Het was een grauwe dag boven de hoge besneeuwde bergtoppen van PokeRPG. Vooral op de hoogste plaatsen. Toch sprong er een schim van rots naar rots. Voor de uitdaging, het plezier, en als training. De koude die door zijn vacht raasde, voelde aan alsof hij lang gesport had, en plotseling in koud water was gevallen. Hij had het namelijk heel warm van al de inspanning. Blitzy stopte even met klimmen tegen een ijswand, die halfweg de berg was. Blitzy keek even naar de rand van de afgrond om te zien hoe hoog hij al geklommen had; de bodem was niet meer zichtbaar door de wolken. Hij vroeg zich af hoe hoog hij al zou zitten. Aan de temperatuur te merken was het allesinds een kilometer. Blitzy voelde na een paar minuten de temperatuur in zijn lichaam zakken. Als hij niet vlug de berg verder zou beklimmen, zou hij bevriezen. Toen hij sprong en een andere ijswand vastnam, sneed een ijzige pijn door zijn armen. Alsof er ijspegels ingevallen waren. Blitzy keek naar beneden. Als hij zou loslaten, zou hij van de vorige ijswand glijden en te pletter vallen. Blitzy zette alles op alles om de rest van zijn lichaam op de de rots te laten hijsen. Maar het lukte hem. Nu liep de rots steil omhoog. Even overwoog hij om terug te keren. Maar een echte Luchador zou in deze situatie niet opgeven. Blitzy kreeg het gevoel in zijn lichaam terug. Het was alsof iemand het vuur in zijn armen had aangestoken en dat de warmte via zijn pezen naar zijn armen en vingers verspeidden. Blitzy sprong op de rots van sneeuw en ijs. Hij brak met zijn vuist een gat in het ijs en zette daar zijn vingers in. Hij deed hetzelfde met zijn linkerarm zodat hij een soort van zelfgemaakte 'ladder' had. Bijna na iedere stap die hij verder zette dacht hij: 'Een stap dichter bij de top.' Zijn voeten, die geen vacht hadden, prikten van de koude en werden zwaarder, alsof het vlees van ijs was geworden. Blitzy ademde uit, om nieuwe, frissere lucht in zijn longen te laten lopen. Toen hij weer inadmende, voelde hij de koude lucht door zijn luchtpijp gaan, tot diep in zijn longblaasjes. En toen, eindelijk, kwam hij op een plat stuk rots aan waar het mogelijk was om normaal te staan. Blitzy staarde naar boven, de top was nu zichtbaar. Zelfs de legendarische Articuno zou hem nu niet meer kunnen tegenhouden om de top te bereiken. De wilskracht die in zijn lichaam groeide, groeide sneller dan vuur die op droog gras en hout brandde. Blitzy bleef stil staan totdat hij merkte dat zijn staart op het ijs lag. Een klein gaatje smolt in het ijs, maar het water werd even snel als het gat gebrand werd terug ijs. Blitzy wierp zich tegen de rots om een laatste inspanning te leveren. 'Ik kan het...' zei hij tegen zichzelf. Hij klom, en klom alsof er geen einde aan de rots kwam. Maar dan uiteindelijk. Hij was boven de wolken en op de top. De zon scheen op het topje ijs, dat weerkaatste als een tweede zon. Het zicht was ongelofelijk; niets anders dan wolken, tot aan de horizon. De hemel was totaal blauw en een grote, gele bol, genaamd Zon stond in de hemel. Dus de grauwe lucht.. was enkel door de wolken? Blitzy grijnsde. Zijn hart klopte snel van de sentatie. Even wenste hij dat hij een Flying Pokémon was... het zou zalig zijn, iedere dag boven de wolken vliegen. Blitzy voelde de koude en de pijn in zijn lichaam niet meer. Het was alsof het licht alle pijn en koude gedoofd had. 'Dit moet een droom zijn..' zei Blitzy zacht.

