Stilletjes lag Keith op zijn buik, verscholen achter een struik met Pechaberry's. Zijn ogen waren gericht op een Buneary die een ietwat verdwaalde uitstraling had. De konijnpokémon scharrelde wat rond in de bosjes en naderde Keiths verstopplekje tergend langzaam. Keith gromde zachtjes en wachtte tot zijn slachtoffer dichtbij genoeg was om aan te vallen. Langzaam, stapje voor stapje kwam de Buneary dichterbij. Keith grijnsde zelfgenoegzaam zijn tanden bloot toen de Buneary bijna voor hem stond. Met een woeste grom kwam de Houndoom uit de bosjes tevoorschijn gesprongen, zijn klauwen vooruit gestoken en zijn tanden ontbloot. De Buneary probeerde te ontsnappen met behulp van zijn welbekende sprongkracht, maar Keith was sneller (en groter) Hij greep de Buneary in zijn nek en schudde de pokémon woest door elkaar. De pokémon probeerde te ontsnappen, maar Keith klemde zijn kaken stevig vast en langzaam stopte de pokémon met spartelen tot hij door in de bek van de Houndoom hing. Zo, dat was dat, nu was het tijd om te gaan eten.

Keith keek om zich heen. De plek waar hij nu stond was niet echt geschikt om ongestoord te gaan eten. Even verderop waren echter enkele grotten, daar zou hij zich gemakkelijk kunnen verstoppen. Met de Buneary in zijn bek rende de Houndoom naar de grotten. Hij had gehoord dat de Guerra daar vroeger zat, maar nu stonden de grotten leeg. Keith stapte een lange tunnel binnen en liep een tijdje tot hij bij een ondergrondse grot kwam. Daar ging hij op de stenen vloer liggen kauwen op zijn eten.

OOC: Sorry Car, het is niet veel, maar goedXD Rowan hier eerst laten posten aub!

Met langzame passen liep Rowan door het gebied. Het was rond de middag, de zon stond hoog aan de hemel, maar leek het sombere gebied niet te kunnen verlichten. De zware, dreigende bomen wierpen korte, maar intens zwarte schaduwen op de grond. De grote Luxray snoof de lucht op. Het was enigszins muf, de doordringende geur van houtrot overheerste. Het was duidelijk dat veel van deze bomen van binnen al dood waren en langzaam van binnen uit weg aan het rotten waren. Een irritante jeuk kroop over zijn schouder en Rowan bleef staan om met zijn schouder over een boom te schuren. De harde bast schuurde pijnlijk, maar zeer bevredigend over zijn vacht en vel. Toen de jeuk afnam schudde hij zich uit, waarbij zijn manen een brede waaier werden voordat ze weer soepel langs zijn kop vielen. Zijn manen hadden nooit de stijfheid gehad die andere Luxrays wel hadden.

De leeuw liep weer verder, ontspannen en niet erg geïnteresseerd in zijn omgeving. Niets hier was een bedreiging voor hem. Zijn blik viel op de rotswand waar hij zich vlakbij bevond. Een grot opening, groot genoeg voor zijn gestalte, gaapte inktzwarte in de muur. Hij fronste even. Dat waren de grotten van de Guerra. Of dat waren ze geweest, althans. Zouden er nog leden in de grotten blijven hangen? Rowan kauwde even op zijn lip, maar besloot toen dat het wel een onderzoekje waard was. Met lome passen liep hij naar de opening en daalde af naar de diepe, koele grotten. Hier rook het stoffig, maar ook vochtig.

Opeens drong een vreemd geluid zijn oren binnen. Gescheur, een vreemd knappend geluid en nog iets anders.. Alsof iemand.. smakte? Behoedzaam liep Rowan verder, met zijn katachtige ogen kon hij prima zien in het donker. Langzaam kwam hij de hoek om en vond de oorzaak van het geluid. Een grote, slanke Houndoom, haast onzichtbaar in de duisternis van de grot, zat iets op te eten. Rowans oog viel op een vreemd, pluizig bolletje en hij besefte dat het een Buneary was geweest. Hij stond nog altijd roerloos, geluidloos bij de bocht. Zijn ogen gleden voer het gestalte, tot hem opeens iets opviel. Drie lange krassen op de rechterschouder van de pokémon.. Opeens begon Rowan te grijnzen. hij kende maar één Houndoom die zo groot en slank was en de krassen bevestigden zijn vermoeden. Wat meer ontspannen liep Rowan naar hem toe. "Smaak hij lekker, Keith?" vroeg hij speels. Het was vreemd dat hij deze Houndoom als een oude vriend kon begroetten, terwijl hij hem helemaal niet zo goed kende.

OOC: Daar ben ik dan!

