-ha. Wat zijn we weer ongelofelijk grappig,'' sprak ze sarcastisch en ze grijnsde. Kiara legde wat uit over waarom ze niemand op het oog had, maar Akira luisterde niet. Ze dacht aan iets. Iets waar ze van zichzelf nieteens aan mocht denken, bang dat iemand het zou horen, ofzo. Akira zuchtte diep. Nee, nee, nee en nog eens nee. En misschien nog één keer nee. Dat mocht niet. Akira snoof. 'En, hoe zit het met jou?' vroeg de Ninetales plotseling. Akira hief haar wenkbrauwen op. ''Heh?'' Vroeg ze doods. Ze probeerde zich te herinneren wat Kiara had gezegd. Iets over wie haar respect verdienden.. Oja. Het ging over iemand op het oog hebben. ''Ik heb niemand op het oog,'' sprak Akira, blij dat ze zowat onzichtbaar was op het moment. Ze wist namelijk niet zeker of ze rood aangelopen was.. Waarschijnlijk wel. ''Suerte leden, f*ck them,'' sprak Akira. ''Neutrale persoontjes mogen neervallen,'' sprak ze toen. ''En.. Achja.. De meeste Lustro-leden ken ik nieteens. Jou en Shiny.. En Poison,'' sprak ze. ''Verder heb ik voor niemand echt respect, ofzo,'' zei ze toen. Ze grinnikte zacht. 'Ik heet Dusk,' hoorde ze opeens. Verbaasd keek ze om. ''Ah, oke, Dusknoir,'' sprak ze droogjes. ''Ik ben Akira,'' zei ze toen. ''Aangenaam kennis te maken, Dusknoir.'' Ze rolde met haar ogen en keek Kiara weer vaagjes aan.

'Heh?' was Akira's antwoord. Kiara grinnikte, ze was blijkbaar diep in gedachten verzonken. Na een tijdje leek Akira zich te herinneren waar ze het zojuist over hadden en begon toen te spreken. Zwijgend luisterde Kiara met haar witte oren naar wat ze te vertellen had. Net zoals zij had ze ook niemand op het oog, tenminste, dat zei ze. Kiara besloot er maar niet verder over door te gaan. Dusk kwam aangezweven en zei tegen Akira dat hij Dusk heette. Vaag trok Kiara haar wenkbrauw omhoog en keek ze Dusk minachtig aan. Uiteindelijk draaide hij zich weer om en verdween hij in de gangen. Kiara schoot in de lach "Waar sloeg dat op?" vroeg ze. "Aangenaam kennis te maken" zei ze vervolgens op een nette toon, duidelijk om Akira te plagen. Ze gaf haar voor een tweede keer een por in haar zij en legde toen haar kop weer op haar voorpoten. "Sorry, maar ik mag die Dusk niet zo. Totaal niet eigenlijk.." zei ze grinnikend, terwijl ze Akira aankeek met haar felrode ogen.

'Waar sloeg dat op?' Vroeg Kiara. Akira hief een wenkbrauw op. ''Heh, wat?'' Vroeg ze. Ze was opnieuw weggezonken in haar gedachten. 'Aangenaam kennis te maken,' zei Kiara. Akira reageerde er niet op. 'Sorry, maar ik mag die Dusk niet zo. Totaal niet eigenlijk..' Sprak Kiara toen. Akira lachte. ''Haha, dat hoef je niet tegen mij te zeggen,'' sprak ze. ''Ik ken dat hele wezen niet,'' sprak ze toen. Akira zuchtte. Ze legde haar kop op haar poten. Haar felrode ogen straalden in het weinige licht dat er op scheen. Akira zwiepte langzaam wat met haar grijze staart heen en weer. Akira sloot haar ogen en liet een diepe zucht horen. Ze dacht aan iets. Haar hart sloeg een slag over, en begon wat sneller te kloppen toen ze weer hard na begon te denken. Althans, zo voelde het. In werkelijkheid ging haar hartritme natuurlijk niet omhoog. Of, misschien een klein beetje. Akira zuchtte. Ze sloot haar ogen. ''You can't..'' Mompelde ze onverstaanbaar tegen zichzelf. 'I love you enough to let you go,' klonk plots een stem in haar hoofd. Akira wist meteen wanneer ze die stem gehoord had. Het was de stem van haar meester, tegen zijn partner. 'I love you enough to let you go,' had hij gezegd, 'Perfection couldn't keep our love alife,' had hij toen gezegd. De volgende dag werd hij opgepakt. Nu Akira erover nadacht, hij wist dat hij opgepakt zou worden. En.. Hij had het haar nieteens verteld. Akira beet op haar lip. Ze had destijds gedacht verliefd te zijn geweest op haar meester, maar dat was het niet. De warmte die ze toen voelde was geen liefde. Nee. Ze wist nu dat dat het niet kon zijn. Akira zuchtte opnieuw.