Een zwart silhouet sjokte langzaam voort. Alsof het geen doel had, en het probeerde om eruit te zien alsof het iets zinnigs van plan was. Er was niemand in de buurt om haar gesjokt te verstoren. Waarom zouden ze ook? Het wezen stopte, en keek nog steeds zwijgend naar de grond. Iedereen die de tijd zou hebben genomen om haar te begroeten, zou een brede grijns kunnen hebben terugverwacht van de eens zo vrolijke Houndoom. Maar nee, tijden waren anders. Pokémon namen de tijd daarvoor tegenwoordig niet meer. Ze waren druk in de weer met dingen als Suerte en de Lustro. De rechtvaardigheden om te beschermen wat beschermd moet worden tegen onheil, en de rechtvaardigheid om te nemen wat je toe behoort. Dat was eigenlijk hoe Houndoom het zag. Niets meer, niets minder. Een doffe gevoelloosheid begon aan haar voeten te knagen. Zelfs een gehard vuurtype pokémon als haar, bezweek onder de kracht van de schijnbaar eindeloze kou die de Freezing Ruïns met zich meebracht. Langzaam begon ze weer te lopen. Niet zozeer om warm te blijven, maar om de eindeloze gedachten stroom die haar al een tijdje lastig viel uit te kunnen bannen. Ze richtte haar blik op de combinatie van ijs er sneeuw die voor haar lag. Het was steeds hetzelfde eentonige landschap. Kleine, bijna glitterachtige sneeuwvlokjes daalden neer vanuit de lucht. Een paar sneeuwvlokken die het landschap zouden opvrolijken, misschien was dat wat ze nodig zou hebben… Met een diepe zucht liet ze haar warme adem ontsnappen. De sneeuw was verfrissend, en behoorlijk anders dan de omgeving waarin ze zich normaal begaf. Een sissend geluid kwam van haar rug af, veroorzaakt door de verdampende sneeuw. Het ijs onder haar was misschien koud genoeg om haar hitte te weerstaan, maar de kleine sneeuwvlokjes waren niet koud genoeg om op haar rug te kunnen blijven liggen. Een zachte glimlach verscheen op Houndoom’s gezicht. Ergens in de verte zag ze een vage schim, die een poging deed om de steile ijsschotsen te beklimmen. Was het een dwaas die een eind aan zijn leven wilde maken? Of een ervaren klimmer die opzoek was naar een kleine uitdaging? Een uitdaging… De glimlach op Houndoom’s gezicht scheen breder te worden. Misschien was dat ook wat zij nodig had. Een uitdaging! Ze versnelde haar tempo, en voelde langzaam weer wat gevoel in haar poten komen. Nee, ze zou de ijsschots niet op dezelfde plek beklimmen. Ze kon niet rechtop staan, en zou daarom zich nergens aan vast kunnen houden. Misschien waren er stukken waar ze als een echt vierpotige kon klimmen. Of eerder springen, want daar leek het meer op. Ze stopte voor de tweede keer, kijkend naar de eerste hindernis die ze zou moeten nemen om hogerop te moeten komen. Het was niet al te hoog, dus ze kon er nog gemakkelijk opspringen. Een paar tellen bleef ze stilstaan bij het idee of het wel slim was om de berg te klimmen. Ze was eindelijk weer eens helemaal gezond, lichamelijk dan, en het zou niet bepaald prettig zijn als ze gelijk weer gewond was. Ach ja, risico’s moesten nou eenmaal worden genomen in het leven… Met goede moed begon ze de berg te ‘beklimmen’.

