Heb je ook wel eens iets gebroken of gekneusd? Dan weet je hoe verschrikkelijk het voelt als dat verband of gips uiteindelijk verwijderd word. Het gevoel in dat lichaamsdeel lijkt weg. Je probeert er op te staan, maar je zakt er doorheen. En een vreselijk tintelend gevoel door je huid, die na weken eindelijk weer lucht krijgt. Ik beweeg mijn klauwen, maar ze voelen dood aan, terwijl ze juist genezen zijn. Maar je moet er op lopen, er is geen andere oplossing.

De Vulpix liet langzaam haar pootje zakken in het meer. De Pokemon die ze onderweg tegenkwam richting dit meer hadden verteld dat het water genezende krachten had. Hmm.. ze hoopte het maar, want dit voelde veel te raar. Ze roerde haar poot door het kristalheldere water, haalde haar poot er weer uit en bewoog haar klauwen nog eens. Hmm.. het voelde al beter. Het gevoel in haar huid kwam wat terug. Fraude liet zichzelf op haar kont zakken, greep haar schoudertas en ritste met haar bek de opening open. Ze dook er met haar kop in, en haalde er een zwarte sok uit. Deze trok ze over haar herstelde poot heen, waarna ze bekeek hoe het er uit zag. Hmm.. het viel niet eens zo op, want een Vulpix had zowiezo al donkere sokachtige aftekeningen op zijn poten. Dit voelde een stuk beter dan zonder bescherming er overheen. Ze zette haar poot weer op de grond, en zakte er bijna doorheen. Ze kon nog net haar balans terug vinden voordat ze neer zou vallen. Heel voorzichtig liep ze steeds pootje voor pootje naar voren. Het lukte haar al bijna om volledig op haar voorheen gebroken poot te staan. Een kleine glimlach sierde haar gezicht, terwijl ze weer terug strompelde naar haar tas. Ze haalde er de fles water uit die ze altijd bij zich had, draaide met haar tanden de dop eraf, en gooide de inhoud over het gras heen. Dat water was al lang niet meer ververst. Het was lauw en oud. Blergh. Fraude trok een vies gezicht. Ze spoelde het flesje om en liet het vollopen met het heldere meerwater. Ze trok de fles weer uit het water, en draaide tevreden de dop er weer op. Ze legde het terug in haar tas, en bekeek de inhoud ervan. Alles wat ze nodig had zat er al in, ook wat voedsel, voor als ze het zelf een keer niet meer kon vinden. Ze had een paar lang houdbare bessen en vruchten in haar tas geschoven, waardoor ze overal kon reizen, zelfs al was het er dood en verderft. Ze schoof haar tas over haar schouder, en spitste haar oren toen ze een geluid achter zich horen. Alert richtte ze haar grote ogen naar de bosjes die achter haar groeiden, en draaide zich om. Ze zei niks, maar probeerde een Pokemon in het struikgewas te vinden. Ze kneep haar grote glanzende ogen bijna tot spleetjes om door de bladeren te kijken, maar ze kon niks spotten. Was het haar verbeelding geweest? Ze schudde haar kopje, maar hoorde echter toch weer een geluid. Wat moest ze zeggen? Ze was van zichzelf heel brutaal, maar als er een grote en sterkere Pokemon de bosjes uit zou komen, dan zou dat niet zo slim zijn. Ze liet haar kop wat zakken en keek weer de bosjes door. 'Toon jezelf' siste ze, ietwat dominant, want ze wou niet laten merken dat ze zwakker was op het moment. En dan maar wachten op een reactie..

