''Neee!'' Riep een kleine Pikachu. Met haar handen greep ze naar haar hoofd. Haar ogen kleurden rood en een gigantische rode donder vloog de lucht in. Ze had een gigantische koppijn. Ze had net gevochten met één of andere pokémon. Sinds zijn ogen begonnen te gloeien had ze deze koppijn. Amore fronste. Plots zag ze de twee oplichtende ogen weer. Een gigantische donder vloog ernaartoe. De pokémon kon dit natuurlijk niet aan: De sterke woede in combinatie met pijn zorgde voor een felrode donder, wat echt dodelijk was. Amore schrok even. Oke. Ze was zoals haar moeder. Amore zuchtte en ging ergens zitten. Ze nam haar hoofd in haar handen. Langzaam maar zeker viel ze in slaap.
Een kleine Pichu met groene ogen kwam PokéRPG binnen rennen. De tranen liepen over haar wangetjes. ''Mamaaa!'' Had de Pichu geroepen. Ze wist niet naar wie ze zocht, alleen dat het haar moeder was. Een grijze Pikachu had haar gezegd haar klep te houden. De Pichu had gevraagd of de grijze Pikachu wist waar haar moeder was, maar de Pikachu reageerde negatief. Een andere Pikachu kwam aan. 'WHA? Jij bent vast en zeker van de Mouse Familly,' zei hij. ''NOEM JIJ MIJ NOU KLEINE MUIS!? Zeg dat nooit meer, anders gaat mij mama jou opeten!'' Had de Pichu geroepen. Er volgden wat vragen en een saai gesprek. Een andere Pikachu kwam aan. Ze vroegen steeds of Tora haar moeder was, maar de Pichu wist het niet. Hierna gebeurde er weinig, maar toch veel. Ze ontmoette haar moeder. Het betekende veel voor haar. Haar moeder zou ze nooit kwijt willen. Destijds had ze gedacht te sterven zonder moeder. Maar, dat gebeurde niet.
Amore schoot wakker. Ze mocht niet dromen over haar ouders. Niet dromen over haar verleden. Ze was hier niet om herinneringen op te halen, maar om na te denken over het heden. Daar had ze al genoeg problemen. Dat was duidelijk. Amore zuchtte. Ze moest nadenken over Suerte, de groep met 2 leiders en een onderleider. Ze grijnsde. Oke. Niks meer om over na te denken. Haar gedachten schoten daarom naar Riolu. Was het nog wel goed zo? Hoorden ze nog wel bij elkaar..? Amore fronste. Ze moest hem zien. Hem spreken. Het weten. Een grote donder vloog de lucht in. Een roep naar Riolu. Ze kon er niet meer tegen.

Only Riolu & Amore.
In two minds: Een engels dingetje voor 'twijfelen'.

De grote donder die in de lucht werd afgevuurd, viel Riolu natuurlijk meteen op. Het was Amore's manier om iemand te roepen, meestal was het voor hem bedoeld. Hij sprong van de holle boomstam, waar hij zojuist op was gaan zitten, en begon te rennen. Zijn poot was weer volkomen genezen en Riolu genoot ervan dat deze zijn lichaam weer met gemak kon dragen. Al snel verscheen er een wit licht achter zijn lichaampje en ging hij over tot een Snelle aanval. Zo was zijn snelheid verdubbeld en kon hij dan ook eerder Amore bereiken. Terwijl zijn zwarte flaporen naar achter wapperde en hij tussen de bomen door slalomde, merkte hij dat hij richting het Rainbow lake ging. Zoals verwacht weken de bomen uiteindelijk meer uiteen en maakte ze plaats voor een prachtig en groot meer. Niet veel verderop stond Amore, Riolu minderde vaart totdat hij uiteindelijk voor haar stilstond. Met een glimlachje drukte hij zachtjes en kus op haar wang en zette toen een vragende blik op. "Is er iets Amore?" vroeg hij kalmpjes.