[Ik heb alleen Poisons eerste bericht gelezen, dus sorry als ik iets vreemds zeg.. xd]
Een gedaante vloog met flinke vaart de grot in. Ze landde op een vreemde smalle rots, ergens bij het plafond. Lunaria's ogen gloeiden, wat betekende dat ze haar krachten gebruikte om te kijken. "Leuke grot," zei zei met haar gebruikelijke, emotieloze stem, zodat het op sarcasme leek. Ze meende het echter wel, op een of andere manier. Haar gezicht bleef wazig naar één stuk van de grot kijken, terwijl haar krachten alle hoeken van de grot onderzochten. Nadat ze de hele grot had onderzocht, wat bijzonder kort had geduurd, ging ze haar veren maar weer recht zetten. Misschien moest ze de andere Lustro leden binnenkort beter leren kennen - ze kende nog bijna niemand. Voor nu vond ze alles eigenlijk wel goed.. Ze kon altijd Pokémonnetjes plagen en tijd voor kennis maken was er nog genoeg. Lunaria besloot dat haar veren recht stonden en nam een 'slaap-houding' aan, maar slapen deed ze niet..

Kiara grinnikte om de opmerking van Akira en legde toen ook haar kop op haar voorpoten. Rustig sukkelde ze even weg in een lichte slaap, maar haar bewegende oortjes maakten duidelijk dat ze nog wel op scherp stond. Het wiekgeklap dat ze na een tijdje opving, deed haar dan ook weer opkijken. Een Noctowl vloog de grot in, aan de grijze blinde ogen te zien was het Lunaria. Kiara bleef haar even aankijken, maar richtte zich al gauw op iets anders. Haar rode blik wende zich naar de opening van de grot. De volle maan was duidelijk zichtbaar tussen de donkere bomen. Zijn felle gloed deed het woud oplichten en zorgde voor een heldere nacht. Een zucht verliet Kiara haar bek, het was opeens erg stil in de grot geworden. Waarschijnlijk waren ze nog moe van de oorlog die kort geleden had plaatsgevonden. Kiara was een gevecht aangegaan met een pikachu. Ze was een goede tegenstander geweest. Plotseling realiseerde Kiara zich, dat ze haar naam niet eens wist, laat staan haar verdere identiteit. "Tijdens een oorlog tegen de Suerte, vocht ik tegen een Pikachu. Ze had felrode ogen en bezat een aarde kracht. Wie was zij?" vroeg ze, terwijl ze haar blik weer richting Akira wende.

Het was even stil. Akira hoorde hoe Kiara in slaap viel. Kiara's ademhaling werd rustiger. Ook Akira sukkelde weg. Haar rode ogen waren gesloten en haar kop lag op haar twee voorpoten. Ze droomde. Maar, nu was de droom anders. Meestal had ze een nachtmerrie over alles wat ze had meegemaakt. Haar meester, familie, alles. Deze keer niet. Nee. Nu was het een achtereenvolgende selectie van leuke gebeurtenissen. Als eerste: Haar eerste partner. Toen kwam haar meester. Vele herinneringen met haar meester volgden. De dood van haar vroegere partner bleek overgeslagen te zijn. Toen kwamen de herinneringen van hier, de herinneringen van dingen die pasgeleden gebeurd waren. Een pokémon werd zichtbaar.. Een grijns ontstond op haar kop. Maar.. Ze werd wakker omdat Kiara wat vroeg. Akira fronste. 'Tijdens een oorlog tegen de Suerte, vocht ik tegen een Pikachu. Ze had felrode ogen en bezat een aarde kracht. Wie was zij?' Vroeg de Ninetales. Akira grijnsde. ''De Pikachu waar jij over spreekt is Amore,'' sprak Akira. ''Ik heb haar achtertante, moeder én tante vermoord,'' sprak Akira. ''En.. Ze is de hoofdleider van de Suerte groep. Ze is niet al te sterk, maar..'' Een rilling liep over haar rug. ''Je moet opletten voor haar electrische moves. Er is iets. Ze heeft een overbelaste volt,'' sprak Akira. ''De meeste pokémon kunnen dat niet onder controle houden. Ik vind het raar dat zij haar eigen voltlevel onder controle heeft,'' sprak Akira. ''Als je haar wilt verslaan..'' Zuchtte ze toen, ''Zorg dat haar ogen niet rood kleuren. Als haar ogen rood kleuren, is haar volt omhoog geschoten en zijn haar electrische aanvallen vele keren sterker,'' sprak Akira. Akira wist veel over Amore, Shadow en Tora. De drie familieleden die zeker een reputatie hadden. Akira gromde. Tora was dood. Door haar en Shiny. Ook die Candy en Thunder waren nu dood. Alleen Amore en Shadow nog..