De wind blief nog steeds diep in zijn oren, alsof er iemand in zijn oren blies. De zalige lucht leek naar zijn hersenen te blazen. Hij voelde zijn hoofd zalig koud worden. Het was zalig, totdat een plotselinge pijn door zijn hoofd sneed. Hij had met gesloten ogen naar de ogen staan staren. En zo was zijn hoofd aan het onderkoelen. Zelfs al was hij een Vuur-type Pokémon, zelfs die Soort liep gevaar in dit ijskoude gebied. Blitzy wankelde achteruit en voelde dat de eindeloze diepte achter hem zat. Blitzy stond op. Nu moest hij nog naar beneden graken. Hoe? Opeens vloog er een laag sneeuw voor zijn ogen. Hij zag even niets meer. Hij stond nu gevaarlijk aan de rand van de afgrond. Juist toen hij alle sneeuw uit zijn ogen had gekregen, wankelde hij uit zijn balans, en viel. Blitzy wist zich nog net op tijd met een paar vingers tegen het ijs te grijpen. Hij zette de rest van zijn vingers tegen de ijswand. Nu was er minder gevaar op vallen. Vervolgens plaatste hij zijn andere arm tegen de rand van de afgrond en hees zichzelf op. Tijd om uit te rusten was er niet; hij was al half bevroren, en de ijschots waar hij opstond, kraakte gevaarlijk. Blitzy probeerde door de wolken heen te kijken maar zag maar twee ijschotsen. Eentje lag 6 meter verder en hij zag enkel de schim. de andere zat zo'n 2 of drie meter lager. Die moest hij wel halen. Blitzy zette zijn voeten tegen de rand van de schots en sprong naar beneden. Hij kreeg het gevoel alsof hij in een ijskoud bad was gesprongen. Hij voelde de koude prikken in zijn neusgaten. Ademen was te riskant, want er zou een hele laag ijs in zijn neus/ mond vliegen. Na wat wel een eeuwigheid leek,maar toch drie seconden duurde kwam hij eindelijk neer op het ijs. Hij voelde het ijs kraken van de slag. De top was al uit het zicht. En toen Blitzy naar beneden keek, zag hij wat meer ijschotsen. Opeens zag hij het; een vierpotige gedaante die over het ijs bewoog. 'H-' bracht Blitzy uit zijn mond, maar zijn zin werd gesnoerd door een ijzig, krakend geluid, de ijsschots waar hij opstond, kraakte finaal af en ging op de ijsschots neerstorten waar hij nu opzat. Hij had geen tijd om te kiezen welke schots veilig was en welke niet. Op het moment dat de ijsschots op de andere neerstortte, sprong Blitzy van de rots. Stukken ijs sneden in zijn huid. Sommigen veroozaakten een paar schrammen, maar anderen veroorzaakten diepe,bloederige sneden. Blitzy's hele lichaam deed opeens pijn. Het was alsof er iemand met een mes hem gesneden had, en koud water over de sneden had gegoten. Blitzy belandde pijnlijk op een ijschots vier meter lager. Nu zag hij de schim beter lopen. Hij mocht niet opgeven. 'He, jij daar!' schreeuwde hij zo luid als hij kon. Het kon hem niet schelen of het een Lustro, Suerte of een gewone Pokémon was. Nouja, als het een Lustro geweest was, zou hij nu al aangevallen of gedood geweest zijn. De ijschots waar hij oplag was veilig tegen de lawine, of nog veilig...

