De zon, verdwenen achter de wolken. De regen, die neerviel op de bergen. De koelte, die de meeste pokémon op het moment te veel was. Akira hield van dit alles. Zolang de zon niet zichtbaar was, was zij blij. De regen boeide haar niet. En de koelte? Achja, dat kwam door de regen. Daar zat ze. Haar vacht druipend van de regen. Haar kop in de lucht, genietend van een koele wind. Haar staart op de grond. En, haar rug recht.
Na een tijdje zo gezeten te hebben ging ze liggen. Ze legde haar kop op haar poten. Het stopte met regenen, maar de zon werd niet zichtbaar. Akira grijnsde licht. Ze sloot haar ogen. Het was Valentijn. De dag die voor sommigen dé dag was, en voor anderen net als alle andere dagen. Voor haar? Ze wist het niet. Ze had al aardig wat valentijns meegemaakt, maar nog nooit met.. Nee, nog nooit met een partner. Wat moest ze doen? Shiny was nou ook niet bepaald het kleffe type, gelukkig, en zij ook niet. Was dit dan wel een speciale dag? Akira fronste. ''VERDOMME!'' Riep ze plots. Ze dacht aan het gevecht dat zou plaatsvinden. Als die verdomde Dustfire ook maar één keer aan Shiny kwam.. Dan ging die verlepte vogel eraan, dat was zeker. Amore gromde zachtjes. Nee. Shiny was sterk en slim genoeg om dit te overleven. Hoopte ze. Oke. Ze moest weer aan Valentijn denken. Niet aan.. Akira gromde. Oke. Waarom vierde men valentijn? Het suckte. Oke. Ze kon niet achter blijven.. Of.. Deed een Lustro-lid eigenlijk wel aan Valentijn? Weer een hatelijke vraag. Akira liet een luide grom horen. Ze háátte het. Teveel vragen. Verdomde Valentijnsdag..

Met een chagerijnig gezicht keerde Nouki terug richting het Timerise forest. Tenminste, dat was ze van plan. Maar alles leek tegen te zitten vandaag. Ze was net gaan trainen in de Marble mountains omdat ze zichzelf te zwak vond, maar zonder veel succes. Toen ze uiteindelijk een dutje had gedaan, was er een verschrikkelijke nachtmerrie haar kop naar binnen geslopen. En nu was er plotseling een regenbui komen opzetten. Kortom, alles zat tegen. Kwaad hield ze halt en schudde ze haar vacht uit. Verscheidene regendruppels vlogen in de rondte en toen ze was gestopt hingen haar oortjes plat naar beneden. Een diepe zucht verliet haar bek, stomme regen..

'VERDOMME!' verbaasd keek Nouki op, waar kwam dat vandaan? Ze besloot het te gaan onderzoeken, veel had ze toch niet te doen. Ze zette het op een drafpasje en liep nieuwschierig verder. Ondertussen kwam ze een koppeltje Furret tegen die haar niet eens opmerkte. Ze waren veels te druk met elkaar bezig. Nouki hief een wenkbrauw op, wat hadden de Pokemon vandaag toch?

Al snel bereikte ze een plek waar een Umbreon zich bevond. Blijkbaar was ze niet in een vrolijke bui aangezien ze een aantal keer gromde. Met een vragende blik in haar ogen keek Nouki de umbreon met een scheve kop aan. "Is er iets?" vroeg ze.