Rustig liep Salvador door het struikgewas. Hij had wel sneller willen lopen, maar dat ging niet omdat hij al zo lang onderweg was. Zijn laatste stop was 6 uur geleden geweest. Sindsdien was hij niet meer gestopt en viel hij nu bijna om van de vermoeidheid. Toch had Salvador zich voorgenomen om niet te stoppen voordat hij bij Cristal Lake was. Daar zou hij alle tijd hebben om uit te rusten, en om te zwemmen natuurlijk. Hij was een Water Pokémon en zonder water zou hij uitdrogen. Het was ongeveer een week geleden sinds hij voor het laatst gezwommen had en dat was toen hij uit de oceaan kwam. Terwijl Salvador stevig doorliep dacht hij terug aan zijn vertrek. Het was zo'n 2 weken geleden geweest dat hij van huis wegging, de oceaan overzwom en in Pokérpg terechtkwam. En zo kwam hij dus hier. Salvador schudde de herinneringen van zich. Hij had nu geen tijd om te dromen. Hij kende dit gebied niet, dus wist hij niet wat hem te wachten stond. Hij kon maar beter goed opletten. Voor zich zag hij een grote struik met bessen. Hoewel Salvador zich voor had genomen niet te stoppen voordat hij bij Cristal Lake was, had hij toch wel erg honger. "Een kleine pauze kan geen kwaad." mompelde hij in zichzelf en liep moeizaam in de richting van de struik. Zodra de rode kreeft voor de struik stond, zakte hij door al zijn 6 poten en ging zitten. Meteen probeerde hij een van de bessen te pakken met zijn scharen. Alleen pakte hij de bes zo stevig vast dat hij hem kapot kneep. Salvador zuchtte. Soms wilde hij dat hij handen of klauwen had in plaats van scharen. In een gevecht waren scharen erg handig en krachtig, maar als je iets moest vastpakken waren ze vrijwel waardeloos. Deze keer pakte hij het voorzichtiger aan door de bes heel zachtjes vast te pakken waardoor die heel bleef. Snel schrokte Salvador de bes op. De bes smaakte zoet en de kreeft kreeg er nog meer honger van. Binnen een paar minuten tijd schrokte hij de complete struik naar binnen, op een bes na. Deze rolde over de grond het dichte struikgewas in. Omdat de bessen zo lekker zoet smaakten ging Salvador de bes achterna het struikgewas in. Al snel had hij de bes ingehaald, maar per ongeluk ging hij met zijn lompe poten op staan. "Wat ben ik toch onhandig" zuchtte de kreeft. Plotseling kreeg hij het gevoel dat er na hem werd gekeken. Voorzichtig keek hij door het struikgewas. Aan de andere kant stond een Vulpix die hem nogal achterdochtig leek aan te kijken. 'Toon jezelf' siste de Vulpix agressief. Daaruit maakte Salvador op dat de Vulpix wist dat er iemand was, maar niet met wie ze te maken had. "Het lijkt me niet slim om meteen ruzie te zoeken." bedacht hij. Langzaam kwam hij uit het ritselende struikgewas tevoorschijn met zijn scharen omhoog. "Rustig maar, ik doe je geen kwaad." zei Salvador vriendelijk glimlachend.

Luxor liep peinzend over het zachte gras heen, dat als kussens aanvoelde onder zijn poten. Hij zuchtte bedenkelijk, voordat hij zich weer op zijn gedachten stortte. Hoelang was het wel niet geleden dat hij hier was geweest? Niet alleen op deze plek, maar ook... Overal eigenlijk. Sinds dat de Guerra er niet meer was, voelde hij zich niet meer verplicht om onder de pokémon te komen. Hij sleet zijn dagen liever alleen, ergens op een plek waar het normaal gesproken moeilijk was om te bereiken, dus ook voor andere pokémon waar hij dus geen gesprek meer mee wilde. Het heeft lang geduurd voordat hij zichzelf weer zover had kunnen krijgen er eens op uit te gaan. En nu liep hij hier, moederziel alleen, niet wetend of dit wel een goed idee was geweest. maar eerlijk gezegd wist hij niet of zijn hele leven wel zo'n goed idee was geweest. Was het wel goed geweest dat hij er vandoor ging, met als doel zijn vader voorbij te gaan? Was het wel goed geweest om op het verkeerde pad te gaan lopen? Was het wel goed... Dat hij was geëvolueerd? Luxor beet op zijn onderlip, en hard. Twijfelend hield hij halt. Wat had hij tot nu tie gedaan in zijn leven, buiten rondzwerven? Zelfs voor de groep waar hij in had gezeten had hij niks uitgevoerd. Was hij het eigenlijk nog wel waard..? De Luxio zuchtte nogmaals. Hij had zijn lust in het leven kwijtgeraakt, en wist niet of hij het nog wel terug wilde. Misschien kon hij beter net zo goed van een kliff afspringen, of zich van een waterval afgooien...