Bij elke nieuwe stap die Houndoom zette, plantte ze haar angels zo diep in het ijs als maar mogelijk was. Bij elke ademstoot gebruikte ze haar Fire Fang, zodat de lucht voor haar bek en neus niet meer vervuld was van sneeuw. Waarom was ze ook al weer begonnen met klimmen? Tuurlijk, omdat ze haar gedachten wou verzetten. Ze draaide haar kop om te zien welke afstand ze precies had afgelegd. Ze was nog niet erg ver gekomen… Ze kneep haar ogen geïrriteerd tot spleetjes tegen de als maar vallende sneeuw die haar ogen terroriseerde. Het was nog niet te laat om terug te gaan. Wat als ze zich nou gewoon omdraaide, en weer van de ijsschots afging? Misschien geen spanning, maar de kou was dan weg. Een hard gekraak scheen van een aantal meter van Houndoom af te komen. Geschrokken draaide e haar kop in de richting van het geluid, waardoor ze nog net een van de ijsschotsen kon zien instorten. Hm, het zou nu inderdaad verstandig zijn om terug te trekken… Op het moment dat Houndoom zich wou omdraaien om weg te lopen, kon ze vaagjes een schim onderscheiden van het kale landschap. Het was wellicht dezelfde schim als net… Zou ze moeten blijven om te controleren of dat wezen ook in veiligheid kwam? Of zou ze dan haar eigen situatie alleen maar verergeren? “He, jij daar!” hoorde ze de schim roepen. Nou ja zeg… wat een manier om iemand te roepen… Ze snoof op een hooghartige manier, maar besefte dat ze liever een schoon geweten en schrammen had, dan een vies en luizig geweten zonder pijn. Ze liet een vermoeide zucht horen. Ze concentreerde zich op het ijs voor zich, voor zover dat kon door de hevige sneeuwval. Was het veilig? Een paar meter verderop zat een diepe scheur in het ijs. Als ze daar omheen zou lopen met een grote bocht, was er een kans dat de ijsschots waar ze op stond niet óók zou instorten. Gôh, ze had niet eens in de gaten gehad dat ze in gevaar was geweest… Bij elke stap die ze in de richting van de schim zette, sloeg ze haar nagels voorzichtig in het ijs. Nooit te lang stil blijven staan, want anders zouden ze nog vastvriezen. Zenuwachtig liet ze haar blik steeds over de grote scheur in het ijs glijden. Zou hij het houden? Of zou hij scheuren? Opnieuw richtte ze haar blik op het ijs voor zich, waar de schim inmiddels duidelijk zichtbaar was. Aan de brandende vlam was duidelijk te zien dat het een vuur type was, net als zij. Had deze vuur pokémon ook al moeite met de kou? Het zou haar niet verassen. Wacht… de schim was Blitzy! Ze klemde haar kaken op elkaar terwijl ze een zachte grom onderdrukte. Nee, ze kon niet kwaad op hem zijn. Dat liet ze zichzelf niet toe. Een warme ademwolk ontsnapte vanuit de zijkant van haar bek. Ze keek kort naar de scheur die ze al een aantal meters achter zich had gelaten. Was hij groter geworden? Of… was dat alleen maar haar verbeelding? Op een paar meter afstand van Blitzy, bleef ze staan. Kort schudde ze zich uit, om vervolgens langzaam weer in beweging te komen. “Blitzy?” zei ze met een verbaasd gemaakte ondertoon, die vreemd genoeg nog klonk ook. Ze fronsde lichtjes bij het zien van zijn gewonde lichaam. “Je… Je stond toch niet op die ijsberg?” vroeg ze twijfelend. Opnieuw begon Houndoom te lopen. Ze wou niet stil blijven staan, en liep daarom in rondjes om hem heen. Het hield haar warm, om zo maar te zeggen.

Blitzy zag dat die schim bleef staan. 'Nee... ga niet weg..' dacht hij inzichzelf. Hij richtte zijn aandacht naar zijn staart. Hij probeerde hem zoveel mogelijk licht te geven om haar aandacht te trekken. Nu kwam die schim dichterbij. 'Gered..' dacht Blitzy. Totdat hij zag dat de scheur in de ijsschots waar ze opstonden, groter werd. Blitzy voelde dat hij ieder moment van die schots zou glijden. De afstand tussen de schim en Blitzy was volgens hem nog maar een paar meter. Totdat ze stilstond. Ze... gromde. Blitzy verwachtte dat het wezen ophem af zou springen en hem nog meer verwonden totdat er een bekende stem iets riep. 'Blitzy?' Die stem... dat was Houndoom's stem. Nu zag hij het. Ja, het was Houndoom. 'Je...je stond toch niet op die ijsberg?' zei ze. 'Hmpf... Ja, dat was ik!' zei hij op een nogal geirriteerde toon. Toen viel zijn blik weer op die schots die steeds meer scheurde. 'We moeten hier weg....onmiddelijk!' zei hij. Blitzy krabbelde naar het einde van de schots. 'Negeer de pijn...' Zei een stem in zijn hoofd. Blitzy keek vanaf de ijsschots naar beneden. De bodem was niet eens zichtbaar, dus naar beneden springen zou enkel zelfmoord zijn. 'Houndoom!' riep Blitzy. 'Kom je nog of blijf je hier staan totdat die schots valt?' Blitzy richtte zijn aandacht op een veilige ijsschots die niet zo ver van de ijscchots stond waar ze nu op stonden. Hij concentreerde zo hard als hij kon op die ijsschots om de sprong te wagen...

