Met een pijnlijk gezicht zakte Riolu door zijn poten en nam hij plaats op de oever van het meer. Voorzichtig dompelde hij zijn gewonde pootje in het water en meteen ontspande zijn blik. Het water was lekker koel en deed zijn pootje dan ook minder branden. Sommige zeiden dat het Crystal Lake een genezende werking had, dus proberen kon altijd. Een diepe zucht verliet zijn mond. Hoe had dit ooit zo erg kunnen worden? Het was slechts een enkele Dark pulse van Shiny geweest die hem had geraakt. Natuurlijk, Riolu was nadat hij gewond was geraakt, gewoon koppig doorgegaan met vechten en dit zorgde voor een negatieve werking op zijn poot. Maar hij was vastbesloten de Suerte te helpen, dit was zijn taak. Zijn rode ogen richtte zich tot het water en hij staarde naar zijn poot. Deze zag er gelukkig al wat monder opgezwollen uit, dan toen hij was vlak na het gevecht. Wel was hij nog steeds erg rood en dik en Riolu was bang dat de wond was gaan ontsteken. Dat zou wel de brandende pijn verklaren die hij sinds kort had.

Na een tijdje haalde Riolu zijn poot weer voorzichtig uit het water en stond hij op. Een beetje mank liep hij richting het beboste gedeelte en plukte hij een Zuringblad. Deze hadden een genezende werking en diende ook als verband. Zorgvuldig wikkelde hij het blad om zijn poot en nam even later plaats in het gras, terwijl hij leunde tegen een boomstam. Met zijn blauwe handje pakte hij het amulet dat altijd om zijn nek hing en klikte het open. Binnen in zaten de foto's van zijn ouders. Twee lachende Lucario's die hem aankijken. Er verscheen een brok in Riolu's keel en met zijn ogen stijf dicht klikte hij het Amulet weer dicht.

Het werd al laat en de zon verdween langzaam achter de bergen. Dit zorgde voor een mooie oranje gloed op het meer. De rondvliegende Illusime en Volbeat, en af en toe uit het water opspringende magikarp, finneon, goldeen en/of luvdisc maakte het plaatje helemaal compleet. Met verwondering staarde Riolu ernaar, net zolang totdat de zon al was weggezakt en de maan aan de hemel was verschenen. Zelfs net zolang totdat het doodstil was geworden en alleen nog maar de rustige ademhaling van slapende Pokemon was te horen. Heel af en toe weerklonk er de roep van een Hoothoot of Noctowl, of hoorde je het scharrelen van Nachtpokemon, maar dit was zelden aangezien deze in stilte werken. Nog steeds bleef Riolu zitten waar hij was. Diep in gedachten verzonken..

De stilte hield nog lang aan. Dustfire liep even verderop door de bosjes, om zich heen kijkend naar de stille natuur hier. Het was al behoorlijk laat, maar op een of andere manier kon Dustfire zichzelf maar niet in slaap krijgen, dus was ze maar een eindje gaan wandelen. De stilte was heerlijk. Alleen het geluid van de wind die door de bladeren ging, en af een toe een paar nachtpokemon die voor haar grote poten wegsprongen bleef over.