'Toon jezelf.' Een sissende stem reek zijn oren, wat ervoor zorgde dat zijn oren ietwat op en neer wiebelde, en dat hij opkeek. Misschien had hij wel wat entertainment gevonden. Dat bracht hem vast even van zijn gedachten af, niet? "Rustig maar, ik doe je geen kwaad." Oh, het was dus niet op hem gericht? Ach, wat maakte het ook uit, hij kon er alsnog op afgaan. Langzaam kwam hij weer in beweging en liep hij op het geluid af. Eenmaal aangekomen zag hij een Corphish en een Vulpix staan. Hij snoof luid, zodat hij opgemerkt kon worden. ''Dat kan makkelijk gezegd worden,'' mompelde hij, terwijl hij zich had gericht op de Corphish. De persoon die had gezegd dat hij niks zou doen had een mannelijke stem, dus dat moest wel van de Corphish zijn geweest, niet? Op dat moment merkte hij de vriendelijke glimlach die de pokémon had opgezet. Óf hij was een heel goede acteur, óf hij deed echt geen vlieg kwaad. Luxor gokte maar op het tweede. Hij wist wel beter. ''Luxor,'' snoof hij opnieuw. Hij had zijn naam misschien onnodig gezegd, maar dat boeide hem niet. Hij had op zijn minst nog een sprankje vriendelijkheid in zijn hart, die ontstaan was door een sprankje hoop.

De bosjes bleven ritselen, en de Pokemon die zich in de bosjes bevond kwam steeds dichterbij. Uiteindelijk kwam hij met zijn scharen omhoog richting Fraude gewandeld. Fraude draaide haar oren twijfelend. Een.. Corphish? Hoorden die niet thuis bij de zee? Even keek de Vulpix achter zich. Tja, het meer. Misschien konden Corphish ook leven in zoet water. Sommige Pokemon waren er erg gevoelig voor, wist Fraude, maar dat waren vaker meer visachtige Pokemon. Die waren altijd kwetsbaar. Ze dienden vooral als voer voor andere Pokemon. Ze keerde haar kop weer terug, en luisterde naar wat de kreeft te zeggen had tegen haar. "Rustig maar, ik doe je geen kwaad." Zei de Corphish, met een glimlach. Pfff. Een water-Pokemon als hem kon hem makkelijk verwonden. Waarom stond hij dan nu zo onderdanig voor haar? Hmpf, ze geloofde hem wel, dat hij haar niets aan zou doen. Anders had hij net zo goed al een stevige waterstraal uit de bosjes kunnen schieten. Fraude ontspande haar lichaam enigszins, maar keek weer op toen ze gesnuif hoorde. Haar grote oplettende ogen werden gericht op een luxio, een elektrische Pokemon, een katachtige, ongeveer even groot als haar. Waarom snoof hij? Was hij opzoek naar aandacht? Fraude besloot maar geen vooroordelen te trekken en te luisteren naar wat hij te zeggen had. ''Dat kan makkelijk gezegd worden,'' zei die vervolgens, terwijl hij zijn blik gericht had op de Corphish. Tja, maar als je gewoon goed naar de lichaamstaal en blik van een Pokemon keek, wist je vaak al of iets gemeend was of niet. De kleine Vulpix zweeg nog steeds, wachtend tot ze iets in te brengen had. Dat kwam al gauw genoeg. ''Luxor,'' zei de Luxio, weer op een snuivende manier. Fraude trok langzaam een van haar wenkbrauwen op. Vanwaar die afstandelijke houding? Maar goed, Fraude nam maar aan dat het woord dat de Luxio net gesnoven had, zin naam zou zijn. Fraude rees haar kop op, en keek de Luxio aan. ‘’Fraude.’’ Antwoordde ze hem, op een bijna eenzelfde manier. ''Hallo,.. Luxor.'' zei ze, proberend ietwat vriendelijk te klinken in plaats van argwanend. Ze bekeek de Luxio even goed. Hij zag er niet echt al te vrolijk uit. Was het een Pokemon met een gedragsprobleem, of had hij een zware tijd achter de rug? Misschien was het wat onnet om het te vragen, maar Fraude besloot het toch maar te vragen, om een soort van gesprek te openen. ''Vanwaar zo zwaarmoedig, Luxor?'' vroeg ze aan hem. Ze draaide haar oren ietwat meer naar voren, maar bleef gefocust op beide Pokemon, in het geval ze iets van plan waren. Maar dat leek Fraude op het moment onwaarschijnlijk.

De Vulpix keek even verbaasd Salvador. Toen keek ze even naar het meer waarna haar blik weer terugkeerde op de Corphish. Ze leek totaal niet onder de indruk van Salvador. De kreeft rolde kort met zijn ogen en liet zijn scharen zakken. De Vulpix leek zich weer te ontspannen, maar keek plotseling op. Er klonk een luid gesnuif. Ook Salvador keek in de richting waar het geluid vandaan kwam. Een stukje verderop stond een Luxio naar hem en de Vulpix te kijken. ''Dat kan makkelijk gezegd worden,'' zei de katachtige Pokémon terwijl hij de Corpish doordringend aankeek. Salvador rolde nogmaals met zijn ogen. Hij kon geen wenkbrauwen optrekken, want die had hij niet. Wie de Luxio ook was en wat hij ook kwam doen. Hij kwam in ieder geval niet erg vriendelijk over. Dat was wel duidelijk. Nu Salvador er over nadacht had hij de Vulpix wel makkelijk iets aan kunnen doen. Hij was een water Pokémon en zij een vuur Pokémon. Hij had het dus makkelijk kunnen winnen in een gevecht, maar hij had absoluut geen redenen om te vechten. Daarbij had hij net gegeten, en vechten op een volle maag was geen goed idee.
"Luxor" snoof de Luxio nogmaals. "Fraude" antwoorde de Vulpix terwijl ze haar wenkbrouw bedenkelijk optrok. "Hallo,..Luxor" zei Fraude en wendde zich af van Salvador. De kreeft raakte lichtelijk geïrriteerd. Eerst had de Vulpix gesnauwd wie zich in de bosjes verschool, waarop hij zich liet zien. Maar daarna had de vos geen woord meer tegen hem gesproken. Nu moest de Corphish wel eerlijk toegeven dat Luxor er wel veel interessanter uitzag dan hij. De Luxio had iets mysterieus, iets dreigends over zich. Salvador kon ook best dreigend en eng zijn als hij agressief werd, wat nogal snel was. Toch probeerde hij zich dit keer in te houden. Hij kende deze Pokémon nog niet en hij wilde niet als een agressieve en gestoorde maniak overkomen.
''Vanwaar zo zwaarmoedig, Luxor?'' zei Fraude om zo de stilte te verbreken. De Vulpix had wel gelijk. Luxor zag er niet bepaald vrolijk uit. Salvador besloot zich ook in het gesprek te mengen. "Ja, Luxor. Je ziet er nogal ongelukkig uit. Wat is er aan de hand?" zei de kreeft glimlachend. "Ohja, voor ik het vergeet. Mijn naam is Salvador." voegde hij er snel aan toe.