Met een vage uitdrukking op haar gezicht had Houndoom even naar Blitzy gekeken. Hij was naar de rand van de ijsschots toe gekrabbeld, iets wat er nogal… vreemd uit zag. Was hij er misschien slechter aan toe als ze in eerste instantie had gedacht? 'Kom je nog of blijf je hier staan totdat die schots valt?' vroeg hij. Houndoom snoof lichtjes. Wat dacht hij wel niet? Dat ze zomaar zou blijven staan om verpletterd te worden? Ze trippelde, alhoewel zeer voorzichtig, naar dezelfde rand als Blitzy toe. Vaagjes zag ze de veiligere ijsschots staan. Zouden ze daar naartoe moeten? Schattend bekeek ze de ruimte tussen de twee ijsschotsen. Voor een aap als Blitzy zou het vast makkelijker zijn om de overkant te bereiken dan voor haar. Als hij niet hoog genoeg zou springen, kon hij zich altijd nog vast pakken aan de rand van de ijsschots. Als vier potige zou zij zich nergens aan vast kunnen pakken, en was het vrijwel zeker dat ze zou vallen. Maar ja, als het hun enige kans zou zijn… Langzaam zette ze een paar stappen naar achteren, de ijzige kou die haar warme pels leek te doorboren negerend. “Goed dan…” mompelde ze. Kort keek ze naar Blitzy, voordat ze vaart begon te maken. Het zou een plotselinge uitbarsting van kracht worden. Eerst zo veel mogelijk vaart maken, om vervolgens zich op het laatste moment van de ijsschots af te zetten. Een paar kleine meters scheidden haar en de rand van elkaar af. Ze plaatste haar voorpoten op de rand van de ijsschots. Zelfs voordat haar achterpoten de rand van de schots raakten, hadden haar voorpoten zich al van de schots afgezet. Als laatste zette ze zich met zoveel mogelijk kracht uit haar achterpoten af van de rand. Ze richtte haar blik op de ijsschots voor zich. Als ze haar blik afwendde, zou ze er naast kunnen vallen. Haar voorpoten raakte het koude ijs van de ijsschots aan. Maar ze had niet hoog genoeg gesprongen, waardoor haar achterpoten het ijs niet raakten. De scherpe nagels van haar achterpoten schraapte over het koude ijs, terwijl ze een poging deed om niet eraf te vallen. “Kom op…” siste ze kwaad. Langzaam voelde ze zichzelf meer terrein winnen, tot ze haar rechter achterpoot omhoog wist te hijsen, en hem op het ijs kon leggen. Nu er nog maar een poot was die niet op de ijsschots stond, kon ze wat gemakkelijker overeind komen. Trillend van de inspanning die ze had moeten leveren, hief ze haar lichaam het laatste stukje omhoog. Ze knipperde een paar keer, alsof ze nog steeds niet kon geloven dat het haar werkelijk was gelukt om over te steken. Ze draaide zich in de richting waar Blitzy nog zou moeten staan, verwachtend dat hij ook elk moment zou springen.

Blitzy stond even stil. Iets te lang. De ijsschots ging verticaal, hij kon ieder moment losbreken en in de eindeloze diepte vallen. Blitzy strekte zijn achterpoten zo lang als hij kon. Hij sprong, maar juist op het moment dat hij zijn rechterbeen wou afzetten, kreeg hij een hevige pijnscheut tegen zijn been, waardoor de sprong half mislukte. Blitzy belandde met zijn rug tegen de ijsschots. Vlug zette hij zijn nagels in het ijs, waardoor hij voorlopig veilig was. Toen Blitzy achter hem keek, zag hij de ijsschots in de diepte storten. Twee seconden langer staan twijfelen, en hadden nu dood kunnen zijn. Blitzy keek naar beneden, de grond was niet in zicht, dus springen was te gevaarlijk. Blitzy probeerde zo vlug als hij kon naar boven te klimmen. Bij iedere beweging die hij maakte, voelde hij pijn, die door een groot deel van zijn lichaam ging, alsof de aders en pezen in zijn lichaam de pijn vervoeren. Na wat een eeuwigheid leek te zijn, was hij eindelijk op de ijsschots. 'W-wat doe jij hier?' vroeg hij aan Houndoom. Een Houndoom zou zich niet zomaar naar deze woeste gebergte verplaatsten, dat was zeker. Misschien zou ze hier wat trainen, net zoals hem. Blitzy probeerde recht te staan. Dat lukte tot zijn verbazing redelijk goed. Hij was pijn en blessures al meer gewend, dat was nou eenmal onvermijdelijk als je in de Suerte zat.