Geduldig luisterde Kiara naar de informatie die Akira over de Pikachu gaf. Haar naam was dus Amore en ze bleek ook nog eens de leider te zijn van de Suerte. Vooral het stuk over haar volt vond Kiara intressant. Ze wou graag weer eens een rematch met de Pikachu, aangezien ze het vorige gevecht niet hadden afgemaakt, en moest daar natuurlijk een strategie voor verzinnen. 'Als je haar wilt verslaan, zorg dan dat haar ogen niet rood kleuren'. Vooral dit gedeelte zou moeilijk worden. Kiara had opgemerkt dat wanneer Amore haar aanviel, haar ogen felrood begonnen te gloeien. Dit betekende dus, dat haar volt omhoog schoot als ze negatieve emoties had. Woede, Haat, Lust..
Kiara had veel geprobeerd om de Pikachu te kunnen raken, maar vaak weerde Amore haar aanvallen af met één van haar sterke elektrische ontladingen. Een gaap verliet Kiara's bek en met een diepe zucht legde ze haar kop voor de zoveelste keer op haar voorpoten. Ze moest dus iets ander bedenken, wilde ze het van Amore winnen. Maar dit was voor latere zorg.

"Gegroet." Uit de schaduw verscheen een Umbreon, hij keek even naar Poison, Akira en de andere Lustro leden. "Fijn om je weer eens te zien, Poison.'' Hij grijnsde en liep rustig naar de Ditto toe. "Dus je hebt een nieuwe grot gevonden?" Hij keek heen en weer en knikte toen. "Goeie keus, de grot is zo afgelegen. Ikzelf kon het bijna niet vinden, en dat met mijn Umbreon ogen," Zei Shiny rustig, Hij keek de grot door. Naar de lustro leden die er waren. Akira, Kiara, Dusk en dat was het wel. "Jullie hebben allemaal gehoord over het gevecht met Dustfire? Ik bedacht wat leuk." Shiny keek naar de leden om te kijken of ze luisterden. "Dit is onze kans om Dustfire te vermoorden, en om achter de geheimen van lustro te komen." Zei Shiny rustig "Als Dustfire dood is, kan poison de vorm van een Ho-oh aan nemen en zo de Suerte leden of de andere goodsiders ondervragen." Hij bleef even stil. Zou Poison zelf het eigenlijk goed vinden?

De Ninetales was stil. Akira legde haar kop opnieuw op haar poten. 'Gegroet,' klonk er toen. Akira's oren sprongen overeind. Oh god. 'Fijn om je weer eens te zien, Poison,' sprak de stem. Akira opende haar ogen en keek omhoog, zonder haar kop te bewegen. Daar stond Shiny. 'Goeie keus, de grot is zo afgelegen. Ikzelf kon het bijna niet vinden, en dat met mijn Umbreon-ogen,' sprak Shiny. Akira grinnikte. ''Dan moet je toch wat aan die ogen doen, Shine..'' Mompelde ze droogjes. 'Jullie hebben allemaal gehoord over het gevecht met Dustfire?' Vroeg Shiny. ''Ja,'' antwoordde Akira, maar Shiny sprak al door. 'Ik bedacht wat leuks. Dit is onze kans om Dustfire te vermoorden, om achter de geheimen van Lustro te komen,' sprak Shiny. ''Suerte,'' verbeterde Akira hem. 'Als Dustfire dood is, kan Poison de vorm van een Ho-Oh aannemen en zo de Suerte leden of de andere Goodsiders ondervragen,' sprak Shiny. ''Goed idee, Shine,'' sprak Akira. ''Maar we moeten ze in de gaten houden, dan,'' sprak ze. ''Als ze ook maar íets doorhebben..''