Vredig lag Keith op zijn Buneary te kauwen, wat trouwens best goed smaakt als je eenmaal die pluizige vacht eraf hebt gescheurd, toen hij opeens voetstappen hoorde. Of dacht hij dat hij voetstappen hoorde? Deze grotten waren, voor zover hij wist, onbewoond sinds de Guerra zijn biezen had gepakt na de zware nederlaag bij de grote oorlog. Tsss, de losers, ze hadden niet eens kunnen winnen van dat stelletje goeierikken! Waarom Keith dan nog wel op deze aardbol rondliep? Simpel, hij had niet meegedaan aan de oorlog, helaas. Hij had het graag gewild, maar het bericht over de grote veldslag bereikte hem pas toen die al aan de gang was en toen Keith eenmaal het strijdtoneel had willen betreden, was het al voorbij. Helaas, helaas, maar het was dus niet zo dat hij was gevlucht omdat hij niet durfde ofzo, nee. Hij was gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats geweest.

De Houndoom kauwde rustig verder op zijn Buneary. Zijn gedachten dreven af en waren allang niet meer bij die ene gedachte dat hij voetstappen had gehoord. Of dacht te horen. Hij had echter wel gelijk gehad. hij had voetstappen gehoord. Iemand naderde hem door één van de tunnels, maar of die persoon vriend, vijand of lunchgerecht nummer twee was, dat wist Keith niet, want hij had zijn aandacht er niet bij. Pas toen de naderende pokémon sprak, merkte Keith zijn aanwezigheid op. 'Smaakt hij lekker, Keith?' De Houndoom keek op van zijn snack en staarde naar een grote Luxray. Alleen aan zijn manier van staan en praten herkende hij hem, anders was het gewoon een Luxray geweest voor hem. 'Ja smaakt nog best. Als je eenmaal die pluizige vacht eraf hebt gescheurd.' De Houndoom grijnsde en nam nog een hap van zijn Buneary. Bedachtzaam kauwend keek hij naar Rowan. Hij slikte zijn hap door en vroeg: 'Dus Rowan, hoe gaat het met je? Wat brengt jou naar deze verlaten grotten?'

Keith keek op en Rowan moest erkennen dat de Houndoom een indrukwekkend uiterlijk had. Net als hijzelf week hij af van het standaard beeld dat zijn soort meedroeg. Keith was groter en slanker dan zijn soortgenoten, maar toch gespierd. Zijn bek was smal, zijn hoorns lang. "Ja, smaakt nog best. Als je eenmaal die pluizige vacht eraf hebt gescheurd," antwoordde de pokémon droog. Rowan grijnsde scheef. Tsja, die Buneary waren nu eenmaal pluizige beestjes. Keith beantwoorde zijn grijns en ging onverstoord verder met eten. Het was grappig hoe ze zich op hun gemak voelden bij elkaar. Fysiek waren ze zeker aan elkaar gewaagd, hoewel Rowan het idee had dat hij qua intellect in het voordeel was. De Houndoom was een.. hoe noemde de mensen ze ook al weer? Een rouwdouwer. Rowan overbrugde de resterende afstand en ging een metertje voor de Houndoom zitten. Keith keek hem bedachtzaam kauwend aan, slikte en vroeg toen: "Dus Rowan, hoe gaat het met je? Wat brengt jou naar deze verlaten grotten?"

Rowan liet zijn gele ogen door de gang dwalen. Wat moest hij de Houndoom vertellen? Dat hij hier was om leden te werven? Zoekend naar pokémon die het waard waren om zijn geheim mee te delen? Hij wist dat Keith net zo dacht als hij, zij het op een wat oppervlakkigere manier. Misschien kon hij door middel van Mystique zijn idealen wel overbrengen. Keith doordringen van het feit wáárom de zwakkeren moesten worden geëlimineerd. Bovendien zou hij de Houndoom op die manier beter in de hand kunnen houden. Wat brute kracht was ook nooit weg. Zowel May als Satoko waren sterke pokémon, maar niet zoals Keith. Rowan keek de Houndoom weer aan. "Ik was op zoek naar medestanders," zei hij half glimlachend. "Herinner je je de Guerra? Die bestaat niet meer. Akira is er vandoor gegaan, hoewel ik al eerder was vertrokken." Hij stopte even bij die pijnlijke herinnering, maar ging toen snel verder. "Nu ik terug ben, wil ik het zelf proberen. Ik was het niet altijd eens met Akira's handelswijze en ben er van overtuigd dat ik het beter kan." Het klonk misschien egoïstisch, maar Rowan wist dat hij het tegen de juiste pokémon zei. Hij keek Keith doordringend aan. "Ik zou daar nog wel wat hulp bij kunnen gebruiken. Geïnteresseerd?"

