Mayumi zag dat Zakura probeerde op te staan, maar dat haar lichaam in een te slechte staat was, en het haar niet lukte. Mayumi slikte. Het moest vast vreselijk voelen om geen controle meer te kunnen hebben over je eigen lichaam, omdat je te toegetakeld bent. ''O god...'' zei de Electrike paniekerig. Ze begon te huilen, en Mayumi voelde nu echt een stroom van schuldgevoel en medeleven door haar lichaam vloeien. Het voelde niet fijn, ook al had ze het al veel vaker gevoeld, en zich er daar nooit van aangetrokken. Hoe kon ze zo zwak geworden zijn, dat ze haar emoties niet meer kon negeren of onderdrukken? Ze snoof arrogant, en keek weg van de toegetakelde pokemon. Maar het lukte haar niet om een stap naar voren te doen, om gewoon van de pokemon weg te lopen. Haar poten begonnen te trillen, en ze zag een traan op de grond vallen, en pas een paar seconden later besefte ze dat het haar eigen traan was. Ze veegde zwijgend de nattigheid van haar ogen, en keerde haar kop weer naar Zakura. ''H..het spijt me..'' zei ze met een trillerige stem, en ze stapte dichter bij Zakura. Ze moest ervoor zorgen dat het niet erger zou worden. ''Je moet niet in paniek raken..'' sprak ze tegen haar. ''Je moet ontspannen, anders zal je lichaam helemaal niet meer meewerken..'' sprak ze koeltjes, en keek Zakura doordringend aan met haar dieprode ogen.

Zakura had niet door dat de Absol achter haar stond die haar op het strand aangevallen had. ''H..het spijt me..'' klonk er een trillerige stem, en ze hoorde iemand een stap dichterbij komen. Ze schrok en draaide zo snel haar kop om dat er een kleine knak geluidje uit kwam. ''Je moet niet in paniek raken.. Je moet ontspannen, anders zal je lichaam helemaal niet meer meewerken..'' sprak de pokémon koeltjes. Ze keek met bange ogen naar de Absol. Als de Absol haar nu zou aanvallen dan was dit haar laatste moment dat ze leefde. Misschien gaf de pokémon haar het advies dat ze moest ontspannen om een minder harde klap op te vangen. Ze ontspande en begon rustig op te staan. Het lukte haar met veel moeite en pijn, maar het lukte haar.

De pokemon keek na haar rustige reactie nog bang naar haar, maar ze wist dat ze geen keuze had, en luisterde naar de tips van Mayumi. Ze ontspande een beetje, en daardoor lukte het haar om op te staan. Het zag er wel stijfjes en pijnlijk uit, maar nu ze zelfs kon staan zou ze in ieder geval bij bewustzijn blijven. Mayumi glimlachte eventjes kort, en knikte. ''Zo, voelt dat niet beter?'' vroeg ze aan Zakura, die nog steeds haar best deed om te kunnen blijven staan. ''Het spijt me echt.. het was niet mijn bedoeling om je zo te verwonden, of misschien zelfs te doden..'' begon Mayumi te spreken, terwijl ze haar blik op het meer richtte. Het klonk dom uit Mayumi's mond, want op het strand had ze toch echt de neiging gehad om haar te doden, en ze had gehoopt dat ze was verdronken of verpletterd door de rotsen bij de zee, of... Mayumi kreeg allemaal vreselijke beelden in haar hoofd, en ze schudde haar kop. Hmm.. ze keek weer om naar Zakura. Zou ze...? Nee, dat kon ze niet doen. Ze was al een paar keer bijna afgemaakt, en had het overleeft. Dat liet wel zien dat ze een klein vechtertje was. Misschien zou ze haar wel steeds meer gaan mogen.. En bij die gedachte verscheen er een brede grijns op haar gezicht.

Zakura keek naar de grijns op Mayumi's gezicht. Ze kneep haar oogjes fijn dicht en wou rustig gaan lopen alsof er niks aan de hand was. Maar er was één klein probleempje, haar poten zaten vast door een aantal spieren al had ze dat al kunnen weten door de harde klap van Akira. Ineens schoot haar iets te binnen. Als ze haar elektriciteit oplaadde, werden haar spieren vast wel weer warm. Ze begon zichzelf op te laden en keek snel rond waar ze het op af kon vuren, sowieso niet op de Absol, want dan wist ze zeker dat ze problemen zou krijgen. Ietsje verderop stond een middelmatige hoge rots, die ze vast wel door midden kon breken. Vlak voordat haar energie bij het toppunt was draaide ze zich voorzichtig om en keek vastberaden naar de rots. Met een flinke kracht liet ze het los en het schoot richting de rots. Ze voelde dat haar spieren een flinke pats kregen van de elektriciteit. In enkele ogenblik konden ze wel warm worden. Met haar ogen nog steeds gericht op de rots zag ze het langzaam maar zeker schudden en door midden breken. Ze probeerde haar voorpootjes te bewegen en het lukte. Haar spieren waren weer opgewarmd en werkten pittig hard weer wat mee. Ze draaide een rondje om haar eigen as en begon zich een beetje als een dolle hond te gedragen. Met haar kontje begon ze te schudden en liet ze haar tongetje uit haar bekje vallen. Zo fijn had ze zich in tijden, op één of andere manier, niet meer gevoeld.