Lunaria, die nog steeds deed alsof ze sliep, luisterde aandachtig naar de woorden van Shiny. Het klonk als een goed idee. Alsof ze wakker werd rekte ze zich uit en maakte ze een gaap-beweging, zonder echt iets overtuigends. Ze liet haar ogen naar een muur staren terwijl ze in werkelijkheid naar Shiny keek. "Geweldig.." mompelde ze. Waarom wist ze niet. Ze knikte naar Shiny, alsof ze duidelijk wilde maken dat ze het over zijn idee had, al was dat wel duidelijk. "het is tijd dat ik iets doe," zei Lunaria, alsof ze het nooit over het plan hadden gehad. Ze spreidde haar vleugels en liet zich van haar plekje vallen, om vervolgens sierlijk de grot uit te zweven. Ze zou weer iets doen voor Lustro.. Iemand ontvoeren, of gewoon iemand pesten.

Fling en de andere sableye's kwamen de grot binnen. "Lang niet gezien iedereen" Zei Fling. Fling keek rond en nam een plek in beslag. Dit zou zijn plek zijn om te slapen vanaf nu. "Weet iemand waar Shiny is? Of poison?" Fling keek vragend de grot in. Hopelijk zou shiny of poison in de buurt zijn. Dan kon hij vertellen wat er gebeurt was, en dat ze een nieuwe gevangenen hadden.

Met een ongelofelijke snelheid sprong de Umbreon op, en landde ze voor Fling. Haar lippen krulden zich omhoog. Een duivelse grom kwam uit haar keel. Ze ging voor de pokémon zitten en sloot haar ogen. ''Gedraag je,'' bromde ze. ''Als je om de leiders vraagt doe je dat met respect. Als je de grot binnenkomt, zorg je er even voor dat we weten dat je erbij hoort, voordat we je aanvallen,'' mompelde Akira. ''Begrepen..?'' Vroeg ze toen duister. Haar moordende blik stond gericht op Fling. Snel keek ze weer om. ''Shiny is daar,'' sprak ze vals. Als blikken konden doden.. Dacht Akira over zichzelf. Ze sloot haar ogen heel even, maar opende ze al gauw weer. Ze liep even terug naar haar hoekje. ''Ben weg hier,'' sprak ze rustig tegen Kiara. Hierna keek ze om naar Shiny, Poison en de rest. ''Ik ga er maar weer vandoor,'' sprak ze rustig. Ze richtte haar blik even op Shiny. Haar blik rustte een korte tijd op hem. Hierna keek ze om naar Fling. ''Dag, Sableye,'' sprak ze. Met rustige stappen liep ze voorbij de Sableye. Haar rug recht, haar kop hoog. Zoals het hoorde. Pure arrogantie. Akira snoof hard. Toen ze buiten de grot was sloot ze haar ogen. Ze probeerde de geur die hier hing zeker niet te vergeten. Als er dan iets zou gebeuren, zou ze het door middel van haar neus terug kunnen vinden. Akira snoof. Met rustige stappen liep ze weg van de grotten.

[late reactie o.O]

Shiny kwam binnen en Kiara hief haar kop omhoog. Hij begon wat te vertellen over het één-op-één gevecht en dat hij een plan had. Zwijgend luisterde ze naar zijn woorden en knikte ze na afloop. Het was opzich een goed plan, maar Kiara wist dat het makkelijker gezegd was dan gedaan. Dustfire doden zou geen makkie zijn. Er verscheen er een Sableye in de opening van de grot en hij werd meteen streng aangepakt door Akira. Kiara grinnikte, eigen schuld. Akira zei dat ze weg ging en Kiara keek haar na totdat ze uit het zicht was verdwenen. Uiteindelijk wende ze haar rode ogen richting Shiny. "En wat wil je dat wij doen?" vroeg ze kil, maar met respect. Een gaap ontsnapte uit haar bek en haar scherpe witte tandjes blinkte in het maanlicht.