Zachtjes duwde Amore Riolu aan de kant toen hij aankwam, zodat hij haar niet aanraakte. Ze keek naar de grond. Hoe moest ze dit zeggen? ''Ja, er is iets,'' sprak ze kalm, kil. ''Ik weet niet of het zo nog verder kan,'' sprak ze. Oke. Dit klonk vaag. Een frons ontstond op haar gezicht. Hoe.. Oja. ''Voordat wij iets kregen, Riolu,'' begon ze. ''Was mijn leven als de hemel. Er waren een paar dingen die licht gaven, maar het was niet genoeg,'' sprak Amore. ''Toen kwam jij,'' ze was even stil. ''Mijn hele wereld werd verlicht. Je was als een soort komeet, die zelfs de kleine sterretjes meer licht liet geven,'' sprak ze rustig. ''Toen ging ik weg. Ik was verblind. Niks was meer goed genoeg. Het licht van de komeet had me zo verblind dat zelfs de grootste sterren niet zichtbaar waren,'' sprak Amore. ''Toen kwamen we weer bij elkaar. De sterren lichtten weer op, maar de komeet kwam nooit terug,'' sprak ze. Ze zuchtte. Wat ze bedoelde was dat het vroeger fijn was, maar dat na die keer dat zij bijna dood ging.. Dat alles toen was veranderd.

Oke. Dit is heel erg gejat uit Twilight.

Riolu luisterde naar Amore's woorden en wende zijn blik naar de grond. Wat bedoelde ze? Dat ze niet meer verder wou? "Ik.." verder kwam hij niet. Hij schudde zwijgend zijn hoofd en wende even later zijn rode ogen weer richting de hare. "Amore.. Mijn liefde voor jou is nooit veranderd, ik hou nog altijd evenveel van je als toen in het begin," srak hij zachtjes. "Misschien is dit voor jou anders, maar voor mij niet. Ik weet niet.." Weer viel hij stil en hij probeerde een klein glimlachjes op zijn gezicht te toveren, wat niet echt bepaald lukte. Er ontstond een vreemd gevoel in zijn buikje, een naar gevoel. Riolu besloot het maar gewoon te vragen, "Amore, betekend dit dat je niet meer verder wilt?" vroeg hij met een ondertoon van verdriet in zijn stem. Hoopvol keek hij haar aan, hopend op een rectie die het nare gevoel zou laten verdwijnen.

[ ken Twilight niet, dus je hebt mazzel xD ]

'Ik..' Sprak Riolu, 'Amore. Mijn liefde voor jou is nooit veranderd, ik hou nog evenveel van je als toen in het begin,' sprak Riolu zacht. Amore beet op haar lip, maar zweeg. 'Misschien is dit voor jou anders, maar voor mij niet. Ik weet niet..' Hij was stil. Amore bleef zwijgen. 'Amore, betekent dit dat je niet meer verder wilt?' Vroeg hij tenslotte. Zijn hoopvolle blik liet haar nadenken. Dit was moeilijk. Ze was een moordmachine, net als haar moeder. Maar, ook haar moeder was slecht op het emotionele gedeelte, wist ze. Het was zeker iets erfelijks. Ze voelde zich net een vogel, gevangen in de blik van een slang: Ze durfde haar blik niet af te wenden, maar wilde het heel graag. ''Riolu, het is niet dat ik niet verder wíl. Ik kan niet verder,'' sprak ze rustig. ''Ik kan niet verder leven zonder die enkele lichte sterren in mijn leven,'' sprak ze toen. ''Dat kan ik gewoon niet,'' zei ze. Ze zuchtte. Hoe zou het voelen als dit over was? Als ze zijn vertrouwde gezicht zou zien in de handen van een ander? Als hij een nieuwe partner had? Amore wist het niet. Amore zuchtte. ''Riolu, ik zal altijd van je houden,'' sprak ze toen. ''Maar, op een hele andere manier,'' sprak ze hierna. Ze keek naar de grond. Dat laatste was niet waar. Ze hield van Riolu. Niet te weinig. Misschien juist te veel. Ze wist het niet, maar het voelde gewoon niet goed meer.