Een grote adem wolk verliet Houndoom's bek. Ze was geschrokken door het feit dat Blitzy bijna in de afgrond was gevallen. Ze was nog steeds niet al te vrolijk om zijn verschijning, maar wenste hem natuurlijk ook niet dood. Ze liet een opgeluchte zucht ontsnappen toen bleek dat hij de overkant had gehaald. 'W-wat doe jij hier?' vroeg Blitzy toen hij eenmaal weer overeind stond. Houndoom grijnsde lichtjes. “Ik ehrm…” ze fronste lichtjes. Ja, wat deed ze hier eigenlijk? “Ik zocht wat afleiding,” zei ze luchtig. Het was immers waar geweest. Ze grijnsde lichtjes. “Nu we het er toch over hebben… Wat doe jij hier?” vroeg ze. Ze vroeg gewoon verder, alsof ze niet zojuist bijna waren geplet door de ijsschots. Bovendien zou Blitzy misschien verder vragen over waar ze afleiding van had willen hebben, en dat was preciés wat ze niet wilde. Ze glimlachte. Niet vriendschappelijk, maar op een beleefde manier. Alsof ze vage kennissen waren, die elkaar alleen kenden door ooit van elkaar gehoord te hebben.

[ Sorry voor de korte post.. Ik heb even weinig inspi.. ;o ]

Een grote wolk ontstond uit Houndooms mond. 'Ik zocht wat afleiding.' antwoorde ze op zijn vraag. Even was het stil. 'Nu we het er toch over hebben... Wat doe jij hier?' vroeg Houndoom zo plotseling dat Blitzy schrok. 'Ik..?' zei hij. 'Ik ben hier om als training.' De koude wind die in zijn oren blies, leek door zijn hersens te gaan. Dat voelde vreselijk koud aan, maar het gaf hem stof tot denken. 'Ik wou als doel deze berg beklimmen, maar toen ik naar beneden ging liep het even fout...' zei hij terwijl hij keek naar de resten van de afgebroken ijsschotsen. Blitzy keek daarna in Houndooms ogen. Toen hij in haar ogen keek, voelde hij een vreselijk herinnering terugkeren. De Lustro-grot... Hij Levy an Houndoom waren een tijdje geleden gevangen van de Lustro geweest. Blitzy probeerde die herinneringen uit zijn hoofd te bannen. 'We kunnen beter naar beneden gaan, -nee het gaat goed met mijn wondes..' flapte hij eruit. Blitzy keek naar beneden.. 'Langs welke weg ben jij naar boven gegaan..?' zei hij tegen Houndoom.