Zakura leek het nog moeilijk te hebben met het lopen, en keek rond alsof ze diep aan het nadenken was. Mayumi zweeg, en wachtte af op het resultaat. De Electrike had inderdaad na zitten denken, want ze keek geconcenteerd naar een rots en vuurde er daarna een elektrische aanval op af. De rots schudde heen en weer en brak daarna van de kracht die de aanval had gegeven. Mayumi keek daarna weer naar Zakura. De schok die door haar lichaam was gegaan had haar spieren zeker wakker geschud, want Zakura begon met haar voorpoten te bewegen, en deze keer was het succesvol en zag het er niet meer zo stijf en houterig uit. Daarna draaide ze een rondje, alsof ze haar staart aan het achtervolgen was, en schudde daarna haar kont, als een hond die je uitdaagde voor een spel. Ook haar tong rolde uit haar bek. Mayumi was blij dat Zakura zo happy was, maar trok toch een wenkbrauw op. Want waarom was ze ineens zo blij? De wonden die door haar veroorzaakt waren stonden nog op haar lichaam. Mayumi hield haar schouders op. Het zou wel. Zakura kon weer lopen, dat was het belangrijkste.

Terwijl ze een beetje dom aan het rondrennen was, voelde ze de steken in haar wonden. Ze moest maar niet te hard rennen en bewegen. Dat zou de meeste wonden weer openhalen, die inmiddels een klein licht korstje hadden gekregen. De wond op haar kop was al gestopt met bloeden, maar ze had nog wel een hevige koppijn. Zakura stopte met rennen en liep normaal naar Mayumi toe. Ze zakte door haar achterpoten en landde zachtjes op haar kontje. Haar voorpootjes liet ze door het zand glijden. Zo lag ze op haar buik. Ze draaide zich om, zodat haar rug in het zachte zand lag. Haar tong hing nog steeds uit haar bek in het zand. Ze keek recht in de ogen van Mayumi. Het viel haar op dat ze precies dezelfde blik had die van háár vader. Meteen draaide ze zich weer om en stond ze snel op. Ze keek haar verbaasd met een schuine kop aan. ''Die blik.. die herken ik..'' zei ze zacht en fluisterend.

Zakura rende nog een paar rondjes, maar Mayumi merkte dat het nog niet geheel pijnloos ging, want Zakura stopte met rennen en liep in een normaal stappend tempo naar Mayumi toe. Ze liet zichzelf door haar achterpootjes zakken en ging zitten. Daarna ging ze op haar buik liggen, en daarna draaide ze zich op haar rug. Haar tong hing nog in het zand, en Mayumi trok haar neus op, want het leek haar niet bepaald lekker om zand in je mond te krijgen. Het knarste zo, en op een of andere manier bleef er altijd wel een korreltje zitten, zodat je er nog een dag last van had. Zakura keek Mayumi in haar ogen, en Mayumi snoof zachtjes. Wat keek ze nou naar haar? Zakura draaide zich om en stond snel op. Om Mayumi vervolgens met een verbaasde blik aan te kijken. ''Die blik.. die herken ik..'' zei Zakura op een ietwat angstaanjagende toon, met een zachte maar snijdende stem. Mayumi trok langzaam een wenkbrauw op, en liet hem daarna weer zakken om iets te gaan zeggen. ''Mijn blik?'' herhaalde ze kort. ''Ik heb je vóór Pokérpg nooit gezien, en jij mij vast ook niet. Onmogelijk dus.'' zei Mayumi hard en op een botte beledigende manier. Alsof Zakura een onbenullige gestoorde was. Daarna tilde Mayumi rustig haar poot op, en begon die aandachtig te likken.

Zakura keek nog steeds verbaasd naar Mayumi. Wat deed ze nou weer stom tegen haar. Alsof ze er wat aan kon doen dat ze die blik toevallig eerder ooit een keer had gezien. Hmm.. ze keek nog eens een keer diep in de Absol's ogen. Al vond Mayumi het niet zo heel leuk zo te zien, toch moest ze weten waar ze het van herkende. Toen schoot het haar te binnen. ''Oja.. die blik heeft mijn vader ook, Assassin. (Zo heet hij toch hier op pokerpg? En als ik spelfouten heb, sorry.) Ik heb hem al een tijdje niet meer gezien, m'n moeder trouwens ook niet. Ze zijn daar ergens buiten, buiten PokéRPG, denk ik. Tenzij ze me zijn gevolgd of zijn gedood of verwond zijn.'' mompelde ze een beetje vaagjes. Ze had toch niet echt het idee dat Mayumi naar haar aan het luisteren was. Zakura keek een beetje met een opgetrokken neus naar Mayumi, alsof ze haar kwaad wou doen, wat ze dus niet wou. Maar ze kon het niet uitstaan dat altijd arrogante pokémon heel dom hun poten moeten likken, al doet ze dat zelf ook. Maar ze kon er gewoon niet goed tegen.