Keith at rustig door. De komst van Rowan stoorde hem niet tijdens het eten. Hij hield de pokémon goed in de gaten terwijl hij dichterbij kwam. Hij mocht Rowan dan wel als een soort vriend en bondgenoot beschouwen, maar dat betekende nog niet dat hij zijn guard naar beneden deed. Hij zou altijd op zijn hoede blijven, want zelfs je bondgenoten konden je nog wel eens verraden. Ja, Keith vertrouwde niemand, dat had hij wel geleerd de afgelopen jaren. Rustig wachtte hij tot Rowan antwoord zou geven op zijn vraag, hij was er wel benieuwd naar. 'Ik was op zoek naar medestanders,' reageerde de Luxray simpelweg. Keith trok een wenkbrauw op en keek hen geïnteresseerd aan. 'Medestanders? Waarvoor?'
'Herinner je je de Guerra? Die bestaat niet meer.' Nee duh, dat wist keith ook wel Tell me something new! Rowan kletste nog even verder en kwam toen bij het interessante stuk. Hij wilde het nu zelf proberen. Keith grijnsde. 'Ik zou daar nog wel wat hulp bij kunnen gebruiken. Geïnteresseerd?' Keiths grijns werd nog breder. 'Uiteraard! Als ik pokémon mag vermoorden en dingen mag doen die anderen niet leuk vinden, dan doe ik dat graag.' Hij at de laatste stukken van zijn lunch op en kwam toen overeind. 'Dus, wanneer beginnen we?' Hij stond te springen om aan de slag te gaan, ook al wist hij nog niet eens wat de Luxray precies van plan was.

OOC: Niet veel, maar volgens mij was dat ook niet echt nodig =p

Zijn woorden leken Keith's interesse te wekken. De Houndoom luisterde aandachtig en begon duivels te grijnzen. Rowan weerhield zichzelf een gezicht te trekken, maar voelde zich bedenkelijk. Was het wel verstandig om Keith hierin te betrekken? Toen glimlachte Rowan om zichzelf. Wanneer Keith eenmaal aan Mystique gebonden was, zou hij de Houndoom makkelijk in de hand kunnen houden. "Uiteraard! Als ik pokémon mag vermoorden en dingen mag doen die anderen niet leuk vinden, dan doe ik dat graag," reageerde de Houndoom enthousiast. Rowan keek even naar de wand en rolde met zijn ogen. Ugh, zo kortzichtig. Maar hij zou van pas komen, dat wist hij zeker. Rowan wachtte geduldig tot Keith klaar was met zijn maaltijd. De zwarte pokémon kwam overeind en Rowan merkte op dat ze ongeveer even groot waren. Alleen was Keith veel slanker en stond hij hoger op zijn poten. Door zijn manen leek Rowan heel wat massiever. "Dus, wanneer beginnen we?" De Luxray trok een wenkbrauw op. Dacht Keith nou dat ze het sámen gingen doen? Hij zuchtte even.

"'We' zijn allang begonnen Keith. Ik werk op het moment samen met Shade, misschien dat je wel eens van hem gehoord hebt. We zijn de afgelopen weken bezig geweest met leden werven, maar alles zo stil mogelijk. We willen de Chiave niet laten weten dat we er zijn." Die laatste zin zei hij met nadruk. Hij wist niet of de Houndoom wel in staat was om een laag profiel te houden. "Maar als je graag deel uit wil maken van de verandering van PokeRPG, volg mijn dan." Rowan draaide zich om en wandelde de grot uit, op weg naar de andere kant van het donkere gebied.

OOC: Je kan nog even posten, daarna open ik het topic in de grot (:

Keith had er zin in. Eindelijk kon hij weer eens wat gaan doen. Hij was zich al een hele tijd aan het dood vervelen en nu ging er dan eindelijk weer wat gebeuren! Helaas zouden ze niet meteen van start gaan. Ze moesten zelfs rustig aan doen en niet opvallen! Grrr, maar dat was niet de bedoeling! Daar kwam dan nog eens bij dat er nog veel meer pokémon mee gingen doen. Dat was iets waar Keith nog wel mee zou kunnen leven. Al met al moest Keith zich koest houden en dat was iets wat de grote Houndoom niet zo goed kon. Hij viel enorm op en was nou ook niet echt het type om zich stil te houden. Hij zou echter zijn best gaan doen, hij zou het gaan proberen. 'Maar als je graag deel uit wil maken van de verandering van PokeRPG, volg mijn dan.' De Luxray keerde hem de rug toe en liep weg. Keith knikte en volgde de elektrische leeuwpokémon naar buiten. Hij popelde om de plannen van Rowan en Shade te horen en kon nog wachten om te beginnen. Dit ging leuk worden!

OOC: Dus..