Met grote passen kwam een niet al te grote Umbreon de grot binnen. Ze keek wat dominant om zich heen en liep toen naar haar persoonlijke plekje toe: Het duistere hoekje van de grot. In dit hoekje was zij niet zichtbaar voor de pokémon met de normale ogen. Pokémon zoals zij, Shiny en Lunaria konden haar opmerken. Maar, anderen vaak niet. Akira keek om zich heen en draaide een rondje om haar as. Rustig ging ze liggen. Het was hier leeg. Té leeg. Veel te leeg. Het was gewoon niet leuk. Oke, ze hield wel van een beetje stilte, maar dit was overdreven. Daarom liep ze naar de ingang van de grot en vuurde ze een schaduwbal af in de lucht. Hierna nog eentje, die de vorige brak. Een normale pokémon zou het niet opvallen, maar de Lustro-leden zouden weten dat dit van hun grot kwam, waardoor ze hier waarschijnlijk heen zouden komen. Akira grinnikte. Ze liep weer terug naar haar hoekje en draaide een rondje om haar as. Rustig ging ze weer liggen en sloot ze haar ogen. Hmpf. Het was de eerste keer dat ze droomde over de toekomst, in plaats van over het verleden. En, het was perfect.

Twee Schaudwballen werden de lucht in gegooid en zorgde voor een duister glitter effect. Kiara keek op, het was nou al een aardige tijd geleden dat ze haar kop had laten zien bij de Lustro, misschien was het maar weer eens tijd om dit te doen. Een gaap verliet haar bek en ze strekte haar voorpoten. Vervolgens stond ze op en liep ze rustig de richting op waar de grot zich bevond. Je moest goed uitkijken waar je liep, het donkere bos had vele verradelijke vallen. Maar, Kiara kende het gebied goed uit haar hoofd en wist precies welke route ze moest gebruiken. Dit betekende echter niet dat deze ongevaarlijk was. Ze moest nog vaak verscheidene obstakels nemen, om maar niet smerig te worden of een wond op te lopen. Eenmaal bij de grot aangekomen lag er nog één obstakel, drijfzand. Kiara zette zich af en met een sierlijke boog sprong ze er overheen. Toen ze op haar poten lande schoot er een pijnscheut door haar achterste poot waardoor ze naar achter zakte en met haar achterpoten in het drijfzand terecht kwam. "Verdomme.." mompelde Kiara geërgerd, terwijl ze zichzelf met haar voorste klauwen weer naar voren trok.
Er was nog een reden waarom Kiara een lange tijd niet bij de Lustro was gekomen, haar rechterachterpoot wilde de laatste tijd niet echt meewerken. Lang geleden, nog voordat ze in pokeRPG was aangekomen, had Kiara ooit een gevecht gehad tegen een andere Ninetales. Bij de gedachte aan hem gromde Kiara binnensmonds. Ze had gewonnen, maar tegen een pijnlijke prijs. Tijdens het gevecht had ze de Ninetales een ravijn ingeduwd, maar zelf viel ze ook gedeeltelijk naar beneden. Gelukkig had ze zichzelf optijd vast kunnen grijpen aan een uitstekend plateau, maar haar rechter achterpoot maakte zo een enorme klap dat hij brak als een twijgje. Maandenlang had het geduurd voordat Kiara er weer fatsoenlijk op kon lopen, maar volledig genezen zou hij nooit meer. Vaak had ze er geen last van en kon ze hem goed gebruiken, maar heel soms kwam de pijn weer opzetten. Meestal nadat ze zichzelf erg had ingespannen, na een gevecht ofzo. Dan moest Kiara zichzelf even een tijdje rust gunnen, zodat haar poot weer kon herstellen.
Geluidloos liep ze de grot binnen. Ze sleepte een beetje met haar achterpoot, maar voor de rest kon je niet aan haar zien dat ze pijn had. Nee, Kiara was geen doetje, ze kon makkelijk tegen pijn. Eenmaal bij Akira aangekomen hield ze halt. Je kon de Umbreon niet zien, maar Kiara kende haar goed genoeg om te weten wat haar favoriete plekje was. Ze ging zitten en draaide zich zo om dat ze met haar voorpoten haar achterpoten kon bereiken. Geërgerd veegde ze het grootste gedeelte van de drijfzand van haar achterpoten. Na dit gedaan te hebben keerde ze zich om richting Akira "Tijd niet gezien," zei ze met een kille grijns op haar gezicht.