-Het blijft in dit topic gewoon valentijn.. o_o-

'Is er iets?' Vroeg een stemmetje. Akira hief haar kop op en keek Nouki aan. Akira herkende de blauwe ogen. Het was dat nutteloze wezentje dat ze toen had gezien, samen met die andere pokémon. ''Ja. Ik irriteer me aan wezens zoals jij,'' gromde Akira luid. Ze legde haar kop weer op haar poten en sloot haar ogen. Akira hield niet van jonge, goede wezens. Ze irriteerden haar. Toch was het niet zo dat ze elk jonkie haatte. Het zou haar erg schattig lijken om een nog erg jonge pokémon te trainen, zoals haar meester dat bij haar had gedaan. Akira zuchtte diep. Dit waren nou de ware valentijnsgedachtes. Hmpf. Oke. Omdat het valentijn was zou ze Nouki is een keertje níet aanvallen. Akira grijnsde licht, maar hield haar ogen gesloten. Ze zwiepte wat met haar grijze staart heen en weer. Ze liet haar ringen lichtgeven; hierdoor leek haar staart wel een heen en weer slingerend lampje. Akira opende haar ogen heel even. De regen had haar vacht nat gemaakt, maar dat maakte niet uit. Akira keek naar de lucht; ze zag de zon langzaam ondergaan. Goed zo. Wanneer de maan er was, was het haar beurt weer. Akira grijnsde fel en sloot haar ogen weer.

Nouki zette een zure blik op, wat was haar probleem? Ik irriteer me aan wezens zoals jij.. kom op zeg, ze deed toch niks verkeerd? Nouki besloot er maar niet op in te gaan en liet zich op de grond zakken. Een beetje verveeld keek ze om zich heen, de zon zakte langzaam weg achter de bergen en om midden in de nacht door de bergen te trekken was geen goed idee. Ze moest hier maar overnachte, naja, niet persé hier, ze kon ook even verderop een slaapplaats zoeken, weg van de Umbreon. Een gerommel in haar maag deed haar eraan herrineren dat ze nog niks gegeten had. Met een vasberaden blik bracht ze zichzelf weer omhoog en stak ze haar snuit in de lucht. Ze snoof diep, een opwelling van geuren drong haar neus binnen. Vervolgens legde ze haar snuit dicht tegen de grond en begon ze te zoeken. De lichtgevende ringen van Akira waren best handig, dat moest ze toegeven. Ze zorgde ervoor dat het niet pikkedonker werd, zodat Nouki niet alleen op haar andere zintuigen moest vertrouwen, maar ook een beetje normaal kon zien. Al snel vond ze een ietwat klein hol tussen de rotsen. Nieuwschierig stak ze haar kop erin. Verscheidene Rattata rende angstig weg, maar Nouki had vandaag geen trek in vlees. Wel vond ze hetgene wat ìn het hol lag intressant, bessen, verzameld door de Rattata. Met een goedkeurende blek en de bessen in haar bek, liep ze terug naar de plek waar de Umbreon zich bevond en begon toen te eten. Even twijfelde ze, de Umbreon had gemeen tegen haar gedaan, maar misscien had ze net zoals Nouki haar dag niet. Daarom besloot ze haar 'voorraad' te delen. Ze schoof een aantal bessen haar richtig op, zo dat Akira het kon zien, en ging toen weer verder met eten.

Nadat ze de bessen naar binnen had gewerkt rolde ze met een voldane blik en een met bessensap omringde grijns, op haar rug. Met haar helderblauwe ogen staarde ze naar de lichtgevende maan en de vele sterren. Het was een erg heldere nacht, een mooi gezicht vond Nouki. Een gaap ontsnapte uit haar bek waarbij haar scherpe witte tandjes blinkte in het maanlicht. Slapen deed ze nog niet, dat kwam zo wel. Met een zacht heen en weer zwiepende staart bleef ze naar de hemel staren, de Umbreon bijna vergetend.