Zwijgzaam luisterde Houndoom naar het excuus dat Blitzy gaf. Een training? Ja, dat had ze zelf natuurlijk ook kunnen verzinnen… Vaagjes merkte ze dat hij haar recht aankeek. Met een vage glimlach keek ze naar hem terug, recht in zijn ogen. 'We kunnen beter naar beneden gaan, -nee het gaat goed met mijn wonden…' zei hij gehaast. Houndoom fronste lichtjes. Het was eerder zijn plotselinge houding waar ze moeite mee had, niet zijn wonden. Had hij soms iets in haar ogen gezien, waar ze zich zelf niks van bewust was? Kort liet ze haar blik over hem heen glijden. Goed…? Het was vroor behoorlijk, en het sneeuwde nog steeds. 'Langs welke weg ben jij naar boven gegaan..?' vroeg hij. Houndoom richtte haar kop in de richting van de ingestorte ijsschots. “Aan de andere kant van de ijsschots was eerst nog een soort helling waar je makkelijk op en af kon springen.” antwoordde ze. Ze snoof lichtjes, en keek vervolgens weer naar Blitzy. “Ik vind dat je niet moet lopen met deze verwondingen,” snoof ze. Ze trok een gezicht alsof ze hem iets aan zou doen als hij weigerde. Op de een of andere manier was er iets vaags gebeurd wat Houndoom. Haar irritatie scheen vreemd genoeg plaats gemaakt te hebben voor iets anders. Was het medelijden omdat hij gewond was? Misschien, ze had geen idee. “Ik sta erop dat ik je draag,” zei ze met een lichte grijns. Blitzy was tenslotte nog steeds een stuk kleiner dan zij, en hij was gewond. Was als hij nog meer verwondingen zou oplopen doordat ze niet had aangeboden om hem op haar rug te nemen? Ze keek hem recht aan, met een bijna letterlijk doorborende blik, wachtend op zijn antwoord.

Blitzy grijnsde. 'Nee, Houndoom.. ik kan zelf wel lopen...ze zijn niet zo diep.' zei hij rustig. Blitzy keek naar de klif die groter was geworden door de instortingen. 'Hoe moeten we hier ooit nog over graken?' zei hij luid. Blitzy keek in Houndooms ogen. Die blik van haar leek hem misselijk te maken. Vlug draaide hij zijn kop naar de bergen. Blitzy's blik flitste over de ijsbergen. Minuten lang totdat 'Daar!' schreeuwde Blitzy. 'Daarlangs is er een weg naar beneden!' Blitzy probeerde zich een weg te banen door al het ijs en de sneeuw. Maar na wat een eeuwigheid leek, had hij eindelijk een doorgang gevonden. 'Hé Houndoom!' schreeuwde Blitzy. 'Hierlangs!' Het leek onzichtbaar uit de plek waar ze juist stonden, maar er was een niet al te steile helling zichtbaar. Blitzy keek naar de mist, die blijkbaar wat aan het verminderen was, het zou waarschijnlijk makkelijk worden om naar beneden te gaan.

[slechte post ;D]

Met een geïrriteerd gesnuif had Houndoom, alhoewel onder protest, Blitzy’s afwijzing geaccepteerd. Ze had hem opnieuw streng aangekeken, en een kleine grijns van voldoening verscheen op haar gezicht toen ze merkte dat Blitzy zijn blik snel had afgewend. Maar, was het wel haar blik die hem zogenaamd had beangstigd? Of was er iets anders aan de hand geweest? 'Daar!' schreeuwde Blitzy plotseling. 'Daarlangs is er een weg naar beneden!' riep hij. Voordat Houndoom ook maar iets had kunnen zeggen, was hij al weggestoven. Hij baande zich een weg door de sneeuw. Zou het verstanding zijn om hem te volgen? Ze had niet bepaald een keuze, dus besloot om maar achter hem aan te gaan. Ze liep met een loom tempo, terwijl ze de sneeuw simpel voor zich wegduwde alsof ze een sneeuwmachine was. Natuurlijk was het koud, maar het zou geen nut hebben om haar vlammenwerper te verspillen aan iets simpels. Misschien had ze haar energie later harder nodig, bijvoorbeeld als er wéér een ijsschots in zou storten. 'Hé Houndoom! Hierlangs!' schreeuwde Blitzy na een tijdje. Houndoom knikte alleen maar, en baande zich ook door het laatste beetje sneeuw voor zich. Eenmaal naast hem, liet ze haar blik langzaam rond glijden. Het duurde even voordat ook Houndoom de niet al te steile helling zag. Maar, was de helling wel geschikt voor een vier potige om af te dalen? Ze fronste lichtjes, terwijl ze de helling schattend in zich op probeerde te nemen. Ze konden het altijd proberen… “Goed dan,” knikte ze. “Laten we hier afdalen,” ze zette een paar stappen naar voren, terwijl ze haar twijfel over de veiligheid van de helling negeerde.