'Tijd niet gezien,' klonk een stem. Akira opende langzaam haar ogen. Ze zag een Ninetales. Kiara. Grijnzend stond ze op en keek Kiara aan. ''Inderdaad, Kiara. Misschien wel wat te lang.'' Akira had haar inderdaad al een langere tijd niet gezien, wat haar teleur had gesteld. Kiara was een.. Akira fronste. Hoe zei je zoiets? Achja, waar het op neer kwam was dat ze Kiara wel mocht. Akira liet een zachte grom horen en schudde haar vacht uit. Ze zette een stap naar Kiara toe, waardoor ze zichtbaar werd. Akira had een vreemde bui. Aan de ene kant zat haar arrogantie, haar eigendunk, zoals altijd gewoon in de weg. Maar, aan de andere kant was ze.. Vrolijk? Ze wist het niet, maar de hele tijd ging haar grijze staart zacht heen en weer. Akira snoof en keek om zich heen, waarna ze haar blik weer op Kiara richtte. ''Je hebt iets gemist, Kiara,'' sprak ze rustig. ''We hadden een Teddiursa ontvoerd, en toen kwam die zielige Suerte.'' Ze grinnikte. ''Maarja.. Hoe gaat het nu met jou?'' Met haar felrode ogen keek ze Kiara aan, op een manier zoals ze dat altijd deed bij pokémon die ze kende. Kleinerend, maar geïnteresseerd.

'Inderdaad, Kiara. Misschien wel wat te lang,' klonk een stem vanuit de duisternis. Kiara wachtte geduldig totdat Akira in het zicht was verschenen. Zoals ze al vermoedde, stapte Akira na een tijdje naar voren en ging ze verder met spreken. 'Je hebt iets gemist, Kiara. We hadden een Teddiursa ontvoerd, en toen kwam die zielige Suerte.' Kiara snoof arrogant "Wat moeten wij nou met een teddiursa?" mompelde ze. De opmerking was niet voor Akira bedoeld, meer voor de Lustro algemeen. 'Maarja.. Hoe gaat het nu met jou?' vroeg Akira. Even wende Kiara haar blik naar haar rechter achterpoot. Zou ze het vertellen? Ach waarom ook niet.. "Niet echt bepaald wat je goed kunt noemen. Ik heb ooit, lang geleden, mijn recher achterpoot gebroken. Het is uiteindelijk wel weer genezen, maar heel soms krijg ik er nog last van. Dit is nu het geval. Daarom heb ik een tijdje rust genomen zodat mijn poot kon herstellen. Dit is ook gelijk de reden van mij lange afwezigheid," sprak ze met haar kille, maar zuivere stem. Rustig liet ze haar blik weer terug naar Akira dwalen. "Ik dacht, de Lustro kon wel even zonder me," zei ze grinnikend. Kiara verwachtte niet dat Akira haar nu zwak vond. Zo was het ook niet, als de Lustro haar echt nodig had gehad was ze heus wel gekomen, pijn of niet. Maar, dit was niet het geval geweest, dus had Kiara voor de beste oplossing gekozen, rust. Nu ging het wel weer met haar poot, op de sprong van net na dan.

'Daarom heb ik een tijdje rust genomen zodat mijn poot kon herstellen. Dit is ook gelijk de reden van mij lange afwezigheid.' Akira keek verbaasd naar Kiara en onderdrukte een grom. Ze had iets gezegd over haar poot, maar het had Akira niet geboeid. ''Kiara,'' gromde Akira toen. ''Als je geen deegbal wil zijn kan je je niet laten weerhouden door een verdomde POOT,'' siste ze. Het laatste woord extra luid. ''Ik had mijn rug gekneusd, ik ging door. Lunaria, dacht ik, is blind. Althans, ik dacht dat ik dat ergens gehoord had.. Maar, ook zij gaat door. En jij laat je weerhouden door een.. Poot?'' Akira grinnikte zacht en schudde met haar kop heen en weer. ''Kiara, je moet meer doorzetten..'' mompelde ze. Akira begreep het aan de ene kant wel, maar ze zou het niet respecteren als iemand door een poot zichzelf niet liet zien. Oke, als ze dan nog in de grot was, dan was het al minder; dan zou ze toch snel aan kunnen komen als ze er was, dan zou ze op de hoogte gehouden kunnen worden van alles. Zo niet. Zo zou ze achteraan staan, ofzo. Akira schudde haar kop heen en weer en stond op. ''Ik.. Moet nog iets doen,'' mompelde ze, waarna ze weg sprintte.

Kortheid. En, sorry voor mijn haastige vertrek, maar ik zit momenteel liever ff niet in topics die ik net zo goed af kan ronden, ivm mijn PC-Verbod.