Een zacht gerommel klonk. Geërgerd keek Akira Nouki aan. Fijn. Een hongerlijdend deegballetje. Daar zat ze nou echt op te wachten. Akira snoof toen de kleine pokémon opstond en haar neusje in de lucht stak. Hierna begon deze een spoor te volgen. Akira rolde met haar ogen en legde haar kop weer neer. Ze sloot haar ogen, wat betekende dat het licht wat van haar ogen kwam niet meer zichtbaar was. Akira gaapte en begon in slaap te vallen..
Voetstappen klonken en Nouki kwam naar haar toe. Chagrijnig opende Akira haar ogen. Een angstige Rattata kwam voorbij. Akira pakte het beest beet bij zijn staart en gooide hem met een sierlijke zwaai weg. Akira keek naar Nouki, die een aantal bessen naar Akira toe schoof. Bessen? Akira fronste en voelde zich beledigd. De Growlithe nam haar waarschijnlijk niet echt serieus, aangezien Akira haar net nog af had lopen snauwen. En, ten tweede.. Bessen!? Akira onderdrukte een grom. Oke. Bessen konden best lekker zijn, maar.. Dan nam je er één, of twee.. Maar niet als avondeten. Akira rolde met haar ogen en stond op. Haar lichten doofden; ze werd compleet onzichtbaar. Ze zakte door haar voorpoten heen en keek rond. Zelf kon ze veel zien; haar ogen waren hiervoor gemaakt. Bovendien ving ze bijna elk geluid op met haar grote oren. Akira grijnsde. Ze zag een Rattata; de Rattata die ze net nog had weggegooid. Akira's grijns verdween. Nu. Een witte straal verliet haar poten en binnen no-time stond ze bij de Rattata. Ze boorde haar scherpe tanden in zijn keeltje. Na dit gedoe nam ze hem rustig mee naar haar plekje. Ze snoof en scheurde het vlees van de Rattata, en begon te eten.
Nadat ze klaar was gooide ze het beestje simpelweg de bosjes in en likte haar bek af. Ze liet haar ringen oplichten. Nouki scheen geen zin te hebben om te vertrekken, en Akira kon haar dan maar beter wat licht geven; ze had geen zin dat Nouki straks bang bij haar zou komen, ofzo. Akira grijnsde lichtjes. Langzaam vielen haar ogen dicht en viel ze weg in een rustige slaap, blij dat Valentijnsdag over zou zijn als ze wakker zou worden.

Akira had blijkbaar geen zin in bessen, maar Nouki lette er niet op. Ze bleef maar naar de twinkelende lichtjes in de hemel staren en probeerde er allerlei vormen in te zien. Er was een bloem, een pootafdruk en een larvitar die meer op een mislukte rots leek. Het licht van de umbreon viel uit waardoor het ineens een stuk donkerder werd. Wel zorgde de maan nog voor wat verlichting, maar veel was het niet. Nouki rolde zich weer op haar buik en keek met een scheve kop naar het plotselinge witte licht dat voor haar ogen verscheen. Akira gebruikte een Snelle aanval om een Rattata bij de keel te kunnen grijpen. Met een kleine grijns op haar gezicht legde Nouki haar kop op haar voorpootjes en luisterde ze naar de geluiden om zich heen. Je hoorde het ruizen van de wind, Akira die aan het eten was, voetstappen van een aantal nachtpokemon en af en toe het geluid van vallende steentjes. Langzaam voelde ze hoe haar oogleden steeds zwaarder werden en uiteindelijk dichtvielen. Het licht dat Akira creeërde merkte ze niet eens meer op. Ze rolde zich op tot een bolletje en viel al uiteindelijk met een tevreden zucht in slaap.

'Je bent waardeloos, vieze teef,' zei een kleine Growlithe. ''Ik kan anders meer dan jij,'' sprak de Eevee; Akira. De haren van de kleine Eevee gingen overeind staan. 'Haha, Duivelkind,' gromde de Growlithe. De Eevee zuchtte. Ze was destijds geen kwaadaardig figuur geweest. Althans.. Geen moordenaar. De rode ogen van de Eevee begonnen een gevaarlijke gloed te krijgen en ze deed een schaduwbal. De Growlithe werd geraakt. De Eevee deed vervolgens een ijzerstaart op de kop van de Growlithe. De Eevee grijnsde gemeen toen de Growlithe vluchtte. ''Ja, ren maar weg, etter!'' Had de Eevee geroepen en ze snoof. Plots veranderde het beeld: De jonge Eevee werd een volwassen Umbreon. De Growlithe werd een volwassen Growlithe, maar geen geëvolueerde. Het ging allemaal hetzelfde, maar.. Nu doodde de Umbreon de Growlithe.
Akira werd langzaam wakker. Valentijn was over. Eindelijk. Ze keek naar de zon die opkwam. Gheghe. Hierna fronste ze. Ze had een droom gehad. Een droom die haar ernstige verandering weergaf. Ze grijnsde breed. het boeide niet; ze was blij met haar veranderingen. Akira keek naar Nouki en snoof. ''Wakker worden, snert,'' bromde ze luidkeels.