'Ik kan niet verder' die 4 woorden spookten door zijn hoofd. Hij werd helemaal koud vanbinnen, alsof zijn hart gevangen werd in een ijzige greep. "Maar.." kwam er zachtjes uit zijn mond. Hij kneep zijn ogen stijf dicht en draaide zijn blik een andere kant op. Zijn blauwe handjes balde hij tot vuisten, hij wilde iets zeggen, iets wat alles weer goed kon maken, maar wist dat dit niet mogelijk was. Waarom? Dacht hij alleen maar, hij hield nog zoveel van haar. Maar blijkbaar was dit niet meer wederzijds of wilde ze het zo laten blijken. Heel langzaam opende hij zijn ogen weer, maar naar Amore kijken deed hij niet. Hij staarde alleen maar verdrietig voor zich uit, hopend dat alles zojuist een nachtmerrie was geweest. Allerlei herinneringen schoten door zijn kop, ze hadden al zoveel doorstaan, waarom wilde ze opeens niet meer? Hoe moest het nu verder? Een leven zonder Amore, Riolu kon het zich amper indenken. Maar ze maakte duidelijk dat ze het zo wilde en Riolu wist dat hij haar niet kon tegenhouden. Bovendien, het belangrijkste was dat ze gelukkig was. "Als jij denkt dat dit zo beter is.." zei hij verdrietig. Hij draaide zich om en liep weg.

'Maar,' sprak Riolu. Amore wist dat hij stil zou vallen. 'Als jij denkt dat dit zo beter is..' Sprak Riolu. Hij draaide zich om en verdween. 'Riolu, nee!' Wilde ze roepen. Het lukte niet. Het besef dat het deze keer écht over was begon langzaam door te sijpelen. Het druppelde als gif door haar aderen. Amore deed haar mond open om iets te zeggen. Maar, het zou geen zin hebben. Ze was te laat. De woorden zouden nooit aankomen. Ze had het al gedaan. Haar hele lichaam raakte gevoelloos; tot aan haar nek voelde ze niks meer. Haar benen begonnen te trillen. Alles om haar heen begon te bewegen. Ze kon het bloed sneller dan normaal door haar lichaam horen pompen. Trillend op haar benen, zonder er acht op te slaan dat het nutteloos was, begon ze te praten. ''Ik zal altijd van je blijven houden, Riolu,'' sprak ze. ''Altijd,'' piepte ze er achter aan. Ze keek naar de verte, waar Riolu verdwenen was. Zijn voetsporen waren niet zichtbaar. De bladeren hingen stil. Er was geen bewijs dat ze hier ooit samen gestaan hadden. Behalve één. Er zat een gat in haar borstkas dat alles opzoog. Amore liet zich vallen en bleef zitten. Haar ogen wijd open, de tranen over haar wangen lopend.
Terwijl ze daar zat kreeg ze het gevoel dat er misschien meer tijd verstreken was dan ze beseft had. Ze kon zich niet herinneren hoe lang het geleden was dat de duisternis zich in haar begraven had. Ze keek om zich heen en zuchtte. Het was al nacht. Maar, het was donkerder dan normaal. De maan verlichtte het gebied niet, maar toch was hij zichtbaar. Amore was verblind. Niets deed er nog toe. Ze stond op. Het licht dat door de open plekken in het bladerdak schenen, tot diep op de grond, was niet zichtbaar voor haar. Het was over. Haar leven. Haar gevoel. Haar hart. Alles, verdwenen in één uurtje. Amore beet op haar lip. Op trillende benen liep ze weg, ver weg van hier.