Ze zag en hoorde niet veel, maar toch wist ze precies waar ze zich bevond. Soms hoorde ze ineens door de stilte heen pokemon in en uit het water springen. En de enige plek met water hier in de buurt, was het kristalmeer, wat Crystal lake genoemd werd door de pokemon hier. Het meer met de kristallen op de bodem, het meer waarvan gezegd werd dat een herstellende werking had. Natuurlijk kon Dustfire het ook zelf, met een herstel aanval, maar ze had liever dat het op een natuurlijke manier genas. En ze gebruikte ook nooit of bijna nooit haar krachten om de doden tot leven te wekken. De dood was iets natuurlijks, en ook al had ze die krachten tot haar beschikking, ze mocht ze van zichzelf niet gebruiken. Het ging tegen de wetten van de natuur in.. Ze had het wel een keer gebruikt, bij een paar pokemon die voor niets waren gedood. De pokemon waren haar altijd dankbaar geweest, maar toch voelde Dustfire zich schuldig erdoor. De pokemon waren gewoon te zwak of niet slim genoeg, en daardoor werden ze gegrepen door de houndoom en doodgebeten.. maar daar had ze toen niet aan gedacht. Dustfire was bijna aangekomen bij het meer, dat glansde in het licht van de maan die er boven hing. Maar toen zag ze dat er iemand bij het meer zat. En die vorm kwam haar bekend voor.. Het was een Riolu! Maar was het ook de Riolu die ze kende, of was het een andere, onbekend voor haar? Dustfire sloop zachtjes dichterbij, maar zag aan het kopje van Riolu meteen dat hij het was. Een grote glimlach verscheen op haar snavel. ''Goedenavond, Riolu..'' sprak ze tegen hem, en ging naast hem zitten, starend over het oppervlakte van het water.

Bekende voetstappen weerklonken in Riolu's blauwe oortjes en hij wende zijn blik richting de gedaante die in aantocht was. De gedaante was eerst nog omhuld door schaduwen maar al snel stapte ze in het schijnsel van het maanlicht en werd haar uiterlijk zichtbaar. Het was een Ho-oh, de enige hier in pokeRPG en toevallig ook een Pokemon die Riolu goed kende. Zijn lippen vormde zich tot een brede glimlach toen ze naast hem kwam zitten en hem gedag zei. Riolu maakte een knikkend gebaar "Hallo Dustfire," sprak hij vriendelijk. Een koude bries kwam opzetten en deed zijn zwarte flaporen een bepaalde kant op waaien. Riolu wende even zijn blik naar de hemel en staarde naar de heldere maan en de vele sterren. Een donkere wolk dreef voor de maan, maar de maan was zo fel dat deze zichtbaar bleef. Riolu glimlachte, de wolken waren al een stuk minder donker dan een paar weken geleden. Ook de sneeuw was al een tijdje gesmolten en de wind was wel koud, maar niet zo koud meer als eerst. Het zou niet lang meer duren, hooguit een maand, voordat de loofbomen zouden ontwaken en weer nieuw leven zouden geven aan bladeren, zaden, bessen en bloemen. De lente, Riolu vond dit een heerlijke tijd. Het was de tijd van leven en groei. De tijd dat baby pokemon uit hun ei verschenen en de natuur uit een diepe slaap ontwaakte.

Na een poosje stilte wende Riolu zijn blik weer richting Dustfire. "Eeh.." begon hij zachtjes "Ik wilde je nog bedanken dat je mij hebt uitgekozen". Riolu vond het een hele eer dat hij mee mocht om Dustfire te beschermen tegen de mogelijke gemene plannetjes van de Lustro. Hij was dan ook van plan zijn uiterste best te doen. Wel kreeg hij iedere keer flink de zenuwen als hij aan het één-op-één gevech dacht dat Shiny en Dustfire vroeg of laat zouden houden. Dustfire was sterk en Riolu geloofde 100% in haar, maar Shiny bezitte ook een aardige kracht en was niks voor niks de leider van de Lustro. Ook waren ze sluw en was hun hart donker, het zou Riolu niks verbazen als de Lustro's na het gevecht alsnog een oorlog aan gingen. Maar ook dan was Riolu van plan alles te geven wat hij in zich had, ze moesten pokeRPG koste wat het kost beschermen. Ze mochten het stuk Natuur, waar hij zoveel van hield, niet in de verkeerde handen terecht laten komen. Hij kreeg al de rillingen over zijn rug bij de gedachte aan het dode, donkere gebied dat de Lustro's bezaten. Wie weet welk lot pokeRPG zat te wachten als de Lustro's de macht kregen. Vastberaden schudde Riolu zijn hoofd, nee, hij, Dustfire, de Suerte en vele andere vrienden, zouden zoiets nooit laten geberen.