Met een slaperige blik opende Nouki haar ogen. Ze knipperde even bij het zien van het zonlicht en strekte haar voorpoten. "Jij ook goeie morgen.." bromde ze sarcastisch tegen de umbreon. Ze gaapte luidkeels waarbij haar scherpe witte tandjes zichtbaar werden en stond vervolgens op. Voor een tweede keer rekte ze zich uit, dit keer door rustig door haar voorpoten te zakken en haar rug te rechten. Ze was behoorlijk stijf geworden vanwege het slapen op de harde bodem. Met een heldere blik in haar ogen ging ze zitten en keek ze om zich heen. Het was nog best vroeg in de ochtend, de zon had zichzelf nog niet helemaal van achter de bergen blootgegeven en er hing nog een lichte schemering over de omgeving. Maar het was in ieder geval licht, dus dit betekende dat Nouki veilig door de bergen kon trekken om terug naar het Timerise forest te keren.

'Jij ook goeie morgen,' bromde de Growlithe. Akira grijnsde vals, waarbij haar prachtige witte, maar vooral scherpe tanden zichtbaar waren. Akira gromde zacht en stond op. Ze schudde haar vacht sierlijk uit en draaide zich om. ''Kleine Growlithe,'' sprak ze rustig, ''De volgende keer dat wij elkaar ontmoeten zal je er niet zo makkelijk van af komen,'' gromde ze toen. ''Zie het maar als een valentijnsgeschenk,'' sprak ze toen. Met een valse grijns keek ze naar de opkomende zon, die tussen de bergen door scheen. Akira sloot haar ogen heel even en begon toen te lopen. Met rustige stappen liep ze een stukje de berg af, maar.. Ze nam niet de makkelijke route. Via de gladde stenen sprong ze steeds een klein stukje naar beneden. Haar voetzooltjes gaven haar de kracht om te blijven staan, maar, uitglijden was nog steeds zeer goed mogelijk. Akira vond daarintegen van niet; met een snelle aanval sprong ze via de laatste 10 stenen naar beneden en landde ze sierlijk in de duisternis. Met rustige stappen liep ze toen weg, ver weg van de bergen.

'Kleine Growlithe. De volgende keer dat wij elkaar ontmoeten zal je er niet zo makkelijk van af komen. Zie het maar als een valentijnsgeschenk' zei de umbreon. Met een vragende blik in haar ogen keek Nouki de umbreon met een scheve kop na. De volgende keer zal ze er niet zo makkelijk van af komen. Waar had ze het over? Was de Umbreon misschien... slecht? Opeens schoot er een herinnering haar kop binnen. Het was die keer dat ze die verschrikkelijke uil had ontmoet en er 3 lelijke krassen op haar rug aan had overgehouden. Maar Lunaria was niet de einge slechte pokemon die ze had ontmoet. Er was ook een umbreon verschenen, Akira genaamd. Ze had net zoals deze keer, niet zo aardig tegen Nouki gedaan, maar gelukkig was haar vader Aleran gekomen en was ze uiteindelijk verdwenen. Een grinnik verliet Nouki's bek, al die tijd had ze bij een Lustro lid gezeten. Dit bewees maar eens dat ze niet altijd puur slecht waren..

Na nog even naar de opkomende zon te hebben gekeken, besloot ze dat het tijd was om naar huis te gaan. Ze draaide zich om en liep op haar gemakje terug richting het Timerise forest. Langzaam verdween de kleine growlithe uit het zicht.